Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dla mnie niestety zbyt dziecinna. Spodziewałam się czegoś w stylu serii "Wojownicy", ale te smoki wydały mi się dużo bardziej infantylne i to bynajmniej nie dlatego, że większość z nich to smoczątka. Jedyny jasny punkt to spojrzenie na ludzi z perspektywy smoka.

Dla mnie niestety zbyt dziecinna. Spodziewałam się czegoś w stylu serii "Wojownicy", ale te smoki wydały mi się dużo bardziej infantylne i to bynajmniej nie dlatego, że większość z nich to smoczątka. Jedyny jasny punkt to spojrzenie na ludzi z perspektywy smoka.

Bardzo fajne horrorowe opowiadanie, można je przeczytać za darmo tutaj:
https://www.guernicamag.com/the-quiet-boy/
Na jego podstawie nakręcono film "Poroże".

Bardzo fajne horrorowe opowiadanie, można je przeczytać za darmo tutaj:
https://www.guernicamag.com/the-quiet-boy/
Na jego podstawie nakręcono film "Poroże".

Mocny tom na koniec, szczególnie historia Tigerclaw'a - tu udało się autorkom mnie zaskoczyć! Jednak samo zakończenie tomu... czegoś mi zabrakło. Nakręcono całe to napięcie i spodziewałam się czegoś naprawdę niezwykłego, takiego WOW, a tu jednak lekkie rozczarowanie.

Mocny tom na koniec, szczególnie historia Tigerclaw'a - tu udało się autorkom mnie zaskoczyć! Jednak samo zakończenie tomu... czegoś mi zabrakło. Nakręcono całe to napięcie i spodziewałam się czegoś naprawdę niezwykłego, takiego WOW, a tu jednak lekkie rozczarowanie.

Tempo akcji wróciło do dawnego poziomu, a Cloudkit - Cloudpaw - jest mniej irytujący, ale zaczyna mnie powolutku drażnić perfekcja Fireheart'a. Tak samo jak to, że magicznie zawsze jest we właściwym miejscu, żeby coś usłyszeć, zobaczyć... Biorę jednak poprawkę, że to książka dla młodzieży, a w takiej potrzebni są dobrzy protagoniści i źli antagoniści, nie mogą być wszyscy w szarej strefie. Jak na tego typu literaturę portrety kocich bohaterów są i tak bardzo dobrze skonstruowane, a tragedia i bohaterstwo Bluestar dosłownie chwyta za serce.

Tempo akcji wróciło do dawnego poziomu, a Cloudkit - Cloudpaw - jest mniej irytujący, ale zaczyna mnie powolutku drażnić perfekcja Fireheart'a. Tak samo jak to, że magicznie zawsze jest we właściwym miejscu, żeby coś usłyszeć, zobaczyć... Biorę jednak poprawkę, że to książka dla młodzieży, a w takiej potrzebni są dobrzy protagoniści i źli antagoniści, nie mogą być wszyscy w...

Albo po prostu przywykłam do serii i już mnie tak nie zachwyca, albo ten tom jest jednak słabszy niż poprzednie. To ciągle bardzo dobra książka poruszająca umiejętnie trudne psychologicznie kwestie (postać Bluestar), ale niesamowicie irytował mnie wątek Cloudpaw'a. Nie rozumiem - w pierwszych tomach, jak koci uczniowie narozrabiali, to dostawali karę za każdą głupotę i nie było tłumaczenia, że młody, że się wyrobi. A tu - nic, wszyscy wyrozumiali i cierpliwi. Kociak karę dostaje, olewa ją, albo manipuluje i jest ok. Cały czas czytania o tym miałam ochotę huknąć na te koty, żeby mu w końcu spuściły solidne manto. Na dokładkę książka wydała mi się w większości lekko przegadana - dużo myślenia, zastanawiania się, rozmów, krążenia po lesie... Końcówka jak zwykle mocna, ale jednak 3/4 książki było takie sobie.

Albo po prostu przywykłam do serii i już mnie tak nie zachwyca, albo ten tom jest jednak słabszy niż poprzednie. To ciągle bardzo dobra książka poruszająca umiejętnie trudne psychologicznie kwestie (postać Bluestar), ale niesamowicie irytował mnie wątek Cloudpaw'a. Nie rozumiem - w pierwszych tomach, jak koci uczniowie narozrabiali, to dostawali karę za każdą głupotę i nie...

Kolejna część cyklu o kocich wojownikach trzyma świetny poziom poprzednich części. Autorki poruszają tu na prostych przykładach i w prostych słowach skomplikowane sytuacje z życia jak radzenie sobie z nieuniknioną stratą, porażką, czy konfliktem lojalności. Do tego akcja jest tak sprytnie napisana, że za każdym razem, kiedy myślę, że o - od jakiegoś czasu nic szczególnego się nie wydarzyło - od razu następuje jakiś istotny zwrot akcji, który skłania nas o przeczytania kolejnego rozdziału.

Rewelacja, polecam!

Kolejna część cyklu o kocich wojownikach trzyma świetny poziom poprzednich części. Autorki poruszają tu na prostych przykładach i w prostych słowach skomplikowane sytuacje z życia jak radzenie sobie z nieuniknioną stratą, porażką, czy konfliktem lojalności. Do tego akcja jest tak sprytnie napisana, że za każdym razem, kiedy myślę, że o - od jakiegoś czasu nic szczególnego...

Drugi tom cyklu trzyma równo poziom pierwszego. Aż ciężko uwierzyć, że jest pisany przez kogoś innego (pod pseudonimem Erin Hunter skrywają się bodajże cztery różne autorki, które połączyła miłość do kotów).

Nasi bohaterowie co nieco dorośli i ich problemy też stały się bardziej dorosłe. Jak pogodzić miłość z lojalnością i przyjaźnią? Jak być dobrym mentorem dla swoich uczniów? Komu zaufać? No i stałe zmartwienie - jak uchronić swój klan od nieustającego zagrożenia jak nie z jednej, to z drugiej strony?

Polecam starszym i młodszym. :)

Drugi tom cyklu trzyma równo poziom pierwszego. Aż ciężko uwierzyć, że jest pisany przez kogoś innego (pod pseudonimem Erin Hunter skrywają się bodajże cztery różne autorki, które połączyła miłość do kotów).

Nasi bohaterowie co nieco dorośli i ich problemy też stały się bardziej dorosłe. Jak pogodzić miłość z lojalnością i przyjaźnią? Jak być dobrym mentorem dla swoich...

Jeśli kiedykolwiek Wam zniknął albo zniknie domowy kociak, nie martwcie się za bardzo - może po prostu poczuł zew lasu i postanowił zostać wojownikiem w klanie dzikich kotów. ^^

Seria jest wprawdzie dedykowana dzieciom (młodzieży?), ale poza relatywnie prostym językiem niewiele w niej z dziecinności. Koci wojownicy w pełni zasługują na swoją nazwę - walczą zajadle przy pomocy kłów i pazurów, dookoła bryzga krew, a koci trup miejscami ściele się niemalże równie gęsto co w powieściach George'a Martina. Jednocześnie dużo w niej plastycznych, zmysłowych opisów kociego życia, polowania, nauki, zabawy, dużo swoistego, kociego ciepła.

Kot z powieści wprawdzie ze sobą rozmawiają, mają swój system społeczno-polityczny, a nawet wierzenia, ale poza tym zachowują się w każdym calu jak normalne koty. Cykl bardzo pod tym względem przypomina mi inną znaną książkę o zwierzętach - "Wodnikowe wzgórze".

Polecam w sumie wszystkim, starszym i młodszym, miłośnikom kotów i nie-miłośnikom: jeśli do tej pory ich nie lubiliście, to po tej lekturze może spojrzycie na nie innym wzrokiem.

Jeśli kiedykolwiek Wam zniknął albo zniknie domowy kociak, nie martwcie się za bardzo - może po prostu poczuł zew lasu i postanowił zostać wojownikiem w klanie dzikich kotów. ^^

Seria jest wprawdzie dedykowana dzieciom (młodzieży?), ale poza relatywnie prostym językiem niewiele w niej z dziecinności. Koci wojownicy w pełni zasługują na swoją nazwę - walczą zajadle przy...

Znakomita książka, arcydzieło literatury dziecięco-młodzieżowej, ale czytanie jej w oryginalne może przyprawić o ból głowy i zgrzytanie zębów. Dziesiątki skomplikowanych króliczych imion, nazw roślin, drzew, krzewów, etc etc, to jeszcze autor wymyślił cały króliczy język, którego słowa są często wtrącane.

W ogóle jak na książkę dla dzieci, to autor fabuły nie oszczędza - króliki walczą na śmierć i życie, odnoszą rany, które potem się paskudzą i krwawią, spółkują, a królicze mamy w chwili stresu potrafią zjeść własne małe. Tego wszystkiego dzieci mogą się dowiedzieć z "Wodnikowego wzgórza". Dla mnie to wszystko gigantyczne plusy. Jeśli ktoś uważa, że króliki nie mogą być bohaterskie powinien przeczytać opis pojedynku Bigwiga i generała. Mocną stroną jest też cała mitologia, rytuały, zwyczaje stworzone przez autora i legendy o El-aherura.

Ogólnie polecam wszystkim, chociaż chyba bardziej dorosłym niż dzieciom.

Znakomita książka, arcydzieło literatury dziecięco-młodzieżowej, ale czytanie jej w oryginalne może przyprawić o ból głowy i zgrzytanie zębów. Dziesiątki skomplikowanych króliczych imion, nazw roślin, drzew, krzewów, etc etc, to jeszcze autor wymyślił cały króliczy język, którego słowa są często wtrącane.

W ogóle jak na książkę dla dzieci, to autor fabuły nie oszczędza -...

Do sięgnięcia po książkę zachęciły mnie opinie opisujące ją jako "wstrząsającą", "niezapomniana" i "dojrzała". Z tych wszystkich przymiotników mogę się jedynie zgodzić z tym ostatnim. "Pozostawieni" wprost zmęczeniem i zniechęceniem, które niestety mocno mi się udzielało odbierając przyjemność z czytania. Niemniej książka faktycznie jest "dojrzała" - ma realistycznie nakreślone portrety psychologiczne bohaterów, a ich motywy są spójne. Najsłabszym elementem książki jest sekta Winnych Pozostałych - jakieś to wszystko draczne takie. Niby im mówić nie wolno, ale jak przywódczyni pasuje, to wolno, niby mają się umartwiać, ale frajda czerpana z seksu ciągle jest ok. Jakby autorowi zabrakło czasu, żeby ten temat dopracować. No i oczywiście nie ma co się spodziewać, że się dowiemy, gdzie i w jakich okolicznościach zniknęła 2% ludzkości - to tylko pretekst do rozważań o stracie.

Miłośnicy dusznych obyczajówek będą zachwyceni, ale jeśli ktoś szuka mniej zmęczonej literatury, lepiej sięgnąć po coś innego.

Do sięgnięcia po książkę zachęciły mnie opinie opisujące ją jako "wstrząsającą", "niezapomniana" i "dojrzała". Z tych wszystkich przymiotników mogę się jedynie zgodzić z tym ostatnim. "Pozostawieni" wprost zmęczeniem i zniechęceniem, które niestety mocno mi się udzielało odbierając przyjemność z czytania. Niemniej książka faktycznie jest "dojrzała" - ma realistycznie...

Mam problem, jak opisać i ocenić tę książkę. Z jednej strony, obiektywnie, to fenomenalna pozycja z... socjologii historycznej? Antropologii? Z drugiej, subiektywnie, poza pierwszym rozdziałem, który mnie niesamowicie wciągnął, zafascynował i w ogóle był super, no, jeszcze ewentualnie drugim, książka mnie dość nudziła. Całość stanowi 6 naukowych esejów nt życia, a raczej spojrzenia ówczesnych ludzi na życie, w oświeceniowej Francji, pierwsze 3 dotyczą chłopów, rzemieślników i mieszczan, kolejne 3 intelektualnej elity. Jedno trzeba przyznać autorowi - umie przykuć uwagę czytelnika.

Pierwszy rozdział opisuje ludową genezę popularnych baśni wraz z komentarzem psychologicznym odnośnie pojawiających się symboli. I tak już z pierwszych stron dowiadujemy się, że w oryginale Czerwony Kapturek... zjadł babcię i wypił jej krew. Drugi był dla mnie wciąż ciekawy, opisywał tytułową wielką masakrę kotów popełnioną przez czeladników pewnego drukarza, który w akcie protestu, zemsty, ale i dobrego żartu postanowili wybić koty należące do swojego pracodawcy. Trzeci - miasto oczami ówczesnego mieszczanina. Kolejne już tyczą się oświeceniowych wolnomyślicieli oczami policji, analizują Encyklopedię i twórczość Rousseau.

Trudno jest mi ocenić całość, skoro zainteresował mnie de facto tylko jeden z esejów, niemniej wydaje mi się, że zostały napisane wnikliwie i ciekawie (o ile kogoś fascynuje np. postać Rousseau). Natomiast uważam, że warto po tę pozycję sięgnąć, choćby dla tego pierwszego rozdziału.

Mam problem, jak opisać i ocenić tę książkę. Z jednej strony, obiektywnie, to fenomenalna pozycja z... socjologii historycznej? Antropologii? Z drugiej, subiektywnie, poza pierwszym rozdziałem, który mnie niesamowicie wciągnął, zafascynował i w ogóle był super, no, jeszcze ewentualnie drugim, książka mnie dość nudziła. Całość stanowi 6 naukowych esejów nt życia, a raczej...