Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Margaret Atwood z jednej strony bawi się motywami znanymi z Orwella, gdzie kontrola ma pokazać prawdziwe ludzkie oblicze, z drugiej wymyśla nowy eksperyment więzienny.
Bohaterami książki czyni małżeństwo Charmaine i Stana, którzy znaleźli się w bardzo trudnej sytuacji materialnej i zmuszeni są mieszkać w samochodzie. Gdy natrafiają na ogłoszenie o tajemniczym projekcie Pozytron, który jest eksperymentem społecznym gwarantującym własny dom i zatrudnienie, od razu zgadzają się na wzięcie w nim udziału. Od tej chwili mają życ w specyficznym świecie: będą przez miesiąc mieszkać w nowym domu, miesiąc będą spędzać w więzieniu. Jednak z pozoru idealne nowe życie szybko zaczyna się gmatwać.
I choć pomysł na książkę jest ciekawy, to niestety brak dynamiki i ostatecznie słabe wykorzystanie głównego plotu, sprawiły że książka zawiodła mnie po całości. Jakoś ją zmęczyłam, z ulgą odłożyłam na półkę i jestem przekonana, że nie będę o niej myśleć. Duży zawód.

Margaret Atwood z jednej strony bawi się motywami znanymi z Orwella, gdzie kontrola ma pokazać prawdziwe ludzkie oblicze, z drugiej wymyśla nowy eksperyment więzienny.
Bohaterami książki czyni małżeństwo Charmaine i Stana, którzy znaleźli się w bardzo trudnej sytuacji materialnej i zmuszen...

Rozwiń Zwiń

Prawie 700 stron świetnie napisanego polskiego kryminału. Jakże dobrze mi się to czytało! Warszawa, zmęczony życiem policjant, któremu przydzielają jako partnerkę przeniesioną z Wrocławia tajemniczą Adę. Początkowo ich współpraca nie układa się dobrze, ale zabójstwo młodej dziewczyny i coraz bardziej skomplikowane tropy robią z nich duet idealny. I ja ten duet bardzo polubiłam. A intryga też jest zacna: czeczeńscy uchodźcy, tajemniczy ruch religijny, niepozornie wyglądające zniknięcie innej młodej dziewczyny.
I choć zakończenie mnie nie zaskoczyło (ale to już kolejny raz tak mam, to po prostu wina tego, że ja za dużo przeczytałam w życiu kryminałów), to czytałam cały czas z zaciekawiam i bardzo bym chciała, żeby powstała kontynuacja. A jeśli tak się nie stanie, to chociaż ekranizacja, bo postać Ady aż się prosi o to, aby stała się też filmową (lub serialową) bohaterką. Super inteligentna książka, czytajcie. Szkoda, że przeszła trochę bez echa na naszym rynku wydawniczym.

Prawie 700 stron świetnie napisanego polskiego kryminału. Jakże dobrze mi się to czytało! Warszawa, zmęczony życiem policjant, któremu przydzielają jako partnerkę przeniesioną z Wrocławia tajemniczą Adę. Początkowo ich współpraca nie układa się dobrze, ale zabójstwo młodej dziewczyny i cor...

Rozwiń Zwiń

Mini opowieści, skrawki.
Hiszpania kryzysu, Hiszpania generała Franco, Hiszpania Almodovara. Hiszpania wolności i Hiszpania dyktatury. Hiszpania konserwatywna do szpiku kości i Hiszpania lewicowa. Małe wielkie historie. Bardzo intymne i jednocześnie bardzo uniwersalne.
Autorka poprzez swoich bohaterów, zwykłych ludzi, opowiada o kraju, który nie może uporać się zarówno z przeszłością jak i z teraźniejszością.
Wielkie dramaty, dużo smutku, trochę radości.
Momentami ten reportaż mnie bardzo ciekawił, niestety w ogólnym rozrachunku nieco zawiódł. Najpierw myślałam, że to przez formę, w końcu stwierdziłam, że jednak chyba dlatego, że wolę jeden temat mocno opowiedziany niż wiele delikatnych muśnięć. Ale na pewno jest to ciekawy głos, który poszerza wiedzę o Hiszpanii, w której wciąż goją się rany.
Ps. Okładka sztos, bardzo dobrze obrazująca dzisiejszą Hiszpanię.
Prawie 6/10 :)

Mini opowieści, skrawki.
Hiszpania kryzysu, Hiszpania generała Franco, Hiszpania Almodovara. Hiszpania wolności i Hiszpania dyktatury. Hiszpania konserwatywna do szpiku kości i Hiszpania lewicowa. Małe wielkie historie. Bardzo intymne i jednocześnie bardzo uniwersalne.
Autorka poprzez sw...

Rozwiń Zwiń

Bardzo chciałam powrócić do tej lektury. Doskonałym pretekstem było wydanie Wydawnictwa MG z tłumaczeniem i ilustracjami Bruno Schultza.
Okazało się, że po kilkunastu latach pamiętam „Proces” zupełnie inaczej. Czytając dziś nie czułam tego mroku i osaczenia, które odczuwałam podczas lektury bedąc nastolatką. Cieszę sie z tej ponownej lektury, bo dziś dostrzegłam zupełnie inne rzeczy w tej niecodziennej powieści Kafki.
Jakiś czas temu zrobiłam sobie rereading „Dżumy”, teraz „Procesu”. Mam zamiar zrobić jeszcze kilka takich powrotów, bo to bardzo ciekawe doświadczenie.
Ps. Ilustracje Schultza doceniam, ale zupełnie nie pasowały mi do tego, jak widziałam bohaterów w mojej wyobraźni.

Bardzo chciałam powrócić do tej lektury. Doskonałym pretekstem było wydanie Wydawnictwa MG z tłumaczeniem i ilustracjami Bruno Schultza.
Okazało się, że po kilkunastu latach pamiętam „Proces” zupełnie inaczej. Czytając dziś nie czułam tego mroku i osaczenia, które odczuwałam podczas lektur...

Rozwiń Zwiń

No niestety, choć bohaterki tej książki, niejednokrotnie ciekawe, zawsze nietuzinkowe, to już sposób opowieści o nich bardzo słaby. Jest nudno, bez polotu. Szkoda.
Lata 20-te i ich niegrzeczne bohaterki zasługiwały na lepszą opowieść.

No niestety, choć bohaterki tej książki, niejednokrotnie ciekawe, zawsze nietuzinkowe, to już sposób opowieści o nich bardzo słaby. Jest nudno, bez polotu. Szkoda.
Lata 20-te i ich niegrzeczne bohaterki zasługiwały na lepszą opowieść.

Ponad milion sprzedanych egzemplarzy w samej tylko Francji, nagroda Goncourtów, wydana w wielu językach. I ja sie wcale temu wszystkiemu nie dziwię. Jak to dobrze się czyta, jak to jest wciągające, jak lekko napisane, a jakie inteligentne, czasem nawet filozoficzne.
W pierwszej części książki, w krótkich rozdziałach poznajemy kilkunastu bohaterów (pozornie ze sobą niezwiązanych), pochodzących głównie albo z Francji albo ze Stanów Zjednoczonych. Jak się później okaże, te rozdziały i charakterystyka tych postaci, każdy szczegół ich dotyczący, będą bardzo istotne w ostatniej części książki.
Później autor przenosi nas na pokład lotu Air France lot AF006 z Paryża do Nowego Jorku, gdzie samolot musi zmierzyć się z niewiarygodnymi wręcz turbulencjami. Po tej traumatycznej przygodzie samolot zostaje przekierowany do tajnej bazy wojskowej. Dlaczego? Ponieważ jest to dokładnie ten sam lot, który już wylądował na JFK po wyjściu z podobnej burzy trzy miesiące temu. Był to ten sam samolot, ten sam numer lotu, ci sami ludzie są na pokładzie. Rzecz niewiarygodna. Służby natychmiast wzywają naukowców, najwybitniejsze ściśle umysły (m.in. kandydatów i laureatów nagrody Nobla). Jak wyjść z tej opresji? Co się stało? Jak wpłynie to na pasażerów, i w ogóle na cały świat?
Autor książki jest z wykształcenia matematykiem, dlatego radzi sobie z tematem świetnie, przy tym nie pisze niezrozumiale dla zwykłego czytelnika. Ja wciągnęłam się niesamowicie.
Dodatkowo książka jest bardzo aktualna i często popkulturowa. Mamy prezydenta Trumpa, mamy prezydenta Macrona, mamy praktycznie filmowych bohaterów. Jeśli podobała Wam się „Incepcja” albo „Nie patrz w górę” (z Jennifer Aniston i Leo DiCaprio), to ta książka też Wam się spodoba. W ogóle ona aż prosi się o zekranizowanie, mam nadzieję że filmowi twórcy też to dostrzegą.
Dodatkowym atutem jest filozoficzny aspekt, bardzo francuski, ale podany przystępnie.
Ja jestem zauroczona, na pewno przeczytam inne książki autora.
7,5/10

Ponad milion sprzedanych egzemplarzy w samej tylko Francji, nagroda Goncourtów, wydana w wielu językach. I ja sie wcale temu wszystkiemu nie dziwię. Jak to dobrze się czyta, jak to jest wciągające, jak lekko napisane, a jakie inteligentne, czasem nawet filozoficzne.
W pierwszej części ksią...

Rozwiń Zwiń

Biografia całkiem niezła, choć zdecydowanie mogłaby być bardziej skondensowana.
Antoine Cierplikowski, zwykły chłopak z Sieradza, który jako 17-latek wyjechał do Paryża i dzięki swojemu niesamowitemu talentowi stal się najsłynniejszym fryzjerem na świecie. To on wywindował fryzjerstwo do rangi sztuki (sam był niespełnionym rzeźbiarzem), to on wyzwolił kobiety z długich włosów, to on czesał najsłynniejsze kobiety Paryża, Europy i Ameryki. Jego klientami były słynne aktorki, arystokratki, królowe. Założył najpierw salon fryzjerski w centrum Paryża, potem jego sława sprawiła, ze cala Francja dopominała się jego talentu. W końcu jego salony powstały w Cannes, Marsylii, potem w Nowym Jorku (w Stanach finalnie powstało 86 jego salonów), w Australii. Upomniało się o niego Hollywood, czesał największe aktorki, współpracował z wytwórniami filmowymi. To jemu zawdzięczamy lakier do włosów, samoopalacz (dzięki Ci, kochany), kolorowe lakiery do paznokci. Pisano o nim sztuki, wspominano w książkach (m.in. w kryminałach Agathy Christie), dostał klucze do miasta San Francisco. Był milionerem, żył szumnie, miał żonę, choć tajemnicą poliszynela był jego homoseksualizm. Przyjaźnił się z największymi artystami tego świata. Pomagał polskim emigrantom, wspierał artystów z kraju. Co tu dużo mówić, był geniuszem. Umarł w swoim rodzinnym Sieradzu, zapomniany przez świat, przez Polskę. Jego życie to niesamowita historia, bardzo żal, że nawet dziś mało kto o nim słyszał, że zarówno Francja, Stany jak i Polska nie uczciły odpowiednio jego życia i spuścizny, którą pozostawił.

Biografia całkiem niezła, choć zdecydowanie mogłaby być bardziej skondensowana.
Antoine Cierplikowski, zwykły chłopak z Sieradza, który jako 17-latek wyjechał do Paryża i dzięki swojemu niesamowitemu talentowi stal się najsłynniejszym fryzjerem na świecie. To on wywindował fryzjerstwo do r...

Rozwiń Zwiń

"Izrael już nie frunie" zmarłego 2. maja Pawła Smoleńskiego to przykład tego, że polski reportaż jest faktycznie jednym z najlepszych na świecie. Ten zbiór reportaży/spotkań pochodzi sprzed prawie 20 lat. Smoleńskiej odwiedził Izrael, w czasie gdy miało dojść do ewakuacji osadników z Gazy. Rozmawiał na ten temat (ale i w ogóle na temat całego dzisiejszego Izraela) zarówno z Żydami, jak i Palestyńczykami. Jego reportaż jest niesamowicie żywy i obrazowy. Czytając, zastanawiałam się skąd wziął tych rozmówców - tyle różnych osobowości, tak ciekawych i barwnych. Ale chyba to też dowód na to, że był świetnym reporterem - potrafił znaleźć ciekawych ludzi i rewelacyjnie opisać rozmowy z nimi i wnioski z nich płynące.
Izreal, który przedstawił nam Smoleński to kraj niewiarygodnie podzielony, pełen konfliktów i różnych poglądów. I choć po przeczytaniu tej książki nie wiem wszystkiego o Izraelu (bo jest to po prostu niemożliwe), to lektura dała mi pewnien obraz, wiele wyjaśnień i otworzyła pole do kolejnych poszukiwań na ten temat. Naprawdę dobra rzecz, czytajcie.

"Izrael już nie frunie" zmarłego 2. maja Pawła Smoleńskiego to przykład tego, że polski reportaż jest faktycznie jednym z najlepszych na świecie. Ten zbiór reportaży/spotkań pochodzi sprzed prawie 20 lat. Smoleńskiej odwiedził Izrael, w czasie gdy miało dojść do ewakuacji osadnik...

Rozwiń Zwiń

5,5/10 Oto rzecz niezwykła. Piękna książka, która pokazuje siłę mitu i moc literatury, świetnie napisana, doskonale przemyślana, i... strasznie się zmęczyłam czytając ją. Przeczytałam na siłę, tylko z szacunku da autora, dlatego, że poprzednia jego książka, czyli "Światło ukryte w mroku" mnie totalnie zachwyciła. Pierwszy raz poczułam na własnym przykładzie, że czasem po prostu nie ma chemii pomiędzy czytelnikiem a książką. Jest mi smutno, ale co zrobić.

5,5/10 Oto rzecz niezwykła. Piękna książka, która pokazuje siłę mitu i moc literatury, świetnie napisana, doskonale przemyślana, i... strasznie się zmęczyłam czytając ją. Przeczytałam na siłę, tylko z szacunku da autora, dlatego, że poprzednia jego książka, czyli "Światło ukryte w mro...

Rozwiń Zwiń