Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To co w fantastyce najfajniejsze - zmiana jakiegoś parametru świata i zastanawianie się "co by było gdyby?". Tym razem padło na płeć, która na przedstawionej planecie jest cechą tymczasową i wysoce zmienną. I tylko szkoda, że Le Guin nie wykorzystała tych okoliczności, by powiedzieć o nas nieco więcej. Tym bardziej że - w przeciwieństwie do większości twórców SF - potrafi pisać.

To co w fantastyce najfajniejsze - zmiana jakiegoś parametru świata i zastanawianie się "co by było gdyby?". Tym razem padło na płeć, która na przedstawionej planecie jest cechą tymczasową i wysoce zmienną. I tylko szkoda, że Le Guin nie wykorzystała tych okoliczności, by powiedz...

Rozwiń Zwiń

Przyjemna i nieco uwspółcześniona odsłona klasycznej baśni, ale nie ma tu nic co pozwoliłoby pamiętać o lekturze dłużej niż tydzień.

Przyjemna i nieco uwspółcześniona odsłona klasycznej baśni, ale nie ma tu nic co pozwoliłoby pamiętać o lekturze dłużej niż tydzień.

Rozpisany na sześćset stron dylemat wagonika, w którym ostatecznie Kant wygrywa z Benthamem a to prowadzi do przewietrzenia bardzo dusznej atmosfery. Jedna z nielicznych książek ze spoilerem w tytule.

Rozpisany na sześćset stron dylemat wagonika, w którym ostatecznie Kant wygrywa z Benthamem a to prowadzi do przewietrzenia bardzo dusznej atmosfery. Jedna z nielicznych książek ze spoilerem w tytule.

100% rozrywki!

100% rozrywki!

Prawie dziennikarski zapis żałoby po stracie ukochanego męża, przypominający mi sposób pisania Davida Fostera Wallace'a. Jest więc skupienie na detalu, głęboka introspekcja, nawet odrobina ironii. Mało tu patosu i sypania soli na ranę - więcej melancholii niż żałości. Co nie oznacza, że temat podawany jest z fałszywą nonszalancją. Wyobrażam sobie, że osoby przeżywające podobny dramat mogłyby w tej książce znaleźć ukojenie.

Prawie dziennikarski zapis żałoby po stracie ukochanego męża, przypominający mi sposób pisania Davida Fostera Wallace'a. Jest więc skupienie na detalu, głęboka introspekcja, nawet odrobina ironii. Mało tu patosu i sypania soli na ranę - więcej melancholii niż żałości. Co nie oznacza, że te...

Rozwiń Zwiń

Bardzo osobista historia o dzieciństwie Amosa Oza i losach kilku pokoleń jego rodziny. W zasadzie autobiografia, choć Oz podważa sens rozróżniania między prawdą a fikcją w literaturze. "Wspomnienia" są tylko pretekstem do przedstawienia dramatów człowieka w skali mikro i makro. A w tle - jak to u Oza - przewijają się kwestie tożsamości, języka, kultury, relacji, miłości. Książka bardzo treściwa, pozbawiona przejrzystej struktury, miejscami monotonna, ale w wielu miejscach trafiająca w sedno i ujmująca delikatnością języka. Warto pozostawić ją na późniejsze etapy przygody z Ozem - wówczas więcej autorowi wybaczymy a będzie się też można pobawić w wyszukiwanie autobiograficznych śladów obecnych w innych powieściach autora, czy to Judaszu, czy Moim Michaelu.

Bardzo osobista historia o dzieciństwie Amosa Oza i losach kilku pokoleń jego rodziny. W zasadzie autobiografia, choć Oz podważa sens rozróżniania między prawdą a fikcją w literaturze. "Wspomnienia" są tylko pretekstem do przedstawienia dramatów człowieka w skali mikro i makro. A...

Rozwiń Zwiń

Rzecz o skrajnie trudnych warunkach życia na polskiej wsi (głównie) w okresie międzywojennym. Wbrew tytułowi nie tylko o kobietach. Sprawnie napisana, treściwa, podzielona na kilkanaście autonomicznych rozdziałów omawiających konkretne zjawiska. Napisana bez zajmowania wyraźnych ideologicznych pozycji, po prostu z troską o losy bohaterów. Zawiedzie się ten, kto oczekuje czegoś więcej niż historycznego reportażu. Ale czy dobry reportaż to mało?

Rzecz o skrajnie trudnych warunkach życia na polskiej wsi (głównie) w okresie międzywojennym. Wbrew tytułowi nie tylko o kobietach. Sprawnie napisana, treściwa, podzielona na kilkanaście autonomicznych rozdziałów omawiających konkretne zjawiska. Napisana bez zajmowania wyraźnych ideologicz...

Rozwiń Zwiń