Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Jeśli jutra ma nie być" to powieść apokaliptyczna, w której jednak ważniejsze od samej perspektywy rychłej zagłady są emocje i przeżycia jednostki, w tym przypadku Avery- głównej bohaterki. Cierpi ona na poważną depresję a w dniu, kiedy dowiaduje się, że w ziemię uderzy asteroida, planuje wejść do jeziora i już nigdy się nie wynurzyć. Wiadomość o nieuchronnej śmierci sprawia jednak, że decyduje się na przeżycie jeszcze kilku ostatnich dni z osobami, które kocha- rodzicami, bratem i najlepszą przyjaciółką, w której skrycie się podkochuje. Ten czas będzie okazją do lepszego poznania siebie i otworzenia się przed ludźmi.

Książek o apokalipsie było już sporo, jednak tę wyróżnia fakt, że sama asteroida nie odgrywa w niej znaczącej roli. Z jednej strony bohaterowie w głębi serca mają nadzieję na ocalenie, ale nie śledzą obsesyjnie wiadomości i nie rozmawiają na ten temat dużo. Starają się po prostu żyć podarowaną im chwilą. Książka nie skupia się też na całokształcie społeczeństwa, ale na historii jednostki co jest dla mnie jednocześnie plusem i minusem. Z jednej strony dzięki temu możemy wejście głowę Avery i dobrze ją zrozumieć, ale brakowało mi więcej opisów nastrojów społecznych, wiadomości na temat asteroidy czy opisów przeżyć innych ludzi.

Książka wywołuje ciężar na sercu podczas czytania. W związku z tym nie będzie idealną lekturą dla każdego, bo porusza wiele potencjalnie triggerujących tematów jak nieuchronność śmierci czy ogromne poczucie osamotnienia. Miejscami było to dla mnie zbyt przytłaczające. Jednocześnie uważam że autorka bardzo wnikliwie oddała obraz dziewczyny zagubionej. Kibicowałam Avery w odnalezieniu szczęścia i celu.

Podobało mi się przeplatanie przeszłości i teraźniejszości. Smutek mieszał się tu z wolą przetrwania. Relacja romantyczna między Avery i Cass również została dobrze przedstawiona. Zakończenie oczywiście wywołało we mnie masę emocji i praktycznie w całości je przepłakałam.

"Jeśli jutra ma nie być" to poruszająca i wzruszająca historia, która koniec końców daje nadzieję. Polecam ją tym, którzy szukają niebanalnej książki młodzieżowej, w której nadchodząca apokalipsa jest jedynie pretekstem do opowiedzenia zdecydowanie głębszej historii.

Za egzemplarz dziękuję wydawnictwu SQN.

"Jeśli jutra ma nie być" to powieść apokaliptyczna, w której jednak ważniejsze od samej perspektywy rychłej zagłady są emocje i przeżycia jednostki, w tym przypadku Avery- głównej bohaterki. Cierpi ona na poważną depresję a w dniu, kiedy dowiaduje się, że w ziemię uderzy asteroida, planuje...

Rozwiń Zwiń

Dzisiaj premierę ma wyjątkowa historia- thriller science fiction "Najbardziej samotna dziewczyna we wszechświecie", po który sięgnęłam skuszona obietnicą plot twistu, który powali mnie na kolana. Czy rzeczywiście taki był?

Romy to córka astronautów, urodzona na statku, którego misją jest zasiedlenie nowej planety, która swoją atmosferą przypomina Ziemię. W wyniku tragicznego wypadku zostaje jedyną pasażerką, nieuchronnie zbliżającą się do końca podróży. W pewnym momencie dostaje szokującą informację. W jej stronę zbliża się nowy statek, który jest szybszy a na jego pokładzie znajdzie się ktoś, kto będzie mógł dotrzymać jej towarzystwa. Rozpoczyna z nim konwersację mailową, w trakcie której zbliżają się do siebie. Wraz z postępem misji uporządkowany świat Romy zaczyna jednak się sypać, a na powierzchnię wychodzą skrywane traumy.

Jest to tego typu książka, którą można połknąć za jednym posiedzeniem. Napisana lekkim stylem, z krótkimi, dynamicznymi rozdziałami i stosunkowo dużymi akapitami. Nie było tu miejsca na nudę czy znużenie, co naprawdę doceniam, bo miałam wrażenie, że strony przewracają się same.

Jednocześnie z ciekawością śledziłam rutynę Romy na statku kosmicznym. Jest to środowisko znacząco inne od ziemskiego i uważam, że autorka opisała panujące tam realia w ciekawy sposób. Mam jednocześnie wrażenie, że mogła to przedstawić jeszcze dokładniej, bo był to jeden z lepszych elementów całej książki.

Co do postaci Romy byłą miejscami bardzo naiwna, ale nie mogę jej za to winić. Wychowała się na statku kosmicznym i nie znała innego życia a swoją wiedzę na temat funkcjonowania relacji wyniosła między innymi z filmów dla nastolatków, co czyniło ją podatną na zranienie. Doświadczyła wielu przeciwności, a mimo to się nie poddała, za co ją cenię.

Atmosfera na statku jest cały czas duszna i towarzyszyło mi przeczucie katastrofy. Kiedy próbowałam postawić się na miejscu bohaterki, czułam dyskomfort. Nie wyobrażam sobie mieszkać samotnie na tak małej przestrzeni przez tyle lat. Takie postawienie się w skórze Romy pozwolilo mi zrozumieć lepiej jej zachowania a także samotność, jaka jej towarzyszyła.

I wreszcie przechodzimy do głównego plot twistu. Autorka w tekście sprytnie poukrywała wskazówki do niego, ale i tak mnie zaskoczył. Muszę jednak przyznać, że spodziewałam się czegoś jeszcze bardziej szokującego, bo koniec końców było to wstrząsające, ale nie sprawiło, że zbierałam szczękę z podłogi.

Całość uważam za porządną młodzieżówkę science fiction z elementami thrillera, które jednak nie są szczególnie przerażające. Jeśli szukacie książki dynamicznej i z ciekawym pomysłem na fabułę, może się wam podobać!

Za egzemplarz dziękuję wydawnictwu Uroboros.

Dzisiaj premierę ma wyjątkowa historia- thriller science fiction "Najbardziej samotna dziewczyna we wszechświecie", po który sięgnęłam skuszona obietnicą plot twistu, który powali mnie na kolana. Czy rzeczywiście taki był?

Romy to córka astronautów, urodzona na statku, którego misją jest ...

Rozwiń Zwiń

"Wojna Crier" to przykład bardzo niepozornej pozycji, co do której początkowo nie miałam wysokich oczekiwań. Jednak wraz z postępem fabuły wciągała mnie ona coraz bardziej, sprawiając, że nie mogłam się od niej oderwać przez długie godziny.

Kiedy został stworzony pierwszy automaton ludzie nie przypuszczali, że kilka lat później rozegra się wielka Wojna Gatunków, w wyniku której stracą swoją nadrzędną pozycję i będę zmuszeni to usługiwania tym maszynom, budowanym na podobieństwo ludzi. W wyniku tego konfliktu wielu ludzi ginie brutalną śmiercią, w tym rodzina Ayli. Zrozpaczona i żądna zemsty dziewczyna dostaje się do pałacu z planem zabicia córki władcy- Crier, aby ostatecznie go złamać. Nie przypuszcza jednak, jakie sekrety odkryje za murami...

Uważam, że największą zaletą tej książki był styl. Miał w sobie coś poetyckiego, ale jednocześnie był lekki i opisowy. Dzięki niemu, kiedy już siadałam do czytania, nie mogłam się oderwać i kolejne strony przekładały się same. Do tego jestem ogromną fanką pomysłu na fabułę. Roboty i ludzie, żyjący w jednej przestrzeni? Spiski i tajemnice? Ruch oporu? Te wszystkie elementy sprawiły, ze coraz mocniej zakochiwałam się w tej historii. Działo się to też dzięki licznym plot twistom, które kilka razy mocno mnie zaskoczyły.

Podobały mi się też wstawki z różnych źródeł między rozdziałami, które pozwalały lepiej zrozumieć działanie systemu i zakończenie, które pozostawia niedosyt i ochotę na więcej.

No i mamy też dwie bohaterki. Zarówno Crier jak i Ayla zyskały moją sympatię. Mają własne przemyślenia i motywacje, które wypadały przekonująco. Jedyne, co mi się nie spodobało to relacja między nimi, bo mam wrażenie, że rozgrywała się niejako poza kartkami powieści. Ciężko mi uwierzyć, ze dwie tak różne od siebie dziewczyny z nienawidzących się gatunków tak łatwo nawiązały nić porozumienia i brakowało mi lepszego przedstawienia zawiązującej się między nimi więzi. Myślę, że kilka rozdziałów więcej rozwiązałoby ten problem.

Nie zmienia to faktu, że z niecierpliwością będę wyczekiwała kolejnego tomu tej świetnej dylogii. Po raz kolejny przekonuję się, że książki, wobec których nie żywię ogromnych oczekiwań, często zachwycają mnie o wiele mocniej niż bardzo popularne tytuły.

Za egzemplarz dziękuję wydawnictwu You&YA

"Wojna Crier" to przykład bardzo niepozornej pozycji, co do której początkowo nie miałam wysokich oczekiwań. Jednak wraz z postępem fabuły wciągała mnie ona coraz bardziej, sprawiając, że nie mogłam się od niej oderwać przez długie godziny.

Kiedy został stworzony pierwszy automaton ludzie...

Rozwiń Zwiń

Do "Bez prawa do błędu" podchodziłam z wysokimi oczekiwaniami, bo o autorze słyszałam wiele pozytywnych opinii. I po przeczytaniu mogę powiedzieć, że emocji książka mi dostarczyła i to całkiem sporo. Ale czy tylko pozytywnych?

Życie Marka zmienia się całkowicie, kiedy Ziemia zostaje najechana a ludzkość przemieniona w potwory bądź zmuszona do walki z nimi. Odtąd nasza planeta to pole brutalnej bitwy, rodem z gier RPG, w której postacie mogą przechodzić na kolejne poziomy, zdobywać monety i wykonywać misje. Główny bohater bierze sobie za cel wyzwolenie swojej siostry, ale wraz z postępem rozgrywki dochodzi do coraz bardziej przerażającej prawdy o celu ataku. Czy gra kiedykolwiek dobiegnie końca?

Jest to historia idealna dla fanów dynamiki. Tutaj nie ma miejsca na nudę, bo od pierwszej strony zostajemy wrzuceni w sam środek akcji. Od tego momentu bohater będzie musiał poradzić sobie z wieloma przeciwnościami, w których będziemy mu towarzyszyć i było to ciekawe doświadczenie, Myślę, że gdybym tylko miała wolną dobę, połknęłabym książkę na raz! Autor pisze w taki sposób, że wciąga do swojego świata, a i sama koncepcja na fabułę wzbudziła mój podziw.

Niestety jak to często z książkami bywa, jest też "ale" a nawet kilka. Po pierwsze mam ogromny problem z głównym bohaterem. Mimo że historię śledzimy z jego perspektywy, nie polubiłam go, bo też nie ma cech charakteru, które nadawałyby mu sympatyczności. Od początku przyjmuje fakt grania w grę RPG na żywo ze spokojem i staje się prawdziwym mistrzem, zabijając po kilka tysięcy potworów na raz. Ta jego niezniszczalność i osiąganie kolejnych poziomów wypadały strasznie nierealistycznie. Do tego brakuje mu jakichkolwiek ludzkich emocji. Nad wszelkimi okropieństwami przechodził do porządku dziennego w kilka minut i ten jego pancerze skutecznie mnie odstraszał, bo przypominał bardziej robota, a nie człowieka.

Do tego postacie kobiece. To temat na osobną recenzję, ale w skrócie 99 procent kobiet zostaje albo inkubatorami, albo zostają wykorzystane w okropny sposób. Ten 1 procent zostawiam dla tych, które były od razu zabite lub przemienione w potwory, lub są siostrą głównego bohatera, która jednak przez większość książki w niej nie występuje. Opisy ich realiów budziły mój ogromny niesmak i żałuję, że autor nie wykreował choć jednej dziewczyny, która miałaby jakikolwiek charakter i służyła czemu innemu niż zaspokajaniu męskich/potworzych potrzeb.

Z czasem także bitwy z potworami stały się powtarzalne, szczególnie że bohater był praktycznie niezniszczalny i nie ponosił porażek, przez co nie baliśmy się nawet o jego stan.

Nie jest to jednak książka zła. Akcja zdecydowanie wciąga i jest naprawdę przemyślana. Uważam jednak, że dostaliśmy szkic historii, która wymaga lepszego rozbudowania i paru znaczących poprawek. Kto wie, może w kolejnych tomach autor trochę się rehabilituje? Myślę, że kiedyś z chęcią to sprawdzę.

Za egzemplarz dziękuję wydawnictwu Insignis.

Do "Bez prawa do błędu" podchodziłam z wysokimi oczekiwaniami, bo o autorze słyszałam wiele pozytywnych opinii. I po przeczytaniu mogę powiedzieć, że emocji książka mi dostarczyła i to całkiem sporo. Ale czy tylko pozytywnych?

Życie Marka zmienia się całkowicie, kiedy Ziemia zostaje najec...

Rozwiń Zwiń

Dawno nie miałam okazji czytać fantastyki pokroju "Srebra w kościach"- rozbudowanej, z ciekawym i nieoczywistym światem przedstawionym, relacją romantyczną w typie enemies to lovers, która nie przyćmiewa reszty fabuły, a na dodatek z nutą legend arturiańskich. To mieszanka, od której nie mogłam się oderwać przez długie godziny!

Tamsin ma tylko siebie i swojego brata Cabella. Odkąd w dzieciństwie została porzucona najpierw przez rodziców, a potem swojego opiekuna, nauczyła się radzić sobie bez pomocy i nie ufać ludziom. W pewnym momencie musi jednak skruszyć mury, które wokół siebie zbudowała. Trafia się jej okazja na odnalezienie mitycznego pierścienia, zdolnego przełamać jakąkolwiek klątwę. Tym sposobem mogłaby pomóc Cabellowi, na którym ciąży przeraźliwe brzemię. Aby to uczynić, musi połączyć siły ze swoim konkurentem Emrysem i wyruszyć na niebezpieczną wyprawę, Rzeczy, które podczas niej odkryje, odwrócą wszystko, w co dotychczas wierzyła, a także zmuszą ją do odsłonięcia najbardziej wrażliwych sekretów.

"Srebro w kościach" to książka, która nie od razu wciąga do swojego świata. Jak to często w fantastyce bywa, autorka potrzebowała kilkudziesięciu stron, żeby wprowadzić czytelnika w świat przedstawiony i początkowo sama czułam się lekko zagubiona, ale potem było już tylko lepiej. Mam jednak żal do Alexandry, bo mam wrażenie, że nie wykorzystała potencjału wykreowanego świata. Niektóre jego elementy mogła wytłumaczyć dokładniej, bo po skończeniu nadal część pojęć jest dla mnie niejasnych. Do tego brakowało mi umiejscowienia książki w kontekście historycznym, bo z jednej strony czas akcji przypomina współczesne nam czasy, ale to za mało wybrzmiało.

Bohaterowie są naprawdę barwni i wielowymiarowi. Na przestrzeni książki poznajemy plejadę charakterów, z których każdy miał coś ciekawego do zaoferowania. Tamsin to bohaterka, która wszystkich trzyma nad dystans, ale ciekawie było patrzeć, jak stopniowo przywiązuje się do towarzyszy wyprawy. Do tego bardzo podobał mi się element legend arturiańskich i poszukiwania zaginionych artefaktów.

Nie muszę chyba mówić, że ostatnie strony to była prawdziwa jazda bez trzymanki. Co prawda autorka nie uniknęła pewnych schematów i wiele plot twistów dało się niestety przewidzieć, znając elementy młodzieżowej fantastyki, ale zakończenie pozostawiło we mnie apetyt na więcej. Na końcu książki znajduje się też fragment drugiego tomu, który tym bardziej mnie zaintrygował.

"Srebro w kościach" to naprawdę porządna fantastyka młodzieżowa. Nie zabrakło w niej pewnych znanych motywów i lekkich przestojów, ale nadal bawiłam się naprawdę dobrze podczas czytania. Doceniam także relację romantyczną typu slow burn, która nie przyćmiewała reszty fabuły. Z niecierpliwością będę wyczekiwała kontynuacji i mam nadzieję, że rozwieje pewne moje wątpliwości.

Za egzemplarz dziękuję wydawnictwu Jaguar.

Dawno nie miałam okazji czytać fantastyki pokroju "Srebra w kościach"- rozbudowanej, z ciekawym i nieoczywistym światem przedstawionym, relacją romantyczną w typie enemies to lovers, która nie przyćmiewa reszty fabuły, a na dodatek z nutą legend arturiańskich. To mieszanka, od której nie m...

Rozwiń Zwiń

"Ariadnę" planowałam przeczytać od premiery, ale ciągle wypadało mi coś innego, przez co lektura trochę się przeciągnęła. W końcu jednak postanowiłam skreślić ją ze swojego TBRu i zabrać się za czytanie. Przez ten czas moje oczekiwania urosły, szczególnie że w międzyczasie skończyłam "Klitajmestrę"- fenomenalny mitologiczny retelling. Czy i ta książka mnie zachwyciła?

Ariadna to córka Minosa- bezwzględnego władcy, który szacunek i poklask zdobywa, siejąc strach za sprawą syna pół byka i pół człowieka- Minotaura. Obserwując od dzieciństwa swoją matkę, przekonała się, że bogowie zawsze każą kobiety za przewiny swoich mężów i nie chce się im narażać. Wreszcie jednak trafia się jej okazja do ucieczki z wyspy. Heros Tezeusz przybywa, by raz na zawsze pozbyć się potwora z labiryntu i zakończyć rzeź ateńskiej młodzieży. Nie udałoby się to bez pomocy dziewczyny, która jest przekonana, że od tego momentu będą razem już na zawsze. Jednak czeka ją kolejne rozczarowanie...

Fabułę postarałam się nakreślić możliwie bezspojlerowo, mimo że pewnie wiele osób zna dalsze losy tej wykorzystanej dziewczyny.

Początek książki naprawdę mnie zachwycił i obiecał kolejną feministyczną historię, która zostanie ze mną na długo. Niestety, wraz z postępem fabuły mój entuzjazm stopniowo słabł. Miał na to wpływ styl autorki, która opisywała wydarzenia z dystansu czasowego, przez co nie byłam w stanie wczuć się w emocje bohaterki. Tak jak pisałam, niedawno skończyłam "Klitajmestrę" i nie mogłam powstrzymać się od porównywania tych książek, co wyszło "Ariadnie" bardzo na niekorzyść. W tamtej współodczuwałam z królową, wielokrotnie miałam łzy w oczach, tutaj czułam ogromny dystans, a głównej bohaterce zabrakło lepszej kreacji. Nie miała w sobie siły Kirke czy pasji Klitajmestry, W zasadzie jej osobowość była strasznie pobieżnie nakreślona i nie umiem przypisać jej wielu cech. Zbyt mocno polegała na mężczyznach, bez których jej charakter zanikał. Do tego mamy Fedrę, jej siostrę, której punkt widzenia też poznajemy. Była lepiej wykreowana, ale zakończenie jej wątku bardzo mnie rozczarowało.

Nie można odebrać autorce dobrego researchu i przesłania całej historii. Przedstawiła wiele historii kobiet niesłusznie ukaranych i pohańbionych przez mężczyzn, co budziło we mnie poczucie niesprawiedliwości. Jednak po tylu świetnych feministycznych retellingach ten wypada bardzo średnio. Być może gdybym nie miała lepszego porównania, doceniłabym go bardziej, ale wiem, że autorka mogła pokazać nam więcej.

"Ariadnę" planowałam przeczytać od premiery, ale ciągle wypadało mi coś innego, przez co lektura trochę się przeciągnęła. W końcu jednak postanowiłam skreślić ją ze swojego TBRu i zabrać się za czytanie. Przez ten czas moje oczekiwania urosły, szczególnie że w międzyczasie skończyłam "Klit...

Rozwiń Zwiń

"Lato w pionierskiej chuście" to jedna z tych książek, które początkowo chciałam ocenić zdecydowanie niżej. Jednak im dalej zagłębiałam się w fabułę i związywałam się z bohaterami, tym bardziej zakochiwałam się w przedstawionym klimacie, a ostatecznie książka zafundowała mi ogromnego czytelniczego kaca. Dlatego jeśli się wahacie, koniecznie dajcie jej szansę!

To już ostatnie kolonie Jury w obozie pionierskim "Jaskółka". Z całą pewnością można je też określić mianem najbardziej niezapomnianych, bo to na nich po raz pierwszy poznaje Wołodię- młodego zastępowego, z którym się zaprzyjaźnia. W miarę upływu czasu odkrywa, że coraz trudniej znieść mu myśl o rozstaniu a spotkania z Wołodią sprawiają mu o wiele więcej przyjemności niż ze zwykłym przyjacielem. Po latach wraca na miejsce i wspomina swoją pierwszą miłość. Czy jest szansa na jej odbudowanie?

Klimat książki kojarzył mi się z letnim obozem właśnie. Akcja postępowała do przodu w dość powolnym tempie, a my poznawaliśmy coraz lepiej realia życia młodych pionierów. To właśnie to tempo początkowo zniechęcało mnie do kontynuowania lektury, bo miejscami akcja się dłużyła, jednak wraz z postępem historii coraz ciężej było mi się oderwać. Na ostatnich 100 stronach autorki skompresowały kilka(naście) lat życia bohaterów i od tego momentu nie mogłam już narzekać na nudę.

Autorki silnie osadzają książkę w historycznych realiach, dzięki czemu można poznać bliżej funkcjonowanie w ZSRR. Dodatkowo odmalowują obraz życia osób z mniejszości seksualnych w tamtym czasie, który łamie serce. Chłopcy nie wiedzą, co oznaczają ich uczucia i są skonstruowani na zasadzie przeciwieństw. Jeden jest pewny swojego zakochania, drugi czuje wstręt do samego siebie. Ta postawa naprawdę łamała serce. Bardzo polubiłam ich obu. Uważam, że mieli świetną chemię i kibicowałam rozwojowi ich relacji.

Dużą rolę w książce odgrywa też muzyka, szczególne klasyczna, także dla fanów chociażby Czajkowskiego będzie to wyjątkowe przeżycie.

Zakończenie ogromnie mnie wzruszyło i jednocześnie ubolewam, że to koniec mojej przygody z bohaterami. Naprawdę się z nimi zżyłam i z chęcią poznałabym ich dalsze losy.

"Lato w pionierskiej chuście" to książka wyjątkowa, która na długo zostanie w mojej pamięci. Nie jest pozbawiona wad. Styl pisania jest czasami zbyt prosty a akcja powolna (nie pomaga niestety mały druk, przez który miejscami moje oczy płakały), ale zachwyciła mnie budowaniem naturalnej i wielowymiarowej relacji między bohaterami. Swoim letnim, obozowym klimatem idealnie nada się na obecną porę roku.

Za egzemplarz dziękuję wydawnictwu Insignis.

"Lato w pionierskiej chuście" to jedna z tych książek, które początkowo chciałam ocenić zdecydowanie niżej. Jednak im dalej zagłębiałam się w fabułę i związywałam się z bohaterami, tym bardziej zakochiwałam się w przedstawionym klimacie, a ostatecznie książka zafundowała mi ogromnego czyte...

Rozwiń Zwiń

"Wiedźmi król" był książką, do której podchodziłam z dużymi oczekiwaniami, szczególnie po przeczytaniu szalenie intrygującego opisu. Czy ostatecznie książka okazała sie tym, co sobie wyobrażałam?

Wyatt jest wiedźmą, co powoduje wykluczenie z wróżej społeczności. Całość komplikuje też fakt, że jest narzeczonym księcia Asalinu, a nie wszyscy chcieliby go widzieć na tronie. W pewnym momencie nie wytrzymuje ciążącej na nim presji, jego moc eksploduje, powodując zniszczenia na dużą skalę, a on ucieka do świata ludzi, gdzie znajduje schronienie w ramionach Briar i jej rodziców. Jego książęcy narzeczony nie spocznie jednak, póki nie sprowadzi go do domu. Czy jednak jest tam jeszcze dla niego miejsce?

Pomysł na książkę wydawał mi się przeciekawy i jego wykonanie mnie usatysfakcjonowało. Fabuła skupia się głównie na relacji między bohaterami, która do łatwych nie należy, szczególnie że Wyatt zrobił w przeszłości kilka rzeczy, które nie pozwalają mu ruszyć do przodu. Wydaje mi się, że historia zyskałaby dzięki podwójnemu punktowi widzenia, także z perspektywy Emyra. Z radością poznałabym jego przemyślenia, życie, a także co takiego dostrzegł w chłopaku, że mimo że tamten często traktował go nieprzyjemnie, nadal chciał tkwić u jego boku. Bo tak niestety jest. Wyatt jest bardzo kompleksową, ale i pogubioną postacią i nie zawsze popierałam jego wybory. Dobrze, że przynajmniej na końcu przeszedł przemianę, ale często miałam ochotę porządnie nim potrząsnąć.

Akcja początkowo nie jest szczególnie szybka i musiałam trochę zmuszać się do czytania, ale ostatnie 100 stron to istny rolleracoaster emocji, który wynagrodził mi poprzednie przestoje.

Podobało mi się poruszenie tematu transpłciowości w bardzo naturalny sposób. Autor sam ma doświadczenie w tej dziedzinie i widać, że do postaci Wyatta wlał cząstkę siebie.

Koniec końców "Wiedźmiego króla" uważam za przyjemną rozrywkę, której jednak zabrakło czegoś, żeby trafiła do moich ulubieńców. Z przyjemnością sięgnę jednak po drugi tom, bo czuję, że autor poprowadzi fabułę w jeszcze ciekawszym kierunku.

Za egzemplarz dziękuję WeNeedYA

"Wiedźmi król" był książką, do której podchodziłam z dużymi oczekiwaniami, szczególnie po przeczytaniu szalenie intrygującego opisu. Czy ostatecznie książka okazała sie tym, co sobie wyobrażałam?

Wyatt jest wiedźmą, co powoduje wykluczenie z wróżej społeczności. Całość komplikuje też fakt...

Rozwiń Zwiń

Feministyczne retellingi mitów to od jakiegoś czasu jeden z moich ukochanych podgatunków literatury pięknej. Kiedy więc zobaczyłam, że premiera "Klitajmestry" nadchodzi wielkimi krokami, wiedziałam, że muszę zapoznać się z tą historią, szczególnie, że o tej kobiecie nigdy nie czytałam za dużo. I powiem wam szczerze- zdecydowanie było warto wreszcie dowiedzieć się więcej na jej temat.

Na pewno każdy słyszał o przepięknej Helenie, której uroda wyróżniała się na tyle, że wielu sądziło, że jest córką samego Zeusa. Zaślubiona Meneleasowi, porwana przez Parysa, przyczyna wojny trojańskiej. W całej historii nie wspomina się jednak odpowiednio głośno o jej ukochanej siostrze- Klitajmestrze. Kobiecie, która przeżyła w życiu piekło, a jednym co pozwala jej dalej funkcjonować, jest wizja zemsty na wszystkich, którzy przyczynili się do jej upadku. To właśnie jej portret psychologiczny śledzimy w powieści.

Była kobietą niesamowicie silną, ale też zranioną. Wychowując się w surowej Sparcie, zyskała niezłomność i wyszkolenie bitewne, jednak nieustannie była dyskredytowana przez wzgląd na swoją płeć. Kochała całym sercem, ale wizja szczęśliwej przyszłości szybko została zdeptana przez Agamemnona. Współodczuwałam z nią każdą stratę, jakiej doświadczyła. Dawno żadna historia nie sprawiała, że czułam realnie ból bohaterki, a w tym przypadku tak było. Niejednokrotnie miałam oczy pełne łez i serce bolało mnie równie mocno jak Klitajmestrę.

Całość okraszona jest oczywiście przepięknym stylem pisania, który sprawił, że te 510 stron minęło mi w mgnieniu oka. Autorka zrobiła świetną robotę, przedstawiając realia życia w starożytnej Grecji, różnice kulturowe między poszczególnymi miastami i przedstawiając plejadę bohaterów. Co nieco słyszałam wcześniej o Klitajmestrze, ale nigdy nie czułam, że w pełni ją rozumiałam, aż do teraz.

Warunki życia kobiet w tamtym czasie były opłakane i mimo że obecnie zdecydowanie wiele się zmieniło w jakiś sposób, odczuwałam też ponadczasowość całej historii.

"Klitajmestra" to bardzo plastyczny obraz psychiki skrzywdzonej na wiele sposobów kobiety. Jestem zakochana w tej historii, pełnej brutalności, ale też przebłysków radości. Gwarantuję, że was poruszy. Wobec takiej pozycji nie da się przejść obojętnie!

Za egzemplarz dziękuję wydawnictwu Muza.

Feministyczne retellingi mitów to od jakiegoś czasu jeden z moich ukochanych podgatunków literatury pięknej. Kiedy więc zobaczyłam, że premiera "Klitajmestry" nadchodzi wielkimi krokami, wiedziałam, że muszę zapoznać się z tą historią, szczególnie, że o tej kobiecie nigdy nie czytałam za d...

Rozwiń Zwiń

Kolejny raz przekonuję się, że muszę przestać mieć tak wysokie oczekiwania do książek, bo to zazwyczaj kończy się zawodem. Tak właśnie było w tym przypadku. "Bloom" to komiks, na który czaiłam się jeszcze zanim ukazał się w polskiej wersji językowej, ale po skończeniu uważam, że mogłam zwlekać z przeczytaniem dłużej. Niestety kompletnie odbiłam się od tej historii. Przede wszystkim brakowało mi w niej jakiejkolwiek głębi. I z jednej strony rozumiem, że specyfika komiksu nie pozwala na dogłębne opisanie postaci, ale porównując tę historię, chociażby z "Heartstopper" widzę ogromną przepaść między umiejętnością poruszania ważnych tematów przez obie osoby autorskie. Tutaj każdy istotniejszy wątek był przedstawiony na dwóch/trzech stronach i nie był w żaden sposób rozwiązywany. Mamy więc toksyczną przyjaźń, dziwnego byłego, niespełnione marzenia, ale wszystko to znika i nie ma żadnej kontynuacji, przez co mam wrażenie, że książka nie niesie za sobą dosłownie żadnej treści.

Kolejnym mankamentem jest sam wątek romantyczny. Między bohaterami czuć zerową chemię, w ogóle im nie kibicowałam, a dodatkowo nie mogę zrozumieć, co Hector widzi w Arim. Ten drugi jest tak toksycznym i irytującym bohaterem, który zrobił wiele naprawę okropnych rzeczy, za które nigdy nie poniósł konsekwencji. Zazwyczaj odzywał się do Hectora w chamski sposób, co tym bardziej sparowało, że wątpiłam w ich uczucie.

Tak naprawdę "Bloom" to jedna z najbardziej nijakich historii, jakie ostatnio przeczytałam. Nie czułam motylków w brzuchu podczas lektury, nie czułam zaangażowania w przedstawione wydarzenia i książka nie skłoniła mnie do żadnych refleksji, bo nie adresuje problemów w niej przedstawionych. Jej jedyny plus to dość urocza kreska i wątek wyrobów piekarniczych, bo uwielbiam takie tematy w książkach.

Kolejny raz przekonuję się, że muszę przestać mieć tak wysokie oczekiwania do książek, bo to zazwyczaj kończy się zawodem. Tak właśnie było w tym przypadku. "Bloom" to komiks, na który czaiłam się jeszcze zanim ukazał się w polskiej wersji językowej, ale po skończeniu uważam, że mogłam zwl...

Rozwiń Zwiń