Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka napisana w sposób niespotykany: brak rozdziałów, brak odstępów między akapitami. A jednak całość napisana płynnym ciągiem logicznym. Pierwszych 80 stron sprawiło mi kłopot, później nie mogłam się oderwać i znalazłam wiele fragmentów wartych zapisania w formie cytatów.

Książka napisana w sposób niespotykany: brak rozdziałów, brak odstępów między akapitami. A jednak całość napisana płynnym ciągiem logicznym. Pierwszych 80 stron sprawiło mi kłopot, później nie mogłam się oderwać i znalazłam wiele fragmentów wartych zapisania w formie cytatów.

Piękne ilustracje - to za nie te gwiazdki.
Natomiast liczba zdrobnień, powtórzeń (wyjątkowo paskudne słowo "super", na ostatniej stronie, występuje aż trzy razy) nie do przetrawienia.
Bardzo ciekawy pomysł na wątek o niepełnosprawności, w moim odczuciu zmarnowany.

Piękne ilustracje - to za nie te gwiazdki.
Natomiast liczba zdrobnień, powtórzeń (wyjątkowo paskudne słowo "super", na ostatniej stronie, występuje aż trzy razy) nie do przetrawienia.
Bardzo ciekawy pomysł na wątek o niepełnosprawności, w moim odczuciu zmarnowany.

Nie jestem orłem z historii, ale rażące błędy (przekłamania) u Konecznego widzę nawet ja.
Przykład? Biedny, dwukrotnie owdowiały Bolesław Chrobry (którego Koneczny notorycznie nazywa Wielkim). O Bezprymie oczywiście ani słowa.

Drugi, ważniejszy. Św. Wojciech zostaje najpierw arcybiskupem (sic!) gnieźnieńskim, a potem dopiero zabijają go Prusacy. No litości.

Strach czytać, bo jeśli nie ma się wiedzy historycznej to można nie wychwycić wszystkich bzdur, a jeśli się ma to po co czytać i się denerwować?

Nie jestem orłem z historii, ale rażące błędy (przekłamania) u Konecznego widzę nawet ja.
Przykład? Biedny, dwukrotnie owdowiały Bolesław Chrobry (którego Koneczny notorycznie nazywa Wielkim). O Bezprymie oczywiście ani słowa.

Drugi, ważniejszy. Św. Wojciech zostaje najpierw arcybiskupem (sic!) gnieźnieńskim, a potem dopiero zabijają go Prusacy. No litości.

Strach czytać,...