Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mimo przewidywalnego zakończenia, czytało się ją świetnie, dobrze napisana, super wydana, jestem zadowolona z lektury.

Mimo przewidywalnego zakończenia, czytało się ją świetnie, dobrze napisana, super wydana, jestem zadowolona z lektury.

Naprawdę niezły horror, chociaż słuchałam audiobooka i muszę przyznać, że super robotę zrobił tu pan Krzysztof Gosztyła, swoją narracja dodał co najmniej dwa dodatkowe punkty do straszności. Zakończenie, rozczarowujące, mam poczucie niedokończonych wątków i zamknięcia historii w punkcie kulminacyjnym. Śmieszą mnie trochę opinie ludzi, którzy twierdzą, że książka jest zła, bo jest straszna, no cóż moi drodzy od tego właśnie są horrory, aby straszyć 😉

Naprawdę niezły horror, chociaż słuchałam audiobooka i muszę przyznać, że super robotę zrobił tu pan Krzysztof Gosztyła, swoją narracja dodał co najmniej dwa dodatkowe punkty do straszności. Zakończenie, rozczarowujące, mam poczucie niedokończonych wątków i zamknięcia historii w punkcie kulminacyjnym. Śmieszą mnie trochę opinie ludzi, którzy twierdzą, że książka jest zła,...

Paranormalne czytało mi się świetnie, pochłonęłam ją w dwa dni, nie mogłam się oderwać. Napisane w sposób, dzięki któremu czyta się łatwo, lekko i przyjemnie, choć tematyka lekka nie jest. Z uwagą i wielkim zafascynowaniem śledziłam kolejne miejsca nawiedzeń i paranormalnych aktywności. Szczególnie zafascynowała mnie historia domu na Kosocickiej, gdyż sama codziennie obok niego przejeżdżałam, kiedy jeszcze tam był i zawsze przyciągał moją uwagę. Z niecierpliwością czekam na wznowienie "Mapy cieni".

Paranormalne czytało mi się świetnie, pochłonęłam ją w dwa dni, nie mogłam się oderwać. Napisane w sposób, dzięki któremu czyta się łatwo, lekko i przyjemnie, choć tematyka lekka nie jest. Z uwagą i wielkim zafascynowaniem śledziłam kolejne miejsca nawiedzeń i paranormalnych aktywności. Szczególnie zafascynowała mnie historia domu na Kosocickiej, gdyż sama codziennie obok...

Straszny mam problem z tą książką. Czytało mi się świetnie, trochę skojarzyła mi się z "Domem na Wyrębach" Dardy którą po prostu uwielbiam. Ale końcówka mnie zawiodła, odrealniona i nie pasująca do całej reszty. Nie do końca rozumiem też wciskanie trochę na siłę postaci z początku, totalnie drugoplanowych do finału, który przez to zrobił się jeszcze bardziej karykaturalny.Ogólnie bardzo na plus z małym minusem na finał.

Straszny mam problem z tą książką. Czytało mi się świetnie, trochę skojarzyła mi się z "Domem na Wyrębach" Dardy którą po prostu uwielbiam. Ale końcówka mnie zawiodła, odrealniona i nie pasująca do całej reszty. Nie do końca rozumiem też wciskanie trochę na siłę postaci z początku, totalnie drugoplanowych do finału, który przez to zrobił się jeszcze bardziej...

Lekka, zabawna, na niedzielne popołudnie lub do zabrania ze sobą na wakacje.

Lekka, zabawna, na niedzielne popołudnie lub do zabrania ze sobą na wakacje.

Mimo dziwności całości, bardzo prawdziwa, z niesamowicie trafnymi stwierdzeniami i porównaniami.

Mimo dziwności całości, bardzo prawdziwa, z niesamowicie trafnymi stwierdzeniami i porównaniami.

Miewała nudnawe momenty, w zasadzie jednym z ciekawszych wątków jest fanatyzm religijny matki Carrye, Sama noc zagłady, myślę że mogła by mieć bardziej wartką akcję i więcej napięcia.

Miewała nudnawe momenty, w zasadzie jednym z ciekawszych wątków jest fanatyzm religijny matki Carrye, Sama noc zagłady, myślę że mogła by mieć bardziej wartką akcję i więcej napięcia.

Siła mojej emocjonalnej więzi z książką czasem mnie przeraża, a do "Igrzysk śmierci" przywiązałam się wyjątkowo, właściwie sama nie wiem dlaczego. Będąc w połowie czytania "Kosogłosa" miałam ochotę krzyczeć - niech to się wreszcie skończy. Męczyło mnie to jak dużo bohaterowie już przeszli i z utęsknieniem czekałam na szczęśliwe zakończenie i tu z jednej strony się ucieszyłam, ale z drugiej jednak zawiodłam, bo miałam nadzieję, że jednak więcej bohaterów dotrwa do szczęśliwego zakończenia.

Siła mojej emocjonalnej więzi z książką czasem mnie przeraża, a do "Igrzysk śmierci" przywiązałam się wyjątkowo, właściwie sama nie wiem dlaczego. Będąc w połowie czytania "Kosogłosa" miałam ochotę krzyczeć - niech to się wreszcie skończy. Męczyło mnie to jak dużo bohaterowie już przeszli i z utęsknieniem czekałam na szczęśliwe zakończenie i tu z jednej strony się...

Po raz kolejny zostałam niesamowicie zaskoczona, zdecydowanie pozytywnie, rozjechała mnie kompletnie, skłoniła do przemyśleń, wciągnęła akcją, nie spodziewałam się ani tego że aż tak mnie zainteresuje, ani tego jak duże emocje u mnie wywoła.

Po raz kolejny zostałam niesamowicie zaskoczona, zdecydowanie pozytywnie, rozjechała mnie kompletnie, skłoniła do przemyśleń, wciągnęła akcją, nie spodziewałam się ani tego że aż tak mnie zainteresuje, ani tego jak duże emocje u mnie wywoła.

Trochę się z nią męczyłam, głównie przez fakt, przesadnej uprzejmości tam tych czasów i niemożliwości wyrażenia własnego zdania w obawie urażenie kogokolwiek. Zwyczajnie irytował mnie fakt kompletnej rozbieżności pomiędzy tym co myśleli bohaterowie, a tym co mówili. Bardzo zaskoczyło mnie zakończenie, rozważna stała się romantyczna a romantyczna rozważna, kompletnie nie pojmuje przyjęcia oświadczyn od kogoś kto robi to dlatego, że skończyły mu się inne możliwości i właściwie wrócił z podkulonym ogonem, albo wyrażania opinii jednej i bezkresnej miłości, a później brania ślubu, z szeroko pojętego rozsądku. Książka zdziwiła mnie i dala mi do myślenia.

Trochę się z nią męczyłam, głównie przez fakt, przesadnej uprzejmości tam tych czasów i niemożliwości wyrażenia własnego zdania w obawie urażenie kogokolwiek. Zwyczajnie irytował mnie fakt kompletnej rozbieżności pomiędzy tym co myśleli bohaterowie, a tym co mówili. Bardzo zaskoczyło mnie zakończenie, rozważna stała się romantyczna a romantyczna rozważna, kompletnie nie...

Naprawdę mnie zaskoczyła, sama nie wiem czego się spodziewałam, lekkiego romansu, przyjemnej powieści obyczajowej... ciężko powiedzieć. Uderzył mnie mrok i ciemność bijące z tej powieści. Uczucia targające mną podczas czytania tej powieści naprawdę ciężko mi określić, jakiś nieopisany lęk i smutek. Mocno odcisnęła się w mojej psychice i na pewno długo będę o niej pamiętać.

Naprawdę mnie zaskoczyła, sama nie wiem czego się spodziewałam, lekkiego romansu, przyjemnej powieści obyczajowej... ciężko powiedzieć. Uderzył mnie mrok i ciemność bijące z tej powieści. Uczucia targające mną podczas czytania tej powieści naprawdę ciężko mi określić, jakiś nieopisany lęk i smutek. Mocno odcisnęła się w mojej psychice i na pewno długo będę o niej pamiętać.

Nigdy więcej oglądania filmu przed przeczytaniem książki. Nie ustrzegłam się porównań z filmem, które towarzyszyły mi przez całą książkę, pomijając ten aspekt historia urzekająca, ucząca jak nie należy oceniać ludzi i sytuacji po pozorach, gdyż można komuś zrobić wielką krzywdę. Autor w interesujący sposób opisuje aspekt więziennictwa, obszar który jest dla wielu ludzi nie dostępny i tylko w taki sposób mogą chociaż po części poznać istniejące tam reguły.

Nigdy więcej oglądania filmu przed przeczytaniem książki. Nie ustrzegłam się porównań z filmem, które towarzyszyły mi przez całą książkę, pomijając ten aspekt historia urzekająca, ucząca jak nie należy oceniać ludzi i sytuacji po pozorach, gdyż można komuś zrobić wielką krzywdę. Autor w interesujący sposób opisuje aspekt więziennictwa, obszar który jest dla wielu ludzi nie...

Jodi Picoult po raz kolejny porusza bardzo trudny temat i robi to z taką gracją, że sytuacje stają się przystępniejsze i łatwiej zrozumieć postępowania ludzi znajdujących się w podobnych sytuacjach. Chodź temat nie jest lekki, "Deszczową noc" czyta się lekko i przyjemnie. Nie ukrywam, że inne książki tej autorki jak np. "Karuzela uczuć" czy "Linia życia" podobały mi się bardziej, lecz wydaje mi się, że upodobanie do, którejś konkretnej książki Jodi Picoult jest zależne przede wszystkim od własnych przeżyć, bo wszystkie książki tej autorki są świetne. Myślę że każdy znajdzie coś dla siebie.

Jodi Picoult po raz kolejny porusza bardzo trudny temat i robi to z taką gracją, że sytuacje stają się przystępniejsze i łatwiej zrozumieć postępowania ludzi znajdujących się w podobnych sytuacjach. Chodź temat nie jest lekki, "Deszczową noc" czyta się lekko i przyjemnie. Nie ukrywam, że inne książki tej autorki jak np. "Karuzela uczuć" czy "Linia życia" podobały mi się...

Tak, zdaję sobie sprawę z tego, że dla ogromnej liczby osób jestem po prostu ograniczoną ignorantką, gdyż nie potrafię docenić tak wielkiego dzieła jak "Władca pierścieni", ale nic nie poradzę, ze tak trudno było mi przebrnąć przez tą trzyczęściową powieść. Męczyłam siebie i książkę przez kilka miesięcy, wręcz modląc się, żeby to był koniec, nudziły mnie długie opisy przyrody, rozwleczone moim zdaniem ponad miarę. Sam główny wątek dość ciekawy, lecz cały odbiór zaburzało mi masę pobocznych wątków i długich opisów. Nie neguję tego, że ktoś może być ogromnym fanem "Władcy pierścieni", mnie niestety znudził i nie chciałabym więcej do tej książki wracać.

Tak, zdaję sobie sprawę z tego, że dla ogromnej liczby osób jestem po prostu ograniczoną ignorantką, gdyż nie potrafię docenić tak wielkiego dzieła jak "Władca pierścieni", ale nic nie poradzę, ze tak trudno było mi przebrnąć przez tą trzyczęściową powieść. Męczyłam siebie i książkę przez kilka miesięcy, wręcz modląc się, żeby to był koniec, nudziły mnie długie opisy...

Niby typowe kobiece czytadło, jakby nie było jednak tak jest, lekkie przyjemne, na nudny weekend. Ale jednak coś mnie w tej książce urzekło, może sposób przedstawienia postaci z którymi dość łatwo się utożsamić, może sposób w jaki jest napisana przez co przyjemnie się ją czyta, sama nie wiem. Ale chodź to historia jakich wiele, coś powoduje że przyciąga mnie bardziej niż inne i bardziej do mnie przemawia.

Niby typowe kobiece czytadło, jakby nie było jednak tak jest, lekkie przyjemne, na nudny weekend. Ale jednak coś mnie w tej książce urzekło, może sposób przedstawienia postaci z którymi dość łatwo się utożsamić, może sposób w jaki jest napisana przez co przyjemnie się ją czyta, sama nie wiem. Ale chodź to historia jakich wiele, coś powoduje że przyciąga mnie bardziej niż...

Pierwszą książką Tess Gerritsen jaką przeczytałam była "Infekcja", która naprawdę bardzo mi się spodobała, więc do "Ciała" podeszłam z dość dużymi oczekiwaniami i niestety trochę się zawiodłam. Początek całkiem nieźle się zapowiadał, ale dalsza akcja traci na rzeczowości i zaczyna rozbiegać się w kierunkach wątków o wiele jak dla mnie mniej znaczących. Ogólnie książka niezła, ale spodziewałam się czegoś więcej.

Pierwszą książką Tess Gerritsen jaką przeczytałam była "Infekcja", która naprawdę bardzo mi się spodobała, więc do "Ciała" podeszłam z dość dużymi oczekiwaniami i niestety trochę się zawiodłam. Początek całkiem nieźle się zapowiadał, ale dalsza akcja traci na rzeczowości i zaczyna rozbiegać się w kierunkach wątków o wiele jak dla mnie mniej znaczących. Ogólnie książka...

"Atramentowe serce" przeczytałam będąc w gimnazjum. Teraz bardzo chętnie ponownie wróciłabym do tej książki. Urzeka baśniowym klimatem.

"Atramentowe serce" przeczytałam będąc w gimnazjum. Teraz bardzo chętnie ponownie wróciłabym do tej książki. Urzeka baśniowym klimatem.