Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Stoner" to powieść prosta i skromna, która właśnie dzięki tym atrybutom potrafi powiedzieć więcej niż epickie, rozbuchane dzieła. Dzieje się tak, gdyż zamierzona przyziemność utworu znajduje z czytelnikiem wspólną częstotliwość - wchodzi mu pod skórę i subtelnie rozpycha się, by w końcu powalić delikwenta na deski.

Czy życie tytułowego bohatera jest ciekawe? Otóż w żadnym wypadku. Jest po prostu życiem, czyli wiecznym posmakiem goryczy, zagubienia i niespełnienia, przetykanym chwilami Objawień tak pięknych, że wynagradzają wszelkie trudy następujące przed i po.

Ocenę 10/10 wystawiam dlatego, że dla mnie jednym ze wspomnianych Objawień było właśnie samo dzieło Williamsa. Jestem niewypowiedzianie szczęśliwy, że trafiłem na tę książkę. A złapany bez gardy kilka minut po lekturze, uderzyłbym w patetyczne tony, mówiąc: jeśli żyje się po coś, to właśnie po to, aby czytać takie "Stonery". Czytać i płakać - po części dlatego, że samemu się nie potrafi czegoś takiego stworzyć, głównie jednak ze zwyczajnego wzruszenia. Bo to piękna literatura jest, kurczę blade.

"Stoner" to powieść prosta i skromna, która właśnie dzięki tym atrybutom potrafi powiedzieć więcej niż epickie, rozbuchane dzieła. Dzieje się tak, gdyż zamierzona przyziemność utworu znajduje z czytelnikiem wspólną częstotliwość - wchodzi mu pod skórę i subtelnie rozpycha się, by...

Rozwiń Zwiń

Niezbyt wysoka ocena wynika z chaotyczności opowieści. To tak naprawdę kilkanaście felietonów, których słucha się jak xx-minutowych odcinków makłowiczowego programu kulinarnego. Sprawia to, że z treści zapamiętuje się pojedyncze fragmenty i myśl przewodnią, ale zapewne nie będę w stanie za pół roku odtworzyć fabuły którejkolwiek z historyjek, bo kończyły się szybko, jak dłuższe anegdotki.

To tyle "obiektywnej" (hehe) oceny. Teraz dwa małe wnioski ideowe.

Po pierwsze, podróże Makłowicza to w tej książce Tour de Chlanie. Z początku tłumaczyłem sobie, że wszak narrator jest smakoszem, więc nie dziwota, iż delektuje się również specjałami procentowymi. To jednak coś więcej - niemalże fiksacja na punkcie wszelkich trunków alkoholowych. Do śniadania wino, do obiadu rakija, później wieczorne tankowanie wszystkiego, co wskoczy pod rękę, a po przebudzeniu z takiej gastrycznej eskapady... oczywiście kieliszek śliwowicy, albo dwa. Ów schemat pojawia się w opowieściach autora dosłownie cały czas; on sam zaś narzeka na przykład, że korzystanie z polskich kolei i źródeł termalnych uniemożliwia mu zakaz sprzedaży alkoholu tamże. Fajnie - zazdroszczę żołądka :) Natomiast w świetle ogromnych problemów społecznych powodowanych przez tę używkę, szczeniackie przechwalanie się ilością wypitych płynów trochę nuży, a może wręcz zniesmacza.

No i tu na scenę wkracza wniosek drugi. Pan Robert to piekielnie inteligentny, pełen wiedzy człowiek. Jednostka wyjątkowa. Miło się czyta o jego przepełnionych rozkoszą przygodach z życiem, o podejściu do pewnych spraw. Niestety, autor nie zdaje sobie chyba sprawy, że gdyby jego postulaty (zezwolenie na jazdę pod wpływem [i awersja do świateł drogowych], sprzedaż alkoholu gdzie i kiedy popadnie, brak jakichkolwiek regulacji) stały się rzeczywistością, musiałby zmagać się ze światem pełnym warchołów, debili i moczymord, co z pewnością zabrałoby nieco magii z jego wojaży. Nie każdy wychował się, jak pan Robert, w porządnej rodzinie. Nie każdy doznał odpowiedniej edukacji. Nie każdy też ma na tyle rozumu, aby samemu sobie wyznaczać granice upojenia, po której wolno lub nie wolno mu wsiadać za kółko. Rozumiem i w dużej mierze podzielam niechęć do biurokracji, lecz bije z tego wszystkiego rżnięcie głupa. Makłowicz jest Makłowiczem, bo wybił się z przeciętnego społeczeństwa i dał radę wymyślić samego siebie w sposób elektryzujący innych, a na dodatek wyposażono go odpowiednio wcześnie w ogładę i kulturę. Zaaplikowane do "przeciętnego Kowalskiego", zasady autora stworzyłyby system nie do zniesienia...

Ale może to tylko moje wrażenie :)

Niezbyt wysoka ocena wynika z chaotyczności opowieści. To tak naprawdę kilkanaście felietonów, których słucha się jak xx-minutowych odcinków makłowiczowego programu kulinarnego. Sprawia to, że z treści zapamiętuje się pojedyncze fragmenty i myśl przewodnią, ale zapewne nie będę w stanie za...

Rozwiń Zwiń

Cała mafijna otoczka to tylko pretekst, aby opowiedzieć o tragicznej love story dziewczyny z luźną waginą i faceta z wielką fujarą. Serio - pietyzm, z jakim jest opisany ten wątek, i to, jak niespodziewanie powraca w drugiej połowie książki, zakrawa o absurd. Coś cudownego.

Cała mafijna otoczka to tylko pretekst, aby opowiedzieć o tragicznej love story dziewczyny z luźną waginą i faceta z wielką fujarą. Serio - pietyzm, z jakim jest opisany ten wątek, i to, jak niespodziewanie powraca w drugiej połowie książki, zakrawa o absurd. Coś cudownego.

Luźna, krótka i ciekawa rozprawa, która szybko zdradza swe prawdziwe przeznaczenie: bieg to tylko płótno dla przedstawienia filozofii życiowej. Murakami zdaje się być na tyle poukładany i pokorny, że jego międzynarodowy sukces można rozpatrywać w kategoriach tych najbardziej zasłużonych. Fajnie i bardzo szybko się to czyta :) Stosunek treści do objętości jest bardzo korzystny.

Luźna, krótka i ciekawa rozprawa, która szybko zdradza swe prawdziwe przeznaczenie: bieg to tylko płótno dla przedstawienia filozofii życiowej. Murakami zdaje się być na tyle poukładany i pokorny, że jego międzynarodowy sukces można rozpatrywać w kategoriach tych najbardziej zasłużonych. F...

Rozwiń Zwiń

Po pierwsze: pamiętajmy, że użycie słowa "lewak" w polskim tłumaczeniu jest błędne i niepotrzebnie spycha całą treść do miana korwinistycznego wynurzenia. W oryginale jest "leftist", "letfism". To kluczowe, aby się nie zrazić do całej pozycji.

Natomiast przechodząc do treści: Kaczynski całkiem trafnie diagnozuje problemy współczesności. Używa przy tym niestety argumentów, które łatwo mogą oburzyć, zaś on sam nie dba o to, aby je złagodzić inaczej niż krótkim przypisem. Przykładowo, najpierw z zapałem przedstawia troskę o mniejszości i walkę o sprawiedliwość społeczną jako - złe z definicji - życiowe "cele zastępcze". Dopiero później tłumaczy, że nie chodzi mu o empatię i troskę jako całość, a jedynie o obecne prądy polityczne, które potrafią zjeść własny ogon i wypaczyć to, do czego dążą. Wychodzi to dość kiepsko, mimo że same wnioski wcale nie są błędne. Zaryzykowałbym wręcz stwierdzenie, że "książka" ta może otworzyć komuś oczy.

I wszystko byłoby okej, gdyby nie propozycje rozwiązań snute przez autora. Bo według niego rozwiązaniem obecnych bolączek jest zrównanie wszystkiego z ziemią. Spalenie książek technologicznych, zniszczenie wszelkich nietrywialnych maszyn, likwidacja szybkich sposobów komunikacji, zanegowanie nauki. Argumentuje to tym, że "gorzej na pewno nie będzie", zaś doprowadzenie do globalnej katastrofy i śmierci miliardów ludzi to niska cena za rozpoczęcie wszystkiego od nowa...

Innymi słowy: warto przeczytać, lecz warto mieć też na uwadze, że Unabomber był jednostką zniszczoną przez system (ofiara rządowego programu MK-Ultra, w ramach którego torturowano go psychicznie w młodości) i, patrząc obiektywnie, osobą złą do szpiku kości. Trzeba być idiotą, aby wynosić go na piedestał i czynić z niego "WOJOWNIKA". Trzeba być ignorantem, aby sprowadzić go do zwykłego psychola. Wszystko dzieje się z jakiegoś powodu, a sprawa Kaczynskiego to na poziomie psychologicznym smutne, choć wartościowe studium zła - zarówno jego przyczyn, jak i skutków.

Po pierwsze: pamiętajmy, że użycie słowa "lewak" w polskim tłumaczeniu jest błędne i niepotrzebnie spycha całą treść do miana korwinistycznego wynurzenia. W oryginale jest "leftist", "letfism". To kluczowe, aby się nie zrazić do całej pozycji.

Natomiast przec...

Rozwiń Zwiń