Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Szeptuchę" określiłabym bardziej romansem niż fantastyką, w dodatku dosyć schematycznym. Główna bohaterka z początku momentami irytuje swoim racjonalnym podejściem - nawet gdy dowody kopią ją po tyłku, upiera się przy swoim. Oczywiście mamy barczystego, wyidealizowanego mięśniaka w roli ukochanego, niebywałe zbiegi okoliczności, cały świat przeciwko ich miłości, a jednak... Jednak pochłonęłam ją w dwa wieczory. I zaraz zamówiłam kolejne części.

Może "Szeptucha" trafiła po prostu na odpowiedni moment w moim życiu, w którym potrzebowałam takiego czytadła jak to. Może to przez te słowiańskie bogi, do których mam słabość. A może po prostu "ona ma to coś"... Nie wiem. Wiem tylko, że nie mogę się doczekać, aż przyjdą kolejne części i dowiem się, co będzie dalej!

"Szeptuchę" określiłabym bardziej romansem niż fantastyką, w dodatku dosyć schematycznym. Główna bohaterka z początku momentami irytuje swoim racjonalnym podejściem - nawet gdy dowody kopią ją po tyłku, upiera się przy swoim. Oczywiście mamy barczystego, wyidealizowanego mięśniaka w roli ukochanego, niebywałe zbiegi okoliczności, cały świat przeciwko ich miłości, a...

Zaskakujące, że jak na powieść socrealistyczną, tak lekko się czyta...

Zaskakujące, że jak na powieść socrealistyczną, tak lekko się czyta...

Książkę pożyczono mi z zastrzeżeniem, że może nie przypaść mi do gustu. I racja. Jak dla mnie to wszystko jest mocno naciągane, teorie specjalnie dopasowane do książki. A sam Potter chowa się gdzieś za tymi wszystkimi filozoficznymi rozważaniami. Udało mi się przeczytać tę książkę tylko dzięki nudnej podróży autobusem.

Książkę pożyczono mi z zastrzeżeniem, że może nie przypaść mi do gustu. I racja. Jak dla mnie to wszystko jest mocno naciągane, teorie specjalnie dopasowane do książki. A sam Potter chowa się gdzieś za tymi wszystkimi filozoficznymi rozważaniami. Udało mi się przeczytać tę książkę tylko dzięki nudnej podróży autobusem.

W Xanthcie zakochałam się od pierwszego przeczytania, więc jestem bardzo pobłażliwa dla kolejnych części. Jednakże Dor w Przesmyku wydał mi się mniej dojrzały niż w Zamku Roogna, co jest dosyć śmieszne. Mimo to, książkę pochłonęłam szybko.

W Xanthcie zakochałam się od pierwszego przeczytania, więc jestem bardzo pobłażliwa dla kolejnych części. Jednakże Dor w Przesmyku wydał mi się mniej dojrzały niż w Zamku Roogna, co jest dosyć śmieszne. Mimo to, książkę pochłonęłam szybko.

Opowiadania umieszczone w tej książce więcej lub mniej mają wspólnego z twórczością pana Tolkiena, trzeba jednak zauważyć, że przecież nie miały one naśladować jego stylu. Osobiście uwielbiam antologie, ponieważ mam jak gdyby próbkę twórczości wielu autorów zebraną w jednym miejscu, dzięki czemu mogę posmakować stylu i ewentualnie sięgnąć dalej po ich dzieła. Tak i w tym przypadku: pośród wszystkich opowiadań znalazło się kilka, które wywarły na mnie szczególne wrażenie, jak na przykład "Czas miary" czy "Czarodziej".

Opowiadania umieszczone w tej książce więcej lub mniej mają wspólnego z twórczością pana Tolkiena, trzeba jednak zauważyć, że przecież nie miały one naśladować jego stylu. Osobiście uwielbiam antologie, ponieważ mam jak gdyby próbkę twórczości wielu autorów zebraną w jednym miejscu, dzięki czemu mogę posmakować stylu i ewentualnie sięgnąć dalej po ich dzieła. Tak i w tym...