Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Uwielbiam słuchać pana Manna w Trójce, ujmuje mnie jego poczucie humoru, inteligencja i poczciwa mądrość. Wojciech Mann w moich oczach należy do gatunku, który powoli wymiera na polskiej scenie rozrywkowej. Jest zabawny, ale niezwykle kulturalny, żartuje z siebie i innych, ale zawsze robi to z klasą, ma niezwykły dystans do siebie i otaczającej rzeczywistości. Gra ze swoimi słuchaczami i widzami w subtelną grę niedomówień i abstrakcyjnego humoru, propaguje inteligentny dowcip i trafia do inteligentnego odbiorcy. Myślę, że właśnie dzięki swojej klasie zyskał grono oddanych fanów, starszych i młodszych, a nawet zupełnie małych. Jest jedną z ostatnich ostoi mądrej rozrywki w czasach "celebrities", kiedy popularność zdobywa się głośno krzycząc, najlepiej o głupotach, najchętniej wulgarnie i świetnie, gdy się kogoś przy okazji obrazi i zmiesza z błotem.
Tym więcej szacunku żywię do tego niemłodego już pana, którego od lat oglądam w nieprzemijającym muzycznym show. To pan ogólnie niezachwycający wyglądem zewnętrznym, który od kiedy pamiętam przez cały program stoi w tym samym miejscu i ogranicza poruszanie się do minimum. Ale jednocześnie bawi do łez i chyba tylko dla niego polskie rodziny włączają "Dwójkę" w niedzielne popołudnia! Co taka osoba robi w telewizji, wśród Rabczewskich, Majewskich i Wojewódzkich? O dziwo, ma się całkiem dobrze.
Dzięki nowo wydanej książce mamy okazję poznać Wojciecha Manna z bardziej osobistej strony niż ta, którą znamy z radia i telewizji. Nie spodziewajmy się jednak obnażania z prywatności i zdradzania niewygodnych tajemnic. Najbardziej kontrowersyjnym występkiem, do jakiego Mann się przyznaje, jest "tuningowanie" starych płyt winylowych i sprzedawanie ich jako nowych nieświadomym nabywcom, dzięki czemu można było zdobyć pieniądze na nowe winyle! Czego jednak nie robi się dla muzyki?
Zamiast sprzedawać różne osobiste "smrodki" Mann opowiada o swojej miłości do muzyki, trwającej całe życie. Okrasza hojnie swą opowieść humorem i sympatycznymi pobocznymi historyjkami. Może trochę to nieskładne, trochę chaotyczne, czuć literackim debiutem i niewprawnym piórem. Mimo to, czyta się przyjemnie, tak jak słucha się porannych, zaspanych audycji. Tak, jakby Wojciech Mann mówił swym niskim, hipnotyzującym głosem tylko do nas i uśmiechał się przekornie za szkieł.

Uwielbiam słuchać pana Manna w Trójce, ujmuje mnie jego poczucie humoru, inteligencja i poczciwa mądrość. Wojciech Mann w moich oczach należy do gatunku, który powoli wymiera na polskiej scenie rozrywkowej. Jest zabawny, ale niezwykle kulturalny, żartuje z siebie i innych, ale zawsze robi to z klasą, ma niezwykły dystans do siebie i otaczającej rzeczywistości. Gra ze swoimi...

Czytałam po polsku i po angielsku - zdecydowanie polecam oryginał. Moim zdaniem jedna z najlepszych książek Christie, trzyma w napięciu i dostarcza dużo rozrywki. Dla wielbicieli gatunku i całkiem "zielonych".

Czytałam po polsku i po angielsku - zdecydowanie polecam oryginał. Moim zdaniem jedna z najlepszych książek Christie, trzyma w napięciu i dostarcza dużo rozrywki. Dla wielbicieli gatunku i całkiem "zielonych".

Szczerze mówiąc, Cejrowski nie jest uwielbianą przeze mnie postacią. Jego opinie mnie drażnią, programów telewizyjnych, może poza "Boso przez świat", nie znoszę, na żadne spotkanie autorskie z nim bym nie poszła. Nie ten typ, nie ten światopogląd, nie lubimy się po prostu i już. Nigdy nie rozumiałam fascynacji tą osobą, zwłaszcza że wykazywały ją głównie osoby o zdecydowanie odmiennych niż moje poglądach na rozliczne, mniej lub bardziej istotne, tematy.

Jednak któregoś słonecznego lata, z niewiadomych w sumie przyczyn, "Gringo..." zawitał w moim pokoju. Po kilkugodzinnym miętoszeniu, zaśmiewaniu się prawie do łez i refleksji musiałam przyznać sama przed sobą, że słynny WC to ktoś więcej niż tylko irytująca postać z telewizji. Okazało się, że pod tym wizerunkiem kryje się CZŁOWIEK, i to człowiek przez duże CZ, o cudownym poczuciu humoru i dużej empatii, żądny przygód gawędziarz i bardzo odważny mężczyzna, który bardzo często się boi.

Jeżeli miałabym polecić komuś dobrą książkę podróżniczą, myślę że ta byłaby jednym z moich pierwszych wyborów. Cejrowski świetnie operuje językiem, ma lekki, przyjemny styl pisania, odpowiednio dozuje humor, wzruszenie i akcję. W niezwykle sympatyczny sposób pokazuje czytelnikom przedstawicieli owych "dzikich plemion", jednocześnie każe zastanowić się nad przyszłością umierającego świata indian, podkreślając, że prawdopodobnie jesteśmy ostatnim pokoleniem, które może cieszyć się tą różnorodnością naszej planety. Do tego autor daje też poznać się z innej strony, bardzo ludzkiej i generalnie dającej się lubić.

Myślę że lektura sprawi przyjemności każdemu, kto po nią sięgnie, niezależnie czy jest fanem obywatela WC i literatury podróżniczej, czy nie.
(Nawiasem, po lekturze swojego nastawienia do Cejrowskiego telewizyjnego nie zmieniłam.)

Szczerze mówiąc, Cejrowski nie jest uwielbianą przeze mnie postacią. Jego opinie mnie drażnią, programów telewizyjnych, może poza "Boso przez świat", nie znoszę, na żadne spotkanie autorskie z nim bym nie poszła. Nie ten typ, nie ten światopogląd, nie lubimy się po prostu i już. Nigdy nie rozumiałam fascynacji tą osobą, zwłaszcza że wykazywały ją głównie osoby o...