Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pokój bez książek to jak ciało bez duszy.

Pokój bez książek to jak ciało bez duszy.

-Masz straszne blizny-rzekł cicho. Zabójczyni oparła dłoń na biodrze i podeszła do drzwi garderoby. -Wszyscy nosimy blizny, Dorian. Jedyna różnica polega na tym, że moje są bardziej widoczne od innych.

-Masz straszne blizny-rzekł cicho. Zabójczyni oparła dłoń na biodrze i podeszła do drzwi garderoby. -Wszyscy nosimy blizny, Dorian. Jedyna różnica polega na tym, że moje są bardziej widoczne od innych.

Prawda się nie liczy. Liczy się tylko to, w co wierzą ludzie.

Prawda się nie liczy. Liczy się tylko to, w co wierzą ludzie.

- Czujesz się samotna? - wyrwało mu się. - Samotna? (...) Nie. Potrafię dać sobie radę sama, o ile mam co czytać.

- Czujesz się samotna? - wyrwało mu się. - Samotna? (...) Nie. Potrafię dać sobie radę sama, o ile mam co czytać.

- Mam mózg po to, aby osądzać i budować opinie. - A serce masz po to, aby powstrzymywać się od wygłaszania krzywdzących, surowych osądów.

- Mam mózg po to, aby osądzać i budować opinie. - A serce masz po to, aby powstrzymywać się od wygłaszania krzywdzących, surowych osądów.

We do not remember days, we remember moments.

We do not remember days, we remember moments.

Przecież biblioteki kryły mnóstwo pomysłów, a nowe pomysły stanowiły najgroźniejszą, najbardziej niebezpieczną broń świata!

Przecież biblioteki kryły mnóstwo pomysłów, a nowe pomysły stanowiły najgroźniejszą, najbardziej niebezpieczną broń świata!

Odchodziła ode mnie, ciemna sylwetka ledwie widoczna w świetle kilku wiszących owoców. -Było mi ciebie brak - powiedziałem. Nie zatrzymała się. Nie tak sobie wyobrażałem nasze spotkanie. Nie chodziło mi o Profesora ani o Epików. Chodziło o nią. I o mnie. Musiałem coś powiedzieć. Coś romantycznego. Coś, co jej zawróci w głowie. -Jesteś jak kartofelek! - krzyknąłem za nią. - Na polu minowym. Zastygła w miejscu. Potem obróciła się do mnie z twarzą oświetloną przez na pół dojrzały owoc. -Kartofelek? - zapytała bez emocji. - To najlepsze na co cię stać?Poważnie? -To ma sens - odpowiedziałem. - Posłuchaj. Idziesz przez pole minowe i boisz się, że wylecisz w powietrze. I nagle następujesz na coś i myślisz: "już po mnie". Ale to tylko kartofelek. A jesteś uszczęśliwiony, znajdując coś cudownego tam, gdzie spodziewałeś się czegoś okropnego. Tym właśnie jesteś. Dla mnie. -Kartofelkiem. -Oczywiście. Frytki? Puree? Kto by nie lubił kartofelków? -Mnóstwo ludzi. A dlaczego nie może to być coś słodkiego jak ciasteczko? -Bo ciasteczko nie wyrosło by na polu minowym.Oczywiście. Patrzyła na mnie parę chwil przez korytarz, a potem usiadła na kępie wyrośniętych korzeni. Do diabła! Zdawało się, że płacze. Idiota! - pomyślałem sobie, idąc przez listowie. Romantyczny. Miałeś być romantyczny, ty frajerze! Kartofelki nie są romantyczne. Powinienem wybrać marchewkę.

Odchodziła ode mnie, ciemna sylwetka ledwie widoczna w świetle kilku wiszących owoców. -Było mi ciebie brak - powiedziałem. Nie zatrzymała się. Nie tak sobie wyobrażałem nasze spotkanie. Nie chodziło mi o Profesora ani o Epików. Chodziło o nią. I o mnie. Musiałem coś powiedzieć. Coś romantycznego. Coś, co jej zawróci w głowie. -Jesteś jak kartofelek! - krzyknąłem za nią. - Na p...