Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książkę zakupiłam za mniej niż 5 zł, z wyprzedaży w księgarni internetowej. Po prostu dopełniłam sobie rachunek do kwoty x. Odczekała na półce kilka miesięcy i w końcu, bez większych oczekiwań wpadła n listę - teraz czytam.
Nie zagłębiałam się wcześniej w opis, dlatego pozytywnie zaskoczyła mnie ta historia. Lubię powieści, które dotyczą Hiszpanii, Hiszpanów, mają swój klimat. Tak właśnie było i w przypadku "Olvido". Czas w powieści to nie tylko tu i teraz. Podróżujemy przez etapy teraźniejsze, w których swego rodzaju walki z czasem prowadzą bohaterowie. A to tylko pretekst do podróży w czasie, poznajemy więc przeszłość, niedaleką, sprzed paru a nawet kilkudziesięciu i więcej lat. Pojawia się również wizja czasu przyszłego. Co będzie, jak sobie poradzę, co mam robić. Proste i jednocześnie niecodzienne zdarzenia, zrządzenia losu, przypadki, historie ważne nie tylko dla jednostki ale również dla społeczeństwa. Każdy w tych podróżach czasoprzestrzennych odnajdzie swoje rozważania, odbicie emocji, które nie jednemu z nas towarzyszyły, towarzyszą lub mogą nas spotkać.
Polecam. Książka nie jest z tych, które porywają nas, chwytają za gardło, wstrzymują oddech i zaprzątają myśli. Jednak na swój sposób brak ekstremalnych wydarzeń powoli nas uwodzi i pozwala płynąć nam przez meandry ludzkich historii i uczuć.

Książkę zakupiłam za mniej niż 5 zł, z wyprzedaży w księgarni internetowej. Po prostu dopełniłam sobie rachunek do kwoty x. Odczekała na półce kilka miesięcy i w końcu, bez większych oczekiwań wpadła n listę - teraz czytam.
Nie zagłębiałam się wcześniej w opis, dlatego pozytywnie zaskoczyła mnie ta historia. Lubię powieści, które dotyczą Hiszpanii, Hiszpanów, mają swój...

Kolejna część opisująca dalsze losy Aleksandra i Tatiany. Inna, niż poprzednia. Bohaterowie są rozdzieleni, próbują znaleźć dobrą drogę w nowym etapie ich życia. Sporo też o ich przeszłości, momentach z życia poprzedzających ich pierwsze spotkanie, co sprawia, że nie ma tutaj tej dynamiki z "Jeźdźca miedzianego". Nie uważam tego jednak za minus, ponieważ przypomina to prawdziwe życie - na początku wszystko ma prędkość światła, czasem dźwięku, ale i tak czas szybko pędzi do przodu. Później przychodzi powoli to zwykłe prawdziwe życie, otwiera się powoli przyszłość a woła za nami przeszłość.

Poprzednio dodałam słowa piosenki, które według mnie opisywały trafnie pierwszą część. Tym razem, już w trakcie lektury trzeciej części (do której do pewnego momentu słowa poniżej podane też uważam za dobry jej opis) usłyszałam piosenkę w wykonaniu zespołu Muzyka Końca Lata "Nie ukryjesz się przede mną" i to właśnie przy niej poczułam, że to jest muzyczny opis "Tatiany i Aleksandra":

"Nie ukryjesz się przede mną,
Znam kryjówki twe.
Znajdę drogę w noc najbardziej ciemną,
Nic nie wstrzyma mnie.
Nic nie powstrzyma tej miłości…"

Kolejna część opisująca dalsze losy Aleksandra i Tatiany. Inna, niż poprzednia. Bohaterowie są rozdzieleni, próbują znaleźć dobrą drogę w nowym etapie ich życia. Sporo też o ich przeszłości, momentach z życia poprzedzających ich pierwsze spotkanie, co sprawia, że nie ma tutaj tej dynamiki z "Jeźdźca miedzianego". Nie uważam tego jednak za minus, ponieważ przypomina to...

Losy Tatiany i Aleksandra zauroczyły mnie, pochłonęły, odbijały się echem w mojej głowie. Z pewnością można by wypunktować minusy, ale po co?
Jestem już w trakcie czytania drugiej części cyklu. Od kilku dni zyję tylko tą historią. Na kartach powieści, mimo że akcja dzieje się podczas II wojny światowej i wiele sytuacji jest tak naprawdę niewyobrażalnych dla nas dzisiaj, odnajduję zapisane swoje emocje, przeżycia, przemyślenia czy zachowania, które mogłabym przypisać ludziom wokół mnie. Nie wiedziałam co napisać, a wczoraj wracając do domu, myślałam tylko o tym, by chwycić książkę i po prostu dalej ją pochłaniać i usłyszałam piosenkę K. Zalewskiego "Kurier". Zasłuchana w słowa, stwierdziłam, że jest to doskonały opis tej historii...(z małą zmianą miesiąca)

"Mam taki sen
Choć to daleko, w końcu dojdziemy tam
Mam taki sen
Że nasze dzieci oglądają nowy świat

Choć każdy dzień być może ostatni
Za mało kul, by mnie trafić
Mam taki sen
Jeszcze pogoda przyjdzie piękna jak początek czerwca"

Losy Tatiany i Aleksandra zauroczyły mnie, pochłonęły, odbijały się echem w mojej głowie. Z pewnością można by wypunktować minusy, ale po co?
Jestem już w trakcie czytania drugiej części cyklu. Od kilku dni zyję tylko tą historią. Na kartach powieści, mimo że akcja dzieje się podczas II wojny światowej i wiele sytuacji jest tak naprawdę niewyobrażalnych dla nas dzisiaj, ...