Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Czy naprawdę przeobraziła się w potwora? Ale przecież miała dobre intencje! Robiła to dla rodziny! Poprzysięgła sobie, że uczyni wszystko, by nie stracić bliskich”.

Malownicze widoki, kajakowy spływ urokliwą Krutynią, nocleg w namiotach pod rozgwieżdżonym niebem, czyli przepis na idealny odpoczynek na łonie natury, z dala od trosk codzienności. Skład ekipy wakacyjnej – dwoje dorosłych, dwie nastolatki i dwa koty. Co może pójść nie tak? Sporo rzeczy a… nawet wszystko, bo Ginterowie przyciągają kłopoty jak turyści komary na Mazurach.

Małżeństwo miało odsapnąć od ostatnich wydarzeń, zdusić wątpliwości w zarodku i powstrzymać się od pytań o wzajemne zaufanie. Cóż, martwa natura w postaci ciała Nikoli Wójcik unoszącego się w rzece nieco rodzinne plany zmodyfikowała. Wobec braku sprzeciwu żony, Paweł Ginter przejmuje stery śledztwa, które wykroczy poza urokliwe Mazury. Ba, obierze kurs na pewną szwedzką Osadę, skąd nie tylko powieje skandynawskim chłodem, ale i płomieniem zemsty. Tylko czy winnych należy szukać aż tak daleko?

Rozalia też nie próżnuje, zwłaszcza gdy pojawia się okazja, by wybić wielebnemu Konopniakowi z głowy plany dotyczące majątku po Jadwidze Ginter. Co prawda, pani weterynarz będzie potrzebować do tego celu pomocy przedstawicieli palestry i mediów… Ale ciiii 😉
Burbur i Pedro notorycznie chodzą na przeszpiegi i podsłuchują, mniej lub bardziej oficjalnie. Zdarza im się popaść w tarapaty, degustować lokalne specjały… i oczywiście zapisują nowe linijki pamiętniczka. Tak, zapisują! Bo wiecie, pewne rzeczy były nieuniknione, bo literackich (i nie tylko) genów nie sposób wydłubać.

„A musicie wiedzieć, że my, koty, mamy to do siebie, że się nigdy nie poddajemy. Jeśli nam coś nie wychodzi, to próbujemy do skutku. Jeśli nie drzwiami, to kominem!”

„Krwawa kąpiel nad Krutynią” to trzecia odsłona serii Kryminału z pazurem, której patronuję od samego początku! Z tomu na tom robi się coraz mroczniej w życiu Ginterów, poniekąd na ich własne życzenie. Mają świadomość, że pewnych wydarzeń nie można cofnąć, oczu nie da się przymknąć, uszu zasłonić i powoływać się na niepamięć. Fabularnie dobrze się stało, że Ginterowie chwilowo wyjechali z Mikołajek, gdzie atmosfera stawała się niebezpiecznie dusząca. Chociaż Krutyń wcale nie jest daleko, to nowe otoczenie i niespodziewane śledztwo pozwala im częściowo odsapnąć. O ile Pawła angażuje tylko śledztwo, to Rozalia jawi się jako kobieta wielozadaniowa, która ani przez moment nie traci z horyzontu swoich priorytetów. Lawiruje między sprawami związanymi z gangsterskim półświatkiem, księdzem Konopniakiem, udziałem w śledztwie męża i w końcu sprawami dotyczącymi syna Huberta. Nie wszędzie sukcesy są jej udziałem, czasami musi skapitulować, ale też i zyskuje bezcenne informacje.

Naprawdę, nie dajcie się zwieść „tradycyjnej” objętości książki Marty Matyszczak, bo w „Krwawej kąpieli nad Krutynią” naprawdę sporo się dzieje. Małomiasteczkowe śledztwo wymaga weryfikacji wielu tropów i wielu motywów, nawet tych, które wydają się nie mieć prawa bytu. Historia Nikoli Wójcik dużo mówi o jej bliskich, o rodzinie i przyjaciołach, ale też i o wielkiej miłości, życiowych rozczarowaniach, o siostrzanej zazdrości i rywalizacji o miano tej „lepszej”.
Charakteru, ba – dosłownego pazura tej historii dodają kocie pamiętniczki. Drugiej takiej kotki jak Burbur, o tak ostrym jak brzytwa poczuciu humoru chyba nie ma. Uwielbiam jej ironiczno – sarkastyczne komentarze, w których nie patyczkuje się z niczym ani z nikim, a swoje niezadowolenie błyskawicznie przekuwa w czyny, dość wyraziste. I bardzo mnie cieszy, że Pedro poszedł w ślady matki!

„Krwawa kąpiel nad Krutynią” kończy się w stylu, do którego Marta Matyszczak przyzwyczaiła nas w poprzednich tomach. Kilka niespodzianek zostawiła na koniec, w tym jedną dość sporego kalibru. Ba, rzekłabym – prawdziwą bombę! I znowu czytelnicy zostali pozostawieni w niepewności, z otwartymi ustami z niedowierzania i chyba morderczymi myślami, bo kto to widział tak kończyć trzeci tom Kryminału z pazurem?!
___
Więcej recenzji: https://literackieprzeszpiegi.pl/

„Czy naprawdę przeobraziła się w potwora? Ale przecież miała dobre intencje! Robiła to dla rodziny! Poprzysięgła sobie, że uczyni wszystko, by nie stracić bliskich”.

Malownicze widoki, kajakowy spływ urokliwą Krutynią, nocleg w namiotach pod rozgwieżdżonym niebem, czyli przepis na idealn...

Rozwiń Zwiń

„Nie, Antonia nie boi się prawie niczego, z wyjątkiem samej siebie. I może jeszcze życia. Ostatecznie jej ulubioną rozrywką jest wyobrażanie sobie przez trzy minuty dziennie, jak się zabić”.

Wcale nie minęło dużo czasu odkąd pisałam Wam o Czerwonej Królowej. Teraz, po przeczytaniu jej kontynuacji, jeszcze bardziej wypatruje zwieńczenia trylogii.
W Marbelli zostaje zamordowany Jurij Woronin, skarbnik rosyjskiej mafii. Prawie równocześnie ledwo uchodzi z życiem jego żona, Lola Moreno, która po ataku zapada się pod ziemię. Zadanie Antonii i Jona wydaje się być dość klarowne – odszukać kobietę, zanim odnajdą ją inni. Tych „innych” jest nadspodziewanie sporo i nie szczędzą sił, co oznacza, że Lola jest znacznie cenniejszym łupem aniżeli wszystkim się wydaje. I dlaczego woli się ukryć niż zgłosić się na policję?

„Jurij był dobrym chłopakiem. Wiedział, co to honor. Do momentu, aż o tym zapomniał. Dziś jesteśmy tutaj po to, żeby nikt o tym nie zapomniał”.

Ich śledztwo odsłania bezlitosny sposób funkcjonowania rosyjskiej mafii w Hiszpanii. Narkotyki, handel żywym towarem, pieniądze, naprawdę duże pieniądze i informacje, które mogą wpędzić do grobu ciebie i twoją rodzinę. Rosjanie nie zwykli się patyczkować i mają swoje sposoby na zdobywanie informacji i pozbywanie się niewygodnych świadków, zwłaszcza tych, którzy zapomnieli o honorze i zdradzili.
Dużo niewinnych ofiar przynosi ta historia. Antonia i Jon łapią się każdej nitki, każdego tropu, który mógłby ich przybliżyć do miejsca pobytu Loli Moreno. Niestety, zbyt często są spóźnieni a ci, których chcą odwiedzić już nie powiedzą ani słowa. Świetnym uzupełnieniem tej historii jest opowieść Loli – kobiety, która 6 lat i 4 miesiące temu spotkała swojego księcia. A teraz zrobi wszystko, by nie dać się złapać. Luksusowe życie odeszło do przeszłości a teraźniejszość zaproponowała tylko walkę o przerwanie, w której, o ironio losu, musi prosić o pomoc swoich wrogów. Zaufanie jest kruchą walutą w kręgach, w których do tej pory się obracała.

Po Antonii i Jonie widać, że ich partnerska relacja stała się bardziej zażyła, chociaż wciąż pewne sekrety ich dzielą. Jon coraz więcej potrafi wyczytać z tej przedziwnej kobiety – rozpoznaje gesty, ruchy, liczy mrugnięcia okiem i czeka cierpliwie, aż wróci ze swojego świata. By wiedziała, że ma do kogo wracać. Stara się ją bardziej uspołecznić, nauczyć lepszej komunikacji, pozwolić popełniać błędy i jak z nich wyciągać wnioski. Ale jej obsesji na punkcie Sandry Fajardo nie jest w stanie zrozumieć.

„Ktoś taki jak Antonia, kto żyje zamknięty w więzieniu swojego mózgu, znacznie wyraźniej niż pozostali ludzie dostrzega niezaprzeczalną prawdę. Że granice języka są granicami twojego świata”.

„Loba Negra. Czarna wilczyca” jest historią o wiele bardziej dynamiczną aniżeli „Czerwona Królowa”. Dużo zwrotów akcji, niespodziewanych wydarzeń i historii osób skrzywdzonych, które szukają zemsty. Gra toczy się o najwyższą stawkę a mafia nie ma w zwyczaju poddawać się. Czy to może skończyć się dobrze?
___
„Recenzja powstała w ramach przedpremierowej akcji recenzenckiej Wydawnictwa SQN".

„Nie, Antonia nie boi się prawie niczego, z wyjątkiem samej siebie. I może jeszcze życia. Ostatecznie jej ulubioną rozrywką jest wyobrażanie sobie przez trzy minuty dziennie, jak się zabić”.

Wcale nie minęło dużo czasu odkąd pisałam Wam o Czerwonej Królowej. Teraz, po przeczytaniu jej ko...

Rozwiń Zwiń

„Kiedyś w innym świecie (…). Nad tą wsią wisiało zupełnie inne niebo, z innym księżycem i innymi gwiazdami. Inne słońce świeciło ludziom. Potem świat zaczął się starzeć…”.

Magia zadziała się w tej historii. Ale w sumie nie powinno mnie to dziwić, bo poprzednie książki Agnieszki Kuchmister już mnie do tego przyzwyczaiły. Dostałam niespieszną opowieść o rodzinie Kruków, o społeczności Złej Wsi, z wyrazistymi elementami słowiańskości i fantastyki, które zabierają czytelnika do świata równie pięknego, co i tajemniczego.

„Mówiłaś, że jeśli tylko dobrze się patrzy, to można dostrzec magię we wszystkim, nawet w przezroczystym powietrzu, że jeżeli się dobrze słucha, to można usłyszeć rzeczy, które nie są dane zwykłym ludziom albo tym, co się boją tak, jak matka”.

Po II wojnie rodzina Kruków osiedla się w Złej Wsi, otoczonej lasami Dolnego Śląska. Próbują odnaleźć się w nowym miejscu, lecz nazwa wsi nie wzięła się znikąd… Opowieść o ich życiu snuje nastoletnia Lala, której doskwiera samotność. Matka pogrąża się w szaleństwie, podskórnie czując zło tej ziemi; ziemi, która pamięta rozpacz i krew niewinnych. Wypatrując zła pod różnymi postaciami, coraz więcej czasu spędza w swoim świecie. Ojciec zatraca się w alkoholowym nałogu, bo bimber skutecznie otumania, pozwala nie słyszeć i nie widzieć. Gienia, najstarsza córka, by uniknąć szaleńczego losu, ucieka do pobliskiego miasta. A dziadek milcząco obrasta powojem, nawet wtedy, gdy już zostanie pochowany na pobliskim cmentarzu.

„Może po prostu bał się tej ciemności w jej oczach, może przypominała mu o tej ciemności, którą nosił w sobie. Bo wtedy wszyscy mieli w sobie jakąś ciemność. Gdyby rozsupłać ich serca, wylałaby się z nich jak smoła”.

Historia to niezwykła, groźna i tajemnicza, bo w Złej Wsi i okolicach dzieją się rzeczy trudne do wytłumaczenia. Bo jak wyjaśnić, skąd biorą się ciała młodych kobiet w Bukowym Lesie?
I historia to też przeraźliwie smutna, ze względu na Lalę, która została z tym wszystkim sama. Rodzice są, ale jakby ich nie było. Najbliższa sercu siostra bywa w domu zbyt rzadko, pochłonięta własnymi sprawami. Jak nastolatka ma zrozumieć to, co wydaje się być tylko złym snem, majakami a jednak dzieje się naprawdę? Gdzie ma szukać towarzyszy rozmów, powierników swoich sekretów, skoro każdy boi się leśnej gęstwiny, łąk, bagien i tego, co skrywają? Dziewczyna coraz bardziej zanurza się w historię tych ziem. Szumiące korony drzew, bagna pamiętają, kto błądził leśnymi ścieżkami, kto uciekał w głąb przed ostrzałem a kto już nigdy nie wrócił… I czy pobliskie jaskinie naprawdę prowadzą do piekła bram?

„Tamtej nocy, z krwią rozrzedzoną alkoholem, z myślami rozproszonymi paletą zupełnie nowych dla nas doznań, zobaczyłyśmy Złą Wieś taką, jaka była naprawdę, bo naprawdę było to miejsce piękne i gniewne. Jakby tu coś pod ziemią ciągle buzowało wzburzone, jakby było tu bliżej piekła”.

„W korzeniach wierzb” to też historia o pamięci, zaklętej nie tylko w lesie, ale też i w budynkach i starych murach. One pamiętają swoich lokatorów, w pośpiechu opuszczających swoje domy, porzucających drobiazgi i pamiątki rodzinne. Został po nich pył, kryjący się w spróchniałych deskach; zostało powietrze, którym oddychali; zostały szepty w obcym języku, które wybrzmiewają najgłośniej w nocnej ciszy; zostały i stare fotografie, które miały zapewnić nieśmiertelność…
Agnieszka Kuchmister ma niebywały styl pisania. Niespotykana wrażliwość i poetyckość opisów, nawet tych z pozoru najzwyklejszych rzeczy czy wydarzeń, naprawdę robi wrażenie, ale też i powoduje gęsią skórkę. Kreśli świat, w którym życie mieszkańców małej wsi przeplata się ze słowiańskimi wierzeniami i magią. Wszystko jest możliwe, gdy stary świat przeplata się z teraźniejszością. Mieszkańcy Złej Wsi wiedzą, że w pobliskich lasach czekają na nich duchy wiatrów, perełesnyki, łełeki czy rusałki. Są na wyciągniecie ręki, tak samo jak i zło, które przychodzi nieproszone i sieje postrach, nawet pośród tych, którzy hardo trzymają głowy. Lala widzi i czuje więcej, jakby jej dusza była zdecydowanie bardziej dojrzała aniżeli nastoletnie ciało. Bo jak tu ogarnąć umysłem szaleństwo matki, alkoholizm ojca, tęsknotę za siostrą i to coś, co przyzywa ją do Bukowego Lasu?
Chociaż ciężko oderwać się od tej historii, czytajcie ją niespiesznie. Dajcie się ponieść magii, melancholii i refleksyjnemu nastrojowi tej książki. Tak mało takich historii się pisze…
___
więcej recenzji: https://literackieprzeszpiegi.pl/

„Kiedyś w innym świecie (…). Nad tą wsią wisiało zupełnie inne niebo, z innym księżycem i innymi gwiazdami. Inne słońce świeciło ludziom. Potem świat zaczął się starzeć…”.

Magia zadziała się w tej historii. Ale w sumie nie powinno mnie to dziwić, bo poprzednie książki Agnieszki Kuchmister...

Rozwiń Zwiń