Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"F*uck, fame & game. Co faceci robią w sieci" Elżbieta Turlej
Książka ta zabiera nas w wirtualny świat polskich mężczyzn, urodzonych po 1989 roku, który – choć czasem trudno w to uwierzyć - istnieje naprawdę, tuż obok nas.
Sięgnęłam po ten reportaż z polecenia bliskiej mi osoby. Czytając pierwszy rozdział byłam bardzo zaskoczona treścią. Nie uważam się za osobę, która żyje pod kamieniem, ale nazwiska i pseudonimy chłopaków, o których pisze Turlej nic mi nie mówiły.
Wojtek Gola, Amadeusz Roślik, Paweł Tyburski czy Don Kasjo - faceci, którzy są bardzo sławni, mają milionowe wyświetlenia w internecie. Dla nich sub czy ilość wyświetleń determinuje "być, albo nie być". Czytałam tę książkę i coraz szerzej otwierałam oczy. Taką perełką okazał się wywiad z terapeutami uzależnień - Stanisławem Pilewskim i Pawłem Komarem. Opowiadają oni o swojej pracy z mężczyznami uzależnionymi od seksu, mężczyznami, którzy nigdy nie widzieli nagiej kobiety. Brzmi śmiesznie? Dla mnie na początku tak było. Terapeuci omawiają mechanizmy powstania uzależnień m.in. od porno. Uważam, że ten rozdział powinien być obowiązkowo omawiany w szkole średniej. Przerażająca lektura.


"Seks z innym człowiekiem wydaje się stratą czasu. Szybciej i bezpieczniej zrobić to samemu, przy telefonie czy komputerze"


"Nie wiedzą jak się buduje relacje z żywymi kobietami. Umieją przewijać film porno do końca, żeby przyspieszyć wystrzał dopaminy do mózgu. Umieją uwodzić kobiety na rozmaitych komunikatorach, przekonywać je do wspólnej masturbacji przed kamerką (...) Problemem jest to, że kobiety z internetu są ładniejsze i łatwiejsze od realnych. Nie wymagają rozmowy, przytulenia, orgazmu"

"F*uck, fame & game. Co faceci robią w sieci" Elżbieta Turlej
Książka ta zabiera nas w wirtualny świat polskich mężczyzn, urodzonych po 1989 roku, który – choć czasem trudno w to uwierzyć - istnieje naprawdę, tuż obok nas.
Sięgnęłam po ten reportaż z polecenia bliskiej mi os...

Rozwiń Zwiń

"Znikając. Reportaże o matkach" Anna J. Dudek
Książka, która oddaje głos mamom, które często - jak w tytule - znikają, albo są przezroczyste. Ich historie są różnorodne, pokazują wiele barw macierzyństwa. Autorka oddaje głos m.in. matkom dzieci z niepełnosprawnościami, takimi, które miały depresje, rozmawia z matkami, które pochowały swoje dzieci, z matkami transseksualnych dzieci. Poznajemy krótkie wyrywki z ich życia. Kobiety pochodzą z różnych środowisk, mają różne wartości, borykają się z różnymi problemami. Ta książka jest też obrazem naszego państwa, państwa, które gotuje kobietom taki koszmar, które sprowadza kobietę do roli inkubatora. Anna Dudek często odwołuje się do statystyk polskiej rzeczywistości.
To bardzo mocna książka, która wyrywa nas ze strefy komfortu, uwiera, zmusza do refleksji. Ciekawa i bardzo potrzebna.

"Znikając. Reportaże o matkach" Anna J. Dudek
Książka, która oddaje głos mamom, które często - jak w tytule - znikają, albo są przezroczyste. Ich historie są różnorodne, pokazują wiele barw macierzyństwa. Autorka oddaje głos m.in. matkom dzieci z niepełnosprawnościami, takimi, kt...

Rozwiń Zwiń

"Jestem Żydówką" Miriam (Maria) Synger
Byłam na spotkaniu z autorką. Synger to bardzo pozytywna osoba, która potrafi ciekawie i bardzo lekko opowiadać. Dlatego też sięgnęłam po tę książkę.
Miriam Synger nie od zawsze była ortodoksyjną Żydówką, poznając pierwszego męża zaczęła żyć według nakazów i zakazów Tory. Ta książka to pamiętnik - towarzyszymy Miriam i jej pięciorgu dzieciom przez rok.
Mam ogromny problem z oceną tej książki, ponieważ z jednej strony dowiedziałam się kilku ciekawych rzeczy o Żydach - m.in. o tym czemu kobiety golą głowy i z czego to wynika, czy żydowskie pary kochają się przez prześcieradło z dziurką, czy Żydzi są po śmierci chowani na siedząco, co można spożywać podczas różnych świąt i wiele, wiele innych ciekawostek. Z drugiej strony książka mnie trochę męczyła sprzecznościami w wypowiedziach autorki. Synger cały czas podkreśla, że tolerancja jest bardzo ważna, że warto odnosić się z szacunkiem do drugiego człowieka, a później domaga się zmiany nazwy w szkole dla "śniadania wielkanocnego", bo godzi to w samopoczucie jej dzieci. Autorka wymaga tolerancji dla swojej grupy wyznaniowej, a sama wyraża oburzenie na postawienie choinki w jej ulubionej kawiarni. I nie ma znaczenia, że choinka to element dekoracyjny, tak na prawdę wcale nie związany z chrześcijańskim Bożym Narodzeniem. Wy bądźcie tolerancyjni dla Żydów (czy innych religii), ale nam przeszkadzają wasze zwyczaje. Ot takie "jak Kalemu ukraść krowę"... Taką wisienką była propozycja zmiany hymnu państwowego, bo jest przestarzały.
Reasumując: książka ciekawa, ponieważ rozpowszechnia wiedzę o kulturze żydowskiej, która według mnie jest bardzo ciekawa, jednak napisana w taki sposób, że czytanie jej wzbudza skrajne emocje.

"Jestem Żydówką" Miriam (Maria) Synger
Byłam na spotkaniu z autorką. Synger to bardzo pozytywna osoba, która potrafi ciekawie i bardzo lekko opowiadać. Dlatego też sięgnęłam po tę książkę.
Miriam Synger nie od zawsze była ortodoksyjną Żydówką, poznając pierwszego męża zaczęła żyć...

Rozwiń Zwiń

"My z Jedwabnego" Anna Bikont

10 lipca 1941 roku doszło do pogromu polskich Żydów w Jedwabnem. Cały czas utrzymywano, że mordu dokonali Niemcy. Czy tak było naprawdę?

"Polska, która miała misję cierpienia na krzyżu, Kościół, który był złączony z narodem w cierpieniu, to się rozpruło"

W 2000 roku ukazała się książka "Sąsiedzi" Jana Tomasza Grossa, w której autor zwrócił uwagę, że Polacy brali udział w pogromie Żydów w Jedwabnem. Wybuchł skandal, Polacy podzielili się na dwa obozy - jedni pluli wprost na Grossa, mówiąc, że to niemożliwe, iż Polacy zabijali, drugi obóz (dużo mniejszy) robił wszystko, żeby odkryć prawdę. Właśnie te wydarzenia zainspirowały Annę Bikont do przeprowadzenia wnikliwej analizy, która trwała ponad 4 lata. Owocem tej pracy jest znakomita książka "My z Jedwabnego ".
Po lekturze mam obawy, że Polacy nigdy nie skonfrontują się z tym, co złego zrobiliśmy uzurpując sobie prawo do wiecznego męczeństwa. Przecież Polacy pomagali Żydom... Prezydent Aleksander Kwaśniewski w 70 rocznicę pogromu przeprosił Żydów, przeprosił również prezydent Bronisław Komorowski, później już nie było tak "kolorowo". Większość Polaków myśli, że szum, który zrobił się wokół Jedwabnego miał na celu "wyrwanie" Polsce ogromnych odszkodowań. Nikt nie zastanowił się, że mogło być inaczej.
Autorka dociera do morderców z tamtych czasów, dociera do tych, którzy przeżyli pogrom. Rozmawia z ich rodzinami. Nie narzuca swojej opinii, przedstawia różne głosy żyjących świadków. W końcowej części wraz z prokuratorem Radosławem Ignatiewem próbują odtworzyć przebieg wydarzeń jedwabieńskiego pogromu.
Na końcu odtwarza widok miasta, pisze w czasie teraźniejszym, o tych, którzy tam mieszkali. Nie dopisuje, że zginęli 10 lipca 1941 roku, bo ten dopisek musiałby pojawiać się kilkaset razy. Dopisuje tylko komu udało się przeżyć. Ten rozdział zrobił na mnie największe wrażenie. Uświadomił, że przed wojną w Jedwabnem mieszkalo ponad 90% Żydów, żyli razem z Polakami, jidisz mieszał się z polskim, byli sąsiadami.
Przerażająca lektura, a jeszcze bardziej przeraża fakt, że po tylu latach od pogromu, w wielu miejscach nadal przebrzmiewa antysemicka narracja.

"My z Jedwabnego" Anna Bikont

10 lipca 1941 roku doszło do pogromu polskich Żydów w Jedwabnem. Cały czas utrzymywano, że mordu dokonali Niemcy. Czy tak było naprawdę?

"Polska, która miała misję cierpienia na krzyżu, Kościół, który był złączony z narodem w cierpieniu, to s...

Rozwiń Zwiń

"Cena. W poszukiwaniu żydowskich dzieci po wojnie" Anna Bikont
Lejb Majzels, pracownik Centralnego Komitetu Żydów w Polsce w latach 1947-1948 wyjeżdża w teren, by odszukać żydowskie dzieci, które przeżyły Zagładę i są pod opieką Polaków. Na swojej liście ma 52 dzieci w różnym wieku. Każdy wyjazd zapisuje skrupulatnie w swoich zeszytach - o której dotarł, czy udało się znaleźć dziecko i za jaką cenę można je wykupić. Tak, większość opiekunów rządała pieniędzy, pomimo, że zazwyczaj żydowscy rodzice, w zamian za przechowanie dzieci, zostawili im wszystkie cenne przedmioty, które posiadali. Tylko nieliczni opiekunowie, którzy przywiązali się do dziecka nie chcieli żadnych pieniędzy.
Anna Bikont 70 lat później, podąża ścieżkami Lejba Majzelsa i próbuje odnaleźć te dzieci. Z niezwykłą dociekliwością szuka choćby najdrobniejszych szczegółów, strzępków informacji, które mogłyby doprowadzić do spotkania po latach. Wykonuje karkołomną pracę, rozmawia, szuka, tłumaczy teksty. Zajmuje jej to ponad 4 lata. Dokonuje niemożliwego. Wiele dzieci udaje jej się odnaleźć. Jeśli jeszcze żyją, to doprowadza do spotkania, jeśli nie, to rozmawia z ich rodzinami. Próbuje dokonać niemożliwego - skłania ich do bolesnych wspomnień, przed którymi uciekali całe życie. Zadziwiające jaką wolę przetrwania miały nawet te najmłodsze dzieci. Przytacza jak dziewięcioletni chłopiec udawał polską sierotę. Zatrudnił się jako parobek. Gospodyni przeczuwała, że to może być żydowskie dziecko, kazała mu powiedzieć pacierz. Rezolutny chłopiec wymigał się tym, że musi iść paść krowy i powie wieczorem. Niepostrzeżenie zabrał książeczkę do nabożeństw i do wieczora się nauczył.
"Cenę" czytałam w ubiegłym roku, wywarła na mnie ogromne wrażenie. Na warszawskich targach książki miałam przyjemność poznać autorkę. Po bardzo wartościowym spotkaniu, bogatsza o wiele szczegółów, postanowiłam przeczytać książkę jeszcze raz. To był mój pierwszy przypadek, gdy czytam coś po raz drugi, ale "Cena" wywarła na mnie przeogromne wrażenie i nie mogło być inaczej. To coś więcej niż reportaż, to praca naukowa, o przeogromnym ładunku emocjonalnym. Anna Bikont wykonała karkołomną pracę po to, aby pamięć o Zagładzie przetrwała. Jak sama mówi, to był ostatni moment, aby zabrać się za tę książkę, ponieważ pozostało już bardzo mało naocznych świadków tamtych wydarzeń.
Pokuszę się o stwierdzenie, że "Cena" to jedna z najlepszych książek, które przeczytałam w swoim życiu. Wyjątkowa i ważna.

"Cena. W poszukiwaniu żydowskich dzieci po wojnie" Anna Bikont
Lejb Majzels, pracownik Centralnego Komitetu Żydów w Polsce w latach 1947-1948 wyjeżdża w teren, by odszukać żydowskie dzieci, które przeżyły Zagładę i są pod opieką Polaków. Na swojej liście ma 52 dzieci w różnym wie...

Rozwiń Zwiń

"Dolina gniewu" Krzysztof Bochus
Koniec marca 1945 roku, radca Abell i wachmistrz Kukulka wracają do Gdańska tuż przed zagładą miasta. Christian podjął się jeszcze jednej - ostatniej już, misji. Powziął sobie wyciągnięcie swojego teścia, Piotra Morela z okrążonego przez Sowietów miasta. Niestety sprawa się komplikuje. Abell wpada w ręce czerwonoarmiejców. Dostaje od nich propozycję nie do odrzucenia - w zamian za pomoc w odnalezieniu tajemnego archiwum Lebensbornu, które skrywa tysiące nazwisk polskich dzieci, skradzionych przez nazistów otrzyma wolność i uratuje życie Piotra. Gdzie skrywa się klucz do odkrycia tej tajemnicy? Radca wraz z wachmistrzem poruszą niebo i ziemię, aby odnaleźć cenne archiwum. W tle przejmujący obraz umierającego Gdańska w 1945 roku.
Krzysztof Bochus w swojej najlepszej odsłonie. "Dolina gniewu" to już 5 tom serii z radcą Abellem, niestety, jak zapowiedział autor - już ostatni. Cudownie było powrócić do tej serii. Ciekawa zagadka obyczajowo - kryminalna, fikcja, która miesza się z rzeczywistością, wartka, trzymająca w napięciu akcja i pełen wachlarz intrygujących postaci - wszystko to, jest znakiem szczególnym Krzysztofa Bochusa i wyróżnia go wśród innych autorów. Zdecydowanie polecam całą serię. Oprócz ciekawej zagadki dostajemy mnóstwo ciekawostek o artefaktach i innych cennych dla Gdańska przedmiotach.

"Dolina gniewu" Krzysztof Bochus
Koniec marca 1945 roku, radca Abell i wachmistrz Kukulka wracają do Gdańska tuż przed zagładą miasta. Christian podjął się jeszcze jednej - ostatniej już, misji. Powziął sobie wyciągnięcie swojego teścia, Piotra Morela z okrążonego przez Sowietów ...

Rozwiń Zwiń

"Za granicą" Wojciech Chmielarz
Daria i Marek wraz z czteroletnim synem wyjeżdżają na wymarzony urlop do Chorwacji. To miał być wspólnie spędzony, błogi czas na rozgrzanej plaży. Miał być... Po drodze para zabiera autostopowiczkę, Szwedkę Verę. Okazuje się, że młoda kobieta mieszka wraz z dużo starszym mężem, Johanem obok apartamentu Darii i Marka. Kobiety bardzo szybko znajdują wspólny język, w dodatku Marek otrzymuje propozycję bardzo korzystnego grantu dla swojej fundacji i dużo czasu spędza przed komputerem. Któregoś wieczoru Daria zostaje zaproszona na kolację do Very i Johana. Atmosfera robi się duszna i od tej pory już nic nie będzie takie samo.
Od samego początku, główna bohaterka strasznie mnie irytowała. Myślę, że to było zamierzone. Przez to, paradoksalnie czytelnik cały czas chce się dowiedzieć, co się wydarzy i w co wpląta się ta postać, bo to, że w coś się wpląta jest jasne już od pierwszej strony. Na początku akcja jest niespieszna, by później ruszyć z kopyta.
Byłam na spotkaniu z Chmielarzem, gdzie prowadzący podsunął myśl, że "Za granicą" można nazwać thrillerem erotycznym... Chmielarz odparł, że w Polsce brakuje dobrych scen erotycznych w literaturze. Nie czytam takich książek więc tego nie wiem. Na szczęście, tutaj tych scen nie było bardzo dużo, a te, które były powodowały jedynie ból zębów. Toporne, wulgarne i w ogóle nie pasujące do całości. Miałabym jeszcze trochę zastrzeżeń, co do tej książki, ale już się nie będę czepiać. Chmielarz ma w swoim dorobku (oczywiście to subiektywna ocena) ciekawe i te mniej ciekawsze tytuły. "Za granicą" umieściłabym tak po środku. Dla miłośników autora (ja się do nich zaliczam) można przymknąć oko. Takie czytadło na wakacyjny czas.

"Za granicą" Wojciech Chmielarz
Daria i Marek wraz z czteroletnim synem wyjeżdżają na wymarzony urlop do Chorwacji. To miał być wspólnie spędzony, błogi czas na rozgrzanej plaży. Miał być... Po drodze para zabiera autostopowiczkę, Szwedkę Verę. Okazuje się, że młoda kobieta mies...

Rozwiń Zwiń

"Chodź ze mną" Łukasz Orbitowski
Książka ta miała swoją premierę w ubiegłym roku. Bardzo lubię autora, ale po przeczytaniu opisu jakoś nie czułam się zachęcona. Na targach książki miałam przyjemność być na spotkaniu z Łukaszem Orbitowskim i właśnie to spotkanie zachęciło mnie do sięgnięcia po ten tytuł. O rety, ależ to była przyjemna książka!
"Chodź ze mną" toczy się na dwóch płaszczyznach czasowych - w 2017 roku, kiedy to Dustin Barski, czterdziestotrzyletni syn Heleny poznaje historię o swoim ojcu oraz w latach 1958-1972, kiedy to Helena, dwudziestoletnia studentka stomatologii z Gdyni, zakochuje się w sowieckim kapitanie niszczyciela, Koli. Niemożliwa miłość w Polsce Ludowej zmusza ich do brawurowej ucieczki do Szwecji.
Autor na końcu książki wspomina, że kanwą do opisanych wydarzeń była zaczerpnięta z prasy historia tajemniczego obiektu latającego, który spadł do gdyńskiego basenu portowego pod koniec lat pięćdziesiątych. Łukasz Orbitowski na spotkaniu wspominał, że nigdy nie wierzył w żadne ufo i właśnie ta informacja przekonała mnie, aby sięgnąć po tę powieść (nie lubię wątków nadprzyrodzonych). "Chodź ze mną" momentami przypominała mi znakomity "Kult" - tak samo ciekawe dialogi i świetni bohaterowie sprawiły, że to był bardzo miłe spędzony czas

"Chodź ze mną" Łukasz Orbitowski
Książka ta miała swoją premierę w ubiegłym roku. Bardzo lubię autora, ale po przeczytaniu opisu jakoś nie czułam się zachęcona. Na targach książki miałam przyjemność być na spotkaniu z Łukaszem Orbitowskim i właśnie to spotkanie zachęciło mnie do ...

Rozwiń Zwiń

"Żadnych bogów, żadnych panów", "Gangway" Grzegorz Dziedzic
Na warszawskich targach książki, miałam przyjemność być na spotkaniu z autorem. Tak ciekawie mówił o swoich książkach, że postanowiłam po nie sięgnąć.
Chicago, lata 20. XX wieku. W polonijnym środowisku dochodzi do brutalnego mordu. Gdy sierżant Teodor Rucki świętuje zawarcie związku małżeńskiego, zostaje znaleziony kadłub ludzki bez kończyn. Jako, że do mordu doszło w polonijnej społeczności, do prowadzenia tego śledztwa zostaje wyznaczony Teo Rucki. Czytelnik bardzo szybko przekona się, że Rucki ma dużo wspólnego z gangsterką. Cuchnące alejki, wszędobylski brud i smród, podejrzane speluny, rozboje - autor świetnie oddaje ducha tych czasów. Czytelnik z każdą przeczytaną stroną wnika w ten brudny świat.
W "Gangwayu" mamy do czynienia z nielegalnymi walkami bokserskimi i ze szmuglowaniem alkoholu. Teo wraca do Chicago, kieruje nim bardzo osobisty motyw - jego przyjaciel, były ksiądz Roman, zaginął bez wieści. Aby go odnaleźć Rucki po raz kolejny będzie musiał wniknąć w podziemia Chicago.
Grzegorz Dziedzic osadził swoją historię w bardzo ciekawym miejscu. Wydawało mi się, że nie da się napisać już niczego nowego w kryminale. Jednak autorowi udało się to bardzo dobrze. Czytelnik zostaje wrzucony w wir wydarzeń, opisy są tak sugestywne, że wraz z bohaterami czujemy ten smród ulic, włóczymy się po rzeźniach, podejrzanych spelunach czy piwnicach. I mimo, że zagadka kryminalna nie jest wcale zagmatwana, to cała otoczka sprawia, że książki czyta się z ogromną przyjemnością.
Autor zdradził, że powstanie jeszcze trzecia, już ostatnia książka o przygodach Teodora Ruckiego. Z pewnością po nią sięgnę.

"Żadnych bogów, żadnych panów", "Gangway" Grzegorz Dziedzic
Na warszawskich targach książki, miałam przyjemność być na spotkaniu z autorem. Tak ciekawie mówił o swoich książkach, że postanowiłam po nie sięgnąć.
Chicago, lata 20. XX wieku. W polonijnym środowisku dochodz...

Rozwiń Zwiń