Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ona - młoda pisarka po przejściach, stojąca u progu światowej kariery.
On - dziedzic gigantycznej fortuny, trochę zagubiony, próbujący odciąć się od popapranej, burżujskiej rodziny.
Właśnie się zaręczyli, i chcąc nie chcąc, nadszedł czas, w którym Edward musi przedstawić Harriet swojej familii. Holbeckowie okazują się być całkiem mili, choć nieco ekscentryczni a ich zamiłowanie do rodzinnych gier wzbudza u Harriet niejaką sympatię. Do czasu, aż sama nie weźmie udziału w jednej z nich...

Rewelacyjny pomysł na książkę. Fajny, lekki język. Bardzo plastyczne opisy krajobrazów i architektury.
I wszystko byłoby dobrze, gdyby nie główna bohaterka. Harriet jest naiwna, nie umie oceniać ludzi, bagatelizuje zagrożenia, i co najbardziej żenujące, ślini się na widok przyszłego teścia.
Co prawda, na koniec wychodzi z niej niezła komandoska, ale niektóre z jej perypetii są bardzo mocno nieprawdopodobne. Cukierkowe zakończenie nie poprawia sytuacji.

"Rodzinna gra" miała być w zamyśle thrillerem psychologicznym, ale coś nie do końca pykło i w zamian dostajemy dosyć zabawną historyjkę, która jest w zasadzie gotowym scenariuszem na film akcji. Sytuację tę, być może, tłumaczy nieco fakt, że autorka jest również aktorką filmową i teatralną. Zagrała w serialach "Downton Abbey", "Morderstwa w Midsomer", "Rodzina Tudorów", o czym do tej pory nie miałam pojęcia.

Podsumowując: "Rodzinna gra" to świetna, lekko napisana pozycja dla początkujących czytaczy, których jeszcze jest w stanie zaskoczyć chociażby trup w studni.
Duży plus dla wydawnictwa MOVA za wstawki graficzne przy niektórych rozdziałach, które uwielbiam, a których tak mało w książkach.

Ona - młoda pisarka po przejściach, stojąca u progu światowej kariery.
On - dziedzic gigantycznej fortuny, trochę zagubiony, próbujący odciąć się od popapranej, burżujskiej rodziny.
Właśnie się zaręczyli, i chcąc nie chcąc, nadszedł czas, w którym Edward musi przedstawić Harriet swojej fam...

Rozwiń

Zwiń

"Podglądanie ludzi jest interesujące. Robienie im psikusów niszczących ich życie wciąga jak bagno (...). Ale chyba najpiękniejsze jest mszczenie się, szczególnie gdy obiekt nie wie, skąd padł cios".

"40.Raków" autorstwa Agnieszki Peszek to książka, która przyciąga hipnotyzującą okładką. Zaskakujący jest również sam tytuł, którego znaczenie poznajemy w zasadzie na ostatnich kartach powieści.

Fabuła, podzielona na dwie wyraźnie linie, początkowo sprawia wrażenie chaosu. Zupełnie jakby Autorka opowiadała nam dwie różne, choć równie makabryczne, historie.
Powoli, stopniowo te dwie linie zbliżają się do siebie, by w końcu przeniknąć się i stworzyć bardzo spójną całość. Całość, która zaskakuje, szokuje i pozostawia czytelnika z szeroko rozdziawioną gębą.

Ta książka to absolutna petarda! Fajnie wykreowane postaci średnio rozgarniętych policjantów, świetne czarne charaktery, trzymająca w napięciu akcja - wszystko to sprawia, że książkę czyta się bardzo szybko i nie sposób się od niej oderwać. Osobiście, najbardziej podobały mi się rozdziały zatytułowane "Ona".

Jestem pod wrażeniem, dawno nie czytałam tak dobrego kryminału. Widać, że Autorka rozwija się i to w bardzo dobrym kierunku. Ode mnie mocne 9/10.

I tym razem tylko jedna uwaga: krawiec nie zajmuje się naprawą butów, od tego jest szewc.

"Podglądanie ludzi jest interesujące. Robienie im psikusów niszczących ich życie wciąga jak bagno (...). Ale chyba najpiękniejsze jest mszczenie się, szczególnie gdy obiekt nie wie, skąd padł cios".

"40.Raków" autorstwa Agnieszki Peszek to książka, która przyciąga hipn...

Rozwiń

Zwiń