Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wystarczy powiedzieć (parafrazując Matuszewskiego), że Władca Pierścieni jest to "wspaniała baśń nad baśniami": epiczna "synteza dziejów i mitów, snu i prawdy, tęsknot i wierzeń"...

Wystarczy powiedzieć (parafrazując Matuszewskiego), że Władca Pierścieni jest to "wspaniała baśń nad baśniami": epiczna "synteza dziejów i mitów, snu i prawdy, tęsknot i wierzeń"...

Króla-Ducha nie można czytać bez znajomości wcześniejszych utworów Słowackiego oraz bez przygotowania historyczno-literackiego. Bez tej wiedzy treść poeatu będzie przypominała bełkot szaleńca, ale kiedy wczytamy się w kolejne Rapsody odkryjemy geniusz autora. Król-Duch to mistyczna opowieść o dziejach Polski, taka "przez wieki idąca powieść", którą Julek planował i chciał napisać, i pisał aż do śmierci.
Jedną z wartosci poematu jest wielość wydań (poeta opublikował tylko Rapsod I), pozostałe Rapsody skonstruowane są z notatek Słowackiego. Ciekawe studium dla kogoś, kto chce poznać proces twórczy autora. Niesamowita lektura dla kogoś, kto chce pobawić się w odkrywanie hisotrycznych kontekstów.

Króla-Ducha nie można czytać bez znajomości wcześniejszych utworów Słowackiego oraz bez przygotowania historyczno-literackiego. Bez tej wiedzy treść poeatu będzie przypominała bełkot szaleńca, ale kiedy wczytamy się w kolejne Rapsody odkryjemy geniusz autora. Król-Duch to mistyczna opowieść o dziejach Polski, taka "przez wieki idąca powieść", którą Julek planował i chciał...

Niezwykle interesujące literackie przedstawienie mitologii nordyckiej obudowany typowym Gaimanowskim stylem.
W oczy rzucają się postaci Odyna i Lokiego, a szczególnie tego ostatniego. I, co również wydaje się typowe u Gaimana, autor przedstawia ich obu jako postaci tricksterskie; Oczywiście Loki jest tricksterem jedynym w sowim rodzaju, ale Odyn zdaje się mu dorównywać przebiegłością, egoizmem i mrokiem. Powtarza się więc schemat znany w „Amerykańskich bogach”, w których główną rolę odgrywają wspomniane postaci. W „Mitologii…” zamieniają się tylko miejscami: tym razem prym w opowieści wiedzie Loki, bo chociaż pojawia się opis stworzenia świata, Yggdrasill i wiele innych motywów, bohaterem i motorem prawie każdej opowieści jest właśnie bóg kłamstw. To on jest tutaj początkiem i końcem, i początkiem końca.
Właściwie można by się tego (jak i kilku innych rzeczy, niedociągnięć lub przeinaczeń) przyczepić i niemiłosiernie skrytykować, ale trzeba też wziąć pod uwagę, że jest to mit, jego literacka wariacja. Mit można opowiedzieć na różne sposoby i myślę, że dlatego opowiadania Gaimana w tomie „Mitologia nordycka” bronią się same. Są też warte tego, aby po nie sięgnąć.

Niezwykle interesujące literackie przedstawienie mitologii nordyckiej obudowany typowym Gaimanowskim stylem.
W oczy rzucają się postaci Odyna i Lokiego, a szczególnie tego ostatniego. I, co również wydaje się typowe u Gaimana, autor przedstawia ich obu jako postaci tricksterskie; Oczywiście Loki jest tricksterem jedynym w sowim rodzaju, ale Odyn zdaje się mu dorównywać...