Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jako, że pogoda od kilku dni przypomina jesień zamiast lata, porwę was na słoneczną Kubę. A właściwie nie ja, tylko Soraya Lane wraz z bohaterami drugiego tomu cyklu "Utracone córki". Powieść "Córka z Kuby" z pierwszym tomem "Córka z Włoch" łączy kilka rzeczy: londyńska kancelaria adwokacka; tajemnicze pudełko z pamiątkami, znalezione w domu dla samotnych matek; dwutorowo tocząca się akcja, a także miłość, sprzeciw wobec oczekiwań rodziców i chęć rozwikłania rodzinnej tajemnicy. Zmieniają się bohaterowie, inne są ich losy, no i akcja toczy się w innym zakątku świata, więc można je czytać w dowolnej kolejności. Jak wskazuje tytuł, tym razem przenosimy się do współczesnej Hawany, i tej z lat 50 XX wieku - odkrywając przeżycia rodziny cukrowego potentata o nazwisku Diaz. Nie wiem, z czym Wam kojarzy się Kuba, ale chyba większości z nas z pięknymi plażami, barwnymi budynkami, zabytkowymi samochodami, cygarami, trzciną cukrową, kawą, rumem, czy muzyką. Ten wyspiarski kraj ma jednak przede wszystkim ciekawą historię - zwłaszcza słodko-gorzką historię kubańskiego cukru, poplamionego krwią afrykańskich niewolników; kulturę będącą mieszanką kultury hiszpańskiej i afrykańskiej; skrywa wiele ciekawostek, czego według mnie zabrakło w fabule. Dla zachowania równowagi, poczucia niewyidealizowania, warto byłoby zboczyć z utartych turystycznych ścieżek, by pokazać drugą twarz Kuby. Tę codzienną, gdzie króluje bieda, zacofanie, szarość i echa rewolucji. Kuby, jakiej nie zobaczymy w przewodnikach i folderach biur podróży, po to, aby unaocznić czytelnikom, czy i co na przestrzeni tych kilku dekad zmieniło się w kraju i samym społeczeństwie. Z pewnością czytelniczki i czytelnicy nie mieliby nic przeciwko temu, gdyby powieść miała kilka stron więcej, tym samym mogliby lepiej poznać ten, dla wielu ludzi abstrakcyjny kraj. Osobiście spotkałam w życiu tylko jednego kubańczyka - Jose Torresa, który mieszkał w moim mieście, i choć zamieniłam z nim tylko kilka słów, jestem w stanie wyobrazić sobie przedstawiony przez autorkę obraz mieszkańców Hawany. Uśmiechniętych, radosnych, przyjaznych i serdecznych, mimo tego wszystkiego, czego doświadczyli z biegiem historii, bo on właśnie takie wrażenie na mnie zrobił. Prawdopodobnie powyżej wspomniane braki oraz powtórzony schemat, którego się spodziewałam, podświadomie licząc na jakąś zmianę, sprawiły, iż mimo interesującej historii wspaniałego rodu Diazów, którego członkowie zostali zmuszeni do porzucenia wszystkiego, na co pracowali, co znali i kochali, a także poruszającego, tragicznego losu Esmeraldy Diaz, ta część nie zachwyciła mnie tak, jak pierwszy tom, a bardzo chciałabym, aby było inaczej. Mimo wszystko, jest to książka, którą czyta się lekko, z dużą przyjemnością, świetnie nadająca się do czytania w wakacje. Nie spodziewam się zmiany schematu ani w trzecim, ani w kolejnych z ośmiu tomów, lecz mam nadzieję, że Soraya ponownie zauroczy mie stworzoną historią i opisami cudownych miejsc. Będę czekała na "Córkę z Grecji", której premiera zapowiedziana jest na marzec 2024 roku.

Jako, że pogoda od kilku dni przypomina jesień zamiast lata, porwę was na słoneczną Kubę. A właściwie nie ja, tylko Soraya Lane wraz z bohaterami drugiego tomu cyklu "Utracone córki". Powieść "Córka z Kuby" z pierwszym tomem "Córka z Włoch" łączy kilka rzeczy:...

Rozwiń Zwiń

Chyba każde dziecko marzy, by wakacje były niezapomnianym przeżyciem. Ja spędzając lato zazwyczaj u dziadków, we wsi leżącej obok miasta Frankensteina i Twierdzy Srebrna Góra, miałam nadzieję na przeżycie przygody podobnej do tej, jaka przytrafiła się Adamowi Cisowskiemu, bohaterowi jednej z moich ulubionych książek "Szatan z siódmej klasy" autorstwa Kornela Makuszyńskiego. Nawet kiedy wakacje spędzaliśmy w domu, wraz z koleżankami i kolegami szukaliśmy przygody i skarbów, bezmyślnie penetrując miejscowe ruiny oficyny pałacu należącego do rodziny von Tiele - Wincklerów. Moje dzieci nie mają dziadków na wsi, a pałac zrewitalizowano i służy mieszkańcom, jako centrum kultury, więc nie mogą liczyć na wakacje pełne przygód i emocji, jakie towarzyszyły mi w dzieciństwie. Na szczęście mogą sięgnąć po książki budzące w nich wyobraźnię, chęć przeżycia przygody, odkrywania lokalnych legend, a nawet rodzinnych tajemnic. Jedną z nich jest książka "Czarci młyn" autorstwa Agnieszki Płoszaj z ilustracjami Agaty Łuksza. Napisaną lekkim, ale nie archaicznym językiem, zabarwionym dawką humoru. Z wartką akcją, tworzącymi klimat miejscami: uroczyskiem, ruinami dworku i starym opuszczonym młynem, w którym – jak głosi legenda – straszy oraz serią zuchwałych kradzieży! Bardzo fajnie zbudowanymi bohaterami. Kto nie chciałby mieć odjechanej babci, która jak książkowa babcia Luiza ma różowe włosy, wróży z kart i fusów, chodzi na fitness, jeździ skuterem, nosi kolorowe ubrania i klapki z puszkiem, pysznie gotuje i robi najsmaczniejszy kompot, a do tego wszystkiego skrywa tajemnicę?. Któż z nas nigdy nie spotkał na swojej drodze dzieciaków siejących postrach całej okolicy, których pojawienie się zwiastowało kłopoty, jak książkowi bliźniacy Krzysiek i Rysiek Krętaccy? Choć prym w niej wiodą dziewczyny, spodoba się również płci przeciwnej. Posiada wszelkie atuty, jakie powinna zawierać kryminalno - detektywistyczna książka dla dzieci i młodzieży. Mój syn zabrał ją ze sobą na wakacje. Zaczął czytać w pociągu i wciągnęła go tak bardzo, że po kilku godzinach podróży, docierając do celu kończył ostatnią stronę. Nawet nie spostrzegł się, że to drugi tom przygód sióstr Brylskich, ich kolegi Piotrka i psa Julka. Śmiało można ją czytać nie znając historii "Pałacu pod ptasimi głowami". Polecam!

Chyba każde dziecko marzy, by wakacje były niezapomnianym przeżyciem. Ja spędzając lato zazwyczaj u dziadków, we wsi leżącej obok miasta Frankensteina i Twierdzy Srebrna Góra, miałam nadzieję na przeżycie przygody podobnej do tej, jaka przytrafiła się Adamowi Cisowskiemu, bohaterowi jednej...

Rozwiń Zwiń

"Czerwony generał" Michała Lelonka to opowieść, której główny bohater Eugeniusz Batsaikan Rozwadowski, pół Polak, pół Mongoł (w czterech częściach), opowie nam historię swojego życia, o Mongolii, o tym jak na skutek pewnego zdarzenia został wcielony do Armii Czerwonej i wraz z nią przemierzył szlak bojowy, od Moskwy, przez Kursk, Stalingrad, aż po umierającą w Powstaniu Warszawskim Warszawę, którą traktował jak drugą ojczyznę. Opowie o tym, jak w wielkim pochodzie na zachód został kanclistą siejącego postrach generała, który wtajemniczy go w historię największego eksperymentu socjologicznego: komunizmu, snując opowieść, sięgającą średniowiecza, prowadzi przez Monastyr, czasy Rewolucji Francuskiej, aż po dojście Stalina do władzy. Czytamy zatem o wydarzeniach, jakie w historii ludzkości zapisały się krwią, cierpieniem, nienawiścią, niewyobrażalnym okrucieństwem i łzami. Można się więc domyślić, iż fabuła jest ciężka, mroczna, wymagająca skupienia, przepełniona faktami, popartymi wnikliwą pracą badawczą ujętą w licznych przypisach. Nie brakuje również porównań, zmuszających nas do zastanowienia się, czy naziści i sam Hitler byli największym złem tego świata, choć byli tak zaślepieni nienawiścią, traktowali wszystkich, jak podludzi i wymordowali miliony istnień? Czy świat nie przymykał oczu na istotę komunizmu, który karmił się terrorem, gwałtami, ubustwem, głodem, prześladowaniami, uważając nazizm, jako system z samego dna piekieł? Szczególny wydźwięk mają słowa: "... Rosja już na wieki pozostanie gwałtowna, brutalna i nieprzewidywalna, aspirując do miana barbarzyńcy wśród narodów świata", które pokazują nie tylko, jak głęboko przez wieki zasiane zostało ziarno nienawiści w Rosjanach, którzy, co widzimy na Ukrainie się nie zmienili, a także ku przestrodze dla świata, by ponownie nie zamknął oczu na zagrożenie, zauważył rozprzestrzeniający się wciąż wirus komunizmu. Podobnie, jak w poprzedniej książce autora "Las'43" i tutaj ukryte są filozoficzne rozważania na temat ludzkiej natury, sztuce dokonywania właściwych decyzji w połączeniu miłości, chęcią zemsty, złudnym poczuciem sprawiedliwości i danemu słowu. Jak mówi sam autor, pisanie tej powieści było bardzo wyczerpujące. Szukanie informacji o stalinowskich torturach było ponad jego siły, jednak udało mu się ją ukończyć. Jej lektura też nie jest lekka i przyjemna, czytałam ją fragmentami, ale warto wytrwać. Wybierzcie się w podróż do komunistycznego piekła z Eugeniuszem Batsaikanem Rozwadowskim. Odkrycie demony ukryte w każdym z nas. Oddajcie się głębokim rozmyślaniom, do których nas zmusza.

"Czerwony generał" Michała Lelonka to opowieść, której główny bohater Eugeniusz Batsaikan Rozwadowski, pół Polak, pół Mongoł (w czterech częściach), opowie nam historię swojego życia, o Mongolii, o tym jak na skutek pewnego zdarzenia został wcielony do Armii Czerwonej i wraz z ni...

Rozwiń Zwiń

"Wpadka roku" to drugi tom cyklu "Kobieta idealnie nieidealna" autorstwa Gabrieli Gargaś, pierwszy wciąż czeka na regale na swój czas. Sięgnęłam po niego w wersji audiobooka, kiedy szukałam czegoś lekkiego na poprawę humoru, a papierowej książki nie miałam siły czytać. Faktycznie znalazły się w tej historii momenty humorystyczne, ale tak naprawdę, jest to bardzo życiowa opowieść o kobietach i nie tylko dla nich. Słuchając go bez problemu odnalazłam się w akcji, nie czując, że coś mnie ominęło.
Opowiada o tym, że każdy z nas, niezależnie od wieku może zaliczyć wpadkę. I wcale nie musi to być nieplanowana ciąża po 40, będąc matką dorosłych dzieci, mającą względny spokój i ustabilizowaną sytuację finansową, jak w przypadku głównej bohaterki - Tatiany. Nie oszukujmy się, taką wpadkę można zaliczyć w każdym wieku i zawsze będzie ona ogromnym zaskoczeniem nie tylko dla nas, ale także dla naszej rodziny. Rodzą się też wtedy różne emocje, obawy, możemy spotkać się ze skrajnymi reakcjami otoczenia, które Gargaś dostrzega wplatając w fabułę. Dla Tatiany własna nieplanowana ciąża nie jest jedynym zaskoczeniem. Niespodziankę rodzinie szykuje też syn.
Mylę, że niejedna kobieta może utożsamiać się z główną bohaterką, bo przecież w tym wieku większość kobiet nie planuje już bycia matką, a mając dorosłe dzieci raczej myśli się o wnukach, które pewnie w bliższym niż dalszym czasie się pojawią, albo o nadchodzącej menopauzie.
Sytuacja Tatiany nie dominuje, dzieląc pole z historią jej przyjaciółki Darii, która również zalicza wpadkę, choć zupełnie innego kalibru. Wpada jak śliwka w kompot zakochując się w pewnym przystojniaku. Przyjaciółki wzajemnie się wspierają i radzą, jak sobie poradzić z problemami, co pokazuje, jakim szczęściem jest posiadanie bliskiej osoby, której można się zwierzyć, na której ramieniu można się wypłakać, z którą można zrobić coś szalonego, a przede wszystkim liczyć na zrozumienie.
Trochę żałuję, że skusiłam się na audiobook, ponieważ słuchając nie potrafiłam się dokładnie skupić na przeskakującej narracji zawierającej teksty pisane przez główną bohaterkę, historię Tatiany i relację z życia Darii, przez co nie zapamiętam z niej za wiele "złotych myśli", które pewnie bym zapisała, gdybym czytała książkę w tradycyjnej formie lub jako e- book. Niemniej oderwałam się dzięki audiobookowi od tego, od czego chciałam odetchnąć.

"Wpadka roku" to drugi tom cyklu "Kobieta idealnie nieidealna" autorstwa Gabrieli Gargaś, pierwszy wciąż czeka na regale na swój czas. Sięgnęłam po niego w wersji audiobooka, kiedy szukałam czegoś lekkiego na poprawę humoru, a papierowej książki nie miałam siły czytać. ...

Rozwiń Zwiń

Sugerujecie się zamieszczonymi na okładkach książek porównaniami do bardzo popularnych bestsellerów i ich autorów?
Ja ich nie lubię. Czy "Demony Oksytanii" Tomasza Serzysko można postawić w jednym szeregu z "Kodem Leonarda da Vinci" Dona Browna? Czy takie porównanie okazało się rozczarowaniem, czy też nie?
"Kod Leonardo da Vinci" był powieścią, którą wyrywałam sobie z moim mężem z rąk. Był to pierwszy kryminał, jaki przeczytałam, łączący morderstwa z symbolami, tajemnicami kościoła i sztuki oraz spiskowymi teoriami. To była lekka, wciągająca, odprężająca lektura, od której zaczęła się moja przygoda z powieściami Dona Browna, a także z powieściami innych autorów piszących w podobnym stylu. "Demony Oksytanii" to moje pierwsze spotkanie z twórczością Pana Serzysko, natomiast druga książka jego autorstwa, której głównym bohaterem jest Oliver Monroe, profesor archeologii na jednej z amerykańskich uczelni. To z nim wybieramy się do Południowej Francji, po tajemniczym telefonie od przyjaciółki Kate Evans z prośbą o pomoc i niezwłoczny przyjazd. Okazuje się, że kobieta została porwana, i by ją odnaleźć będzie musiał podążyć tropem makabrycznych mordów księży kościoła Świętej Marii Magdaleny, w niewielkim miasteczku Rennes-le-Château, a także rozwiązać zagadki powiązane z dawnym proboszczem parafii, księdzem milionerem - Francois Berenger Sauniere'm (brzmi znajomo?). Od tego momentu w książce dzieje się bardzo dużo. Autor wplata w fabułę autentyczne postaci, miejsca, opisy zabytków. Podobał mi się motyw tajnego stowarzyszenia oraz wątku związanego z optogramem. Akcja: gęsta, mroczna, napięta, tajemnicza, lecz mocno zawiła, przez co czytanie wymaga dużego skupienia, przez co nie zachęciła mnie do poszukiwania informacji na ich temat, a to udało się Brownowi w swoich powieściach. Atmosfera, mnogość zagadek, podejrzenia kierowane na każdego z bohaterów zmylają czytelnika sprawiając, iż nie domyślamy się zakończenia, które zaskakuje oczywistością, i to oczywiście jest in plus.
Podsumowując "Demony Oksytanii" mają kilka cech wspólnych z powieściami Dona Browna, jednak są powieścią dużo bardziej wymagającą skupienia i mroczniejszą, przez co nie dają aż takiej rozrywki, chwili relaksu. Brakuje mi w niej tego czegoś, co porwało mnie w powieściach Browna, niemniej nie jest zła i może przyciągnąć uwagę wszystkich miłośników dobrej powieści, sensacji i kryminalnych historii. "Mamy Nie jest ani rozczarowaniem, ani nie wywołała hurra zachwytu. Może gdyby autor wykorzystał atuty, przenosząc format tego typu powieści na rodzime podwórko, dotykając tajemnic polskich miast, miasteczek i wsi, zaciekawiłby większe grono czytelników.
Dodam, iż Audiobook czyta Tomasz Bielawiec, który ma przyjemny głos aczkolwiek, lecz z całym szacunkiem, gdybym mogła decydować, nie wybrałabym jego osoby do czytania tej powieści. W moim odczuciu bardziej pasowałby Marcin Połczyński, Mariusz Bonaszewski.

Sugerujecie się zamieszczonymi na okładkach książek porównaniami do bardzo popularnych bestsellerów i ich autorów?
Ja ich nie lubię. Czy "Demony Oksytanii" Tomasza Serzysko można postawić w jednym szeregu z "Kodem Leonarda da Vinci" Dona Browna? Czy takie porównanie ok...

Rozwiń Zwiń