Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W jednym z komentarzy do książki, autor powiedział, że tak napisał książkę, aby móc ją czytać nie znając pozostałych. I z tym totalnie się nie zgadzam. Nie wiem w sumie czemu nie sięgnęłam po wcześniejsze pozycje z cyklu gliwickiego (może tytuły trochę mnie zraziły), ale sięgnęłam po tą, bo głodnam. No i bez sensu. O ile Child, Beckett czy nawet Galbright potrafią tak pisać, żeby nie musieć sięgać po wcześniejsze pozycje, tak tutaj miałam mega problem, żeby skumać o co chodzi.
To przecięta książka, z dziwnym i moim zdaniem nie pasującym w ogóle tytułem.
Nudnawa momentami, przewidująca, a pan Wolski denerwuje bezmyślnością, brakiem planu.

W jednym z komentarzy do książki, autor powiedział, że tak napisał książkę, aby móc ją czytać nie znając pozostałych. I z tym totalnie się nie zgadzam. Nie wiem w sumie czemu nie sięgnęłam po wcześniejsze pozycje z cyklu gliwickiego (może tytuły trochę mnie zraziły), ale sięgnęłam po tą, bo głodnam. No i bez sensu. O ile Child, Beckett czy nawet Galbright potrafią tak...

Nie pamiętam kiedy ostatnio czytając książkę śmiałam się na głos! Jak totalna wariatka! Pani Zofia rozwala system!

Nie pamiętam kiedy ostatnio czytając książkę śmiałam się na głos! Jak totalna wariatka! Pani Zofia rozwala system!

Za dużo... nawet nie zła, ale dysfunkcyjnych, przerysowanych postaci. Trochę ciężko to się czyta, bo wszystko staje się takie przewidywalne, każdy jest zły, ohydny i obrzydliwy... Rozczarowujące.

Za dużo... nawet nie zła, ale dysfunkcyjnych, przerysowanych postaci. Trochę ciężko to się czyta, bo wszystko staje się takie przewidywalne, każdy jest zły, ohydny i obrzydliwy... Rozczarowujące.