Wprowadzenie do filozofii oprate o serię o Harrym Potterze. Momentami filozofia jest tu na siłę wciskana w historię, żeby było o czym napisać... Układ graficzny jest bardzo ciekawy, różne fonty, ryciny, cytaty. Ale jeśli chodzi o te ostatnie to rzadko odnoszą się one do tekstu, co jest dość mylące.
Ciekawostka, dostałam tę książkę na jakimś szkolnym konkursie w pierwszej albo drugiej klasie szkoły podstawowej, bo prawdopodobnie nauczyciel zobaczył na okładce "Harry Potter" i stwierdził, że to książka idealna dla dzieci xD Otóż nie, to nie jest książka dla dzieci, to raczej książka dla osób, które chcą wprowadzenia do filozofii z delikatnym oparciem o znaną serię książek J. K. Rowling (ale i tak raczej nie polecam).

Wprowadzenie do filozofii oprate o serię o Harrym Potterze. Momentami filozofia jest tu na siłę wciskana w historię, żeby było o czym napisać... Układ graficzny jest bardzo ciekawy, różne fonty, ryciny, cytaty. Ale jeśli chodzi o te ostatnie to rzadko odnoszą się one do tekstu, co jest dość mylące.
Ciekawostka, dostałam tę książkę na jakimś szkolnym konkursie w pierwszej...

Przekartkowałam parę stron, więc może moja punktacja nie jest w pełni uzasadniona, ale fani Pottera raczej się rozczarują. Za filozoficzne to to, a mało w tym smaczków Potterowych.

Przekartkowałam parę stron, więc może moja punktacja nie jest w pełni uzasadniona, ale fani Pottera raczej się rozczarują. Za filozoficzne to to, a mało w tym smaczków Potterowych.

Książka jest dość ciekawa ale nie ze względu na Harry'ego Pottera. Wydaje mi się, że Harry Potter służy tu po prostu jako książka, z której można wyłuskać jakieś przykłady do zobrazowania konkretnych filozofii. Niektóre z nich są wyraźnie naciągane a inne całkiem trafione. Moim zdaniem bardziej niż fan książek Rowling tę pozycję polubi początkujący fan filozofii. Są tu ukazane rózne nurty i filozofowie (w zasadzie tylko wybrani europejscy) od starożytności do współczesności. Oczywiście wszystko to jest bardzo skrótowo omówione ale dla kogoś kto zaczyna się interesować filozofią bardzo ciekawa pozycja (o ile przeczytał wcześniej HP, żeby zrozumieć podane przykłady). Wydaje mi się, że książka jednak została stworzona trochę tak, żeby pojechać na sławie serii HP. Powstała tuż przed ostatnią częścią czyli w szczycie popularności. Z tego powodu zamiast analizować całość co by miało większy sens i wydawałoby się oczywiste to bawi się w zgadywanie co by tu mogło się stać w tym wątku czy w tamtym w ostatniej części.

Książka jest dość ciekawa ale nie ze względu na Harry'ego Pottera. Wydaje mi się, że Harry Potter służy tu po prostu jako książka, z której można wyłuskać jakieś przykłady do zobrazowania konkretnych filozofii. Niektóre z nich są wyraźnie naciągane a inne całkiem trafione. Moim zdaniem bardziej niż fan książek Rowling tę pozycję polubi początkujący fan filozofii. Są tu...

Katastrofa. Tym mogłabym podsumować tę książkę. Miało być tak pięknie… Miało być dużo „Harry’ego Pottera. Ambitne podejście do tematu, okraszone ciekawostkami z filozofii, na co dzień pomijanych w świecie zwykłych śmiertelników a wyszedł kloc. W zasadzie patrząc na rozmiar, to klocek. Dlaczego?

„Harry Potter”, to seria niezwykle bliska memu sercu. Gdyby nie ona pewnie nigdy nie pokochałabym literatury. W „Harrym Potterze” jest mnóstwo rzeczy, za które można go pokochać nie zależnie od wieku, w którym się jest, gdy sięga się po lekturę. Każdy znajdzie coś dla siebie i wyciągnie odpowiednie wnioski. Moja krytyczna opinia na temat „Filozoficznego Czarodzieja” nie jest, więc spowodowana odmienną interpretacją niektórych elementów czy też różnicą w afekcie do poszczególnych postaci. Tak jak są osoby, które lubią Syriusza Blacka, a ja nie, tak są takie, które nienawidzą Severusa Snape’a, który jest jedną z moich ulubionych postaci. I to jest piękne. Różnica w odbiorze postępowania Severusa też jest piękna. Ale już jawne błędy z treści omawianej książki są straszne.

Spodziewałam się, że jeżeli ktoś zabiera się za omawianie „Harry’ego Pottera” (właściwie, to dotyczy każdej książki) – dokładne omawianie – to bardzo skrupulatnie do tego podejdzie i nie zafunduje mi palpitacji serca. Przeczyta „Harry’ego Pottera” ze zrozumieniem, a jeżeli jakiś fragment opisze, to go nie przekręci. Zwłaszcza, że autorzy przedstawieni są, jako postacie poważne, kompetentne i raczej potrafiące czytać ze zrozumieniem. W końcu są wykładowcami na uniwersytetach.

Nie. Tu właściwie, co kilka stron musiałam sięgnąć po coś do mazania i podkreślać błędny, które bezwstydnie mnie raziły, a wręcz oślepiały. Nazywanie czarodzieja mugolem, to przykład pierwszy z brzegu. Tiara przydziału mająca wątpliwości tylko w stosunku do Harry’ego. Wtrącenia z „Hobbita”, który nie należy do uniwersum „Harry’ego Pottera”. Skandal. Gdyby, to było wypracowanie do szkoły autorzy dostaliby zapewne wielką, czerwoną jedynkę za nieznajomość treści omawianej lektury.

„Harry Potter – filozoficzny czarodziej” zapowiadał się, jako smakowity kąsek dla miłośniczki serii o nastoletnim czarodzieju. Miał być też apetyczny dla ludzi z ciągotkami do filozofii, historii i ogólnego grzebania w ciekawostkach świata. Pomysł iście genialny. Wydanie bardzo ładne. Nawiązujące okładką do pierwszego tomu, w środku różne czcionki. Bez zarzutu. Jednak treść jest skandaliczna. Biorąc pod uwagę błędy z „Harry’ego Pottera” zaczynam się zastanawiać czy notki biograficzne poszczególnych filozofów również nie zawierają błędów. Być może też są zrobione na od… odczepnego. A i zapowiadanego poczucia humoru, tu nie widzę.

Wiedziałam od początku, że jeżeli coś jest firmowane marką „Harry Potter”, to oznacza, że jest stworzone dla pieniędzy. Jednak nawet, jeżeli robimy coś dla osiągnięcia jakiejś korzyści majątkowej należałoby się do tego przyłożyć. Wtedy można oczekiwać korzyści, również na dalszym etapie działalności. Oczekiwanie, że po rzuceniu takim ochłapem fani „Harry’ego Pottera” będą klaskać z radości jest dużym błędem. Przed lekturą dziwiłam się niskiej ocenie tej książki. Natomiast po – dziwię się, że jest taka wysoka.

„Harry Potter – filozoficzny czarodziej” to książka dno. Nikomu nie polecam, a zwłaszcza fanom, którzy będą mogli tak jak ja, co najwyżej najpierw unieść brwi ze zdziwienia, aż pod samą linię włosów, a potem zacząć rzucać książką w napadach furii.

Jorgen Gaare i Oystein Sjaastad popisali się ignorancją, olali czytelników i sprawili, że nigdy nie sięgnę po nic, jeżeli będzie, to autorstwa, chociaż jednego z tych panów. Nie lubię tracić czasu na autorów, którzy nie szanują swoich czytelników. „Harry Potter – filozoficzny czarodziej” to na taki brak szacunku najlepszy dowód. I nawet najdłuższa lista przypisów tego nie zmieni…

Katastrofa. Tym mogłabym podsumować tę książkę. Miało być tak pięknie… Miało być dużo „Harry’ego Pottera. Ambitne podejście do tematu, okraszone ciekawostkami z filozofii, na co dzień pomijanych w świecie zwykłych śmiertelników a wyszedł kloc. W zasadzie patrząc na rozmiar, to klocek. Dlaczego?

„Harry Potter”, to seria niezwykle bliska memu sercu. Gdyby nie ona pewnie...

Podejście autorów do tematu ciekawe, nie powiem. Ale książka powstała przed zakończeniem sagi więc jest trochę niepełna. Niemniej polecam wszystkim, którym całe życie się wmawia że czytając szeroko pojętą fantastykę, marnują czas. Ta pozycja jest dowodem koronnym na to, że jest dokładnie odwrotnie.

Podejście autorów do tematu ciekawe, nie powiem. Ale książka powstała przed zakończeniem sagi więc jest trochę niepełna. Niemniej polecam wszystkim, którym całe życie się wmawia że czytając szeroko pojętą fantastykę, marnują czas. Ta pozycja jest dowodem koronnym na to, że jest dokładnie odwrotnie.

"Niestety" nie jest to książka odsłaniająca tajemnice boskiego natchnienia p. Rowling. Nie odkrywa też utajonego przesłania.
Opisuje za to lekko i miejscami dowcipnie bogate poglądy filozoficzne i nawiązania do tradycji i kultury, których można się dopatrzyć w mądrym dziele p. Rowling. Ciekawa popularyzacja filozofii zwłaszcza dla młodzieży. Pozwala na zmianę spojrzenia na niektóre wątki i postacie.
Jeden minus to pochwała marksizmu leninizmu. Widać że autorzy nie znają go z autopsji.

"Niestety" nie jest to książka odsłaniająca tajemnice boskiego natchnienia p. Rowling. Nie odkrywa też utajonego przesłania.
Opisuje za to lekko i miejscami dowcipnie bogate poglądy filozoficzne i nawiązania do tradycji i kultury, których można się dopatrzyć w mądrym dziele p. Rowling. Ciekawa popularyzacja filozofii zwłaszcza dla młodzieży. Pozwala na zmianę spojrzenia na...

Miałam się dziś zabierać za napisanie paru słów o skończonej wczoraj Księdze cmentarnej, jednak tej czytelniczej katastrofy pominąć nie mogę i od razu po skończonej lekturze dorwałam się do pisania o porażce, jaką jest Harry Potter. Filozoficzny czarodziej.

Szczerze mówiąc, nawet nie wiem, od czego zacząć. Jest tego tyle, że ciężko mi wszystko uporządkować. Od początku lektury tej książki wypunktowywałam sobie uwagi, jakie potem zawrę w opinii o niej. Rzadko zdarza mi się coś takiego, chyba że coś konkretnie tłucze mi się po głowie (zazwyczaj są to pojedyncze myśli do poszczególnych książek). Tym razem z czasem jak strony upływały, tworzył się wręcz wypunktowany plan z uwagami na temat Filozoficznego czarodzieja. Chyba nie pozostaje mi nic innego jak zwyczajnie je wymienić i krótko rozwinąć.

Gaare i Sjaastad stworzyli książkę o filozofii w Harrym Potterze. Taki był pierwotny zamysł. Rezultatem jednak jest miałki podręcznik do nauki filozofii – to zwyczajny przekrój przez epoki, zaznaczenie konkretnych postaci i to by było na tyle. Harry’ego Pottera w Harrym Potterze jest tyle co nic. Liczyłam na coś, co pozwoli mi odkryć nowe, nieznane smaczki sagi, uaktualniające mi dodatkowo to wszystko, dostałam natomiast suche fakty, niekoniecznie związane z tematem głównym. Jednak gdy już występują jakieś związki pomiędzy omawianą książką a rzeczoną wcześniej filozofią, autorzy snują naciągane wywody, które wręcz wydają się czytelnikowi śmieszne.
Infantylność książki obnażona jest szczególnie w niebagatelnych błędach, jakie w sobie posiada. Przykładowo:
„W Hogwarcie zaczyna wrzeć erotyzm […]”*
„[Slughorn] miał wyraźne powody, by nie zdradzić całej prawdy , prawdopodobnie dlatego, iż nie pasowała do jego napuszonego wizerunku.”**
Gdzie w Hogwarcie wrzał erotyzm? Czy tylko ja jestem tak ślepa, że nie zauważyłam tego rozpasania fizycznego na kartach powieści? I w którym momencie Slughorn był napuszony? Bo ja chyba cierpię na jakieś zaburzenia wzroku. Te i inne faile możemy znaleźć zaczytując się w tą lekturę.

Wydawca miał naprawdę ciekawy pomysł na wydanie tej publikacji. Każda strona wygląda bardzo barwnie – różne czcionki, wielkości, tu cytat, tam biogram, tutaj obrazek – wszystko prezentuje się naprawdę ładnie. Jednak gdy przyjrzymy się obrazkom, poczytamy cytaty, łącząc je z treścią to de facto nie mają one nic wspólnego z tym, co czytamy jako tekst główny. Wszystkie materiały dodatkowe są jakby w ogóle nie wyselekcjonowane, umieszczone tam od czapy. To wszystko sprawia, że potencjał książki został zduszony już w zarodku i skazany na porażkę.

Kolejnym minusem jest fakt, że Filozoficznego czarodzieja nie powinni czytać ludzie, którzy z sagą o Harrym jeszcze się nie zaznajomili. Owszem, wiadomo, książka miała być uzupełnieniem tego wszystkiego. Dokładnie, uzupełnieniem, a nie streszczeniem jej.
Śmieszyły mnie także niezmiernie ciągłe odwołania do Biblii – myślę, że autorka pisząc o przygodach Harry’ego jako ostatnią chwyciłaby Biblię, aby się nią inspirować (ale to moje subiektywne zdanie.)
Wspominając już o autorce omawianej w książce sagi, zastanawia mnie bardzo, co Ona na taki komentarz do serii o Harrym? Nie szukałam niczego na ten temat w sieci, jednak jestem bardzo ciekawa, jak odebrała tą arcynadinterpretację swojego dzieła.

Rzeczywistość jest taka, że Rowling stworzyła jeden z najbardziej kasowych bestselerów ostatnich lat? Dekady? Zgarnęła (i zgarnia) za swojego Graala kupę pieniędzy i to zapewne był niezły motor do napisania takiej książki dla dwóch autorów. Pieniądze rządzą tym światem i niepohamowana ich rządza może opętać każdego. Chęci są, jednak nie każdy jest do tego stworzony.

Książki nie polecam nikomu. Ta dwójeczka jest tylko za to, że dowiedziałam się paru ciekawostek, niestety jednak nie związanych kompletnie z HP. Jest ich jednak zaledwie dwie? Dlatego śmiało możecie sobie książkę darować, a tymi ciekawostkami spokojnie się z Wami podzielę i nic Was nie ominie :D Mimo srogich opinii na lubimy czytać uparłam się na tą książkę no i mam za swoje. Daaaawno nie czytałam nic tak wybitnie słabego. Zatem omijajcie Filozoficznego czarodzieja szerokim łukiem!

* Harry Potter. Filozoficzny czarodziej – s. 114
* tamże – s. 175

Miałam się dziś zabierać za napisanie paru słów o skończonej wczoraj Księdze cmentarnej, jednak tej czytelniczej katastrofy pominąć nie mogę i od razu po skończonej lekturze dorwałam się do pisania o porażce, jaką jest Harry Potter. Filozoficzny czarodziej.

Szczerze mówiąc, nawet nie wiem, od czego zacząć. Jest tego tyle, że ciężko mi wszystko uporządkować. Od początku...

Świetna książka ;)

Świetna książka ;)

Trudno powiedzieć czy to dobra książka czy zła. W zasadzie bardziej przeznaczona dla młodzieży niż dorosłych. Ciekawym rozwiązaniem są umieszczone cytaty i biogramy wspominanych w tekście filozofów.

Trudno powiedzieć czy to dobra książka czy zła. W zasadzie bardziej przeznaczona dla młodzieży niż dorosłych. Ciekawym rozwiązaniem są umieszczone cytaty i biogramy wspominanych w tekście filozofów.

Ciekawe, rzeczowe spojrzenie na świat w powieściach o Harrym Potterze. Czyta się lekko, ale pozycja ta porusza naprawdę ważne tematy. Klaruje pojęcia i symbole.

Ciekawe, rzeczowe spojrzenie na świat w powieściach o Harrym Potterze. Czyta się lekko, ale pozycja ta porusza naprawdę ważne tematy. Klaruje pojęcia i symbole.