Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pomimo charakteru wspomnieniowego to jest dobra literatura. Dwie rzeczy należy zauważyć: autor wnikliwie charakteryzuje człowieka w trybach przemocy państwa totalitarnego, a po drugie pisze tę książkę pisarz emigracyjny - jego los jest sprzężony nierozerwalnie z losami innych "wyrzutków" czasów stalinizmu - ta perspektywa jest nie do przecenienia.

Pomimo charakteru wspomnieniowego to jest dobra literatura. Dwie rzeczy należy zauważyć: autor wnikliwie charakteryzuje człowieka w trybach przemocy państwa totalitarnego, a po drugie pisze tę książkę pisarz emigracyjny - jego los jest sprzężony nierozerwalnie z losami innych "wyrzutków" czasów stalinizmu - ta perspektywa jest nie do przecenienia.

Nie wiem, czy rzeczywiście są to eseje? Może rodzi się nowy (już nie taki nowy patrząc po liczbie tego typu książek) gatunek literacki. Wspomnienia? Rozważania? biografia osobista(ale wyrywkowa)? W każdym razie zostawiając problem teoretykom literatury: książka warta przeczytania. I choć odrzuciłam ją w księgarni (znowu te wynurzenia), to dostałam ją do ręki od osoby, której w kwestii dobrej literatury mogę zaufać.
Bardzo wnikliwy, pełen ciepła, humoru, ale nie pozbawiony krytycyzmu, na jaki stać tylko najbliższych, opis matki - osoby, człowieka, kogoś kto stawiał wyzwania, był trudny, ale kochany. Autor nie pokazuje matki w swej funkcji i roli, takiej która przytuli, poda obiad, zaceruje skarpetki etc., ale kogoś, kto jednak (pomimo zaszeregowania) miał swoje życie, zainteresowania, osobowość. Bez ckliwości, przesady i sentymentalizmu.

Nie wiem, czy rzeczywiście są to eseje? Może rodzi się nowy (już nie taki nowy patrząc po liczbie tego typu książek) gatunek literacki. Wspomnienia? Rozważania? biografia osobista(ale wyrywkowa)? W każdym razie zostawiając problem teoretykom literatury: książka warta przeczytania. I choć odrzuciłam ją w księgarni (znowu te wynurzenia), to dostałam ją do ręki od osoby,...

Czytając tę książkę przechodziłam różne etapy: początek: trudno mi się połapać w wątkach - galimatias; dalej: cudowne historie - oby się nigdy nie kończyły; finał: "to już wszystko mamo tak wszystko" - rozczarowanie i tzw. proza schyłku życia, czyli złość z powodu przemijania i że my tak samo...
Jak młodemu wówczas pisarzowi udało się to wszystko zagospodarować - dostrzec i opisać - uchwycić to co przemijalne, ale w momencie pełno krwistości zdarzeń - nie mam pojęcia. Widać tu wielki talent Jacka Dehnela. "Lala" to trochę jak proza Marcela Prousta po polsku (do której w powieści się nawiązuje). Niewątpliwie jest tu próba zrozumienia czasu, uchwycenia zdarzeń w momencie dziania się, ale z drugiej strony dzięki narracji (wchodzeniu fabuły babcinej) historie od razu nabierają koloru sepii i nadają się "żywcem" do albumu. Ta mitologizacja pozwala i na zmyślenia, i na bajdurzenia i na gorzką prawdę np. o antysemityzmie Polaków.Bardzo pojemna forma. I tak jak dzieci uwielbiają babcine opowieści, tak my, czytelnicy, zaczynamy się wciągać w historie z innego wymiaru. Do tego wspaniały język, lekkość pióra, zabawa narracją - przenikanie się bohaterów (na pierwszym planie jest albo babcia, albo narrator pierwszoosobowy, albo ktoś jeszcze inny).Cudowna książka.

Czytając tę książkę przechodziłam różne etapy: początek: trudno mi się połapać w wątkach - galimatias; dalej: cudowne historie - oby się nigdy nie kończyły; finał: "to już wszystko mamo tak wszystko" - rozczarowanie i tzw. proza schyłku życia, czyli złość z powodu przemijania i że my tak samo...
Jak młodemu wówczas pisarzowi udało się to wszystko zagospodarować - dostrzec i...