Jesteśmy społecznością, która kocha książki

UNIWERSUM ZŁA

Dean Koontz to jeden z tych autorów, których chyba nikomu przedstawiać nie trzeba. „Misterium” to pierwsza od lat nowość autora na polskim rynku. Mistrz horroru, który przez dekady straszył kolejne pokolenia powraca w wielkim stylu.

Woody ma jedeneścia lat i od urodzenia nie mówi. Cierpi na autyzm i mieszka z mamą. Jego ojciec zginął kilka lat wcześniej w wypadku. Chłopiec jest samoukiem i geniuszem. Świetnie czyta, liczy i ma talent do informatyki. Poszukując prawdy o śmierci swojego ojca trafia na bardzo niebezpiecznych ludzi... Kipp to rezolutny golden retriever, jest inny niż pozostałe psy. Istnieje społeczność psów, które posiadają tajemny dar – potrafią się komunikować niewerbalnie. Chłopiec i pies – obaj niezykle uzdolnieni staną do walki z prawdziwym złem – człowiekiem, który uciekł z laboratorium, w którym prowadzono dalekie od etyki eksperymenty. Jak zakończy się ta rozgrywka? Czy każda tajemnica powinna wyjść na światło dzienne?

Rewelacyjny powrót do klimatu lat osiemdziesiątych. „Misterium” to Dean Koontz w najwyższej formie. Ten autor nie powiedział jeszcze ostatniego słowa, o czym dogłębnie nas w tej powieści przekonuje. Plejada doskonale skrojonych postaci, misternie uknuta intryga i swobodny styl tak charakterystyczny dla pisarza. Tę książkę po prostu się pochłania. Nie daje czytelnikowi nawet chwili wytchnienia i porywa jak prąd rwącej rzeki. Przede wszystkim ten super duet – chłopiec i pies. Relacja o poświęceniu i przyjaźni. Świetnie są te postaci napisane, a łącząca je więź jest przepiękna. Potrafi Koontz budować bohaterów złożonych, takich, którzy trafiają do serca czytelnika i którym ten chce kibicować. Zżywa się z nimi i głębiej odbiera fabułę. Narracja Koontza to taki typowy amerykański styl : jest i poważnie i luzacko. Wyważone proporcje sprawiają, że mimo grozy powieść nie przytłacza. Zresztą każdy bohater tu ma duszę i nawet postacie pojawiające się jedynie na chwilę są silnie zaakcentowane. Dean Koontz to stary wyga literackiego thrillera – ten człowiek wie jak grać słowem, jak się z odbiorcą bawić i jak umiejętnie przemycać rzeczy ważne pod płaszczykiem prostej historii.

Odwieczna walka dobra ze złem, wyjątkowo czarno – biała, u Koontza staje się przyczynkiem do dyskusji o przyszłości nauki, dróg, które obiera ludzkość i o potędze zła. Pisarz potrafi, jak mało kto, wrzucić w swoją opowieść dziesiątki wątków, pomieszać je, bawić się stylami i puszczać do nas oczko. „Misterium” to rozrywka na najwyższym poziomie. Pełna akcji i napięcia, z gęstniejącą atmosferą, opowieść niebanalna, chwytliwa i napisana w specyficznym, jakże lubianym, stylu autora.

Ta historia mogła się udać tylko Koontzowi – pisarzowi , który nic sobie nie robi z literackich konwenansów, który od dziesiątków lat robi po prostu swoje. Oryginalna fabuła, jakże odmienna od tego, co czytamy na co dzień, pochłania nas od pierwszej strony. Koontz świetnie wie w jakie tony uderzać, by ta opowieść zaparła nam dech. Thriller i sensacja, a jednocześnie pełna głębi i mądra książka. Dean Koontz to nie tylko dobry warsztatowo, doświadczony i uznany autor. To przede wszystkim niepoprawny marzyciel z głową pełną szalonych pomysłów. On jeszcze wiele razy nas zaskoczy. Wielką przyjemnością jest czytanie literatury pisanej z taką klasą. Stary mistrz zafundował nam wycieczkę w przeszłośc i to z mocnym przytupem. Wierni czytelnicy Koontza na pewno nie będą zawiedzeni. Jestem przekonana, że dzięki „Misterium” zyska także rzesze nowych. Ta książka to idealny materiał na film. Opowieść, która wręcz sama żyje. Nigdy nie przestaną poruszać mnie tak emocjonalne opowieści o przyjaźni i wartościach. I ogromnym szacunku do zwierząt. Koontza nie interesują trendy i moda – on po prostu jest wierny sobie.

Polecam Wam „Misterium” dlatego, że to mroczna, ale i urzekająca podróż. Złożona, pełna wartkiej akcji, chwilami smutna, ale dająca ogrom dobrej zabawy czytelnicza uczta. Danie serwuje Dean Koontz, a tego króla nikt nie strąci z tronu. Diabeł piekielnie mocno poleca.

UNIWERSUM ZŁA

Dean Koontz to jeden z tych autorów, których chyba nikomu przedstawiać nie trzeba. „Misterium” to pierwsza od lat nowość autora na polskim rynku. Mistrz horroru, który przez dekady straszył kolejne pokolenia powraca w wielkim stylu.

Woody ma jed...

Rozwiń Zwiń

GAJE SŁOŃCEM OTULONE

Toskania to jedna z tych krain, które rozbudzają wyobraźnię, a jednocześnie dają poczucie sielkości i swobody. Słoneczna, pełna winnic i oliwnych gajów, pełna urzekających miasteczek i nasycona kulturą. A jaka jest Toskania widziana oczami Elżbiety Sęczykowskiej?

Jacek jest inżynierem, a z zamiłowania obieżyświatem. Kiedy Kinga, przyjaciółka jego żony, przedstawia mu propozycję wyjazdu do Włoch i wyremontowania pałacu, po początkowych wątpliwościach, wyraża zgodę. Perspektywa pracy w Toskanii, pośród bajecznych krajobrazów, wydaje mu się niesamowitą przygodą i okazją do podreperowania domowego budżetu. Wyruszają we trójkę ; Kinga, Jacek i Władek, robotnik z Mazur, na spotkanie z wyzwaniem, które okaże się dla nich solidną szkołą życia... Czy wśród pachnących lawendą łąk intensyfikują się doznania? Jakie przeszkody należy pokonać, by odnaleźć swoje miejsce?

„Toskania. W cieniu Amiaty” to niespotykane połączenie historii obyczajowej z przewodnikiem turystycznym. Sęczykowska w bogaty, bardzo nasycony, sposób przedstawia nam Toskanię – krainę spokoju, piękna i ciszy, ale także mocno osadzoną w historii i kulturze. Piękne są opisy tej krainy. Autorka włożyła wiele serca w to, by ukazać nam fenomen tej krainy. Amiata – majestatyczny, wygasły wulkan, niczym strażnik przeszłości góruje nad okolicą. Jest swoistym drogowskazem i serecem tej okolicy. U jego stóp rozpościera się pachnąca ziołami, gorąca i dająca ukojenie duszy okolica. Toskania, miejsce, w którym można spełnić marzenia, ale także stracić bardzo wiele... Widziana oczami żyjących tam Polaków jest miejscem, które zmieniło ich życie, dało nowe szanse i marzenia, ale także wielekrotnie okrutnie doświadczyło. Pełna aromatów włoskiej kuchni : pachnąca świeżym pieczywem, pastą i oliwkami. Kraina przepysznych win i doskonałych serów. Kraj naznaczony sztuką nawybitniejszych artystów w dziejach – Michała Anioła i Leonardo Da Vinci. Miejsce, gdzie starożytna kultura przenika się ze współczesnością. Być może jedno z ostatnich na świecie miejsc, gdzie lokalna sztuka, kuchnia i historia kultywowane są w maleńkich zakładach rzemieślniczych, ludowej tradycji i ludzkich sercach. Toskania jest miejscem, gdzie można rozpocząć nowe życie lub stracić wszystko... Historia naszych bohaterów pokazuje nam, że nie zawsze jest to kolorowy raj...

Wyjątkowo dobrze czyta się tę książkę. Elżbieta Sęczykowska niczym malarka obdarzona wybitnym wyczuciem smaku pokazuje nam Toskanię prawdziwą. Imponujące opisy przyrody, kuchni i miast pozwalają nam przenieść się tam i chłonąć atmosferę tych miejsc. Bardzo plastycznie napisana książka, która intensywnie rozbudza wyobraźnię. Czujemy to słońce, kamienne uliczki lokalnych miasteczek i kojący chłód muzeów. Cudownie jest to napisane. Niezwykle głęboko i żywo. Wątek obyczajowy nadaje książce ton. Dzięki perypetiom Jacka, Władzia i Kingi możemy wczuć się w klimat włoskiej prowincji. Poznać różnice kulturowe i spojrzeć okiem obserwatora na losy Polaków za granicami państwa. Wplecione w narrację opowieści Jacka dają możliwość zainteresowania się historią włoskiej sztuki. Niestety, tym co mnie przeszkadzało, była postać Kingi : infantylna, naiwna i oderwana od rzeczywistości, której decyzje i życiowe wybory są po prostu irracjonalne. W poszukiwaniu miłości i akceptacji kobieta zatraca własne ja, a kosztem zaspokojenia swoich potrzeb wystawia na ciężką próbę relacje łączące ją z pozostałymi uczestnikami wyprawy. Być może pisarka na skrajnym przykładzie chciała zaprezentować pewne niszczycielskie mechanizmy, jednakże uważam, że mocno przesadziła. Nie przekonuje mnie ta postać i dość mocno działa na nerwy.

„Toskania. W cieniu Amiaty” to idealna powieść dla osób, które kochają podróże, a Toskania jest ich marzeniem. Niespotykanie doskonale przedstawiony klimat i fascynujące opisy. Widoczny jest ogrom serca i radości włożony w tę książkę. Polecam, ponieważ to naprawdę smakowita podróż. Ach i te kulinaria ! Włoskie wędliny, wyśmienite makarony i pachnące obłędnie pieczywo. Autorka tak sugestywnie opowiada, że wręcz czujemy te smaki i aromat. Toskania oczami Sęczykowskiej to kraina piękna, ale i niepozbawiona wad. Miejsce, które rozbudza zmysły i na pewno lektura tej książki może stanowić przyczynek do zwiedzenia tej jakże urokliwej krainy. A cień rzucany przez nobliwą Amiatę na pewno da ukojenie strudzonemu wędrowcowi. Diabeł poleca gorąco.

GAJE SŁOŃCEM OTULONE

Toskania to jedna z tych krain, które rozbudzają wyobraźnię, a jednocześnie dają poczucie sielkości i swobody. Słoneczna, pełna winnic i oliwnych gajów, pełna urzekających miasteczek i nasycona kulturą. A jaka jest Toskania widziana oczami Elżbiety Sęczykowskiej?

Jac...

Rozwiń Zwiń

NA NIEBIE I ZIEMI

„Dotknąć gwiazd” Zuli Ankanon wydana nakładem wydawnictwa Zysk, to książka, która już samą okładką przyciąga wzrok. Osobiście uważam, że to jedna z najlepszych tegorocznych okładek. Jej tajemniczość sprawia, że nie wiemy czego spodziewać się po zawartości. A jest ona naprawdę bogata.

Anastazja jest młodą kobietą, o której można powiedzieć, że ma wszystko : jest atrakcyjna, zamożna, realizuje się jako influencerka. Już w młodym wieku uzyskała niezależność i świetnie jej się wiedzie. Mało kto wie, jaki mrok trawi jej duszę... Pewnego dnia ratuje od śmierci Daniela, chłopaka, który niedawno wyszedł z więzienia po wieloletnim wyroku i przytłoczony ogromem problemów nie widzi dla siebie perspektyw. Czy dwoje ludzi pochodzących z zupełnie róznych światów, ukształtowanych innymi warunkami i pozornie zupełnie odmiennych może połączyć uczucie? Jak wiele trzeba znieść, by odnaleźć swoje szczęście? Czy za każdą dobrą chwilę w życiu trzeba zapłacić jakąś cenę?

„Dotknąć gwiazd” zdecydowanie nie jest lekturą na popołudnie w hamaku. To ciężka i wymagająca powieść. Autorka boleśnie doświadcza swoich bohaterów i chwilami jest to książka wręcz przytłaczająca. Ten ogrom krzywd i traum nie łatwo jest przetrawić. Z jednej strony bardzo podoba mi się to, że poruszono tu szereg bardzo ważnych problemów, a z drugiej uważam, że atmosfera jest po prostu ciężka. Uzależnienie, internetowy hejt, ostracyzm w stosunku do osób karanych – to niezwykle istotne, że młoda autorka tak dogłębnie i mądrze poruszyła współczesne problemy dotykające nie tylko nastolatków. Jednakże biorąc pod uwagę całość tej historii, tę narastającą atmosferę duszności i ciemności, nie jestem w stanie zaakceptować jej zakończenia. I mimo tego, iż świetnie rozumiem, że to ma być poważna powieść o trudnych relacjach i problemach, a nie cukierkowa powiastka o niczym, to uważam, że tego wszystkiego jest po prostu za dużo. Ankanon obarczyła swoich bohaterów takimi ciężarami, że chwilami aż trudno jest czytelnikowi to udźwignąć. Dobra powieść, ładnie napisana i głęboka, aczkolwiek zbyt dołująca. Obawiam się, że nie dotrze do każdego, kto po nią sięgnie i znajdą się osoby, które tę lekturę porzucą.

Trudno znaleźć drogę, gdy umiera nadzieja. Kiedy wokół piętrzą się problemy, a każdy wydaje się wrogiem, nie jest łatwo uchwycić się nikłej wiązki światła. Anastazja i Daniel – dwa byty, dwa światy, dwie odległe planety, powoli odnajdują drogę do siebie. To przejmujące jak bardzo szukamy bliskości, akceptacji i miłości nawet wtedy, kiedy wydaje się, że wszystko już przepadło i nie może spotkać nas nic dobrego. Pięknie Zula Ankanon pisze o uczuciach. Wspaniale kreśli te niełatwe międzyludzkie relacje i kunsztownie, z dużym znawstwem opowiada o emocjach. O miłości, bólu, samotności i strachu. O braku perspektyw i nadludzkim wręcz chwytaniu się nadziei. Bardzo poruszająca powieść, która w czytelniku pozostawia swój ślad. Myślę, że na zawsze. To jedna z takich książek, które utrwalają się w pamięci i nie dają o sobie zapomnieć. Podoba mi się styl autorki, To jaką wysublimowaną jest narratorką. Bezbłędnie nakreśliła charaktery postaci. Jest bystrą obserwatorką rzeczywistości i rewelacyjnie porusza się w zawiłych labiryntach ludzkich emocji. Jeszcze nas zaskoczy, jestem o tym przekonana.

Polecam „Dotknąć gwiazd” mimo, a może właśnie przede wszystkim dlatego, że to nie jest lekka książka z łatwymi rozwiązaniami. Polecam ponieważ ona naprawdę porusza odbiorcę. I polecam ze względu na to jak inteligentnie i dojrzale jest skonstruowana. Nie zadowolił mnie finał tej historii, ale nie zmienia to faktu, że jest to bardzo dobra powieść, w której można zatonąć. Nie często trafia się na takie pozycje. Myślę, że ta historia wielu osobom przybliży to, co ważne, da możliwość pochylenia się nad wieloma sprawami i przyniesie nieco kojącej ulgi, że wbrew pozorom, nigdy nie jesteśmy sami. Diabeł poleca piekielnie mocno.

NA NIEBIE I ZIEMI

„Dotknąć gwiazd” Zuli Ankanon wydana nakładem wydawnictwa Zysk, to książka, która już samą okładką przyciąga wzrok. Osobiście uważam, że to jedna z najlepszych tegorocznych okładek. Jej tajemniczość sprawia, że nie wiemy czego spodziewać się po zawartości....

Rozwiń Zwiń

NA SKRZYDŁACH MARZEŃ

Któż nie lubi magicznych opowieści? Takich, w których wszystko jest możliwe, a wyobraźnia nie zna żadnych granic. Dodatkowo pięknie ilustrowanych. „Srebrny smok” autorstwa Barbary Sadurskiej to książka wydana przez wydawnictwo Agora dla Dzieci.

Matylda jest dwunastoletnią dziewczynką, która pasjonuje się smokami. Posiada dużą wiedzę na ich temat i jest przekonana, że kiedyś spotka jedno z tych stworzeń. Marzy o wyjeździe do Japonii, ponieważ to prawdziwa smocza kraina. Niestety, wakacyjne plany ulegają zmianie i zamiast udać się z mamą do wymarzonego kraju, wyjeżdża do dziadka. Czy wakacje na tajemniczej wysepce mogą obfitować w przygody? I czy czasami nie bywa tak, że coś, czego bardzo pragniemy, jest tuż obok nas?

Przepiękne są ilustracje autorstwa Marcina Minora ! Cudownie wzbogacają tę książkę, Są pełne ciepła, klimatyczne i bardzo dopracowane. Perfekcyjnie kompatybilne z treścią utworu. Barbara Sadurska zabiera małych czytelników na niewielką, pełną sekretów wyspę. To tam mieszka dziadek Matyldy i tam dziewczynka poznaje nową przyjaciółkę Saszę. Wakacje, które zapowiadały się na nieudane, okazują się pełnym przygód i emocjonujacym czasem. Dziadek Matyldy opowiada jej wiele wspaniałych historii. O mitycznych bogach i herosach, o kocie z Cheshire i Sindbadzie Żeglarzu. Autorka umiejętnie wplata te opowieści do swojej fabuły tworząc opowieść wielowarstową i bardzo pouczającą. Jakże ważne są w tej historii książki ! Co chwilę przeplata się wątek czytania lub sztuki snucia opowieści. Dzięki temu zabiegowi mali czytelnicy „Srebrnego smoka” przekonują się jak ważne jest czytanie, ile daje wiedzy i korzyści. Z książek można się dowiedzieć jak naprawić znaleziony nad morzem jacht, gdzie szukać smoków i wielu innych pasjonujących rzeczy. Jakież ogromne wrażenie robi na Matyldzie wizyta w bibliotece, w której pracuje mama Saszy. Miejscu o specyficznym zapachu i klimacie, pełnym starych ksiąg, które kryją mnóstwo tajemnic.

Bardzo podoba mi się ta historia. Jest pełna ważnych przesłań, a jednocześnienic nie traci nic ze swego przygodowego charakteru. Matylda to rezolutna, mądra i bardzo zaradna dziewczynka, która samodzielnie naprawia rower i świetnie sobie radzi w kwestiach technicznych. Tu dzieci spędzają czas na zewnątrz, bawią się, pływają, jeżdżą rowerami. Fascynujący jest ten obraz normalności, szczęścia i beztroski. Gdy nad wyspę nadciąga niebezpieczeństwo wszyscy mobilizują siły do działania. Takie wartości prezentuje autorka w tej książce : siłę jedności i przyjaźni, odwagę i dążenie do celu. Praktycznie każda strona tej powieści nasycona jest mądrością i zawiera jakiś przekaz.

Dla kogo jest ta książka? Myślę, że śmiało można powiedzieć, że dla każdego. Ja się rewelacyjnie bawiłam w trakcie jej lektury. Dla czytelników od lat 8 do 108. Można czytać z dzieckiem, można podrzucić nastolatkom, ale można także samemu, choć na chwilę, przenieść się na karty tej magicznej powieści. Jedyne, co trochę mnie rozczarowało, to zakończenie. Rozumiem, że jest ono otwarte, aby pozostawić furtkę dla kontynuacji, ale mimo wszystko sądzę, że mogła się ta powieść zakończyć inaczej. Lepiej. Nie zmienia to faktu, że będę czekała na kolejną odsłonę przygód Matyldy i z przyjemnością powrócę na wyspę.

Ładna, spójna, malownicza opowieść o wszystkim tym, co jest w życiu najważniejsze. Pouczająca i zachęcająca do samodzielności. Rozbudzająca fantazję i emocjonująca. Polecam. Książka dla całej rodziny i myślę, że przy tej historii nikt nie będzie się nudził. Dajcie się ponieść smoczym opowieściom i wraz z Matyldą powędrujcie na spotkanie z przygodą. A ta, lubi się maskować. I czasami, gdy myślimy, że nic ciekawego nas nie spotka, ona wychodzi z ukrycia i chwyta nas za rękę. Bardzo dobra książka ze wspaniałymi ilustracjami. Idealna na rodzinny wieczór. Diabeł bardzo poleca

NA SKRZYDŁACH MARZEŃ

Któż nie lubi magicznych opowieści? Takich, w których wszystko jest możliwe, a wyobraźnia nie zna żadnych granic. Dodatkowo pięknie ilustrowanych. „Srebrny smok” autorstwa Barbary Sadurskiej to książka wydana przez wydawnictwo Agora dla Dzieci.

Matylda jest dwunastol...

Rozwiń Zwiń

UCIŚNIONE DUSZE

Agnieszka Jeż, uznana pisarka powieści obyczajowych, przedstawiła swoje mroczniejsze oblicze. „Szaniec” to pierwsza część jej kryminalnego cyklu z sierżant Wierą Jezierską. Książka ukazała się w 2020 roku. Co się dzieje, gdy kobieta od emocjonalnych historii obyczajowych wchodzi do kryminalnej gry?

Policjanci z komendy w Giżycku, młoda sierżant Wiera Jezierska i jej starszy mentor komisarz Janusz Kosoń, otrzymują zgłoszenie o śmierci pensjonariusza jednego z hoteli. Szaniec to specyficzne miejsce, gdzie okrojona grupa wczasowiczów spędza czas w iście surwiwalowych warunkach. Zaskoczeniem jest fakt, że zmarły to szanowany ksiądz, a jego zgon nie wystąpił z przyczyn naturalnych.. Komu zależało na śmierci duchownego? Czy pozornie nieskazitelny ksiądz krył jakąś tajemnicę? Czy za winy zawsze trzeba zapłacić?

Wystarczy już kilka pierwszych stron lektury „Szańca”, by zachwycić się językiem Agnieszki Jeż. Bogaty, nasycony, niezwykle kulturalny. Pięknie autorka pisze.Słowa są dla niej ważne i przykłada dużą wagę do budowania zdań. Jakże miło się to czyta. Rzadko spotyka się, nie tylko kryminał, ale beletrystykę ogólnie, pisaną z takim polotem. Szeroki zasób słów i umiejętne posługiwanie się nimi zdają się być na wagę złota w obecnych czasach. Bardzo to doceniam i naprawdę z przyjemnością czytałam tę książkę.

Tajemniczy hotel, wąska grupa uczestników turnusu i śmierć darzonego zaufaniem księdza – klasyczny przepis na kryminał w starym, dobrym stylu. Lubimy takie historie, gdy w miarę przekładania kolejnych stron, na powierzchnię wypływają sekrety sprzed lat. Kiedy nie każdy okazuje się tym, kim wydawało się na początku, że jest. I w miarę, gdy opowieść posuwa się do przodu, coraz mniej jesteśmy pewni swoich początkowych wrażeń. Bardzo dobrze zrobiła to Jeż – jej powieść zawiera klasyczne motywy, ale całkowicie przez autorkę zindywidualizowane. Po prostu opowiada nam fabułę po swojemu, nieco szorstko, mrocznie, ale i jakże prawdziwie. Kiedy okazuje się, że zamordowany ksiądz Hryciuk nie był postacią za jaką powszechnie uchodził, otwiera się puszka Pandory. Sekrety, przez lata skrywane w mroku, wychodzą na światło dzienne. Jednakże nie zawsze jest tak, że winnych spotyka kara, a udręczone dusze dostępują ukojenia. Sprawiedliwość ludzka rzadko kiedy wędruje pod rękę z tą boską...

Niezwykle sprawnie prowadzona narracja i mocna warstwa fabularna. Agnieszka Jeż udowadnia, że można napisać bardzo przejmujący i mroczny kryminał bez rozlewu krwi i epatowania brutalnymi opisami. „Szaniec” charakteryzuje się inteligentną intrygą i narastającą atmosferą zagrożenia. Bardzo dobrze napisana książka, która czytelnika stopniowo osacza. Mnogość zagadek, nieznane fakty sprzed lat i atmosfera narastającego napięcia – wyśmienite to jest. Do tego mamy niebanalny duet śledczych – policjantów, którzy dążą do poznania prawdy, aby sprawiedliwość mogła zatriumfować. Lokalne układy, zmowa milczenia i cichy krzyk ofiar – czy śmierć jednego człowieka może stać się wybawieniem dla innych? Po lekturze „Szańca” czytelnik może postawić sobie szereg pytań. Bardzo podoba mi się to jak pod płaszczykiem dość prostej historii, Jeż przemyciła mnóstwo wielorakości, wstrząsnęła czytelnikiem i zmusiła go do głębokiej analizy. Niespotykanie inteligentna powieść kryminalna. Agnieszka Jeż napisała książkę tak, jak się tego nie robi, po swojemu, we własnym, niepowtarzalnym stylu i wyszło jej to rewelacyjnie. Bardzo doceniam nieszablonowość i charakter tej powieści.

Wiera, Janusz i prokurator Maria to trzy bardzo interesujące postaci. Stróże prawa, którzy poważnie traktują swoją pracę i robią wszystko, by wykonać ją należycie. Są jednak trybami w ogromnej maszynie, która ściera na proch tych niepokornych, nie idących na układ, tych, którzy walczą o prawdę. Dużo gorzkiej prawdy jest w tej powieści, a dzięki temu jest ona niezykle autentyczna. Nie bez przyczyny Temida ma zasłonięte oczy. Plugastwo, przemoc, zło – jakże jesteśmy do tego przyzwyczajeni. Bywa, że nie robią na nas wrażenia. Nie oburzają nas. A ci, którzy nie reagują na zło, są go współwinni...

Napisana na bardzo wysokim poziomie opowieść o starych grzechach, które kołaczą do bram sprawiedliwości. Historia krzywd, które nie chcą dać o sobie zapomnieć. I ludzi, którzy zrobią wiele, by kolejną warstwą hipokryzji przykryć cierpienie niewinnych. Mocna książka. Nie jest wulgarna, nie ma tu dziesiątków zwłok, krew nie leje się strumieniami, a mimo to Agnieszka Jeż stworzyła historię głęboko poruszającą, która czytelnika szokuje. Z dużą klasą prowadzi nas przez tę historię i za to należą się jej wielkie ukłony. Zupełnie nowa wartość na naszym kryminalnym rynku. Wstrząsająca powieść i, co najgorsze, potwornie prawdziwa. Literacka uczta, powieść skłaniająca do wielu przemyśleń. Nie czytałam jeszcze obyczajowych książek autorki, ale już wiem, że w kryminale poradziła sobie perfekcyjnie.

UCIŚNIONE DUSZE

Agnieszka Jeż, uznana pisarka powieści obyczajowych, przedstawiła swoje mroczniejsze oblicze. „Szaniec” to pierwsza część jej kryminalnego cyklu z sierżant Wierą Jezierską. Książka ukazała się w 2020 roku. Co się dzieje, gdy kobieta od emocjonalnych historii obyczajowych w...

Rozwiń Zwiń

NAZNACZENI ŚMIERCIĄ

Hanna Greń niedawno zaprezentowała kolejną, szóstą już, odsłonę swojego kryminalnego cyklu, którego bohaterką jest Dioniza Remańska. „Zabójcza terapia” kusi czytelnika mroczną okładką. A jest z jej wnętrzem?

Dioniza, była policjantka, a aktualnie instruktorka strzelectwa, przebywa na szpitalnym oddziale rehabilitacyjnym, gdzie trafiła po tym jak padła ofiarą postrzelenia. Tymczasem podczas zabiegu hydroterapii w placówce dochodzi do zgonu jednej z pacjentek. Jak się okazuje, nie była to śmierć naturalna... Dioniza, która obiecała narzeczonemu, że nie będzie się pakować w kłopoty, zostaje nieoficjalnym doradcą prowadzącego śledztwo Jakuba Zapaty. Niebawem szpital staje się areną kolejnych dramatycznych wydarzeń... Czy ktoś wymierza sprawiedliwość na własną rękę? Jaki związek z bieżącymi zdarzeniami ma historia sprzed ponad dwudziestu lat?

Hanna Greń obecna jest od wielu już lat na polskim rynku wydawniczym i to jest po prostu widoczne. Dobry warsztat pisarski, sprawne prowadzenie narracji, zgrabna linia fabularna. Pisarka wie jak dobrze pisać i świetnie się w tej materii porusza. Mimo iż „Zabójcza terapia” to już szósty tom cyklu, nie miałam problemu z odnalezieniem się w tej opowieści, choć jest to pierwsza przeczytana przeze mnie powieść autorki. Bez obaw można sięgnąć po nią nie znając wcześniejszych tomów. Dioniza, dla przyjaciół Diona, to całkiem interesująca bohaterka. Kobieca, ale z pazurem. Lubię takie postaci i niewątpliwie ta osobowość nadaje książce ton. Greń interesująco charakteryzuje swoich bohaterów. Szczegółowo, kolorystycznie, ale nie natrętnie. Występuje tu kilka interesujących rysów psychologicznych. Biegle pisarka włada piórem i dzięki temu tę książkę czyta się dość przyjemnie.

Stosunkowo powolne zawiązanie akcji może czytelnika wywieść na manowce, ponieważ później dzieje się bardzo dużo. Myślę, czy nawet nie za dużo. Mimo bardzo poprawnej konstrukcji tej książki, są tu rzeczy, których nie mogę zaakceptować. Zagadka stanowiąca oś tej historii jest całkiem intrygująca, niestety, „Zabójcza terapia” to zbiór absurdów. Pierwszą rzeczą, która mi przeszkadzała to wtręty polityczne, które uważam za niesmaczne i nie na miejscu. Nie jest dla mnie istotne jakiej partii dane wynurzenia dotyczą. Po prostu uważam , że autorzy powinni liczyć się ze swoimi czytelnikami wśród których są osoby o różnych poglądach i nie wciskać na siłę tam, gdzie nie ma na to ani miejsca, ani uzasadnienia swoich politycznych uwag. Beletrystyka nie jest polem do agitacji wyborczych. Zawsze bardzo mnie to razi i unikam autorów parających się takim procederem. Kolejną rzeczą są... imiona i nazwiska postaci. Chyba Hanna Greń celowo próbuje wymyślać je tak, by wszystkie były niekonwencjonalne. Imiona, pseudonimy, nazwiska – w większości dziwaczne, trudne do zapamiętania.Może się to wydać zabawne, ale takie zabiegi utrudniają czytelnikowi odbiór powieści. Dialogi to po prostu koszmar. Zbędne wtręty, głupie żarty i przedziwne rozmowy. Nie wydaje mi się, by obok sali, w której znaleziono okrutnie zamrodowaną kobietę, policjanci i prokuratura wchodzili w jakieś irracjonalne przepychanki słowne. Szczególnie, że te rozmowy niczemu nie służą i mają chyba jedynie za zadanie zwiększyć objętość książki. I najlepszy smaczek : nierealna ilość kobiet o takich samych fryzurach. To już jest po prostu szczyt. W jednym szpitalu niemalże wszystkie kobiety mają identyczne farbowanie i zbliżoną długość włosów. To totalny absurd i nie wiem skąd u doświadczonej autorki taki głupi pomysł. Delikatnie jedynie wspomnę, że cóż to za zbieg okoliczności, że szereg zbrodni zostaje popełniony w szpitalu, w którym aktualnie przebywa była policjantka....

Nie pasuje mi ta książka. Być może trafiłam na jakąś słabszą odsłonę twórczości autorki, ale ja tej powieści mówię stanowczo NIE. Zmęczyła mnie, a napiętrzenie irracjonalnych pogawędek i zdarzeń było aż uderzające. Czytałam ją dość długo i jedynie rzetelność powstrzymała mnie od odłożenia tej książki. Nie mogę jej polecić, ponieważ to stek bzdur. Nużąca, absurdalna, bez polotu. Nawet zakończenie tej historii było przejaskrawione.

Myślę, że wierni czytelnicy Greń mają już „Zabójczą terapię” za sobą. Z pewnością są osoby, dla których była to udana lektura, ale ja się do nich nie zaliczam. Miałka, nieudana książka. Na wyrost i irracjonalna. Raczej odradzam

NAZNACZENI ŚMIERCIĄ

Hanna Greń niedawno zaprezentowała kolejną, szóstą już, odsłonę swojego kryminalnego cyklu, którego bohaterką jest Dioniza Remańska. „Zabójcza terapia” kusi czytelnika mroczną okładką. A jest z jej wnętrzem?

Dioniza, była policjantka, a aktualnie instruktorka strzelec...

Rozwiń Zwiń

W TWOJE IMIĘ

„Potwór” to kolejna odsłona cyklu kryminalnego Huberta Hendera, którego bohaterami są aspirant Igor Fijałkowski i podkomisarz Filip Krauze. Książka ukazała się pod skrzydłami wydawnictwa Bukowy Las. To moje kolejne spotkanie z twórczością autora. Jak przebiegło tym razem?

Fijałkowski dowiaduje się, że mężczyzna, którego przesłuchiwał na komisariacie, po powrocie do domu brutalnie pobił swoją partnerkę. Powodowany silnymi emocjami Igor podejmuje decyzję o wymierzeniu sprawiedliwości we własnym zakresie. Okaże się, że zadarł z bardzo niebezpiecznymi ludźmi, a cena, którą przyjdzie mu zapłacić będzie wysoka... Tymczasem w Kłodzku dochodzi do zaginięć młodych kobiet. Niezłomni przyjaciele Krauze i Fijałkowski będą zmuszeni do zmierzenia się z ogromem niesprawiedliwości i zła. Czy wyjdą z tego pojedynku obronną ręką?

Po raz trzeci Hubert Hender zabiera nas w pełną niebezpieczeństw podróż do Kłodzka. Pozornie senne miasto kryje wiele sekretów. I to właśnie tutaj spotkamy niebanalny policyjny duet. Bardzo lubię te postaci. Krauze i Fijałkowski to faceci z krwi i kości. Silni, niezależni, o wielkim harcie ducha i hołdujący sprawiedliwości. To nie są patetyczni, nadmuchani bohaterowie. Bardzo mocno zarysowane osobowości i nie wolne od wad. Bardzo życiowi bohaterowie, którzy nie są czarno biali, a ich działania nie zawsze wywołują aplauz. Ogromnie cenię przygotowanie charakterologiczne tych postaci. Są po prostu prawdziwi. Mimo tego, iż „Potwór” to trzecia część ich perypetii, zapewniam, że książki śmiało można czytać w dowolnej kolejności. Każda z nich to odrębna historia. Każda stanowi wartość samą w sobie.

Lubię pióro Hendera. Lubię to jak stopniowo, małymi krokami, kieruje czytelnika w wir wydarzeń. Pisze w taki bardzo sprawny, powiedziałabym „męski”, sposób. Krótkie zdania, dobre dialogi, brak dłużyzn. Ta opowieść jakoby toczy się sama. Rewelacyjnie czyta się jego powieści. Gdy „Potwór” trafił w moje ręce, domyślałam się, że będzie to lektura nietuzinkowa. Muszę jednak przyznać, że po świetnym „Milczeniu”, które czytałam kilka miesięcy wcześniej, apetyt miałam spory. I nie zawiodłam się. Autor nie tylko stanął na wysokości zadania. Przeskoczył poprzeczkę, którą wcześniej sobie postawił. „Potwór” to bardzo mocna, bardzo inteligentnie poprowadzona i bardzo dobra powieść. Czyta się ją niezwykle płynnie, wręcz pochłania. Rewelacyjnie posługuje się Hender językiem. Bardzo sprawnie łączy wątki. Z jednej strony porachunki gangsterskie, a z drugiej zaginięcia kobiet. I oni - Fijałkowski i Krazue - przyjaciele, policjanci, mężczyźni – zawsze na warcie sprawiedliwości. Fantastycznie się to wszystko razem komponuje.

Jestem pod ogromnym wrażeniem tego jak autor wszedł w stosunki mafijne. Widoczny jest tu trud wykonanej pracy jeżeli chodzi o research do tej książki. Hubert Hender zgromadził dużą wiedzę z zakresu relacji i działań gangsterskich i w sposób przystępny i interesujący serwuje ją czytelnikowi. Nie jest to typowa powieść sensacyjna oparta na oklepanych schematach. Przeciwnie – autor bardzo sprytnie miesza wątki i tworzy ciekawy miszmasz, który może się podobać. Mnie podoba się bardzo. „Potwór” to górna półka kryminału. To taki pełnokrwisty, polski, mocno osadzony w realiach portret kryminalny niedużego miasta. Udaje się pisarzowi zachować dużą autentyczność opisywanych zdarzeń i to jest największy plus jego prozy. To wszystko mogłoby się wydarzyć naprawdę i to tuż obok nas. Książka na bardzo wysokim poziomie, rzetelnie napisana, trzymająca się realiów. Bardzo dobra.

Zasadniczo mogłabym „Potwora” komplementować w nieskończoność. Bardzo cenię takie kryminały, a nie jest ich dużo. Hubert Hender to młody autor o gigantycznym potencjale, a każda jego książka jest jeszcze lepsza niż poprzednia. Dla mnie to mocne nazwisko polskiej sceny literackiej. Duży talent, bardzo dobry warsztat i naturalny dryg do opowiadania w ciekawy sposób. Mocna książka dla osób, które cenią kryminał z zagadką, domieszką sensacji, twardymi bohaterami i lubią być zasypywani niespodziankami. Finał „Potwora” zaskakuje, ale nie jest odrealnionym twistem wymyślonym po to, by przewrócić nam w głowie irracjonalnym zakończeniem nie mającym wiele wspólnego z treścią książki. Hender jest konsekwentny. Robi swoje, a robi to w naprawdę bardzo dobrym stylu. Wybitna powieść. Dająca odbiorcy poczucie literackiego nasycenia. Polecam diabelsko mocno.

W TWOJE IMIĘ

„Potwór” to kolejna odsłona cyklu kryminalnego Huberta Hendera, którego bohaterami są aspirant Igor Fijałkowski i podkomisarz Filip Krauze. Książka ukazała się pod skrzydłami wydawnictwa Bukowy Las. To moje kolejne spotkanie z twórczością autora. Jak przebiegło tym razem?

Fi...

Rozwiń Zwiń

ODDECH Z ZAŚWIATÓW
„Tajemne rysunki” Jasona Rekulaka wydane nakładem wydawnictwa Zysk i Spółka, to książka, która intryguje jeszcze na półce w księgarni : tajemnicza, zachęcająca okładka, wzbudzający ciekawość opis i wnętrze, które poza treścią zawiera również bardzo dużo ilustracji. Czegóż więcej potrzeba, by rozbudzić ciekawość miłośników thrillerów?
Mallory jest młodą kobietą po przejściach. Po wyjściu z nałogu nadal korzysta z pomocy ośrodków terapeutycznych i chadza na mityngi. Kiedy od swojego mentora otrzymuje propozycję pracy uważa, że to dla niej bardzo duża szansa. Ma zostać opiekunką małego chłopca. Teddy to rezolutny pięciolatek, a jego rodzice to sympatyczne, zamożne małżeństwo. Mallory zamieszkuje w uroczej chatce na terenie ich posesji. Szybko między nią, a chłopcem rozwija się silna więź. Tymczasem rysunki Teddy'ego stają się coraz bardziej niepokojące. Nie wyglądają już jak dzieła małego dziecka. Czy rysuje je ręka zmarłej kilkadziesiąt lat temu kobiety? Jakie tajemnice skrywa domek, który zamieszkuje Mallory? Czy miejscowa legenda zawiera w sobie ziarno prawdy?
Nie wiedziałam czego spodziewać się po lekturze tej książki. To taka pozornie mało angażująca opowieść. Nic bardziej mylnego. To, co stworzył Rekulak to jest po prostu mistrzostwo świata. Niespiesznie, tak jakby mimochodem, autor buduje napięcie zagrożenia i tajemnicy. Przerzuca czytelnika między gatunkami, a w pewnym momencie serwuje taki zwrot akcji, że odbiera nam mowę. To bardzo przemyślanie skonstruowana powieść. Autor trochę bawi się stylistyką. Ni to thriller, ni to horror. Jason Rekulak zaserwował mi największe zaskoczenie z jakim spotkałam się w litaraturze od wielu lat. Zrobił to tak dobrze, tak naturalnie i sprytnie, że wciąż nie mogę wyjść z podziwu. Jaki jest przepis na fenomenalną powieść? Snuć opowieść w swoim stylu, z humorem, ze swadą, ale jednocześnie powoli, bez wystrzałów, kreując bardzo mocną atmosferę niepokoju, aby na koniec wszystko wywrócić do góry nogami ! Niesamowita jest ta książka. „Tajemne rysunki” momentalnie wywindowały się na szczyt najlepszych przeczytanych przeze mnie książek. Lawirant z tego Rekulaka, trochę oszust, ale przede wszystkim mistrz suspensu. Świetnie się tę książkę czyta, a ilustracje są po prostu wyśmienite. Nie mogłam odłożyć tej książki. Po prostu musiałam poznać finał tej historii, a ten kompletnie mną wstrząsnął.
Wszystko w tym daniu mi smakuje : postaci, które są realistyczne, narracja bardzo przyjemna w odbiorze, groza, która jest wyważona, nie przesadzona i to strukturalne budowanie kolejnych warst opowiadania. Bardzo mocna powieść. Nie epatująca przemocą, ale poprzez swoją historię wspomaganą rysunkami jest tak autentycznie straszna. Potrafi pisarz wywołać w czytelniku efekt zaskoczenia i lęku. Tajemnicze zaginięcie sprzed lat, miejscowa historia, która wraz z uplywem czasu staje się miejską legendą, a potem.... trach, wszystko jest zupełnie inaczej. I to działa. Udało się Rekulakowi zrobić potężny zwrot akcji, namieszać nam w głowach, wyżymać tę opowieść zachowując racjonalność zdarzeń. Nie zawaham się napisać, że ta książka jest po prostu fenomenalna. Trudno ją sklasyfikować. Wymyka się z ram. Jason Rekulak stworzył własną markę. Zadrwił ze schematów i uraczył nas opowieścią absolutnie genialną i oryginalną. Smaczne to było danie.
Przeczytałam „Tajemne rysunki” kilka dni temu i chciałam sobie tę historię przepracować, na spokojnie przeanalizować nim o niej opowiem. Nic się przez te kilka dni nie zmieniło. Nadal jestem zafascynowana tą książką. Ona wciąż we mnie tkwi. Wywołane przez nią wrażenia pozostają ogromnie silne. Jest mi trudno wskazać jej słabe punkty. Po prostu takowych niedostrzegam. Rewelacyjnie autor to zrobił : rozpoczął spokojną, nie wymagającą zbytniego zaangażowania opowieścią, a czytelnik był dla niego muchą wpadającą w pajęczą sieć. Jak ta wspomniana mucha – nie wychwyciłam momentu, gdy nie mogłam już poruszać kończynami. Rekulak to łowca – on czytelnika usidla. Podstępnie, cicho, jak wytrawny myśliwy. Życzyłabym sobie częściej padać ofiarą takich drapieżców.
Napisana spójnie, logicznie, chwilami straszna, a także zabawna opowieść o winach sprzed lat, o poszukiwaniu swojego miejsca i o tym, że są zbrodnie, których nie da się odkupić. Historia o przyjaźni, poświęceniu i miłości, która bywa zgniłym owocem. O marzeniach i o stracie. Mądra, świetnie napisana i zawierająca przesłanie, które każdemu z nas da przyczynek do zastanowienia się nad pewnymi kwestiami. Książka, która daje moc rozrywki, przeraża, ale i ożywia nadzieję. Rewelacyjna i polecam ją każdemu, kto docenia dobry, bardzo intrygujący thriller, atmosferę zagadek i poszukiwania. Misterna intryga, bohaterowie, którzy przypadają do gustu i mroczna historia dusz, którym nie dane było zaznać spokoju. Diabeł piekielnie mocno poleca.

ODDECH Z ZAŚWIATÓW
„Tajemne rysunki” Jasona Rekulaka wydane nakładem wydawnictwa Zysk i Spółka, to książka, która intryguje jeszcze na półce w księgarni : tajemnicza, zachęcająca okładka, wzbudzający ciekawość opis i wnętrze, które poza treścią zawiera również bardzo dużo ilust...

Rozwiń Zwiń

NAJJAŚNIEJSZA

Niedawno otrzymaliśmy od wydawnictwa Czwarta Strona najnowszą powieść Ruth Ware „Ta dziewczyna”. Autorka już od kilku lat ma wierne grono czytelników. Dla mnie to pierwsze spotkanie z jej twórczością. Czy było udane?

Hannah i Will są młodym małżeństwem oczekującym narodzin pierwszego potomka. Cieniem na ich życiu kładą się wydarzenia sprzed dziesięciu lat kiedy ich przyjaciółka ze studiów została zamordowana w pokoju w akademiku. Sprawa powraca, gdy w więzieniu umiera mężczyzna skazany za zabójstwo April. Dziewczyny, która miała wszystko : urodę, wdzięk, spryt i pieniądze. Brakowało jej chyba jedynie szczęścia. Hannah jest przerażona, gdy stare rany otwierają się na nowo za sprawą pewnego dziennikarza, który twierdzi, że ma dowody na to, że w więzieniu siedział niewinny człowiek... Co przyniesie powrót do przeszłości? Jak bardzo długie cienie rzucają stare grzechy?

Klimat starego uniwersytetu w Oxfordzie, wąska grupa podejrzanych i amatorskie śledztwo w celu wyjaśnienia wydarzeń sprzed lat składają się na ten rodzaj fabuły jaki bardzo cenię. Wszyscy lubimy sekrety z przeszłości, ludzkie historie naznaczone dramatem i tajemnice. Bazując na dobrze znanych schematach Ware starała się stworzyć intrygującą, klimatyczną powieść. Niestety, to nie do końca jej się to udało. Zbyt wcześnie zostały czytelnikowi podpowiedziane pewne tropy, a to psuje nam zabawę w detektywa. Należy docenić konstrukcję narracyjną tej książki. Rodziały podzielone na „przed” i „po” pozwalają nam poruszać się na dwóch osiach czasowych. Bardzo zgrabny zabieg, który potęguje napięcie.

Zasadniczo najsłabszym punktem powieści, który w dużej mierze psuje jej ogólny odbiór jest postać głównej bohaterki, czyli Hannah. Obarczona traumą, ciężarna – w porządku- rozumiem, że to czynniki, które mają uzasadniać jej zachowanie. Nie zmieniają jednakże faktu, że jest ona bezbrzeżnie głupia i naiwna. Działa na nerwy i jest mocno irytująca. Nie potrafi łączyć prostych faktów i odnoszę wrażenie, że cechuje ją skrajny debilizm. Jej wolne myślenie i niektóre rozterki wewnętrzne sprawiły, że były momenty, gdy miałam ochotę tę powieść porzucić. Jej mozolne dochodzenie do prawdy jest po prostu denerwujące. W chwilach, gdy nawet dziecko dodałoby dwa do dwóch, Hannah nadal nie nadąża. Okropna, naiwna, bezmyślna i infantylna bohaterka. A szkoda, „Ta dziewczyna” to mogła być naprawdę dobra historia. Objętość książki, która powinna być jej zaletą, niestety, w tym przypadku stanowi wadę, ponieważ wielokrotnie jest przegadana, a to dlatego, że tak wolno myśli Hannah. Powieść miejscami jest po prostu nużąca.

Ruth Ware ma bardzo dobry warsztat i trzeba jej oddać, że wie jak to się robi. Jak stworzyć wielowątkową, oscylującą na dwóch platformach czasowych powieść, umiejętnie podnosząc zainteresowanie czytelnika. Dobrze się to czyta i gdyby nie wymienione przeze mnie wcześniej wady, to byłaby bardzo dobra powieść. Niestety, w związku z tym, o czym już wspomniałam, muszę powiedzieć, że jest wylącznie poprawna. Dobrze napisana, zaplanowana i z pomysłem, ale brakuje jej zarówno ciekawej postaci prowadzącej jak i ogólnego efektu zachwytu. Mało przekonująca, a zakończenie, mimo iż zaskakujące, uważam za nieudane. Dam szansę innym powieściom autorki, ale myślę, że „Ta dziewczyna” to nie są jej literackie wyżyny. Dla miłośników Ware na pewno będzie to pozycja obowiązkowa. Dla osób, które jak ja dopiero zaznajamiają się z jej książkami nie będzie to dobry start. Nieco mdła, rozwleczona opowieść, której brakuje charakteru, a najlepszą kandydatką na ofiarę w fabule byłaby nieznośnie ograniczona Hannah. Myślę, że dla tego uroczego klimatu oksfordzkiego uniwersytetu, zagadki i interesujących relacji bohaterów warto tę powieść przeczytać. Nie jest to jednak pozycja, która zrobi na czytelniku piorunujące wrażenie. Diabeł poleca czytelnikom Ware, którzy będą potrafili jej wybaczyć

NAJJAŚNIEJSZA

Niedawno otrzymaliśmy od wydawnictwa Czwarta Strona najnowszą powieść Ruth Ware „Ta dziewczyna”. Autorka już od kilku lat ma wierne grono czytelników. Dla mnie to pierwsze spotkanie z jej twórczością. Czy było udane?

Hannah i Will są młodym małżeństwem oczekującym narodzin ...

Rozwiń Zwiń

NA WIECZNE POTĘPIENIE

Wydawnictwo Jaguar to na naszym rodzimym rynku potentat w dziedzinie literatury młodzieżowej. Osobiście dość rzadko sięgam po ten gatunek dlatego z dużym zainteresowaniem podeszłam do lektury „Girl in Pieces” Kathleen Glasgow.

Charlie ma siedemnaście lat i bagażem swoich doświadczeń mogłaby obdarować kilka osób. Po samobójczej śmierci ojca Charlie jej matka przestała poświęcać dziewczynie uwagę. W domu dochodziło do kłótni i przemocy. Nastolatka szybko sięgnęła po używki i trafiła na ulicę. Jej obroną przed traumatycznymi przeżyciami stało się samookaleczanie. Po kolejnym ataku na własne ciało, Charlie trafia do ośrodka dla dziewcząt takich jak ona. Tu dowie się, że nie jest sama, a także otrzyma szansę na nowe życie. Czy będzie potrafiła ją wykorzystać? Jak nisko należy upaść, by być zdolnym odbić się od dna?

Historia Charlie to nie jest łatwa opowieść. To nie lektura na hamak. Książka jest wymagająca, trudna i bardzo bolesna. Wymaga skupienia i czasu. Jednakże zapewniam Was, że warto ten czas jej poświęcić. Glasgow prowadzi nas przez pełną cierpienia drogę, którą przyjdzie przejść młodej kobiecie, by stać się nową osobą. Do życia w świecie, który nie dał jej nic, a zabrał więcej niż wszystko. Młoda Charlie pozna wielu ludzi, dobrych i złych, ludzi, którzy karmią, ale także takich, którzy łapczywie wysysają dobroć. W świecie, który uważa za zły i niesprawiedliwy spróbuje zawalczyć o siebie. A my tak bardzo chcemy, aby jej się udało. Wykreowana piórem autorki postać okaleczonej fizycznie i psychicznie nastolatki, to głos pokolenia, które sobie nie radzi. To zaledwie jedna historia pośród oceanu ludzkich cierpień. Losy Charlie przygniatają nas, sprawiają, że czujemy jej rozpacz, gniew i ból. Myślę jednak, że to także opowieść o nadziei, o tym, że nie wolno się poddawać mimo otaczającego nas zła. I ważna opowieść o poszukiwaniu szczęścia, miłości i szacunku. Glasgow opowiada o tym, jak bardzo ciężko czasami jest po prostu żyć. Wtedy, gdy nie ma sił, motywacji i wiary. A również o tym, że miłość, to bardzo ciężka praca dwojga ludzi. Mimo ogromu smutku skumulowanego w tej historii, dostrzegam jej pozytywne przesłanie i olbrzymią otuchę, którą daje.

„Girl in Pieces” to powieść, którą zestawić można obok takiego klasyka jak „My, dzieci z dworca Zoo” Christiane F. To jedna z tych pozycji, na którą na jakimś etapie swojego życia powinien trafić każdy młody człowiek. To książka drogowskaz. Być może nie zbawi świata, ale może uratować czyjeś życie. Nie jest to wyłącznie książka dla młodzieży. Uważam, że przede wszystkim powinien przeczytać ją każdy rodzic, by ujrzeć jak łatwo jest zepchnąć swoje dziecko w czeluści samotności. Powieść mądra, bardzo poruszająca i ogromnie potrzebna. Powinna stać się sztandarową lekturą młodego pokolenia. Tego, następnego i wszystkich kolejnych.

Jak bardzo samotność, pragnienie miłości i brak samoakceptacji potrafią być destrukcyjne – ta książka wręcz ocieka bólem. Nie sposób nie dać się wessać tej opowieści, ponieważ Katleen Glasgow potrafi pisać w niezwykle przejmujący, szczery i nieco kąśliwy sposób. Bardzo duże wrażenie zrobiła na mnie ta książka i myślę, że to istotne, by mówić o niej jak najmniej zdradzając jej fabułę. Niechaj każdy samodzielnie pozna życie Charlie i wraz z nią wyruszy na spotkanie z jej demonami. W tej walce zwycięzca może być tylko jeden...

Napisana w przemyślany sposób historia dziewczyny, którą być może jesteś Ty. Dziewczyny, która rozpaczliwie pragnie miłości. Opowieść o tym, że czasami naszymi największymi wrogami jesteśmy my sami. Inspirująca, smutna, drażniąca uczucia i kapitalnie napisana. Książka, którą warto mieć na swojej półce, by móc do niej powracać. Trudna, ale i piękna. Polecam z piekielnie silnym przekonaniem, że pozostawi w Was swój ślad.

NA WIECZNE POTĘPIENIE

Wydawnictwo Jaguar to na naszym rodzimym rynku potentat w dziedzinie literatury młodzieżowej. Osobiście dość rzadko sięgam po ten gatunek dlatego z dużym zainteresowaniem podeszłam do lektury „Girl in Pieces” Kathleen Glasgow.

Charlie ma siedemnaście lat i bagażem s...

Rozwiń Zwiń