Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Lubię wracać po jakimś czasie do książek, które kiedyś przeczytałam, bo okazuje się, że odbieram je zupełnie inaczej, niż kiedy czytałam je po raz pierwszy. Tym bardziej, kiedy jest to młodzieżówka. Czytając ,,Alaskę'' x lat temu pamiętam, że wspomniana bohaterka zrobiła na mnie duże wrażenie, jak najbardziej pozytywne i z racji, że czytałam tę książkę sama będąc nastolatką, nie zauważałam teraz jakże oczywistych wad w zachowaniu bohaterów, natomiast teraz irytowało mnie ich zachowanie, zwłaszcza Alaski; ciągle wytykającej błędy innym, a nie widzącej nic niewłaściwego na przykład w tym, jak traktowała swoich przyjaciół. Jednak nie można zarzucić autorowi kreacji tych bohaterów, nawet tych drugo- i trzecioplanowych. Według mnie chyba żaden autor, przynajmniej z tych specjalizujących się w literaturze młodzieżowej, nie potrafi tak realnie nakreślić osobowości swoich postaci, sprawić żeby były jednocześnie nierealne, bo trudno spotkać tyle fantastycznych osobowości w prawdziwym życiu, a z drugiej strony tak prawdziwe, jakby istniały naprawdę. Szczerze mówiąc, nie zapamiętałam zbyt dużo szczegółów z fabuły, ale może to i nawet lepiej, bo dałam się miejscami zaskoczyć, przez co czytało mi się powieść jeszcze przyjemniej. Nie tylko dlatego była to dla mnie przyjemna lektura. Trzeba zwrócić uwagę na fantastyczny styl pisarski pana Greena, pełen humoru i lekkości, przez który się płynie, a dosłownie co stronę można wybuchnąć śmiechem, zwłaszcza z powodu niektórych mistrzowskich porównań. No cóż, przynajmniej jeśli chodzi o część ,,Przed", bo część ,,Po" jest już o wiele trudniejsza do przebrnięcia ze względu na ładunek emocjonalny jaki ze sobą niesie, zwłaszcza kiedy polubiliśmy głównych bohaterów. Czytając tę debiutancką książkę autora możemy bez trudu zrozumieć, skąd wziął się jego rozgłos i uznanie. Potrafi on być nieprzewidywalny niczym Alaska, rzucając nagle w beztroskim momencie trafiający prosto w serce cytat, który zapada na długo w pamięć i nad którym można rozmyślać dobrą godzinę. Do tego w każdej z jego książek mamy element edukacyjny, gdyż sam autor jest propagatorem wiedzy, co zobowiązuje, i oczywiście świetnie spełnia tę rolę w swoich powieściach, gdyż można dowiedzieć się z nich naprawdę sporo ciekawych faktów czy to z dziedziny historii czy popkultury. Oprócz tego książka zawiera wiele metafor, problemów filozoficznych i religijnych, ale też oczywiście problemów nastoletnich, które, pomimo że minęło już prawie 20 lat od wydania książki, wciąż są aktualne dla dzisiejszego pokolenia i prawdopodobnie będą i dla przyszłych. Dlatego też myślę, że ,,Alaska" byłaby świetną lekturą dla gimnazjalistów i licealistów i pożywką dla wielu godzin dyskusji i długich rozprawek. I to wszystko składa się na to, że pomimo, iż oceniłabym 'Alaskę' nieco słabiej niż te parę lat temu, na chwilę obecną wciąż widnieje z dumą na półce moich ulubionych książek, a John Green pozostaje jednym z moich ulubionych autorów. Teraz pora na serial.

Lubię wracać po jakimś czasie do książek, które kiedyś przeczytałam, bo okazuje się, że odbieram je zupełnie inaczej, niż kiedy czytałam je po raz pierwszy. Tym bardziej, kiedy jest to młodzieżówka. Czytając ,,Alaskę'' x lat temu pamiętam, że wspomniana bohaterka zrobiła na mnie duże wrażenie, jak najbardziej pozytywne i z racji, że czytałam tę książkę sama będąc...

Są takie książki, których zakończenia mają znaczny wpływ na naszą opinię o nich. Ta książka z pewnością należy do tej kategorii. Przed rozpoczęciem pierwszej strony miałam nadzieję na thriller z wartką akcją, licznymi zwrotami w fabule, a po kilku rozdziałach moja nadzieja poszybowała w górę, że oto dostanę opowieść z nietuzinkowym pomysłem, więc postawiłam pewną teorię w jakim kierunku rozwinie się ta historia. Jednak niedoczytałam, że jest to thriller psychologiczny. W miarę przewracania kolejnych stron moja nadzieja zgasła, a teoria rozsypała się w drobny mak, gdyż pierwsza połowa książki jest oparta głównie na przemyśleniach jednej z przyjaciółek, wałkującej w kółko jeden, no może dwa, te same tematy. Towarzyszą temu liczne powtórzenia, które są dość męczące na przestrzeni ponad 400 stron i znacznie spowalniają wprowadzenie elementów sensacji. W pewnym sensie można zrozumieć taki zabieg, bo dzięki temu czytelnik mógł wczuć się lepiej w psychikę Emily i odczuć ten ciągle towarzyszący jej strach i paranoję. Tutaj należy się jednak ogromny plus za stworzenie wyrazistych bohaterów, aż w pewnych momentach ciarki przechodziły na myśl, że mogą istnieć takie ,,przyjaźnie". Jednak w mojej opinii można było wyrzucić połowę z tych przemyśleń, a także niektórych irytujących porównań, które również często działały na nerwy, i wtedy książka byłaby krótsza, a bardziej napakowana akcją. Trzeba jednak pogratulować autorce za mistrzowskie wprowadzenie czytelnika w błąd pod sam koniec książki. Osobiście, czytając niektóre z ostatnich zdań miałam wątpliwości co do prawdziwości wersji obu bohaterek i poczułam, że udało się autorce zmanipulować mną niczym Kristen Emily. Jednak ten ostatni paragraf zostawił mnie w stanie kompletnego osłupienia i kazał przewertować książkę, aby spojrzeć na wydarzenia z zupełnie innej strony. Tak naprawdę zakończenie uratowało tę powieść, bo gdyby nie ono, otrzymalibyśmy kolejną opowieść o toksycznej relacji, jakich wiele wśród dzisiejszych thrillerów psychologicznych.

Są takie książki, których zakończenia mają znaczny wpływ na naszą opinię o nich. Ta książka z pewnością należy do tej kategorii. Przed rozpoczęciem pierwszej strony miałam nadzieję na thriller z wartką akcją, licznymi zwrotami w fabule, a po kilku rozdziałach moja nadzieja poszybowała w górę, że oto dostanę opowieść z nietuzinkowym pomysłem, więc postawiłam pewną teorię w...

Fantastycznie czytało mi się tę książkę. Uwielbiam, kiedy powieść dostarcza nam całego wachlarzu emocji, a tu mamy wszystko, co moze dostać widz, a raczej w tym przypadku czytelnik, kiedy śledzi potyczki między byłymi żonami. Nic, tylko brać popcorn i czytać. Z każdym rozdziałem zastanawiamy się na co jeszcze wpadną te kobiety, żeby tylko dopiec tej drugiej i przeciągnąć szalę zwycięstwa na swoją stronę. Wydawać by się mogło, że gra toczy się o mężczyznę, ale czy na pewno tylko o to chodzi ? Czy bardziej o zwycięstwo w grze, która kobieta bardziej zrujnuje życie tej drugiej ?
Konflikt ten dotyka nie tylko żon, lecz także ich przyjaciół i rodzinę. Zaczyna się niewinnie, od wysłania Andrew i jego obecnej żonie Caz zaproszenia na przyjęcie organizowane przez matkę Louise, czyli byłej żony Andrew. Tym samym staje się ona machiną, wprawiającą w ruch ciąg zdarzeń, który nie może mieć szczęśliwego końca, o czym dowiadujemy się na początku historii. Nie trzeba dodawać, że ten pomysł nie jest najlepszy, gdyż obie kobiety szczerze się nienawidzą, a próby zażegnania konfliktów między nimi zawsze kończą się fiaskiem.
Od tej pory zaczyna się gra oko za oko, wiemy tylko jaki będzie jej finał. Nie wiemy natomiast, która z nich dokonała ostatecznego ciosu, skutkującego śmiercią Andrew. Z każdym przeczytanym rozdziałem przerzucamy podejrzenia na inną z żon, odkrywamy coraz to nowe powody i poznajemy cechy ich charakteru, które mogły popchnąć je do tej zbrodni. W miarę czytania powieści dowiadujemy się, że nie taki Andrew święty jakiego go malują na ekranie i widać to najwyraźniej w jego rozmowach z byłą i obecną żoną, gdzie na światło dzienne wychodzą jego słabość i perfidia. Jest to taki człowiek chorągiewka, gdyż gra na dwa fronty, kiedy tylko mu to bardziej pasuje. Aż wierzyć się nie chce, że z powodu takiego człowieka Louise i Caz walczą ze sobą tak zaciekle, doprowadzając się nawzajem do obłędu i niszcząc sobie życie. Muszę przyznać, że miałam swoją faworytkę w tym boju, choć im bliżej końca tym coraz ciężej było mi w stosunku do niej zachować sympatię. Oczywistym jest, że obu żonom daleko do ideału. Każda z nich ma swoje demony, z którymi muszą żyć i to właśnie one ukształtowały charakter obu kobiet.
Zakończenie zupełnie mnie zaskoczyło, i choć dopuszczałam do siebie różne wersje finału, to i tak autorce udało się umiejętnie mnie zmylić. Podobało mi się też to, że czytelnik czeka w napięciu aż do dosłownie ostatniej strony, aby poznać odpowiedź na pytanie kto jest zabójcą.
Przez tę książkę się płynie, tok rozumowania bohaterek jest logicznie opisany, ich osobowości świetnie nakreślone, niemal odnosi się wrażenie, że stoi się obok nich kiedy dochodzi do konfrontacji i czuje napięcie, którym ocieka każde starcie. Nie czułam zmęczenia nieustannym przeciąganiem liny między tymi dwiema kobietami, raczej odnosiłam wrażenie, że śledzę niezwykle wciągającą rozgrywkę szachową.
Podsumowując, można się tą historią łatwo emocjonować, kiedy już damy się ponieść całej tej dramaturgii, śmiać się z niektórych fragmentów, zwłaszcza z docinek Caz na temat swojej rywalki, czy niedowierzać do czego może posunąć się kobieta, jeśli tylko poczuje sie zagrożona przez drugą. Z całą pewnością, lektura ta dostarczyła mi świetnej rozrywki i na pewno sięgnę po kolejne książki autorki.

Fantastycznie czytało mi się tę książkę. Uwielbiam, kiedy powieść dostarcza nam całego wachlarzu emocji, a tu mamy wszystko, co moze dostać widz, a raczej w tym przypadku czytelnik, kiedy śledzi potyczki między byłymi żonami. Nic, tylko brać popcorn i czytać. Z każdym rozdziałem zastanawiamy się na co jeszcze wpadną te kobiety, żeby tylko dopiec tej drugiej i przeciągnąć...