Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Są książki, przy czytaniu których trzeba mieć pod ręką chusteczki. I takie są zdecydowanie książki Świst. Z tym, że absolutnie nie wywołują łez wzruszenia. Tu się płacze ze śmiechu!

Teraz mamy Świst w nowej odsłonie. Takiej niby mroczniejszej. "Incognito" to połączenie komedii romantycznej (wg mnie 😅) z kryminałem. Autorka wręcz już słynąca ze swojego humoru, zaskakuje tu takim mocnym, wywołującym dreszcze i perfekcyjnie dopracowanym, wątkiem kryminalnym.

Wierzycie w przyjaźń damsko - męska?

Ania i Artur uparcie wierzą. Uważają, że pielęgnują swoją od 20 lat. Znają się jak przysłowiowe łyse konie i tworzą zgrany team. Ona - dziennikarka, on - prokurator. Gdy znajomy policjant - Szczepan, (który odegra tu też ważną rolę) odnajduje zwłoki mężczyzny podczas porannego joggingu, wciąga w tę sprawę naszą parę bohaterów.
I jak szybko się okazuje wiele faktów wskazuje na to, że od początku byli w tę sprawę chcąc nie chcąc, zamieszani.

Istna jazda bez trzymanki!

W tej książce, jak w sumie w każdej od tej autorki, akcja pędzi na łeb na szyję nie dając chwili wytchnienia. Co chwilę wypływają nowe, niesamowicie szokujące fakty dotyczące śledztwa. Napiętą atmosferę nieco rozluźniają takie typowo Świstowe żarty, humor sytuacyjny pełen kąśliwości, ironii i sarkazmu. Jednak wciąż, nieustannie czuć oddech "anioła śmierci" na karku i ta myśl jaki jego krok będzie następny, nie daje możliwości by poczuć spokój.

On boi się o nią , ona o niego. Nie wiedzą kto będzie kolejnym celem, bo ktoś zginie na pewno. Znają już ten schemat. Nie wiedzą tylko czy mają do czynienia z naśladowcą mordercy sprzed lat, czy za kratkami siedzi niewinna osoba... Niemoc, bezsilność i świadomość, że seryjny jest wciąż nie o krok, a o milę przed nimi wcale nie działa pokrzepiająco. Ile ofiar trafi pod skalpel patolog Wiktorowskiej zanim uda im się znaleźć winnego ? Czy uda im sie to zanim sami zostaną ofiarami ?

A może morderca jest bliżej niż przypuszczają? W końcu wie o nich więcej niż ktokolwiek inny…

Świetna książka ! Każda do tej pory mnie zachwycała ale tą to już Świst pobiła sama siebie. Wow ! Co za emocje 🫣 Taka sinusoida - chwila żartów, dylematów którego wybrać, zaryzykować czy przyjaźń przetrwa czy wybrać niezobowiązująco bezpieczniejszą opcję. Trójkąt może nie koniecznie miłosny, jest tu wyraźny. Plus przyjacielskie, nie tylko Artura i Ani, przekomarzania, przy których regularnie wybuchałam śmiechem ocierając łzy. A wszystko to by za chwilę z przerażeniem śledzić kolejne kroki w śledztwie i nowe działania Anioła śmierci.

Rewelacyjnie skonstruowany kryminał. Lekki ? Krótki? Treściwy z pewnością. Autorka potrafi pokazać, że da się szybko zachwycić czytelnika. Oj aż tuptam już niecierpliwie czekając na ciąg dalszy. A on pewnie jak zwykle pojawi się nagle w najmniej spodziewanym momencie 😅 Cała Świst. Jak tu jej nie kochać ?

Polecam ! Oj tak na maksa całą sobą. I dziękuję za kolejny egzemplarz do recenzji. No i rzecz jasna - czapeczkę !

Są książki, przy czytaniu których trzeba mieć pod ręką chusteczki. I takie są zdecydowanie książki Świst. Z tym, że absolutnie nie wywołują łez wzruszenia. Tu się płacze ze śmiechu!

Teraz mamy Świst w nowej odsłonie. Takiej niby mroczniejszej. "Incognito" to połączenie komedii romantyczne...

Rozwiń

Zwiń

Lubicie książki o miłości?

Jeśli odpowiedź jest twierdząca... To nie książka dla Was 😅🫣

To moja trzecia książka spod pióra Martyny Keller. Winter Love nie było typowo w moim stylu jednak nie skreśliłam autorki chyba przeczuwając, że w końcu trafię na coś co mnie usatysfakcjonuje. I nie sugeruje, że poprzednia seria była zła. Zawsze podkreślam, że każdy lubi co innego. Choć zauważam minimalne podobieństwo, bardziej pod względem schematu jaki możliwe, że ma autorka ( lub tylko to moje przypuszczenia) , to tu zdecydowanie lepiej się odnalazłam, choć....

"Colliding Lies" to książka chora, popaprana, mroczna i zepsuta. Jej bohaterzy są wybitnie pokaleczeni przez życie, w każdym tego słowa znaczeniu. Tu wielbiciele słodkich historii o miłości czy po prostu romansów z taką klasyczną miłością na tapecie, się nie odnajdą. Bo emocje i uczucia jakie tu rządzą, trudno nazwać miłością i są takie...brudne .

"Mam przeczucie, że cokolwiek powstanie kiedyś między nami, to zawsze będzie miało coś wspólnego z nienawiścią. Jakbyśmy istnieli, byle się nienawidzić, w sposób, który trzyma nas jednak przy sobie."

Bronx. Dzielnica gdzie wszelkie koszmary stają się rzeczywistością. Gdzie rządzi bieda, walka o przetrwanie. Tam nie ma miejsca na spokojne sny i Marigold szybko się o tym przekonuje. Uciekła, chciała zacząć od nowa, zapomnieć o tym co przeszła... Tymczasem uwalniając się z sieci jednego pająka, wpadła w kolejną. I Willard nie odpuści póki jej nie złamie, nie upodli. Ale czy po tym co już przeszła, coś jeszcze w stanie jest ją skrzywdzić bardziej?

Willard to bohater przerażający, odrażający, okrutny i bez sumienia. Ale czy to jego prawdziwa twarz czy poharatana maska ? Skąd blizny na jego twarzy i ciele ? Jakie są przyczyny jego zachowania i agresji?

Czytając dochodziłam do wniosku, że łatwiej jest napisać piękną książkę o miłości. Takiej gdzie dwie piękne osoby wpadły sobie w oko i mimo zakrętów losu, odnalazły dla siebie szczęśliwe zakończenie. Tu nie ma na to nadziei.

Nie ma sielskiej atmosfery, uroczego domku z ogródkiem, cudownej pracy i wspierającej rodziny. Jest bieda, brud, odrzucenie, krzywda, samotność, strach, blizny na ciele i duszy ...
Trudno napisać coś tak pokręconego i przyciągnąć do takiej historii czytelnika. Bo lepiej i zdecydowanie łatwiej czyta się historie, w których bohaterowie wstają z kolan. A tu można odnieść wrażenie, że nałogowo już na nie padają, że nie ma żadnego światełka w tunelu.
Za to jest duża dawka podłości i okrucieństwa. Już na starcie dostajemy przed tym ostrzeżenie. Zachowania szczególnie, choć nie tylko, Willa, nie należą do normalnych, akceptowalnych, godnych pochwały i ...wybaczenia. To przeraża, szokuje i wzbudza agresję. Aż chce się go momentami wyciągnąć z tej książki i obić. I krzyczeć by Marigold uciekała nie oglądając się za siebie.

Czemu mimo wszystko ta historia mnie zaintrygowała?

Co mi się w niej spodobało?

Wszystko.

Od kreacji nieprzewidywalnych i poturbowanych przez życie bohaterów. Przez te szczegółowo opisaną brutalność, taką obnażoną brudną stronę życia o której nie chce się wiedzieć, mówić, czytać. Po to, że jednak mimo wszystko czego doświadczają i o czym są przekonani główni bohaterowie, ja tę nikłą nadzieję dla nich widzę. I będę się jej trzymać, wierząc, że choć z pewnością drugi tom nie będzie dla nich łagodny i delikatny, przetrwają.
Może jednak ta mroczna dylogia ma szansę na szczęśliwe zakończenie ? Już lada dzień przy premierze drugiej części możemy się o tym przekonać.

Czekacie ? Czytaliście już tę część? Jeszcze macie okazję nadrobić. Polecam i dziękuję za egzemplarz do recenzji 💔

Lubicie książki o miłości?

Jeśli odpowiedź jest twierdząca... To nie książka dla Was 😅🫣

To moja trzecia książka spod pióra Martyny Keller. Winter Love nie było typowo w moim stylu jednak nie skreśliłam autorki chyba przeczuwając, że w końcu trafię na coś co mnie usatysfakcjonuje. I nie s...

Rozwiń

Zwiń

Wolicie książki wesołe, czy mroczniejsze klimaty?

Często czytając daną historię klasyfikuję ją kolorami. Głupie? Sama się zastanawiam czy to normalne 😅 ale nastrój jaki panuje w książce tak w pewien sposób sobie określam. Jak aurę, która podobno otacza każdego z nas w zależności od nastroju.

Ta książka mimo intensywnie niebieskiej i na swój sposób pięknej okładki, jest dla mnie szarością. Nie jako nijaka historia bez barw. Jest ciężka, mroczna, jak taki pochmurny dzień, w który czuć, że zbiera się na burzę.

Są książki, które porywają nas od pierwszej do ostatniej strony. Są takie, które trudno zacząć, można odnieść z początku wrażenie, że to nie będzie dobre, jednak później te wątpliwości znikają i zastępuje je zachwyt. Ta książka wciągnęła mnie od początku, zaintrygował mnie ten mrok i ból, który wręcz czuć od bohaterów. Lecz czym dalej, tym miałam więcej wątpliwości czy to co otrzymałam, daje mi jako czytelnikowi satysfakcję.

"Życie to najlepszy nauczyciel. Jest bezduszny, surowy i bezkompromisowy."

Główna bohaterka - Francessa, po stracie matki, wciąż nie doszła do siebie. Codziennie stawia czoła życiu, z którego nie potrafi czerpać radości.

"Boli mnie nawet każdy poranek i świadomość, że zaczyna się dzień z tak bezsensowną osobą, jaką jestem ja."

Ma kochającego ojca, brata który się o nią troszczy i przyjaciół, jednak można odnieść wrażenie, że na swój sposób wegetuje. Muzyka, którą kocha i dzięki talentowi tworzy, daje jej chwile wytchnienia. Lecz nie ma zdecydowanie talentu do prowadzenia auta i jest potwierdzeniem, że kobiety nie potrafią parkować o czym doskonale przekonał się Dominic i jego auto.

Tak się poznali, w niezbyt sprzyjających okolicznościach i nie zapałali do siebie sympatią. Wyjątkowo blady aczkolwiek przystojny i wydaje się, że wyjątkowo arogancki chłopak, na starcie wybitnie zirytował bohaterkę. Myślała, że więcej go nie spotka ale życie ma wobec nich zupełnie inny plan.

Zarówno Francessa jak i Dominic są ciekawie wykreowanymi bohaterami. Tacy inni. Ona 18 latka, starająca się funkcjonować, nie odstawać od innych mimo, że nie jest to proste z jej poturbowaną psychiką. A on jest połączeniem skrajnie różnych cech. Z biegiem akcji, przekonujemy się jak wiele tajemnic skrywa ten bohater, jak z jednej strony jest niebezpiecznym i silnym mężczyzną, by z drugiej, przy niej być wrażliwym, nieśmiałym i niepewnym chłopakiem, którego wyjątkowo łatwo zawstydzić.

Podobało mi się to jak byli naturalni, tacy ludzcy oboje. Jak powoli czaili się by poznać się lepiej, zrozumieć, stopniowo zmieniając charakter ich znajomości. Początkowo zdecydowanie nie przepadali za sobą mimo, że ciągnęło ich do siebie. Dlaczego Dominic uważa, że znajomość z nim, może być dla Francis niebezpieczna ? Dlaczego tak wiele osób ją przed nim ostrzega?

Ta książka to taka mieszanina wątków. Widać, że autorka ma masę pomysłów na historię tej dwójki. Może aż nazbyt dużo?

Co mnie tu raziło, to ciągła obecność używek, w szczególności marihuany. Nie jestem jakimś wrogiem ale nie lubię jak jest to uznawane w książkach za tak naturalne. I taka nieodpowiedzialność szczególnie Francessy. Wie, że nie może mieszać leków z używkami i robi to mimo wszystko. Z jednej strony czuć ten niepokój spowodowany jej stanem zdrowia, a z drugiej ręce opadają na brak rozsądku.

Ale prócz tej depresyjnej aury, prócz narkotycznego odlotu, mamy też wątek wyścigów samochodowych i pewnego rodzaju z pewnością nie mafii, ale jakiejś gangsterki. Gdy wychodzą na jaw sekrety Dominica i rola w jego życiu jaką odgrywają zarówno jego przyjaciele jak i wrogowie, Francis powinna wziąć nogi za pas i uciekać nie oglądając się za siebie. Jednak ona akceptuje ryzyko, by tylko trwać u jego boku. Bo przy nikim wcześniej nie czuła się tak jak przy nim. On też nie potrafi z niej zrezygnować. Czy będą tego żałować?

Po zakończeniu mam mieszane uczucia do tej książki. Tak jak na początku mnie porwała, tak teraz nie wiem czego spodziewać się w kontynuacji po takim dramatycznym zakończeniu. Co prawda autorka daje do zrozumienia w jakim zamierza iść kierunku, lecz zapowiada to pewien wątek, który mam wrażenie, że już za często jest używany. I ciekawi mnie ciąg dalszy i jednocześnie boję się rozczarowania.

Taka skrajność - książka mająca zalety i wady. Emocje są tu niesamowicie wyczuwalne, co mi się wyjątkowo podobało. Z przejęciem przeżywałam to czego doświadczyła główna para bohaterów. Ale właśnie nie wszystkie elementy mi do siebie tu pasowały, nie wszystkie zachowania rozumiałam i uważałam za słuszne. Jednak znając siebie mimo wszystko nie odpuszczę i kierując się ciekawością sięgnę po następny tom.

Wiem, że wielu z Was ma już tę książkę za sobą. Jak wrażenia? Dajcie koniecznie znać 😊
Bardzo dziękuję za egzemplarz do recenzji

Wolicie książki wesołe, czy mroczniejsze klimaty?

Często czytając daną historię klasyfikuję ją kolorami. Głupie? Sama się zastanawiam czy to normalne 😅 ale nastrój jaki panuje w książce tak w pewien sposób sobie określam. Jak aurę, która podobno otacza każdego z nas w zależności od nastro...

Rozwiń

Zwiń

Znacie Sandrę Biel ? Dotychczas czytałam tylko książki pisane przez nią w duecie z Leną M. Bielską i o ile książki solo Leny znam tak ciągle mnie ciekawiło ile Sandry jest w pisanych przez nie historiach.

Nie wiedziałam czego się spodziewać w "Memories he bought". Byłam zaciekawiona i nieco niepewna czy po serii mafijnej oraz książce z wątkiem BDSM , młodzieżówka zaskoczy mnie pozytywnie. Jakie wywarła na mnie wrażenie?

Jak ja żałuję, że tę książkę... już skończyłam czytać 🥺 niby do krótkich nie należy ale jednak ma za mało stron 😥 to ten typ książki, która mogłaby nie mieć ostatniej strony. To było tak niesamowicie dobre, że nie mogę dojść do siebie 😩

Wstęp to zapoznanie z zasadami futbolu amerykańskiego od A do Z. Główny bohater - Shane - jest kapitanem drużyny i ten wątek sportowy jest dość istotny. Autorka zadbała żebyśmy rozumieli zasady gry i odnoszącą się do niej terminologię.

Jednak wątków jest tu sporo i nie wszystko kręci się wokół sportu. Najważniejsi są oni - Aymee i Shane.

Aymee to bohaterka, której nie sposób nie pokochać. Taka nie wyidealizowana i idealna zarazem. Nie ta najpiękniejsza, arogancka, pewna siebie, najmądrzejsza. Właśnie nie.
Z pozoru zwyczajna ale wyjątkowo sympatyczna, lojalna, skromna. Taka która mimo młodego wieku, przeszła już z życiu nie mało. Dziewczyna kochająca rodzinę, przyjaciółki, swojego psa Skittlesa oraz cukierki o tej samej nazwie i ewidentnie uzależniona od Chupa chupsów.

Jeden spacer, na którym była świadkiem wyjątkowego zajścia i przeżyła niespodziewanie swój pierwszy pocałunek, zmienił w jej życiu prawie wszystko. Postawił je do góry nogami. No i w sumie nie tylko jej.

Aymee uczęszcza do publicznej szkoły "dla biedoty". Odwiecznymi wrogami jej szkoły są tzw burżuje z Westview. Z przyczyny pożaru w szkole prywatnej, nagle okazuje się, że uczniowie darzący się taką nienawiścią, będą uczyć się w jednej szkole. A chłopak, który na pamiętnym spacerze, skradł pierwszy pocałunek naszej bohaterki, będzie uczęszczał z nią na zajęcia. Jaki będzie tego efekt?

Gdyby to było za mało, już pierwszego dnia, siostra Aymee doprowadza do zdarzenia, przez które sama Aymee staje się dłużniczką Shane'a. W jaki sposób dług zostanie spłacony?
Cóż tu się działo?! Kochani, ta książka jest wręcz przepełniona wszelkiego rodzaju emocjami !

Pierwszy pocałunek i pierwsze zauroczenie. A może miłość? Jak to odróżnić?
Taka niby zwykła młodzieżówka ale pełno jest w niej takich mądrości, życiowych dylematów, poruszających rozterek niby głównie młodych ludzi, ale jednak nie tylko. Bohaterowie popełniają błędy, wyciągają pochopne wnioski ale uczą się życia i siebie nawzajem.

Autorka wykorzystała tu dość często co prawda spotykany wątek - bogatych i biednych jednak nie każdy potrafi go wykorzystać z takim efektem. Pokazała, że to nie jest równoznaczne z podziałem na lepszych i gorszych. Wspaniale zademonstrowała argumenty obu stron, ich perspektywę, emocje jakie im towarzyszą gdy są atakowani za to kim są.
Aymee nie czuje się gorsza przez to, że nie ma milionów na koncie.
Shane mając je, nie czuje się z kolei lepszy od innych. To wyjątkowy, pod wieloma względami chłopak skrzywdzony przez stereotypy. Czy uda mu się udowodnić Aymee, że nie patrzy na wszystko z perspektywy pieniądza ?

Brakowało mi tu jedynie rozdziałów z jego perspektywy. Czułam taką niesamowicie silną potrzebę poznania jego myśli. Ale zarazem wiedziałam jak nakręca mnie brak tej świadomości co siedzi mu w głowie, czym się kieruje. Mimo to czuję, że dobrze poznałam tego bohatera i tak jak Aymee, szybko daje się pokochać i jest takim materiałem na chłopaka idealnego.

Jestem totalnie zachwycona tym co tu dostałam. Bałam się strasznie jakie będzie zakończenie, jednak epilog pomógł mi uniknąć zawału. Choć będę z pewnością wyglądać drugiego tomu, to nie czuję potrzeby by rwać włosy z głowy, że już nie mam go w domu. Wierzę, że jakoś wytrzymam do kolejnej premiery. Ale oby była jak najszybciej.
Podsumowując - ta książka jest nie tylko pięknie wydana. Ma nie tylko ślicznie zdobione strony ale też niesamowitą zawartość. Sandra pokazała tu, że samodzielnie też potrafi zachwycić swoim talentem i wiele bym dała by móc mieć pewność, że w moje ręce będą wpadać tylko tak dobre książki jak ta.

I biorąc pod uwagę jakie książki kocha autorka / bohaterka - Dwory, Szklany tron, Okrutny książę czy seria Penelope Douglas tu wspominane - zastanawiam się czy my rodziną nie jesteśmy mając tak podobny gust 😉 ale nawet jeśli nie to bardzo dziękuję za egzemplarz tej książki do recenzji ❤️ i zdecydowanie polecam każdemu książkoholikowi .

Znacie Sandrę Biel ? Dotychczas czytałam tylko książki pisane przez nią w duecie z Leną M. Bielską i o ile książki solo Leny znam tak ciągle mnie ciekawiło ile Sandry jest w pisanych przez nie historiach.

Nie wiedziałam czego się spodziewać w "Memories he bought". Byłam zaciekawiona i nie...

Rozwiń

Zwiń

Choć Aleksander Rublow i reszta jego rodziny zdecydowanie do mafii nie należą, lecz traumatyczna przeszłość i jej konsekwencje, zmusiły ich do współpracy z rosyjską Bratwą. W efekcie w tej serii mafia odgrywa bardzo istotną rolę o czym z pewnością przekonaliście się jeśli czytaliście już "Danielle".

Nikolai Romanow jest prawą ręką głowy Bratwy, pakhanem, człowiekiem mającym ogromną władzę i wybitnie niebezpiecznym. Jednak przy Soni Rublow jest inny, dla niej jest od lat gotowy na wszystko. Lecz nic na siłę. Chce jej, jednak chce też by ona chciała jego.

Pomagając Aleksandrowi w ratowaniu Danielle mógł zażądać by oddał mu swoją siostrę. W końcu w mafii to aż nazbyt tradycyjne podejście. Jednak jego warunkiem była zgoda na walkę o jej serce. Czy uda mu się zdobyć miłość tej dziewczyny?

Cicha, skromna, chowana pod kloszem Sonia, nie ma pojęcia jaki dramat rozegrał się niedawno w jej rodzinie. Wie o śmierci matki, lecz nie zna prawdy, która wg braci, byłaby dla niej zbyt wstrząsająca. Nikolai również woli by Sonia nie wiedziała jaką odegrał w tym wszystkim rolę. Co się stanie gdy sekret wyjdzie na jaw ?

Przedsmak tego daje nam prolog tej książki. Ponownie, jak w przypadku pierwszego tomu, już sam wstęp tej historii wzbudza wiele emocji i w napięciu czekałam na ten moment, gdy wszystko wypłynie. Bałam się jak to się skończy dla pary naszych głównych bohaterów.

Ale zanim do tego dojdzie, przed nimi długa droga. W końcu Sonia po latach życia pod kloszem, może zaznać wolności, posmakować prawdziwego życia i chce z tego w pełni skorzystać. Jednak na każdym kroku musi walczyć o to nie tylko z nadopiekuńczymi braćmi ale też z zazdrosnym i zaborczym Nikolajem. Gdy jej sojuszniczka, Danielle, wyznaje jej jaką rolę ma nadzieję odegrać w jej życiu Romanow, Sonia postanawia nie ułatwiać mu osiągnięcia celu.

Tym bardziej, że sama nie jest pewna czy chce znaleźć w swoim życiu miejsce dla takiego mężczyzny.

Może się wydawać, że Sonia to bohaterka, która niczym nie zaskoczy. Tak długo kontrolowana przez matkę, zawsze będzie cicha i pokorna ? Nic bardziej mylnego. Zaskoczy bohaterów nie raz swoim uporem i walecznością.

Ważnym wątkiem w tej książce jest nie tylko ten romantyczny. Handel ludźmi - to z nim walczą ramię w ramię zarówno bracia Rublow jak i Nikolai. Bratwa uznawana za okrutną i bezwzględną organizację, ma dość tego iż od lat porywane są dzieci z ubogich rosyjskich rodzin i sprzedawane na organy, pedofilom czy w najlepszym przypadku - do nielegalnej adopcji. Kto stoi za tym procederem ?

Ojciec Danielle został zamordowany lecz działalność ktoś kontynuuje i trójka wybitnie dominujących i walecznych samców, postara się za wszelką cenę odkryć czyja to sprawka. Efekt może ich zaskoczyć.

"Sonia" to kolejna świetna książka Asi. Aż mam chęć zażartować - mogłabyś kobieto zaskoczyć czytelnika i dla odmiany napisać coś słabego 😅 ale nie. Od początku Chwistek zachwyca swoim talentem i pomysłowością. Mafia, która nie raz wydaje się już oklepana, nawet mnie już zdarza się mieć przesyt tego wątku, to jednak jak widzę kolejną książkę Asi, nie przejdę obok obojętnie, bo zawsze czymś zaskoczy. I tak jest też tym razem.

Dzieje się tu naprawdę wiele i z przyjemnością byłam świadkiem tego jak zmieniała się relacja Nikolaia i Soni, jak zmieniali się oni sami. Ale też dostaliśmy sporo smaczków o bohaterach poprzedniego tomu oraz pozostałych członkach rodziny Rublow. I czuję, że jeszcze poznamy tych nowych, bliżej. Już nie mogę się tego doczekać.



Mam nadzieję, że znacie już twórczość tej autorki. Jeśli tak to dajcie znać jaka jest Wasza ulubiona książka z jej dobytku. A jeśli nie - polecam serdecznie. We mnie ma wierną fankę nie bez powodu.

Choć Aleksander Rublow i reszta jego rodziny zdecydowanie do mafii nie należą, lecz traumatyczna przeszłość i jej konsekwencje, zmusiły ich do współpracy z rosyjską Bratwą. W efekcie w tej serii mafia odgrywa bardzo istotną rolę o czym z pewnością przekonaliście się jeśli czytaliście już "...

Rozwiń

Zwiń

Jako rodzic wiem, że wrzesień to miesiąc mający zdecydowanie w sobie coś pozytywnego - powracają godziny ciszy i spokoju 😅 dzieci widzą to nieco inaczej

Mój syn, książkoholik za mamusią, nie tak dawno wciągał z zapałem wszystkie części "Dziennika cwaniaczka". Dlatego jak zauważyłam możliwość zrecenzowania książki porównywanej do tej serii, nie zastanawiałam się ani chwili. I dobrze zrobiłam biorąc tę książkę.

To co prawda już 12 tom serii o domku na drzewie ale nie przeszkadzało nam to w poznaniu zawartej w nim historii. Wszystko wskazuje, że z każdym z tomów, domkowi przybywa 13 pięter. A co one skrywają? Nooo marzenie każdego dziecka to posiadanie choć jednego z tych pięter. Cuda wianki, tam jest po prostu wszystko co przyjdzie do głowy i o wiele więcej. Wyobraźnia zdecydowanie szaleje.

U nas koniec wakacji, a bohaterowie książki tzn Andy i Terry mają święta i na głowie niby tylko napisanie listu do Świętego Mikołaja i... książki. Jednak okazuje się, że nie tylko i na ich głowę spada nie lada zadanie - dostarczenie prezentów i odnalezienie Mikołaja. Czy uda im się to wszystko i zdążą z napisaniem i dostarczeniem swojej książki na czas ?

Rewelacyjna książka, którą czyta się błyskawicznie. Połączenie klasycznej literatury z komiksem, zawierająca dużą dawkę humoru i ciekawych przygód. Ta książka wciągnie nawet najbardziej wybrednego czytelnika. I zdecydowanie ją polecamy.

Nas zaciekawiła na tyle, że koniecznie musimy poznać pozostałe tomy i z pewnością będziemy wyglądać kolejnych.

Serdecznie dziękujemy za egzemplarz do recenzji.

Jako rodzic wiem, że wrzesień to miesiąc mający zdecydowanie w sobie coś pozytywnego - powracają godziny ciszy i spokoju 😅 dzieci widzą to nieco inaczej

Mój syn, książkoholik za mamusią, nie tak dawno wciągał z zapałem wszystkie części "Dziennika cwaniaczka". Dlatego jak zauważyłam możli...

Rozwiń

Zwiń

Czy uważacie się za mściwe osoby ? Długo chowacie urazę czekając na okazję do odpłacenia za swoje krzywdy ?

"Człowiek nie rodzi się potworem. To życie nas kształtuje. A moje właśnie nim mnie uczyniło."

Marcello Manfredo od śmierci rodziców, żyje planując zemstę. Tylko ona się liczy, tylko to jest dla niego istotne. Nie odpuści, nie podda się póki Enzo Monroe nie straci wszystkiego co dla niego ważne.

W zamian za "ratunek" przed bankructwem, Marcello żąda on Enza ręki jego jedynej córki. Elle zostaje sprzedana i nie ma pojęcia co czeka ją pod dachem Manfredo. Czy mężczyzna zamieni jej życie w piekło tak jak zaplanował ?

"Moja zemsta" to krótka książka Aleksandry Możejko, której akcja kręci się wokół... zemsty. Marcello uparcie powtarza jak to Enzo musi zapłacić za swoje czyny, jak to odbierze mu wszystko co ceni. Uważa, że Elle będzie idealnie się nadawać jako taki gwóźdź do trumny jego wroga. Jest świadomy, że to piękna kobieta ale gdy spotyka ją osobiście, jego zapał do zemsty zmienia się w zapał do ... częstych stosunków.

Nie jestem pruderyjna, bardzo lubię gorące książki z wątkami erotycznymi ale wszystko z umiarem. Zabrakło mi tu relacji między główną parą bohaterów. Mercello robi sceny zazdrości gdy widzi, że jego żona czuje się przy kimś swobodniej niż przy nim, a sam nie buduje z nią więzi. Jedyne co im wychodzi to ... kopulowanie. Nieważne jak podle zachowa się mąż, Elle po jednym geście z jego strony już jest mokra i gotowa.

Są chwilę gdy już myślałam, że bohaterka pokaże nieco charakteru, zbuntuje się. Ale nawet jak to robi, to czeka aż on ją odnajdzie i pada mu w ramiona szczęśliwa, że poświęcił jej uwagę. Nie wygarnie mu co jej nie pasuje, nie postawi się tak prawdziwie. Lubię bohaterki z ikrą, ta zdecydowanie taka nie jest. Albo autorka nie dała tego odczuć, bo gdy dochodzi do konfrontacji z inną bohaterką, dostajemy tylko informacje, że do niej doszło. Gdyby w tym miejscu był opis zajścia, dialog między nimi, z pewnością byłby on atutem tej książki i bohaterka też zyskałaby więcej wyrazu.

Wątki które z mojej perspektywy mogłyby wzbogacić tę książkę, sprowadzono tu wzmianek na dany temat, typu - wyjaśnili sobie daną kwestię, spędzili razem czas itp. Nie zostało to rozbudowane i nie mogłam przez to odczuć tych emocji jakie towarzyszyły istotnym wydarzeniom.

Nie powiem, że książka jest beznadziejna ale jednak jak dla mnie jest bardzo przewidywalna i zbyt mało w niej emocji innych niż pożądanie. Jest też słodko, za słodko. Marcello zachowuje się gorzej niż kobieta w ciąży. Ellie powinna albo się domyślić czemu zachowuje się ozięble, obojętnie, albo nie marudzić i czekać aż mu się odmieni. A jak już zmienia nastawienie do niej to rozpływają się wręcz w swoich ramionach zarazem unikając poważnych tematów w obawie, że czar pryśnie.

Cóż... Nie odradzam tej lektury, bo wiem, że są osoby, którym się spodoba. Każdy ma inny gust. W mój ta książka nie trafiła. Po okładce i opisie, liczyłam na coś mocniejszego, mroczniejszego. Jestem świadoma, że wysoko stawiam poprzeczkę autorom, czym więcej czytam tym więcej wymagam dlatego nie mam zamiaru tu ocenić książki jako tej nie wartej uwagi. Może inna historia tej autorki, zrobi na mnie lepsze wrażenia.

Dziękuję za egzemplarz do recenzji.

Czy uważacie się za mściwe osoby ? Długo chowacie urazę czekając na okazję do odpłacenia za swoje krzywdy ?

"Człowiek nie rodzi się potworem. To życie nas kształtuje. A moje właśnie nim mnie uczyniło."

Marcello Manfredo od śmierci rodziców, żyje planując zemstę. Tylko ona się liczy, tylk...

Rozwiń

Zwiń

Lubicie sięgać po książki poruszające trudną tematykę?

Chyba żadna książka Mossa nie jest subtelna i delikatna. Zdecydowanie jest to mroczna strona literatury. Autor kusił mnie od dawna swoją twórczością i po "Morderczych instynktach" wiedziałam, że chcę więcej, że wpasował się w mój gust. Ale tej książki się bałam choć zarazem mnie do niej ciągnęło. Dlaczego?

Wychowałam się w rodzinie patologicznej. Nie wstydzę się tego obecnie, po wielu latach zrozumiałam, że to nie moja wina i tym samym nie powód do wstydu. Sceny jakie opisał Marcel w "Już nikt mnie nie skrzywdzi" zarówno rozdrapywały stare rany jak i dawały coś w rodzaju oczyszczania, gdy razem z Maksem przeżywałam wszystko co zostało tu opisane. Mimo to, po jej zakończeniu, czułam się pod wieloma względami znokautowana.

Maks Hajder to licealista, który przeżywa od lat istne piekło w rodzinnym domu. Po tragedii jakiej doszło gdy był jeszcze dzieckiem, rodzina się rozsypała choć z pozoru, z perspektywy osób z zewnątrz, wciąż jest idealna. Jednak za zamkniętymi drzwiami, każdego dnia trwa wręcz walka o życie.

"Wszyscy widzieli w moim ojcu idealnego męża i troskliwego tatusia, który zawsze rozpieszczał swoich synków. Nikomu nie przeszło nawet przez myśl, że za zamkniętymi drzwiami zmieniał się w najgorszego bydlaka."

"To smutne, że miejsce, które powinno się dziecku kojarzyć z miłością i bezpieczeństwem, dla mnie jest od dawna polem bitwy."

Znam to uczucie gdy nie chce się wracać do domu. Wiem też jak łatwo ocenić takie osoby jak Maks czy jego matka. Uznajemy je za bierne ofiary, nie walczące o swoje dobro. Bo czemu matka Maksa nie odeszła od męża? Czemu pozwala na lata znęcania się nad sobą i synem? Czemu on też nie poszedł na policję, nie zgłosił tego w szkole?

To nie łatwo zrozumieć. Ale autor rewelacyjnie potrafi przedstawić perspektywę takiej ofiary, widać i czuć, że on rozumie to co siedzi w głowie osoby, która przeżywa taki dramat. I perfekcyjnie opisał ich przeżycia w tej emocjonującej książce.

Maksa poznajemy nie wtedy gdy ojciec go bije, a wtedy gdy po próbie samobójczej trafia do szpitala. A to krótko po tym jak znaleziono go przy ciałach zamordowanej matki, ojca i ledwie żywego brata. Wydaje się oczywiste, że przerosło go to wszystko i zabił. Czy tak było w rzeczywistości?

Gdyby dramatu w życiu Maksa było mało, to prócz demona w osobie ojca, walczył on też z drugim w szkole. I w ten sposób mamy nie tylko wątek przemocy domowej ale i psychicznej, manipulacji ze strony rówieśników. Na samego Pawła i jego pomysły już zupełnie brakuje mi słów.

Jest też jednak pozytywny bohater - Łukasz, który jest takim przyjacielem idealnym, niezawodnym, na którym zawsze i mimo wszystko Maks może polegać.

Wiecie co tu boli najbardziej? Bierność i ślepota otoczenia. Po wielu latach od ukończenia szkoły dowiedziałam się, że moi rówieśnicy, wiedzieli co dzieje się w moim domu. Skąd? Od pedagoga, który przeprowadził pod moją nieobecność z nimi rozmowę prosząc by łagodniej mnie traktowali, wykazali się wobec mnie - niezaprzeczalnie trudnej w relacjach - większą wyrozumiałością. Byłam wściekła gdy się o tym dowiedziałam? Czemu? Bo wiedzieli. Szkoła wiedziała i zrobiła tylko tyle, żeby mi pomóc.

A tu ? Ilu jest takich Maksów których obrażeń udajemy, że nie widzimy? Łatwiej nie widzieć, nie słyszeć i się nie wtrącać.

"Jest takie powiedzenie, że przemoc karmi się ciszą - co oznacza, że najgorsze, co można zrobić, to zbagatelizować temat "

Proszę Was, nie bagatelizujcie żadnego sygnału, żadnego krzyku, płaczu, siniaków. Każde wołanie o pomoc może być ostatnim i tylko Wy w takich momentach decydujecie w jakim sensie - czy dlatego, że dana osoba uwolni się od tyrana, czy nie przeżyje kolejnego razu.
To co mnie właśnie w tej książce najbardziej przeraża to fakt, że to tylko z pozoru fikcja literacka. Takich dramatów, horrorów jest wiele, były, są i będą niestety nadal. Bo nie ma na świecie gorszego potwora od człowieka...

Tę książkę przeczytałam w kilka godzin. Podziwiam to jak przystępny styl mimo tak trudnej tematyki ma autor. Z poprzednią książką było to samo i już wiem, że jego książki są z rodzaju tych, przy których trzeba usiąść wygodnie, bo nie da się przerwać do ostatniej strony.

I to też książka po której potrzebuje chwili by dojść do siebie. Dawno już chyba żadna w ten sposób mnie nie rozbiła. Ale wielkie brawa dla autora bo... Na swój tragiczny sposób to było piękne.

I dziękuję, że nie boisz się poruszać takich kwestii. Teraz Twoje Zwierzenia widzę z zupełnie innej perspektywy i podziwiam to co robisz.

Warto sięgać po Mossa, zdecydowanie polecam. Nie tylko osobom które same doświadczyły to o czym on pisze. Ale też tym, dla których te tematy są obce, by lepiej je zrozumiały i same nie stały się czarnymi charakterami. Lub może otworzą niektórym oczy na to, że pewne zachowaniu w naszym przekonaniu takie niewinne i zabawne, mogą być dla innych wyjątkowo bolesne i krzywdzące.

Dziękuję za egzemplarz do recenzji

Lubicie sięgać po książki poruszające trudną tematykę?

Chyba żadna książka Mossa nie jest subtelna i delikatna. Zdecydowanie jest to mroczna strona literatury. Autor kusił mnie od dawna swoją twórczością i po "Morderczych instynktach" wiedziałam, że chcę więcej, że wpasował się w mój gust...

Rozwiń

Zwiń

Czy wśród przeczytanych przez Was książek są takie, w których główny bohater wzbudzał w Was mordercze instynkty ? Którego choćbyście nie wiem jak się starali, nie byliście w stanie polubić?

Nie raz zaznaczam, że bardzo lubię wyrazistych, silnych bohaterów i bohaterki. Nie przeszkadza mi zazwyczaj arogancja, wręcz przeciwnie. Połączona z umiejętnym sarkazmem potrafi rozbudzić we mnie bezgraniczną wręcz miłość do bohatera. Ale Mick Sauter to zupełnie inna kategoria aroganta 🙄

"Wydaje mu się, że nikt nie dorasta mu do pięt, każdy jest głupszy i gorszy od niego. Ma tak wygórowane mniemanie o sobie jak Kanye West, na którego uczulenie ma większość Hollywood oraz reszta świata."

I na takiego buca bez grama kultury, trafiła w domu swojego nowego klienta, nasza bohaterka. Marion Parnell, agentka sprowadzająca z najdalszych zakątków świata, wyjątkowo drogie auta dla wymagających i bogatych klientów. Ale on nie pytał kim jest, z miejsca potraktował ją jak pospolitą prostytutkę próbującą uwieść jego dziadka. I zrobił to w tak chamski sposób, że podziwiałam opanowanie Marion bo ja bym mu chyba oczy wydrapała.

Ale do takiego osobnika, trzeba mieć anielską cierpliwość. Wystawia ją na próbę bez końca i absolutnie nie mogłam zrozumieć dlaczego tak zawziął się na Śnieżynkę. W końcu sam już na starcie popełnił błąd wyciągając pochopne wnioski i zamiast przeprosić, zrozumieć, że się nieco zapędził w osądach, postanowił ją zniszczyć. A ona na szczęście nie ma zamiaru biernie na to pozwolić.

"Gdyby przedstawić najlepszym specjalistom emocje, jakie w sobie budzimy, zaprezentować im fakty czy opisać minione doświadczenia, założę się, że większość z nich zrezygnowałaby ze świadczenia porad."

Magda Pasternak wyniosła w tej książce wątek hate - love na nowy, wyższy poziom. Tu ta nienawiść jest wybitnie wyczuwalna i nie da się jej przeoczyć. Sączy się z każdej konfrontacji tej dwójki. Ale jednak to romans, więc gdzie to "love"?

Przyznam, że można znaleźć pożądanie, takie że wooow ... Ogień jest. Ale miłości do końca tu nawet grama nie wyczułam. Bohaterów ciągnie do siebie jednak ich relacja jest wybitnie toksyczna i przez zachowania Micka może nie potrafiłam się objawów uczuć dopatrzeć. Wybitnie zniechęcił mnie ten "wrzód" do siebie.

Jest moment przełomowy, w którym dociera do niego choć na chwilę, że jego zachowanie już przekroczyło wszelkie granice ale ... Na długo to się nie opamiętał.

Jednak to pierwszy tom, może w drugim nastąpi magiczna przemiana poczwarki w motyla 🤔 nie mam pojęcia czego się po nim spodziewać. Ja na miejscu Marion wykorzystała bym nadarzającą się okazję by uciec jak najdalej. Ale mojego zdania zwykle bohaterki pod uwagę nie biorą. Nie wiem czemu 😅

Tak więc Kochani, jeżeli lubicie książki z wątkiem hate - love z przewagą tego pierwszego składnika, to coś dla Was. Ja muszę jeszcze ochłonąć, bo przedawkowałam Sautera 🫣 no drugiego takiego jak on to jeszcze nie spotkałam. Na szczęście 😅

Dziękuję za egzemplarz do recenzji

Czy wśród przeczytanych przez Was książek są takie, w których główny bohater wzbudzał w Was mordercze instynkty ? Którego choćbyście nie wiem jak się starali, nie byliście w stanie polubić?

Nie raz zaznaczam, że bardzo lubię wyrazistych, silnych bohaterów i bohaterki. Nie przeszkadza mi z...

Rozwiń

Zwiń

Ile czasu zwykle zajmuje Wam przeczytanie książki ? Mi przy dobrych wiatrach dzień lub dwa, czasem dłużej jeśli książka jest gruba. Ale dziś pobiłam swój rekord. Byłam w ubiegłym roku w szoku razem z Iwoną Jaworską gdy jej imponującej grubości "Szklaną fortecę" wyciągnęłam w jeden dzień.

Ale niektóre książki po prostu same wchodzą. I tak właśnie było dziś gdy rano chwyciłam za "Rekompensatę" i po 7 godzinach obróciłam ostatnią stronę niesamowitego epilogu tej książki mającej ponad 450 stron.

Tak wiele osób chwaliło, ja chyba nie widziałam żadnej krytycznej opinii o tej książce. A podobno jest porównywana do 365 dni. Ech... Wg mnie te książki by można porównywać jak Shakira siebie z kochanką swojego eks w niedawno dość popularnej piosence - jaka jest różnica między Ferrari a Twingo ? I dla mnie "Rekompensata" w tym przypadku jest Ferrari 😈

Gdy Amelia pojechała na ślub przyjaciółki, nie spodziewała się, że ta ucieknie z kościoła i będzie musiała zastąpić ją przed ołtarzem. Oczywiście na ślubie się nie kończy i zwykła polska dziennikarka, nagle staje się żoną włoskiego mafiozo na pełen etat.

Zmuszona, zaszantażowana, nieświadoma do jakiej rodziny trafiła, nie zamierza być cicha, pokorna i uległa. Z bronią przy głowie nie miała wielkiego pola manewru, nie było szans na negocjacje. Jednak później zdecydowanie nie ułatwia życia Enza Morettiego.

Jeju ! Co tu się działo!

Fakt, są elementy, wątki podobne do hitu Blanki Lipińskiej. Choćby wyznaczony termin by rok wytrzymała u jego boku, a odzyska wolność. Ale ta książka wg mnie nie jest tak płytka, nie ma w niej porno, które rządzi na ekranach po nakręceniu każdej z części rzekomego pierwowzoru. Są namiętne sceny erotyczne ale wyważone i ze smakiem, wybitnie pobudzające zmysły. Ta książka wciąga, a styl pisania jest tak niesamowicie przystępny, że każde kolejne 100 stron znikało w momencie.

Trzymałam kciuki za tę parę od początku do końca. No, może i mnie Luca zawrócił w głowie ale razem z Amelią tego żałowałam i pierwszy raz byłam pewna, że bohaterka dokonała właściwego wyboru.

Nie wiem czemu ale w trójkątach miłosnych zawsze głosuje na tego drugiego 😅 tu Enzo choć taki oziębły, niedostępny, brutalny boss, to czułam, że pod jego pancerzem kryje się mężczyzna wart pokochania. Czy Amelii uda się przebić przez ten mur którym latami się otaczał?

Nie będzie to łatwe bo oboje mają trudne charaktery i problemy z zaufaniem. Lecz o miłość warto walczyć.

Mamy tu świetnie zbudowany wątek miłosny i rewelacyjnie opracowany wątek mafijny. Książka naprawdę robi wrażenie od początku do końca. Zwykle epilog jest taką sceną kilka miesięcy / lat po, pokazującą jak dobrego wyboru dokonali bohaterowie. Tu ? Szczęka mi opadła, autorka pokazała, że wszystko wyglądało zupełnie inaczej niż byliśmy przez te ponad 400 stron przekonani. Po prostu - wow ! Złapałam się też na tym, że pod koniec kilka razy wracałam do pierwszych stron aby sprawdzić czy to nie pierwszy tom. Bo kartek miałam coraz mniej, a zdecydowanie nie byłam pewna ku czemu to zmierza. Czyli kolejna zaleta - brak przewidywalności i książka zdecydowanie trzyma w napięciu ☺️

Jeżeli Angelika Waszkiewicz w taki sposób debiutuje to ja z pewnością będę czekać niecierpliwie na kolejną książkę. Ma potencjał, ma talent i taką mafię to ja kocham po prostu.
Jeśli uwielbiacie książki pełne akcji, wrażeń i niepowtarzalnych emocji, jeśli jesteście fanami świetnie skonstruowanych romansów mafijnych i silnych, głównych bohaterek - ta książka jest dla Was. Gorąco polecam i bardzo, bardzo dziękuję za egzemplarz do recenzji 💜

Ile czasu zwykle zajmuje Wam przeczytanie książki ? Mi przy dobrych wiatrach dzień lub dwa, czasem dłużej jeśli książka jest gruba. Ale dziś pobiłam swój rekord. Byłam w ubiegłym roku w szoku razem z Iwoną Jaworską gdy jej imponującej grubości "Szklaną fortecę" wyciągnęłam w jeden dzień.

...

Rozwiń

Zwiń