Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Historia o współczesnych poszukiwaczach statków, które zatonęły na morzach i oceanach w XVII wieku, zabierając ze sobą tony złota i kosztowności. W drugiej części książki przenosimy się do Afryki, gdzie największe skarby to kły i rogi ginących gatunków zwierząt, zabijanych na masową skalę dla pieniędzy. Jak zwykle gdy czytam o Afryce, przeraża głupota, chciwość i pazerność ludzi żyjących w kraju pozbawionym zasad, rządzonym przez bezkompromisowych dyktatorów.

Historia o współczesnych poszukiwaczach statków, które zatonęły na morzach i oceanach w XVII wieku, zabierając ze sobą tony złota i kosztowności. W drugiej części książki przenosimy się do Afryki, gdzie największe skarby to kły i rogi ginących gatunków zwierząt, zabijanych na masową skalę dla pieniędzy. Jak zwykle gdy czytam o Afryce, przeraża głupota, chciwość i pazerność...

Ciekawie napisana relacja z wyprawy na Mount Everest w 2006 roku. Książkę czyta się bardzo dobrze. Dzięki bezpośredniości autorki mamy szansę poznać ludzkie oblicze zdobywania gór najwyższych, bez medialnej otoczki. Relacja jest autentyczna i prawdziwa, bez "gwiazdorzenia", którego obawiałam się biorąc do ręki książkę tak medialnej osoby. Polecam!

Ciekawie napisana relacja z wyprawy na Mount Everest w 2006 roku. Książkę czyta się bardzo dobrze. Dzięki bezpośredniości autorki mamy szansę poznać ludzkie oblicze zdobywania gór najwyższych, bez medialnej otoczki. Relacja jest autentyczna i prawdziwa, bez "gwiazdorzenia", którego obawiałam się biorąc do ręki książkę tak medialnej osoby. Polecam!

"Wszyscy mają równe szanse na mierne życie, niewielkie na dużo lepsze. Jak się urodzisz w niewłaściwym miejscu, niełatwo coś zmienić". Książka Tomasza Michniewicza pokazuje, jak miejsce urodzenia determinuje przyszłość każdego człowieka. Uświadamia też, jak decyzje światowych polityków i międzynarodowych korporacji wpływają na losy pojedynczych ludzi. Nie wiem czy taki był cel autora, ale książka podkreśla też niewyobrażalną siłę kobiet, które w każdych warunkach potrafią walczyć o godne życie dla siebie i swoich dzieci. Mężczyznom często brak tego zapału, za to chętnie oddają się uskutecznianiu wyniszczających wojen albo realizowaniu po prostu wygodnego dla siebie życia.

"Wszyscy mają równe szanse na mierne życie, niewielkie na dużo lepsze. Jak się urodzisz w niewłaściwym miejscu, niełatwo coś zmienić". Książka Tomasza Michniewicza pokazuje, jak miejsce urodzenia determinuje przyszłość każdego człowieka. Uświadamia też, jak decyzje światowych polityków i międzynarodowych korporacji wpływają na losy pojedynczych ludzi. Nie wiem czy taki był...

Człowiek radziecki - to pojęcie najdobitniej kształtuje się po przeczytaniu książki Swietłany Aleksijewicz. Człowiek radziecki sam zgłasza się na ochotnika do gaszenia radioaktywnej chmury. Wyżej stawia dobro swojego kraju niż własne życie. Bohaterska postawa obywateli jest jednak bezwzględnie wykorzystywana przez władzę, która po ugaszeniu pożaru i opanowaniu sytuacji awaryjnej zostawia ludzi samych sobie. Mleko z radioaktywnym cezem, skażone plony i mięso trafiają do obiegu, aby plany produkcji żywności zostały zrealizowane. Dzieciom nie podaje się jodyny, a dorosłym pracującym w strefie masek, aby nie siać paniki. Kto próbuje ostrzegać, alarmować - ten oskarżany jest o sianie wrogiej propagandy! Książka jest zbiorem osobistych historii, które opowiedziane z bliska, przez bezpośrednich świadków historii, są znacznie bardziej przerażające niż zbiorcze statystyki. Specyficzne podejście do życia człowieka radzieckiego ma w sobie coś z romantyzmu, a jednocześnie jest naznaczone brutalnością. Ludzie pracują w miejscach, w którym nie dają rady pracować roboty, później płacą za to bardzo wysoką cenę. Uderzające jest to, że bohaterowie książki nieustannie rozmyślają nad swoim losem, są inteligentni, próbują nadać minionym wydarzeniom głębszy sens i wpisać je w logiczny ciąg historii świata. Przykryty betonowym sarkofagiem reaktor ciągle dyszy, przypominając światu jak kruche i nieodgadnione jest ludzkie życie.

Człowiek radziecki - to pojęcie najdobitniej kształtuje się po przeczytaniu książki Swietłany Aleksijewicz. Człowiek radziecki sam zgłasza się na ochotnika do gaszenia radioaktywnej chmury. Wyżej stawia dobro swojego kraju niż własne życie. Bohaterska postawa obywateli jest jednak bezwzględnie wykorzystywana przez władzę, która po ugaszeniu pożaru i opanowaniu sytuacji...

Wspaniała książka, którą przeczytałam jednego wieczoru. Autor opisuje szczegóły dotyczące odnajdywania i fotografowania zwierząt leśnych, polowań, nieco wspomina o zwyczajach myśliwych, leśników oraz o karygodnych sposobach kręcenia filmów przyrodniczych. Książka z pewnością otwiera oczy na wiele faktów i pomaga zrozumieć, jak naprawdę pomóc dzikim zwierzętom - nie wtrącać się zbytnio do ich życia. Nigdy nie zrozumiem, dlaczego niektórym nie wystarcza podziwianie wspaniałego okazu jelenia i koniecznie chcą go zabić, a poroże powiesić na ścianie. Jak się okazuje, jest to "rozrywka" lubiana przez polityków wszystkich opcji politycznych. Autor przytacza wiele ciepłych opowieści z własnego życia, historii rozgrywających się wokół jego domku w lesie, w którym znalazło pomoc wiele dzikich zwierząt. Pomoc ta udzielana jest fachowo, a zwierzęta bez problemów odnajdują się później w lesie i przeżywają wiele lat. Książka obrazuje kontrast pomiędzy idealnym, dopracowanym systemem leśnych zwierząt, które muszą skupiać się głównie na walce ze swoim największym wrogiem - człowiekiem. Chociaż książka skupiona jest na pozytywnym, pięknym świecie i zwyczajach dzikich zwierząt nie mogę otrząsnąć się z tego, jak wielką szkodę i krzywdę potrafi wyrządzać im z pełną świadomością człowiek. Autor musiał ukrywać miejsca wykonania zdjęć i filmów, bo był pod ciągłą obserwacją myśliwych, którzy skwapliwie starali się odnaleźć i zabić nagrane przez niego cudowne okazy zwierząt. Książka z pewnością jest warta przeczytania, życzyłabym sobie żeby przeczytał ją dosłownie każdy! Napisana jest całkiem przyzwoicie, czyta się ją przystępnie, lekko i płynnie. Wszystkie przytoczone historie są prawdziwe, dlatego nie rozumiem zarzutów co do treści - być może komuś wydaję się one nierealne. A jednak się wydarzyły i bez wątpienia warto je poznać. Bez wahania można książkę podarować każdej osobie, której nie jest obojętny magiczny, otaczający nas świat dzikich zwierząt.

Wspaniała książka, którą przeczytałam jednego wieczoru. Autor opisuje szczegóły dotyczące odnajdywania i fotografowania zwierząt leśnych, polowań, nieco wspomina o zwyczajach myśliwych, leśników oraz o karygodnych sposobach kręcenia filmów przyrodniczych. Książka z pewnością otwiera oczy na wiele faktów i pomaga zrozumieć, jak naprawdę pomóc dzikim zwierzętom - nie wtrącać...

Książka zawiodła mnie i znużyła. jest nieco przesycona faktami i datami historycznymi. Najciekawsze fragmenty to rozmowy z ludźmi spotkanymi w pociągu, ale nie ma ich zbyt wiele. A szkoda, bo temat wydaje się być o wiele bardziej fascynujący. Po lekturze nie czuję się zachęcona do podróży. Po prostu w książce zabrakło emocji.

Książka zawiodła mnie i znużyła. jest nieco przesycona faktami i datami historycznymi. Najciekawsze fragmenty to rozmowy z ludźmi spotkanymi w pociągu, ale nie ma ich zbyt wiele. A szkoda, bo temat wydaje się być o wiele bardziej fascynujący. Po lekturze nie czuję się zachęcona do podróży. Po prostu w książce zabrakło emocji.

Mieszanka prozy i poezji, w której autor wraca wspomnieniami do przeróżnych chwil ze swojego życia. Część z nich Pablopavo mógłby zaśpiewać, tak rytmicznie brzmią. Opowiadania są nieoczywiste, pisane zza mgły pamięci, ale bardzo wciągające. Przeczytane w pociągu w przeciągu trzech godzin.

Mieszanka prozy i poezji, w której autor wraca wspomnieniami do przeróżnych chwil ze swojego życia. Część z nich Pablopavo mógłby zaśpiewać, tak rytmicznie brzmią. Opowiadania są nieoczywiste, pisane zza mgły pamięci, ale bardzo wciągające. Przeczytane w pociągu w przeciągu trzech godzin.

Autorka z chłodną stanowczością drąży drażliwe tematy, które bardzo często dotykają ludzi pełniących funkcje publiczne. Z detektywistyczną zaciętością bada archiwa, doniesienia prasowe, dokumenty urzędowe i kościelne, spotyka się z ludźmi, którzy byli naocznymi świadkami. Historie opisuje bez oceniania, rzeczowym językiem, pozostawiając czytelnikowi miejsce na własne przemyślenia i interpretację. Chociaż w książce pozostaje zupełnie niewidoczna, doceniam właśnie jej pracę i obiektywizm, którego z trudem szukać w dzisiejszych medialnych przekazach. Jest to opowieść o niesprawiedliwości, o tym jak działają sądy i osądy ludzkie, o sprawach zamiatanych pod dywan. Przeraża to, jakie systemy działają w naszym kraju, jak władza ludzi bez wartości niszczy tych słabszych. Warto dodać, że dzięki tej publikacji został w końcu skazany prawomocnym wyrokiem ksiądz pedofil, co jest przełomowym orzeczeniem w polskim sądownictwie.

Autorka z chłodną stanowczością drąży drażliwe tematy, które bardzo często dotykają ludzi pełniących funkcje publiczne. Z detektywistyczną zaciętością bada archiwa, doniesienia prasowe, dokumenty urzędowe i kościelne, spotyka się z ludźmi, którzy byli naocznymi świadkami. Historie opisuje bez oceniania, rzeczowym językiem, pozostawiając czytelnikowi miejsce na własne...

Hashtag jest pierwszą książką Remigiusza Mroza, którą udało mi się przeczytać. Po skończonej lekturze z zaciekawieniem zapoznałam się z opiniami innych czytelników... Czy tylko mi wydaje się, że książka jest zwyczajnie słaba? Czy nie doceniam geniuszu uznanego autora?
Opowieść o Tesie, otyłej dziewczynie, której przyszło zmierzyć się z tajemniczym Architektem, ani na moment nie przyprawiła mnie o ciarki. Historia zapowiadała się ciekawie, ale w miarę rozwoju akcji coraz to nowe fakty... do niczego nie prowadziły. Liczne retrospekcje i wątki sprawiały wrażenie, jakby autor zebrał swoje najciekawsze pomysły, ale nie umiał połączyć ich w spójną całość. Czekałam na zakończenie, które szeroką klamrą połączy ten bałagan. Niestety autor pozostawił czytelnikowi zbyt duże miejsce na interpretację. W posłowiu zapewnił ponadto, że historia Tesy prawdopodobnie doczeka się kontynuacji. Tylko czy jest sposób na kontynuację tak chaotycznej opowieści? Książka sprawia wrażenie albo niedokończonej albo z góry nastawionej na kolejny tom. Jako czytelnik pod koniec książki poczułam się pozostawiona sama sobie.

Hashtag jest pierwszą książką Remigiusza Mroza, którą udało mi się przeczytać. Po skończonej lekturze z zaciekawieniem zapoznałam się z opiniami innych czytelników... Czy tylko mi wydaje się, że książka jest zwyczajnie słaba? Czy nie doceniam geniuszu uznanego autora?
Opowieść o Tesie, otyłej dziewczynie, której przyszło zmierzyć się z tajemniczym Architektem, ani na moment...

Valeria, główna bohaterka i narratorka książki, cierpi na niemoc twórczą. Próbuje pisać powieść o miłości, ale jej wena twórcza jest równie martwa, jak życie uczuciowe. Co prawda ma męża, ale kontakt z nim nie dostarcza świeżej porcji motyli w brzuchu, których potrzebuje każda kobieta. Sytuacja zmienia się, gdy poznaje zabójczo przystojnego i inteligentnego Victora. Valerii towarzyszą trzy przyjaciółki, z których każda otrzymała niezwykle barwną i charakterystyczną osobowość. Lola rozbawia "pornohistoriami", Carmen próbuje zadręczyć znienawidzonego szefa, a Nerea powala mężczyzn na kolana. Wszystkie są świadome swojej wartości, inteligentne i piękne. Z takimi osobami chętnie się rozmawia i przyjaźni, tak samo jak z książką Elisabeth Benavent. Pikantna, zabawna i wciągająca historia Valerii sprawia, że pochłania się ją w jeden wieczór.

Valeria, główna bohaterka i narratorka książki, cierpi na niemoc twórczą. Próbuje pisać powieść o miłości, ale jej wena twórcza jest równie martwa, jak życie uczuciowe. Co prawda ma męża, ale kontakt z nim nie dostarcza świeżej porcji motyli w brzuchu, których potrzebuje każda kobieta. Sytuacja zmienia się, gdy poznaje zabójczo przystojnego i inteligentnego Victora. Valerii...