Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Niemowlęta żyjące w zgodzie z kontinuum są od urodzenia wszędzie noszone przez rodziców. W życiu takiego dziecka ciągle coś się dzieje, jeszcze zanim odpadnie mu pępowina. Większość czasu niemowlę przesypia, ale nawet podczas snu przyzwyczaja się do głosów otaczających go ludzi, odgłosów ich działalności, do nagłych wstrząsów, szturchnięć i ruchów, niespodziewanego zatrzymywania się. Przyzwyczaja się do tego, że jest podnoszone i że różne części jego ciała są uciskane, kiedy opiekun przekłada je, żeby wygodniej się mu pracowało lub odpoczywało. Przyzwyczaja się do rytmu dnia i nocy, do zmian temperatury i powierzchni stykających się z jego skórą, lecz nade wszystko przywyka do poczucia bezpieczeństwa, jakie daje mu bliski kontakt z żywym ciałem. Żywotną potrzebę takiego kontaktu niemowlę odczułoby tylko wtedy, gdyby zostało od tego ciała odstawione. Dziecko nieomylnie oczekuje takich właśnie okoliczności, i właśnie one są jego udziałem – a to jest realizacją kontinuum jego gatunku. Czuje się dobrze, dlatego rzadko sygnalizuje coś za pomocą płaczu, nie musi też robić nic innego poza ssaniem piersi i wypróżnianiem się, gdy odczuje takie impulsy, i doznawaniem radości z zaspokojenia tych potrzeb. POZA TYM PRZEZ CAŁY CZAS ZAJĘTE JEST UCZENIEM SIĘ, CO TO ZNACZY BYĆ”.

Niemowlęta żyjące w zgodzie z kontinuum są od urodzenia wszędzie noszone przez rodziców. W życiu takiego dziecka ciągle coś się dzieje, jeszcze zanim odpadnie mu pępowina. Większość czasu niemowlę przesypia, ale nawet podczas snu przyzwyczaja się do głosów otaczających go ludzi, odgłosów ich działalności, do nagłych wstrząsów, szturchnięć i ruchów, niespodziewanego zatrzymywani...

Kobiety najczęściej wpadają w tarapaty, gdy szukają zemsty. A powodów jest wiele, np. utrata dziewictwa, porzucenie przez kochanka, kosz od narzeczonego. Kiedy kobieta czuje się oszukana lub zdradzona ucieka się do kontaktów z czarownicami lub samym szatanem. Kobiety kochają zemstę, lecz nie jakąś prostą, one wolą coś bardziej wyszukanego, wysublimowanego. A przez to, że tak uwielbiają się mścić zasilają szeregi czarownic służących szatanowi”.

Kobiety najczęściej wpadają w tarapaty, gdy szukają zemsty. A powodów jest wiele, np. utrata dziewictwa, porzucenie przez kochanka, kosz od narzeczonego. Kiedy kobieta czuje się oszukana lub zdradzona ucieka się do kontaktów z czarownicami lub samym szatanem. Kobiety kochają zemstę, lecz nie jakąś prostą, one wolą coś bardziej wyszukanego, wysublimowanego. A przez to, że tak uw...

Po co pisać opowiadania? Co skłania człowieka do pisania? […] Niektórzy żyli – lub umierali – jawnie przecząc swoim teoriom; Ernest Hemingway twierdził, że na stronice naszych książek wyrzucamy z siebie własne choroby i niedomagania, a potem sam się zastrzelił. […] To, co odczuwamy jako samotność )a co zbyt pochopnie bywa określane mianem alienacji), jest prawie powszechnie uznanym warunkiem narodzin pisarza”.

Po co pisać opowiadania? Co skłania człowieka do pisania? […] Niektórzy żyli – lub umierali – jawnie przecząc swoim teoriom; Ernest Hemingway twierdził, że na stronice naszych książek wyrzucamy z siebie własne choroby i niedomagania, a potem sam się zastrzelił. […] To, co odczuwamy jako samotność )a co zbyt pochopnie bywa określane mianem alienacji), jest prawie powszechnie uzn...

Anna o Mariuszu Trynkiewiczu: „Mam żal, że Polacy są tak nieobiektywni w stosunku do mojego męża. Przecież każdy z nas może mieć taki stan, że zabije”.

Anna o Mariuszu Trynkiewiczu: „Mam żal, że Polacy są tak nieobiektywni w stosunku do mojego męża. Przecież każdy z nas może mieć taki stan, że zabije”.

Anna o Mariuszu Trynkiewiczu: „Pytasz, czy nigdy nie zaniepokoiło mnie, ze nawiązuję bliską relację z zabójcą? Nie. Nawet przez sekundę nie miałam takich wątpliwości. Wcześniej nie miałam kontaktu z więźniami, ale myślałam o nich tak samo jak o żołnierzach, którzy przebywają w koszarach. Bez oceniania”.

Anna o Mariuszu Trynkiewiczu: „Pytasz, czy nigdy nie zaniepokoiło mnie, ze nawiązuję bliską relację z zabójcą? Nie. Nawet przez sekundę nie miałam takich wątpliwości. Wcześniej nie miałam kontaktu z więźniami, ale myślałam o nich tak samo jak o żołnierzach, którzy przebywają w koszarach. Bez oceniania”.

Młode matki nie ufają swoim wrodzonym zdolnościom ani motywom, jakimi kieruje się dziecko, nieustannie wysyłając bardzo jasne sygnały. Niemowlę stało się kimś w rodzaju wroga, który musi zostać przez matkę pokonany. Trzeba ignorować płacz, żeby pokazać dziecku, kto rządzi, a podstawowe założenie jest takie, że należy dołożyć wszelkich starań, by zmusić dziecko do dostosowania się do tego, czego matka sobie życzy. Kiedy zachowanie dziecka przysparza „pracy”, „marnuje czas” lub w jeszcze inny sposób zostaje uznane za nieodpowiedni, okazuje się niezadowolenie, brak aprobaty czy inne oznaki wycofania miłości. Panuje przekonanie, że zaspokojenie pragnień dziecka „zepsuje” je, a przeciwstawienie się tym pragnieniom będzie służyć jego poskromieniu lub socjalizacji. W rzeczywistości w każdym przypadku osiąga się skutek przeciwny”.

Młode matki nie ufają swoim wrodzonym zdolnościom ani motywom, jakimi kieruje się dziecko, nieustannie wysyłając bardzo jasne sygnały. Niemowlę stało się kimś w rodzaju wroga, który musi zostać przez matkę pokonany. Trzeba ignorować płacz, żeby pokazać dziecku, kto rządzi, a podstawowe założenie jest takie, że należy dołożyć wszelkich starań, by zmusić dziecko do dostosowania s...

Ktoś, kto nie chce mieć dzieci, kto nie wyobraża sobie siebie jako męża odpowiedzialnego za rodzinę, nie może być odpowiedzialny za innych, którzy mówią do niego „ojcze”. To jak w prześmiewczym kawale: wszystkie dzieci mówią do księdza „ojcze”, tylko własne – „wujku”.

Ktoś, kto nie chce mieć dzieci, kto nie wyobraża sobie siebie jako męża odpowiedzialnego za rodzinę, nie może być odpowiedzialny za innych, którzy mówią do niego „ojcze”. To jak w prześmiewczym kawale: wszystkie dzieci mówią do księdza „ojcze”, tylko własne – „wujku”.

Aż po drugą połowę XV stulecia, nawet trochę dłużej, dominuje niepodzielnie tematyka śmierci - koniec człowieka, spełnienie czasów przybierają postać wojny i zarazy. Nad ludzką egzystencją wnosi się jej los ostateczny, ów porządek, któremu nikt nie ujdzie. W samych trzewiach świata tkwi złowroga figura kościotrupa. Lecz oto w ostatnich latach wieku ów wielki niepokój okręca się wokół własnej osi: śmierć i śmiertelna powagę zastępuje śmiesznych obłędu. Ukazywanie nieuniknionego musu, który sprowadzi człowieka do nicość, przeradza się we wzgardliwą kontemplację owego nic, jakim jest ludzka egzystencja. Strach przed kresem absolutnym kurczy się w ciągłej ironii, zostaje z góry rozbrojony, można zeń szydzić, ubierać w oswojony kształt codzienności, można go co chwila odnawiać w widowisku życia, rozdrabniać w występkach, wynaturzeniach i śmieszności każdego człowieka. Unicestwienie przez śmierć przestaje cokolwiek znaczyć, jako że już wprzódy stało się wszystkim, jako że samo życie było jedynie dyrdymałą, czczą gadaniną, hałaśliwą wrzawą, błazeństwem i pajacowaniem. Nim stanie się trupią czaszką, już głowa jest pusta – w teraźniejszości szaleństwa dokonuje się przyszłość śmierci. Rzeczywistość odnosi zarazem zwycięstwo nad śmiercią zamazaną w powszechności objawów, które głoszą jej faktyczną władzę, ale i oznaczają, że ostateczna zdobycz będzie nader licha. Śmierć demaskuje maskę, nic więcej; fasada, co osłaniała wyszczerzony szkielet, nie była prawdą ani pięknością, jeno uszminkowanym gipsem – uśmiech z pustej maski zstępuje na trupa. Śmiech obłąkanego tym jest jednak ważny, że zawczasu wyśmiewa śmiech śmierci, przepowiadając straszydło, wariat je rozbraja. W pełni renesansu krzyk Szalonej Grety zatryumfuje nad Tryumfem Śmierci, rozbrzmiewającym w średniowieczu na murach Campo Santo. Wyparcie tematu śmieci przez obraz obłąkania nie znaczy, że zerwano z lękiem – on raczej skulił się pod powierzchnią”.

Aż po drugą połowę XV stulecia, nawet trochę dłużej, dominuje niepodzielnie tematyka śmierci - koniec człowieka, spełnienie czasów przybierają postać wojny i zarazy. Nad ludzką egzystencją wnosi się jej los ostateczny, ów porządek, któremu nikt nie ujdzie. W samych trzewiach świata tkwi złowroga figura kościotrupa. Lecz oto w ostatnich latach wieku ów wielki niepokój okręca się...

Anna o relacji z Mariuszem Trynkiewiczem: „On jest teraz takim grubaskiem, więc ma trochę niezdarne ruchy, które mnie rozczulają. Dużo mnie przytula, gładzi po włosach. Mówi, że jestem jego aniołem, cudem i nigdy nie myślał, że spotka go takie szczęście. […] przypomina mi postać graną przez Macieja Zakościelnego w Tylko mnie kochaj”. „W listach rysuje dla mnie pocałunki, pisze bajki o Kubusiu i Zosi, które tak naprawdę pokazują nasz związek. Niedawno Kubuś się objadł i bolał go brzuch. To było wtedy, gdy zawiozłam Mariuszowi jego ulubiony serniczek”.

Anna o relacji z Mariuszem Trynkiewiczem: „On jest teraz takim grubaskiem, więc ma trochę niezdarne ruchy, które mnie rozczulają. Dużo mnie przytula, gładzi po włosach. Mówi, że jestem jego aniołem, cudem i nigdy nie myślał, że spotka go takie szczęście. […] przypomina mi postać graną przez Macieja Zakościelnego w Tylko mnie kochaj”. „W listach rysuje dla mnie pocałunki, pisze...

Anna o ślubie z Mariuszem Trynkiewiczem: „A mówiąc o torcie – na naszym ślubie był pyszny tort kawowy. Dyrektor ośrodka w Gostyninie stanął na wysokości zadania. Oddał nam na uroczystość salę widzeń. Strażnicy stali przy drzwiach do sali. To było najpiękniejsze, bo zwykle stoją tuż obok nas. Mama powtarzała, jak bardzo jest szczęśliwa, że Mariusz wreszcie się ustatkował”.

Anna o ślubie z Mariuszem Trynkiewiczem: „A mówiąc o torcie – na naszym ślubie był pyszny tort kawowy. Dyrektor ośrodka w Gostyninie stanął na wysokości zadania. Oddał nam na uroczystość salę widzeń. Strażnicy stali przy drzwiach do sali. To było najpiękniejsze, bo zwykle stoją tuż obok nas. Mama powtarzała, jak bardzo jest szczęśliwa, że Mariusz wreszcie się ustatkował”.

(…) Z tego czasu przypominają mi się zwłaszcza te opowieści biblijne, które mama czytała nam w domu. Z czasem znałem je już tak dobrze, że niekiedy przedszkolanka sadzała mnie na środku klasy i prosiła, żebym je opowiadał. Inna rzecz, że kiedy zobaczyłem, iż jest w zaawansowanej ciąży, z pełną świadomością absurdu zwróciłem się do niej biblijną frazą: „Brzemienną jesteś i w bólach rodzić będziesz”, na co ona wybuchnęła takim śmiechem, że nieomal urodziła”.

(…) Z tego czasu przypominają mi się zwłaszcza te opowieści biblijne, które mama czytała nam w domu. Z czasem znałem je już tak dobrze, że niekiedy przedszkolanka sadzała mnie na środku klasy i prosiła, żebym je opowiadał. Inna rzecz, że kiedy zobaczyłem, iż jest w zaawansowanej ciąży, z pełną świadomością absurdu zwróciłem się do niej biblijną frazą: „Brzemienną jesteś i w ból...