Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kultura gniewu ma nosa do fajowskich komiksów dla dzieci. Tym razem rzecz ma się dokładnie tak samo. "Kalinka" to sympatyczna, przygodowa historia dla dzieci, z fajnym feelingiem oraz niezapominająca o mądrym przekazie (jak na przykład to, że nie trzeba wielu słów, żeby się dobrze rozumieć...). Autorzy bazują na znanym z popkultury motywie Dżina spełniającego życzenia, ale obracają go na swój własny sposób. Humor w "Kalince" jest w sam raz, nie jest to jakaś super-hiper ugrzeczniona rzecz, lecz również nie ocieka sarkazmem i ironią znaną chociażby z serii Diabełki (której pasjami nie znoszę). Wizualnie także jest bardzo dobrze, Karensac rysuje w kartonowym stylu, przyjemnie dla oka, dynamicznie, lecz nieprzebodźcowująco. Wszystko się ładnie w tej Kalince układa i liczę na to, że kolejne tomy będą równie fajne i że polscy czytelnicy przekonają się do tej pomysłowej dziewczynki.

Kultura gniewu ma nosa do fajowskich komiksów dla dzieci. Tym razem rzecz ma się dokładnie tak samo. "Kalinka" to sympatyczna, przygodowa historia dla dzieci, z fajnym feelingiem oraz niezapominająca o mądrym przekazie (jak na przykład to, że nie trzeba wielu słów, żeby się dobrz...

Rozwiń Zwiń

Pisałem i mówiłem to już wielokrotnie, ale chętnie powtórzę, uwielbiam komiksy z Krótkich gatek (imprint Kultury gniewu dla młodszego odbiorcy). Dostarczają mi masę frajdy i takiej czystej, nieudawanej, radości czytelniczej. Podobnie rzecz się ma z "Wiedźmunem" Tomasza Samojlika. O nawiązaniach do prozy Sapkowskiego nie będę się rozpisywał, ponieważ to oczywista oczywistość, ale Samojlik nie zatrzymuje się tylko na tym jednym aspekcie. "Wiedźmun" zbudowany jest z wielu warstw, a ich odkrywanie, dostarcza wiele satysfakcji. Intertekstualność to bardzo mocna strona tego komiksu, autor oprócz nawiązań popkulturowych, przemyca również do uniwersum Wiedźmuna bohaterów swoich innych komiksów. Lubię takie zabiegi.

"Wiedźmun" jest rytmicznie napisany, ma fajnie wyważoną ilość tekstów w dymkach, jest narysowany przejrzyście, klarownie, przyjemnie dla oka. Oprócz typowo rozrywkowego zabarwienia, przekazuje również mądre treści (np ochrona środowiska).

Jest to całkiem rozbudowane uniwersum, na pewno przeczytam całość jeszcze raz, gdy już pojawi się tom 3. Serdecznie polecam, dla dzieciaków i dorosłych!

Pisałem i mówiłem to już wielokrotnie, ale chętnie powtórzę, uwielbiam komiksy z Krótkich gatek (imprint Kultury gniewu dla młodszego odbiorcy). Dostarczają mi masę frajdy i takiej czystej, nieudawanej, radości czytelniczej. Podobnie rzecz się ma z "Wiedźmunem" Tomasza Samojlika....

Rozwiń Zwiń

Drnaso to jeden z moich ulubionych autorów. Bardzo utalentowany facet, wnikliwy obserwator zachowań ludzkich, tego specyficznego napięcia w relacjach, często pokazuje to, czego wielu wolałoby nie widzieć, lub co skutecznie wypiera. "Lekcje aktorstwa" są o ludziach, którzy postanawiają wziąć udział w warsztatach aktorskich. Zderzenie z własnymi "ja", będzie dla nich bardzo bolesne.

Czy podczas zwykłej gry towarzyskiej, może wyjść na wierzch ukryta, socjopatyczna osobowość?

Czy podczas spontanicznej (bez scenariusza) lekcji aktorstwa, możemy odkryć nasze prawdziwe oblicza, uszyte z podświadomych lęków, dążeń i pragnień?

Czy czujemy się dobrze w naszym codziennym życiu? Czy rutyna i narzucone z góry role tłamszą prawdziwych nas i ograniczają nasze zakwitanie? Czy i jak szybko w momencie zburzenia granic zaczynamy być prawdziwie sobą?

Lęk przed utratą więzi z dorastającym dzieckiem, trwanie w niedobranym małżeństwie, bardzo niska samoocena, choroby psychiczne, skrywane pragnienia... to wszystko tutaj jest. A Drnaso to widzi i nam pokazuje.

Po raz kolejny ubóstwiam sterylność rysunku tego autora, czyste przestrzenie, z pozoru pozbawione emocji twarze, które przecież aż kipią od ukrywanych emocji.

Lubię też ten specyficzny zabieg, który stosuje Drnaso, czyli brak mocnej puenty. Wrzuca czytelnika w sam środek problemu, obraca go na wszystkie sposoby i zostawia nas. Całkowicie bezbronnych.

Drnaso to jeden z moich ulubionych autorów. Bardzo utalentowany facet, wnikliwy obserwator zachowań ludzkich, tego specyficznego napięcia w relacjach, często pokazuje to, czego wielu wolałoby nie widzieć, lub co skutecznie wypiera. "Lekcje aktorstwa" są o ludziach, którzy postana...

Rozwiń Zwiń

Festiwal Młodzieży w 1955 roku. Niesamowite wydarzenie biorąc pod uwagę czasy w jakich się odbywał. To właśnie wówczas na ulicę Warszawy wlał się cały kolorowy świat i przez chwilę, przez moment, Warszawa była kosmpolityczna. Ludzie oszaleli, władza nie ogarniała, działo się życie. Świdzińskiemu udało się oddać na kartach komiksu to specyficzne napięcie towarzyszące tamtej chwili. Są pokątne rozmowy u fryzjera, są niepewni mieszkańcy stolicy, jest ekscytacja ze spotkania z czarnoskórym mężczyzną, jest chęć powąchania nieznanych wcześniej perfum...

Oprócz Festiwalu czytałem jeszcze dwa inne tytuły Świdzińskiego i graficznie jest on inny niż to co dotychczas znałem tego autora. Oprócz zabawy z perspektywą oglądania danej sceny (różne punkty widzenia tego samego miejsca), jest tutaj również flirt z kolorem, bardziej urozmaiceni i rozbudowani bohaterowie, inspiracje socrealizmem czy kubizmem.

Ja to wszystko wiem, wszystko widzę i szanuję. Świdziński po raz kolejny dotyka naprawdę mało popularne tematy i robi to w sposób oryginalny, autorski i kompletnie niepodrabialny. Osobiście zabrakło mi natomiast emocji, jakiegoś uderzenia, czegoś co by mnie tutaj trochę podrapało. Ale za to "Lekcje aktorstwa" Nicka Drnaso, które aktualnie czytam, drapią. A drapią tak, że aż skóra schodzi. Stay tuned!

Festiwal Młodzieży w 1955 roku. Niesamowite wydarzenie biorąc pod uwagę czasy w jakich się odbywał. To właśnie wówczas na ulicę Warszawy wlał się cały kolorowy świat i przez chwilę, przez moment, Warszawa była kosmpolityczna. Ludzie oszaleli, władza nie ogarniała, działo się życie. Świdziń...

Rozwiń Zwiń

Najsłynniejszy polski Jeż wraca z nowymi przygodami, tym razem w formie zeszytowej! I jest w błędzie ten, kto myśli, że stępiły mu się kolce! Leśniak i Skarżycki są cały czas w dobrej formie, wrzucają Jerzego w teraźniejszość, mocno obrywa się kościołowi, autorzy zahaczają o wiele aktualnych problemów. Jest niecenzuralnie, zaczepialsko, jest bardzo dobrze! Humor mam ostatnio dość podły, a parsknąłem śmiechem kilka razy, więc duże brawa :). Fabularnie Jeż zawsze osadzony był w czasach, w których aktualnie powstawał, jednak to, co najbardziej rzuca się w oczy, to sam rysunek! Widać, że Leśniak przeszedł długą drogę, jeśli kogoś odrzucała rozedrgana i dość surowa kreska starego Jeża, to warto dać szansę temu zeszytowi i sprawdzić aktualny stan rzeczy. Specjalnie dla porównania otworzyłem stare komiksy z Jerzym i to co rzuca się w oczy oprócz samych rysunków, to mniejsza ilość tekstu i ciutkę lepsza dynamika. Lubię bardzo i czekam na kolejne części!

Najsłynniejszy polski Jeż wraca z nowymi przygodami, tym razem w formie zeszytowej! I jest w błędzie ten, kto myśli, że stępiły mu się kolce! Leśniak i Skarżycki są cały czas w dobrej formie, wrzucają Jerzego w teraźniejszość, mocno obrywa się kościołowi, autorzy zahaczają o wiele aktualny...

Rozwiń Zwiń