Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Czasami trzeba siebie samego skazać na nieszczęście, zamiast przyczyniać się do cierpienia innych. Czasem trzeba samemu płakać w poduszkę, a nie niszczyć wszystko wokół.”


Dla takich książek wiesz, że naprawdę warto czytać. Mądra, pouczająca, życiowa historia. Wciąga od pierwszych stron i nie sposób się od niej oderwać.

Po książki Nataszy Sochy sięgam zawsze z radością. To jedna z autorek, która gwarantuje dobre, ciekawe i często refleksyjne historie. „Symfonia ciszy”, którą miałam przyjemność czytać przez ostatnie dni, to jedna z lepszych historii obyczajowych, z którymi się zetknęłam. To historia, w której osią, wokół której kręci się cała fabuła są... żałoba i chęć zemsty. A konkretnie zemsty, po odkryciu zdrady małżeńskiej. Intensywna i piękna w swej treści. Ukazuje ewolucję miłości i rozżalenia mężczyzny, którego zdradziła żona. Etapy jakie przechodzi Marcel po stracie i odkryciu prawdy o drugim można rzec życiu Anny, doprowadzają go sytuacji, w których przestaje on poznawać siebie samego.

Chęć zemsty i odegranie się na kochanku żony, stają się dla Marcela sprawą najważniejszą. Zatraca się w swym rozżaleniu i traci z oczu to, co mogłoby mu pomóc pozbierać się po bolesnym doświadczeniu. Działa bezlitośnie i z premedytacją. Do czasu jednak. Przychodzi chwila, w której zaczyna zdawać sobie sprawę z tego, jak wielki błąd popełnił i jak bardzo skrzywdził osobę, która na to zranienie zupełnie nie zasługiwała. Jakie działania podejmie aby naprawić zło, które wyrządził? Czy zdoła uzyskać przebaczenie? Czy jest dla niego jeszcze szansa na szczęście?

Natasza Socha uświadamia, że żal i pragnienie zemsty w sposób przedziwny oddziałują na ludzi. Z jednej strony są nadzieją na odzyskanie spokoju i wyrównanie rachunków, z drugiej zaś, stają się obsesją, która wyniszcza od środka, odbiera umiejętność racjonalnego myślenia. Prowadzi do złych wyborów i decyzji. „Symfonia ciszy” funduje czytelnikom rozważania na temat sprawdzianu z relacji małżeńskiej, zaufania, miłości i przebaczenia. Uważności, dostrzegania potrzeb i uczuć nie tylko własnych ale i najbliższych, tych których kochamy. Nade wszystko jednak podkreśla, że zemsta nigdy nie prowadzi do niczego dobrego, nie jest sposobem na osiągnięcie spokoju i szczęścia. Udowadnia również, że cisza może przemawiać dosadniej i donośniej niż słowa. A muzyka jest w stanie załagodzić nie tylko spory, ale być ważnym krokiem do zrozumienia i uzyskania wybaczenia.

Jestem pewna, że „Symfonia ciszy” stanie się dla czytelników jedną z ulubionych książek Nataszy. To powieść, która pochłania i skłania do refleksji na tyle, że nie sposób o niej zapomnieć. Nie jest to typowy, zwykły romans. To poruszająca, niebanalna historia, pełna nieoczekiwanych zwrotów akcji i intrygujących bohaterów. Wzbudza silne emocje od początku do samego końca.

Gorąco polecam!

„Czasami trzeba siebie samego skazać na nieszczęście, zamiast przyczyniać się do cierpienia innych. Czasem trzeba samemu płakać w poduszkę, a nie niszczyć wszystko wokół.”


Dla takich książek wiesz, że naprawdę warto czytać. Mądra, pouczająca, życiowa historia. Wciąga od pierwszych stron...

Rozwiń

Zwiń

„Bóg daje nam rodziców, by nas wychowali, dach nad głową, byśmy mieli gdzie mieszkać i dokąd wracać, i Ojczyznę, gdzie żyjemy z naszymi braćmi i siostrami i gdzie powinniśmy czuć się bezpiecznie. Jeśli ktoś uderza w naszą matkę lub ojca – naszym obowiązkiem jest stanąć w ich obronie. Jeśli chce zburzyć nasz dom – sprzeciwiamy się. A jeśli niszczy naszą Ojczyznę - idziemy za nią walczyć.”

Czytelnicze siódme niebo istnieje! Byłam w nim przez ostatnie dni, czytając czwarty tom „Sagi kaszubskiej” pt. „Walka”. Daria Kaszubowska nie zwalnia tempa. Z każdym kolejnym tomem wciąga coraz bardziej w kaszubski świat i losy rodziny Stoltmanów.

Cykl Darii Kaszubowskiej od pierwszego tomu wzbudzał we mnie ogromne emocje. Autorka z czułością i pieczołowitością pracuje nad fabułą i buduje postaci, które zapadają czytelnikowi głęboko w serce. Wszystkie tomy „Sagi kaszubskiej” poruszają głęboko, obfitują w fakty historyczne i sprawiają, że od lektury nie można się wprost oderwać. W moim odczuciu ta seria stanowi niezwykle imponujące dzieło, po które powinien sięgnąć każdy czytelnik, ceniący sobie wartościową literaturę.

„Walka” to najbardziej dramatyczny i poruszający tom cyklu. Autorka wikła losy bohaterów wplątując ich w zawieruchę drugiej wojny światowej. Kaszuby zostają włączone do Trzeciej Rzeszy. Mieszkańcy muszą podjąć trudną decyzję, pozostać wiernym swoim wartościom i tożsamości, czy przyjąć niemieckie obywatelstwo. Rodzina Stoltmanów przeżywa trudne, pełne niepokoju, żałości, strachu o siebie i najbliższych chwile. Każdy z członków rodziny podejmuje własne działania aby przetrwać wojenny dramat. Z jakim skutkiem? Komu uda się przeżyć, a kto zginie? Z biegiem wydarzeń nie opuszcza również to jedno intrygujące pytanie, które towarzyszy czytelnikowi od pierwszego tomu. Kto zabił głowę rodu - Bernarda Stoltmana?

Powtórzę się pisząc, że Daria Kaszubowska stworzyła imponujące dzieło. Z czułością i rzetelnie oddała dramat i tragedie, jakie stały się udziałem wykreowanych przez nią bohaterów. „Walka” czwarty tom serii szarpie serce i w wielu momentach sprawia, że pęka ono na pół. Z oczu płyną łzy. W głowie kłębią się niespokojne myśli, przez ciało przetacza się lawina emocji. Autorka, swoim znakomitym warsztatem pisarskim sprawia, że czytelnik zaczyna odczuwać silną więź z Kaszubami i jego dumnymi, odważnymi mieszkańcami.

„Walka” to nie tylko saga z dramatyczną, wojenną pożogą. Daria Kaszubowska porusza w niej ważną kwestię społeczno-psychologiczą, mianowicie tożsamość. Dlatego też powieść ta, to przede wszystkim świadectwo odwagi i dumy Kaszubów. Ich niezłomnej walki o bliskich, wolność i własną tożsamość właśnie. Absolutnie wstrząsające, wciągające i pochłaniające. Odważne, o uniwersalnym znaczeniu. Odarte z ozdobników, dlatego też tak realne i prawdziwe.

Polecam!!!

„Bóg daje nam rodziców, by nas wychowali, dach nad głową, byśmy mieli gdzie mieszkać i dokąd wracać, i Ojczyznę, gdzie żyjemy z naszymi braćmi i siostrami i gdzie powinniśmy czuć się bezpiecznie. Jeśli ktoś uderza w naszą matkę lub ojca – naszym obowiązkiem jest stanąć w ich obronie. Jeśli...

Rozwiń

Zwiń

Książki Agnieszki Janiszewskiej powinien przeczytać każdy. Dlaczego? A to dlatego, że ta autorka jest po prostu niesamowita. Z uważnością i czułością kreśli portrety ludzi i ich wzajemnych relacji i poplątanych losów. Uświadamia, jak często ludzie padają ofiarami własnych, silnych i dojmujących emocji, które powodują, że trudno dokonuje się idealnych wyborów. Cykl „Sekrety domu Billy” to zdumiewająca opowieść. Pełna skrywanych tajemnic, niedopowiedzeń, ukrytych na dnie serca pretensji, zmian, które nie zawsze mogą się podobać, drugich szans czekających na wykorzystanie i skomplikowanych ludzkich relacji. Intensywna, wciągająca i tak bardzo trafna, że z całą pewnością zaskoczy i równie głęboko poruszy.

Mecenas Billy stawia swoje dwie dorosłe córki przed faktem dokonanym oświadczając, że żeni się z młodszą od niego gosposią domową, Zuzanną. Kobieta od wielu lat uczestniczy w życiu domowników. Była świadkiem dobrych i złych czasów. Córki mecenasa nie akceptują jego decyzji. Próbując zrozumieć postępowanie ojca, kawałek po kawałku odkrywają rodzinne sekrety, które uświadamiają im prawdę na temat wyglądającego idealnie domu rodzinnego i choroby ich matki.

„Sekrety domu Billy” to prawdziwa uczta dla czytelników lubiących powieści obyczajowe z tajemnicą w tle. To znakomity obraz rodziny z problemami, które mogą mieć uniwersalny charakter dla każdego z nas. Autorka kreśli przed czytelnikami portrety zupełnie różnych pod względem charakteru bohaterów. Udowadnia jak wielki wpływ na teraźniejszość mogą mieć wydarzenia z przeszłości. Jak silnie oddziałują na relacje przebyte doświadczenia. Autorka zgłębia w powieści wątki natury psychologicznej co wpływa na jeszcze lepszy i głębszy odbiór jej publikacji.

Agnieszka Janiszewska oddała w ręce czytelników powieść, która absorbuje uwagę od początku do samego końca. Stopniowo odkrywa rodzinne tajemnice, wzbudzając tym samym w czytelniku napięcie i zaintrygowanie. Część pierwsza zaostrza w genialny sposób czytelniczy apetyt, prowadząc nas do finału i odkrycia wszystkich tajemnic w tomie drugim. Czy odkrycie sekretów wpłynie na relację między bohaterami? O tym przekonacie się czytając książkę.

Od dylogii Agnieszki Janiszewskiej nie można się oderwać. Autorka zabierając czytelników w świat sekretów rodziny Billi, uświadamia jak ważne są relacje rodzinne. Jak istotną sprawą jest wyjaśnianie niedopowiedzeń i wsparcie, jakie mogą sobie okazać najbliżsi. Przede wszystkim jednak udowadnia, że każdy ma swoje sekrety, a przeszłość, czy chcemy czy też nie, zawsze do człowieka wraca. „Sekret rodziny Billy” to powieść uniwersalna w odbiorze. Z morałem, który może wynieść dla siebie każdy z nas.

Czytajcie! Naprawdę warto!

Książki Agnieszki Janiszewskiej powinien przeczytać każdy. Dlaczego? A to dlatego, że ta autorka jest po prostu niesamowita. Z uważnością i czułością kreśli portrety ludzi i ich wzajemnych relacji i poplątanych losów. Uświadamia, jak często ludzie padają ofiarami własnych, silnych i dojmuj...

Rozwiń

Zwiń

Często powtarzam, że nigdy nie oceniam książki po okładce i nigdy okładka nie jest wyznacznikiem tego, czy zwrócę uwagę na daną publikację. Jak się okazuje jednak wszystko jest do czasu, i jak głosi powiedzenie, „nigdy nie mów nigdy”. W przypadku najnowszej powieści Marty Nowik „Nowe życie Kariny” wydanej przez Wydawnictwo Emocje bowiem, to właśnie okładka szczególnie zwróciła moją uwagę. Moja niezawodna czytelnicza intuicja nie zawiodła mnie. Kiedy wzięłam do ręki tę książkę, kiedy stałam się obserwatorem życia tytułowej Kariny, przepadłam z kretesem.

Sporo emocji kosztowało mnie czytanie tej książki. Można powiedzieć, że było to szczególnie wzruszające i poruszające czytanie. Z całą gamą uczuć i refleksji. Nie mogło być inaczej skoro autorka stworzyła tak realistyczną, dotykającą duszy historię. Powstała ona z odruchu serca, ciągle żywych wspomnień i doświadczenia, które zdobyła Marta Nowik, pracując w domu dziecka. Każda strona powieści obfita jest w autentyczne emocje i wyjątkowe refleksje. Publikacja ta, jest pięknym świadectwem tego, że nawet najgorsze życiowe sytuacje, można przekuć w swoją siłę i zacząć zupełnie nowe życie na własnych warunkach i zasadach.

Karina to dziewczyna, która wychowywała się w domu dziecka. Traumę z tym związaną, w jakimś małym stopniu łagodziły przyjaźnie jakie łączyły ją z innymi mieszkańcami „bidula”. To właśnie owi przyjaciele, nieustannie powtarzali dziewczynie, że ma potencjał i nie powinna rezygnować z siebie i walki o własne marzenia. To oni wróżyli jej przyszłość znacznie lepszą niż ta, która bywała udziałem wielu im podobnych. Na skutek różnych okoliczności Karina opuszcza dom dziecka. Mija czas i los do tej pory okrutny, daje jej szansę na zmianę życia na lepsze. Karina spełnia marzenie. Zakłada księgarnię, która pozwala jej na to, by do trudnej przeszłości i wspomnień z nią związanych, dopisać nową, lepszą historię.

„Nowe życie Kariny” Marty Nowik to powieść o trudnym dzieciństwie, traumie, przyjaźni, miłości, toksycznej relacji, podstępnej chorobie i zupełnie nowym początku. To powieść pełna bólu, rozczarowań i nowych szans. Zaskakujących wydarzeń, pomyłek i nieoczekiwanych prezentów od losu. To bardzo budująca publikacja, która uświadamia, że największa siła tkwi w nas samych. To głównie my, jesteśmy odpowiedzialni za siebie i za to jak będzie wyglądało nasze życie.
Autorka z delikatnością i wrażliwością kreśli historię Kariny pokazując, że nie zawsze należy ulegać stereotypom. A przede wszystkim nigdy nie należy się poddawać. Warto natomiast uczyć się na własnych błędach i wyciągać z nich wnioski.

„Nowe życie Kariny” to znacznie więcej niż zwykła powieść obyczajowa. To wyjątkowe świadectwo i studium psychologiczne bohaterki. Mocna i smutna historia, niosąca jednak i nadzieję. Napisana łatwym w odbiorze językiem sprawia, że czyta się ją płynnie i z zaangażowaniem. Jeden z morałów jakie można wyciągnąć z tej książki jest taki, że w każdej trudnej, życiowej sytuacji można polegać na ludzkiej życzliwości i dobroci. Zawsze można odnaleźć przyjaźń i odzyskać utraconą miłość.

Czytajcie!

Często powtarzam, że nigdy nie oceniam książki po okładce i nigdy okładka nie jest wyznacznikiem tego, czy zwrócę uwagę na daną publikację. Jak się okazuje jednak wszystko jest do czasu, i jak głosi powiedzenie, „nigdy nie mów nigdy”. W przypadku najnowszej powieści Marty Nowik „Nowe życie...

Rozwiń

Zwiń

„[...] każdy, dosłownie każdy przed Panem Bogiem jest równy. Nieważne, jaką funkcję pełni w życiu, ile ma i co potrafi. Przed Jego obliczem wszystko traci znaczenie. Jest tylko On i człowiek prawdziwy, odarty ze wszystkich ziemskich fatałaszków.”

W to pogodne, słoneczne, wtorkowe popołudnie, mam dla Was, drodzy zaczytani recenzję, cudownie ciepłej i otulającej książki. Wierzcie mi, jeżeli chcecie przeczytać chwytającą za serce, piękną, nastrojową, pieszczącą zmysły opisami potraw i zapachami opowieść, książka „Smaki nieba” Sylwii Kubik, jest właśnie dla Was.

Zostałam oczarowana klimatem, atmosferą i wyjątkową aurą tej powieści. Jest absolutnie cudowna. Ciepła, pokrzepiająca, pełna wielobarwnych emocji, pogody ducha i dobrego humoru. Wszystko się w niej zgadza. Począwszy od dbałości i podniosłości z jaką autorka oddaje wyjątkowy czas przygotowań do najważniejszych świąt w roku, poprzez kulturę języka, wyraziste postaci i przemyślną, refleksyjną fabułę. W moim odczuciu niemalże mistyczną.

Opowieść zawarta na stronach „Smaku nieba” ujęła mnie przede wszystkim opisem zwyczajnego życia, zwykłych ludzi. Ich smutków, radości, tęsknot, pragnień i niepewności. Ogromne wrażenie wywarła na mnie również wielowątkowość tej powieści. Sylwia Kubik na kanwie budzącej się do życia wiosny i przygotowań do Świąt Wielkanocnych tka fabułę, w której porusza ważne tematy. Obserwujemy relacje rodzinne i te damsko-męskie. Przyglądamy się rodzicielstwu i wynikającym z niego troskom i emocjom. Zaglądamy za próg domu opieki i konfrontujemy się ze starością. Autorka prezentuje nam również portrety kobiet, które nadają niepowtarzalny klimat swojej wsi Brzozówce. Dzięki wyjątkowym cechom charakteru, różnorodności i energii, stają się one spoiwem, które łączy nie tylko rodziny ale i całą społeczność wsi.

„Smaki nieba” to powieść przepełniona zachwytem nad cudami codzienności, miłością do Boga i człowieka. To powieść przykuwająca uwagę powiślańskim krajobrazem i ciepłem bijącym z każdej jej strony. Urokliwa, przyjemna w odbiorze, momentami zabawna. Powieść, która przywodzi na myśl rodzinny dom. Taki, do którego zawsze się tęskni, o którym się myśli i do którego chce się wracać.

Dajcie się oczarować tej wyjątkowej książce. Serdecznie polecam!

„[...] każdy, dosłownie każdy przed Panem Bogiem jest równy. Nieważne, jaką funkcję pełni w życiu, ile ma i co potrafi. Przed Jego obliczem wszystko traci znaczenie. Jest tylko On i człowiek prawdziwy, odarty ze wszystkich ziemskich fatałaszków.”

W to pogodne, słoneczne, wtorkowe popołudn...

Rozwiń

Zwiń

Z ogromną przyjemnością przyjęłam propozycję objęcia patronatem medialnym nowej powieści Małgorzaty Lis, wydanej pod opiekuńczymi skrzydłami wydawnictwa Emocje. Przeczytałam wszystkie do tej pory wydane książki autorki i zawsze wzbudzały we mnie niesamowite pokłady uczuć i emocji. Czytając jej książki zawsze odnosiłam wrażenie, że między mną a autorką istnieje niewidzialna nić porozumienia, i choć nie znamy się osobiście, nadajemy na tych samych falach.
Kiedy dowiedziałam się, że Małgorzata Lis napisała książę odbiegającą od tych, które do tej pory wydawała, moja wyobraźnia oszalała. Kiedy zobaczyłam okładkę i poznałam tytuł tej książki moja czytelnicza ekscytacja osiągnęła apogeum. „Sekret starych fotografii” bowiem to powieść, która w całym swoim zamyśle i podaniu wpisuje się w moje gusta czytelnicze. Czytając tę piękną historię wzruszałam się, uśmiechałam i złościłam na zmianę. Często też zastanawiałam się nad kolejami ludzkich decyzji, wyborów i losów.
Akcja „Sekretu starych fotografii” rozgrywa się dwutorowo. W czasach współczesnych poznajemy Magdę, która znajduje się w nieciekawym momencie życia. Zdrada partnera, informacja o opuszczeniu zajmowanego mieszkania, powoduje u niej chęć całkowitej zmiany swojego życia. Magda porzuca wszystko i wyjeżdża do Żarek. Małego miasteczka z bogatą choć bolesną historią. Staje się właścicielką starego domu, który skrywa tajemnice poprzednich mieszkańców. Kiedy w ręce Magdy trafia stara fotografia, postanawia ona poznać historię Żarek, domu, w którym zamieszkała i osób ze zdjęcia.
Irena – to postać, której poświęcona jest część akcji rozgrywająca się w przeszłości. To właśnie ona znajduje się na znalezionej przez Magdę fotografii i to ona mieszkała kiedyś w Żarkach. Poznajemy ją jako osiemnastoletnią dziewczynę, której sercem targają liczne dylematy i niepokoje. Irena boi się widma nadchodzącej wojny. Nie wie też, co zrobić z zaaranżowanym przez rodziców małżeństwem. Skrywana miłość do chłopca pochodzenia żydowskiego wpływa na jej decyzje i całe życie.
„Sekret starych fotografii” to fikcyjna powieść inspirowana autentycznymi wspomnieniami i bolesnymi wojennymi doświadczeniami. Autorka nawiązuje w niej do prawdziwych zdarzeń i miejsca istniejącego do dzisiaj. Żarki i ich bolesna historia poruszą niejedno czytelnicze serce. Powieść Małgorzaty Lis przybliża czytelnikowi wydarzenia jakie miały miejsce w tym małym jurajskim miasteczku. Autorka prezentuje nam genialny warsztat autorski, za który kochają i pokochają ją jeszcze bardziej czytelniczki w całym kraju. Ta książka to nie tylko powieść z historią w tle. To przede wszystkim piękna i niezwykle poruszająca opowieść o kobietach, ich pragnieniach, nadziejach i dylematach. To powieść o miłości, odwadze, poświęceniu, nadziei, tęsknocie, wojnie, okrucieństwie, przyjaźni i podziałach. Warto również zaznaczyć, że „Sekret starych fotografii” to również zupełne novum w temacie Holokaustu. Autorka opisuje w nim miejsce, które do tej pory nie było intensywnie eksploatowane przez innych pisarzy. Małgorzata Lis w bardzo wciągający sposób splata współczesność i czasy II wojny światowej węzłem trudnych wspomnień i starych fotografii. Fabuła prowadzona jest w zajmujący i pełen zwrotów akcji sposób. Autorka krok po kroku odkrywa przed czytelnikiem sekret starych fotografii i mieszkańców domu przy Kwiatowej 18. Czytelnik poznając fakty zauważa, że dwie bohaterki, łączy tak naprawdę wiele wspólnego. Potrzeba szczęścia, spełnienia, spokoju i miłości. Czy dane im będzie osiągnąć to, czego pragną? Jak potoczą się losy Ireny i Magdy?
Jestem oczarowana zarówno treścią, jak i wydaniem „Sekretu starych fotografii”. To kunsztowna opowieść o dwóch kobietach, miłości i starym domu – miejscu dotkniętym przez bolesny wiatr historii. Nietuzinkowa, oszałamiająca, boleśnie piękna, pokazująca bohaterki w sytuacjach największej próby uczuć. Ta proza jest emocją. Wsłuchaj się w jej szept. Na pewno zdradzi swoje bolesne tajemnice i pomoże odkryć sekret starych fotografii.
Powieść Małgorzaty Lis wzbudzi w czytelniku ogrom przeróżnych emocji. Od wzruszenia począwszy, na serdecznym uśmiechu skończywszy. To zdecydowanie historia, która zawiera w sobie wszystko to, co dobra powieść zawierać powinna. Nie wahajcie się sięgnąć po tę niezwykle piękną i subtelną opowieść. Jestem pewna, że czytając nie doznacie zawodu!

Z ogromną przyjemnością przyjęłam propozycję objęcia patronatem medialnym nowej powieści Małgorzaty Lis, wydanej pod opiekuńczymi skrzydłami wydawnictwa Emocje. Przeczytałam wszystkie do tej pory wydane książki autorki i zawsze wzbudzały we mnie niesamowite pokłady uczuć i emocji. Czytając...

Rozwiń

Zwiń

„Oni nie wybierali wojny. Nie chcieli tak żyć. Nie mieli jednak nic do powiedzenia, ich zdanie nikogo nie obchodziło.”
334 strony wypełnione przez Sylwię Kubik ogromnym ładunkiem emocjonalnym. 334 strony, z których boleśnie przemawiają do czytelnika najgorsze z możliwych doświadczeń, strach, zło, bezsilność, niepewność, utrata wolności, niepokój, próba przetrwania, strata, tęsknota, żałoba, bestialstwo, ale również nadzieja i miłość. 334 strony, które z całą mocą uświadamiają człowiekowi jak ważny jest spokój. Jak bezcenna jest wolność i normalne codzienne życie. Wolne od zła, agresji i prześladowań.
„W cieniu Majdanka” Sylwii Kubik to proza najlepsza w swoim gatunku. Poruszająca, wzruszająca, autentyczna w swoim przekazie. Idealnie pokazuje nam jak okrutny potrafi być dla człowieka drugi człowiek. Jak bolesne są ludzkie losy. Z jak trudnym bagażem doświadczeń zmagają się ludzie, którym wichry historii zgotowały piekło na ziemi.
Czytałam książkę Sylwii Kubik z drżeniem serca. Każda strona wywoływała we mnie jednocześnie bunt, sprzeciw, współczucie ale również podziw dla bohaterek i każdego dnia, który musiały spędzić rozdzielone na skutek akcji pacyfikacyjnej przeprowadzonej przez Niemców w Tarnowoli. Eugenia i Franciszka Marzec siostry, główne bohaterki powieści, trafiły w dwa różne miejsca. Gienia do partyzantów, później zaś do wujostwa. Frania natomiast wraz z pozostałymi członkami rodziny, do obozu w Majdanku. Opis ich przeżyć powodował, że niejednokrotnie z moich oczu leciały łzy. Gienia, mimo że trafia pod dach wujostwa, traktowana jest jak parobek. Musi ciężką pracą zasłużyć sobie na kawałek chleba. Często lżona przez ciotkę, znosi swój los. Z nadzieją, czekając na spotkanie z rodziną i powrót do domu. Frania z rodzicami i resztą rodzeństwa próbuje przetrwać w obozie. Jej codzienność naznaczona jest brutalnością strażników, strachem, głodem, brudem, atakami insektów, szczurów i chorób. Fragmenty, w których czytałam opisy z Majdanka, kosztowały mnie mnóstwo emocji. Ogrom okrucieństwa, którego się tam dopuszczano nie mieścił mi się w głowie. Bolało mnie ciało i dusza. Płakałam nad losem bohaterek. I po zakończeniu książki, słowo „bohaterki” nabiera dla mnie zupełnie innego wymiaru. To nie tylko postaci, które podzieliły się z autorką swoimi wspomnieniami. To prawdziwe BOHATERKI, które przeżyły piekło na ziemi. Bohaterki, którym nie dane było spokojne, bezpieczne dzieciństwo. W swoim młodym życiu, musiały doświadczyć tak przerażających sytuacji i bolesnych strat. Przetrwały jednak, dając świadectwo tamtym czasom i wydarzeniom. Przetrwały i podzieliły się swoją historią. Należy się im za to głęboki ukłon i wdzięczność. Nie mogłam się się oderwać od tej poruszającej historii. Wywołała w mojej głowie i sercu galopadę wrażeń i uczuć. Wyjątkowości całej historii dodają przemyślenia Marianny – matki. Głębokie, pełne smutku, strachu, żalu, bezsilności. Przemawiają do czytelnika tak dosadnie, że zaczynamy podzielać towarzyszące Mariannie uczucia.
„W cieniu Majdanka” to lektura, która pozostawi niezatarty ślad w sercu, umyśle i duszy. Naładowana okrutnymi, życiowymi doświadczeniami i ogromnymi emocjami. Powieść, która pozwala zatrzymać się na chwilę, pomyśleć i docenić spokój w jakim mamy możliwość dziś żyć. Historia nietuzinkowa, oparta na tragicznych wspomnieniach – bezwzględnie należy to podkreślać, gdyż stanowi to świadectwo i pamiątkę tamtych złych czasów. Wstrząsająca. Pięknie napisana. Przemyślana. Oddana z szacunkiem i czułością do bohaterek. Jestem pewna, że każdy kto tylko weźmie ją do ręki, zatraci się i nie odłoży jej na półkę dopóki nie przeczyta do końca. I zapłacze. Nie tylko nad losem Gieni Frani, ale i innych rodzin z Zamojszczyzny.
Polecam najgoręcej.

„Oni nie wybierali wojny. Nie chcieli tak żyć. Nie mieli jednak nic do powiedzenia, ich zdanie nikogo nie obchodziło.”
334 strony wypełnione przez Sylwię Kubik ogromnym ładunkiem emocjonalnym. 334 strony, z których boleśnie przemawiają do czytelnika najgorsze z możliwych doświadczeń, strac...

Rozwiń

Zwiń

Alkoholizm to problem, który nie zna podziału na płeć. Obojętny jest mu status społeczny i wiek. Trzeba jednak przyznać, że temat uzależnienia kobiet od alkoholu zasługuje na szczególną uwagę. I taką też zdecydowała się poświęcić w swojej książce Katarzyna Znańska-Kozłowska.

Alkoholizm u kobiet to temat tabu. W opinii społecznej krąży schemat, który nakazuje myślenie, że pijące kobiety, pochodzą wyłącznie z nizin społecznych, patologii. Trudno przyjąć myśl, że problem ten dotyka również dobrze sytuowanych kobiet. Często spełnionych zawodowo i prywatnie. Każdego dnia możemy spotkać kobiety, które piją skrycie. W zaciszu własnego domu, na imprezach czy spotkaniach rodzinnych. Wypicie lampki wina czy koniaku, to nie jest przecież alkoholizm, myślimy. Problem pojawia się wówczas kiedy nawyk ten przechodzi w postać codziennego rytuału. Kieliszek zastępuje butelka, potem dwie. Miesza się ze sobą wszystko co wpadnie w ręce. Zew i chęć sięgnięcia po alkohol staje się priorytetem i nieustannie towarzyszącą myślą.

Czytając książkę Katarzyny Znańskiej-Kozłowskiej „Fałszywa przyjaciółka”, uświadomiłam sobie, jak pomijane, zbywane milczeniem lub obojętnością, jest kobiece uzależnienie. O problemie tym zaczęto mówić wówczas, gdy złapano po pijaku znaną modelkę. Dlaczego wcześniej nikt nie uświadomił sobie jak trudną i złożoną sprawą jest kobiece uzależnienie od alkoholu.

Adela, bohaterka „Fałszywej przyjaciółki”, jest przykładem tego, jak niepostrzeżenie i podstępnie nałóg przejmuje kontrolę nad poukładanym życiem. Piękna, bogata kobieta, z kochającą rodziną, pozornie mająca wszystko. Czyż nie powinna być szczęśliwa? Wnikając w świat Adeli, jej przemyśleń i historii, dowiadujemy się, jak bardzo czuła się samotna i odrzucona. Pośród blichtru i majętności, nie potrafiła odnaleźć samej siebie i własnego szczęścia. Kochający mąż, z jasno wytyczonym planem na życie, pozbawia ją wiary we własne siły i możliwości. Podejmuje decyzje nie bacząc na jej zdanie, potrzeby i pragnienia. Z każdym dniem Adela traci poczucie własnej wartości i sens życia. Fałszywa przyjaciółka pomaga jej odnaleźć spokój i zapomnienie. Krok po kroku, kieliszek po kieliszku, butelka po butelce, przejmuje panowanie nad jej życiem. Zobojętnia na wszystko i wszystkich. Odbiera siły, emocje, pozbawia godności. Najgorszym jest fakt, że bliscy, nie zauważają problemu. Bagatelizują sygnały. Uzależniona pragnie wołać o pomoc, wyznać, że dzieje się z nią coś złego. Nie potrafi jednak. Zatraca się. Kiedy spotyka ją tragedia, puszczają wszelkie hamulce. Nie liczy się już nic. Jest tylko ona i alkohol.

Katarzyna Znańska-Kozłowska, nie pozostawia swojej bohaterki samej. Pozwala jej dotknąć dna i odbić się od niego. Kołem ratunkowym staje się rodzina, która otwiera oczy i serce na problem Adeli. Bohaterka zostaje zmuszona do podjęcia decyzji o leczeniu. I zgadza się podjąć to wyzwanie. Próbuje ratować siebie i rodzinę, której grozi rozpadnięcie. Czy wytrwa? Przekonacie się o tym czytając książkę i poznając tę historię z perspektywy trzech zaangażowanych w nią osób. Adeli - alkoholiczki, jej męża Darka i pani Hani, gospodyni od lat zajmującej się ich domem.

„Fałszywa przyjaciółka” to mocna opowieść. Autorka nie boi się pisać otwarcie, bez lukrowania i owijania w bawełnę. Ciężar jakim jest alkoholizm przedstawiony jest dosadnie, bez niepotrzebnego moralizatorstwa. Autorka krok po kroku udowadnia jak podstępnie alkohol potrafi rozpanoszyć się i zawładnąć ludzkim życiem. Jak staje się odskocznią, przyjacielem, który wysłucha bez oceniania, pocieszycielem gdy wszystko idzie nie po myśli. Podczas gdy inni ludzie zawodzą, odchodzą, nie potrafią zrozumieć i dostrzec, on zawsze jest pod ręką. Wypełni każdą zbolałą myśl i fragment ciała. Otuli i da poczucie bliskości. Nie ważne, że pozornej. Ważne, jest to, co czuje się będąc pod wpływem.

Jak trudna jest droga do odzyskania kontroli nad swoim życiem? Czy łatwo przyznać się do uzależnienia? Co robić aby nie przeoczyć problemu? Odpowiedź na te i wiele innych pytań znajdziecie w książce. „Fałszywa przyjaciółka” to ważny głos w temacie uzależnienia od alkoholu. Poruszający, wywołujący refleksję i jednocześnie dający nadzieję.

Czytajcie! Warto!

Współpraca recenzencka z Katarzyna Znańska-Kozłowska

Alkoholizm to problem, który nie zna podziału na płeć. Obojętny jest mu status społeczny i wiek. Trzeba jednak przyznać, że temat uzależnienia kobiet od alkoholu zasługuje na szczególną uwagę. I taką też zdecydowała się poświęcić w swojej książce Katarzyna Znańska-Kozłowska.

Alkoholizm u ...

Rozwiń

Zwiń

Joanna Jax ponownie wkracza do akcji! Wydając w 2022 roku serię „W pogoni za nazistą” udowodniła jak świetnie czuje się w sensacyjno-kryminalnym gatunku. Dziś, kiedy na rynku wydawniczym jak świeże bułeczki rozchwytywana jest najnowsza, sensacyjna seria autorki „Czas zapomnienia”, można uznać, że czuje się ona w tak mocnych i mrocznych klimatach, jak ryba w wodzie. Pomysł na tę dylogię jest wyborowy, a realizacja jak zawsze u Joanny Jax genialna! Zarówno pierwszą jak i drugą część cyklu czyta się z zapartym tchem, od początku do samego końca.

„Czas zapomnienia” to bardzo mocna, wymagająca skupienia, kryminalno- sensacyjna powieść z tłem historycznym. Joanna Jax zabiera czytelników do Afryki i czasów II wojny światowej. W barwny i wciągający sposób przedstawia wszystko to, co działo się na północy kontynentu. Przypomina dość mało znane fakty, mówiące o tym, że na początku wieku Niemcy miały swoją kolonię w Afryce. Sekrety, manipulacje, kłamstwa, tajemnicze zbrodnie, brytyjski kontrwywiad, miłość i nienawiść, to wszystko odnajdziemy na kartach tej fascynującej serii. Wisienką na torcie są bohaterowie, których działania i motywacje, wywołują u czytelnika przyśpieszone bicie serca i niesamowite skoki adrenaliny. Joanna Jax całą fabułę dylogii oparła na tajemnicy. Już sam ten fakt powoduje silne zainteresowanie stworzoną historią. Kiedy doda się do tego wątki szpiegowskie, polityczne, rodzinne, romantyczne, okraszone dodatkowo rzetelnym tłem historycznym, otrzymujemy powieść, która pochłania bez reszty, angażuje i powoduje, że zapominamy o otaczającym nas świecie. „Czas zapomnienia” odkrywa przed czytelnikiem kuluary ogarniętego chciwością, hipokryzją i zdradą świata, w którym bohaterowie, z różnych pobudek, wyruszają na poszukiwanie sprawiedliwości, zadośćuczynienia win i rozwikłania tajemnicy.

„Czas zapomnienia” to znakomita seria, w której prym wiodą charakterni bohaterowie, wciągająca i złożona fabuła. Joanna Jax w tym mocnym, brawurowym wydaniu sprawdza się wyśmienicie. Oszałamia czytelnika zawrotnym tempem akcji i zawłaszcza uwagę wielowarstwowością intrygi. Powieści trzymają w napięciu, pozwalając odetchnąć głębiej dopiero po zakończeniu lektury i poznaniu sceny finałowej. Trzeba przyznać, że napięcie towarzyszące czytaniu, jest znakiem rozpoznawczym Joanny Jax. Jej warsztat literacki wciąż ewoluuje. Umiejętnie dowodzi, że powieść kryminalno-sensacyjna z elementami historycznymi znakomicie współistnieje. Mam wrażenie, że obojętnie po jaki gatunek literacki sięgnie w przyszłości, osiągnie w nim poziom mistrzowski.

Z czytelniczą satysfakcją stwierdzam, że przed czytelnikami, kolejna propozycja Joanny Jax warta uwagi. Intrygujące chwile z fenomenalną książką, gwarantowane. Takie książki to sama przyjemność lektury! Zmysły i wyobraźnia na najwyższych obrotach, oczy szeroko otwarte, napięcie od pierwszej do ostatniej strony i finał, który powala na kolana. Nie dziwię się, że Joanna Jax szturmem podbija serca czytelników! Jeśli czyjeś jeszcze nie znajduje się w jej władaniu, po lekturze „Czasu zapomnienia” zmieni się to diametralnie. Czytajcie!

„Łatwo jest o czyjąś sympatię i aprobatę, gdy wszystko idzie dobrze. Gorzej, gdy pojawią się kłopoty. To właśnie dopiero wtedy można ujrzeć prawdziwą twarz drugiego człowieka.”

Polecam!

Joanna Jax ponownie wkracza do akcji! Wydając w 2022 roku serię „W pogoni za nazistą” udowodniła jak świetnie czuje się w sensacyjno-kryminalnym gatunku. Dziś, kiedy na rynku wydawniczym jak świeże bułeczki rozchwytywana jest najnowsza, sensacyjna seria autorki „Czas zapomnienia”, można uz...

Rozwiń

Zwiń