Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czyżby autor notki na obwolucie czytał mi w myślach? Zgadzam się z każdym słowem. Mądra i urocza, żywo i barwnie przedstawiająca świat, z wspaniale nakreślonymi postaciami, które stają się bliskie czytelnikowi jak dobrzy znajomi. Uśmiecham się do ostatniej strony, do okładki, do zdjęcia autorek. One też się uśmiechają.

Czyżby autor notki na obwolucie czytał mi w myślach? Zgadzam się z każdym słowem. Mądra i urocza, żywo i barwnie przedstawiająca świat, z wspaniale nakreślonymi postaciami, które stają się bliskie czytelnikowi jak dobrzy znajomi. Uśmiecham się do ostatniej strony, do okładki, do zdjęcia autorek. One też się uśmiechają.

Ma w sobie jakąś magię dającą się wyczuć dopiero po pewnym czasie, gdy powoli, niespiesznie nieuchwytna i z początku niezauważalna wypływa ze stron i zalewa czytelnika. Dobrą opowieść tworzą treść i towarzysząca jej atmosfera. Nawet jeśli prędzej czy później wylecą mi z głowy nazwiska, relacje bohaterów i intrygi, tak, że kiedy ktoś zapyta mnie, o czym właściwie jest ta książka, będę w stanie powiedzieć tylko tyle, że mowa w niej o miłości, śmierci i pisarzu, to nigdy nie zapomnę atmosfery przygnębionej, przesiąkniętej deszczem i pełnej tajemnic Barcelony. Kończę czytać z kamieniem (mimo wszystko) niespadającym z serca i z odrobiną świeżo nabytej, przeciwnej mu nadziei oraz wiary w ludzi i dobre zakończenia. Bo Zafón jest mistrzem w snuciu opowieści.

Ma w sobie jakąś magię dającą się wyczuć dopiero po pewnym czasie, gdy powoli, niespiesznie nieuchwytna i z początku niezauważalna wypływa ze stron i zalewa czytelnika. Dobrą opowieść tworzą treść i towarzysząca jej atmosfera. Nawet jeśli prędzej czy później wylecą mi z głowy nazwiska, relacje bohaterów i intrygi, tak, że kiedy ktoś zapyta mnie, o czym właściwie jest ta...