Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przyjaźń wymaga dużej ilości taniego alkoholu, długich rozmów do świtu, długich podróży zapchanym pociągiem, a czasem i trzymania za włosy , gdy ktoś rzyga do kibla, choć to ostatnie to raczej w przypadku kobiet. A w miarę upływu czasu coraz trudniej jest poznawać kogoś nowego, bo zamykamy się na takie doznania, stajemy się coraz bardziej cyniczni i podejrzliwi. Nie jesteśmy w stanie już się otworzyć, tak jak to było, kiedy się miało osiemnaście lat.

Przyjaźń wymaga dużej ilości taniego alkoholu, długich rozmów do świtu, długich podróży zapchanym pociągiem, a czasem i trzymania za włosy , gdy ktoś rzyga do kibla, choć to ostatnie to raczej w przypadku kobiet. A w miarę upływu czasu coraz trudniej jest poznawać kogoś nowego, bo zamykamy się na takie doznania, stajemy się coraz bardziej cyniczni i podejrzliwi. Nie jesteśmy w ...

...nawet Bóg nie uratuje głupca.

...nawet Bóg nie uratuje głupca.

...podniósł na niego swoje lodowato błękitne oczy. Jak szkło, które kaleczy. Puste i przezroczyste. Tak, tak właśnie wygląda zło...

...podniósł na niego swoje lodowato błękitne oczy. Jak szkło, które kaleczy. Puste i przezroczyste. Tak, tak właśnie wygląda zło...

Szczęście naprawdę jest napojem gazowanym. Wypijasz haust i wydaje ci się,że nigdy nie miałeś w ustach nic równie przyjemnego. Lecz za chwilę odczuwasz znacznie większe pragnienie i chociaż pociągasz łyk za łykiem, żaden nie kryje już w sobie rozkosznej świeżości i zwalającej z nóg intensywności pierwszego haustu. Jedyne, co ci zostaje, to blednące wspomnienie pierwszego wrażenia, więc starasz się je odnaleźć, kupując podwójną ilość butelek familijnych albo zgrzewek po sześć lub dwanaście sztuk.

Szczęście naprawdę jest napojem gazowanym. Wypijasz haust i wydaje ci się,że nigdy nie miałeś w ustach nic równie przyjemnego. Lecz za chwilę odczuwasz znacznie większe pragnienie i chociaż pociągasz łyk za łykiem, żaden nie kryje już w sobie rozkosznej świeżości i zwalającej z nóg intensywności pierwszego haustu. Jedyne, co ci zostaje, to blednące wspomnienie pierwszego wrażen...

tylko będąc gotowym na porażkę można osiągnąć coś wielkiego.

tylko będąc gotowym na porażkę można osiągnąć coś wielkiego.

Moja prawda o miłości mówi mi, że ludzie, którzy dużo kochali, długo zachowują młodość i urodę, a także, o dziwo, świeżość uczuć i nawet w jesieni życia są zdolni do wielkich, wspaniałych miłości. To nie kobiety niszczą mężczyznę, ale alkohol wypijany w ich obecności, nie przespane noce w knajpach. Prawdziwi smakosze miłości nie tam jednak szukają obiektów swoich zainteresowań, podobnie jak nigdy nie dają kobiecie alkoholu, gdyż on przyćmiewa ich zmysły i odbiera im zdolność przeżywania rozkoszy. To nieudacznicy seksualni powtarzają hasło: „Wino, kobieta i śpiew", bo te trzy elementy wykluczają się nawzajem. To oni wymyślili zdanie, że „pijana kobieta to anioł w łóżku". Miłość, drogi panie, ma właściwości lecznicze, a ciało kobiety właściwości uzdrawiające.

Moja prawda o miłości mówi mi, że ludzie, którzy dużo kochali, długo zachowują młodość i urodę, a także, o dziwo, świeżość uczuć i nawet w jesieni życia są zdolni do wielkich, wspaniałych miłości. To nie kobiety niszczą mężczyznę, ale alkohol wypijany w ich obecności, nie przespane noce w knajpach. Prawdziwi smakosze miłości nie tam jednak szukają obiektów swoich zainteresowań,...

Raz na jakiś czas (...) wyobrażał sobie siebie sprzed paru lat, stojącego gdzieś w dalszej części swojej osi czasu, patrzącego na przyszłe życie, które zapada się w sobie jak umierająca gwiazda. Jego przyszłość stawała się ograniczona, ciemna i gęsta, a ścigające ją siły grawitacji ponure oraz nieuniknione.

Raz na jakiś czas (...) wyobrażał sobie siebie sprzed paru lat, stojącego gdzieś w dalszej części swojej osi czasu, patrzącego na przyszłe życie, które zapada się w sobie jak umierająca gwiazda. Jego przyszłość stawała się ograniczona, ciemna i gęsta, a ścigające ją siły grawitacji ponure oraz nieuniknione.

Polska jest brzydka. Oczywiście nie cała, żadne miejsce nie jest całkowicie brzydkie. Ale jak wyciągnąć średnią, to Polska jest brzydsza niż jakikolwiek kraj w Europie. Nasze piękne góry nie są ładniejsze od czeskich czy słowackich, o Alpach nie wspominając. Nasze pojezierza to daleki cień skandynawskich. Plaże lodowatego Bałtyku rozśmieszają każdego, kto odwiedził kiedykolwiek te nad Morzem Śródziemnym. Rzeki nie przyciągają podróżujących jak Ren, Sekwana czy Loara. Reszta to nudny, płaski teren, częściowo zalesiony, ale też żadne puszcze Śródziemia to to nie są, w porównaniu z dzikimi ostępami Norwegii czy krajów alpejskich wypadamy blado. Nie ma cudów natury, które zdobiłyby okładki międzynarodowych albumów podróżniczych. Niczyja to wina, po prostu osiedliliśmy się na nudnych, rolniczo obiecujących terenach i tyle. Co wyglądało sensownie w epoce trójpolówki, w czasach międzynarodowej turystyki już takie oczywiste nie jest. Nie ma też miast ładnych w całości. Nie ma Sieny, Brugii, Besançon, Bazylei czy chociażby Pardubic. Są miasta, w których jak dobrze spojrzeć i za bardzo nie obracać głowy, a już broń Boże nie iść przecznicę dalej, można zobaczyć ładny fragment. Niczyja to wina. Tak jest i tyle. Ale są chwile, kiedy Polska jest najpiękniejszym miejscem na świecie. To majowe dni po burzy, kiedy zieleń jest soczysta i świeża, chodniki lśnią wilgocią, a my wszyscy zdjęliśmy po raz pierwszy od pół roku płaszcze i czujemy, że udziela nam się potęga sił natury. To sierpniowe wieczory, rozkosznie rześkie po całym dniu żaru, kiedy zapełniamy ulice i ogrody, żeby zaczerpnąć powietrza, złapać końcówkę lata i czekać na spadające gwiazdy. Ale przede wszystkim to pierwszy prawdziwy zimowy poranek, kiedy wstajemy razem z dniem po całonocnej śnieżycy i widzimy, że świat za oknem zamienił się w bajkową scenerię. Wszystkie mniejsze defekty zostały zakryte, te większe ciut przysłonięte, a najgorsze brzydactwa zyskały szlachetną w swojej prostocie, białą, lśniącą oprawę.

Polska jest brzydka. Oczywiście nie cała, żadne miejsce nie jest całkowicie brzydkie. Ale jak wyciągnąć średnią, to Polska jest brzydsza niż jakikolwiek kraj w Europie. Nasze piękne góry nie są ładniejsze od czeskich czy słowackich, o Alpach nie wspominając. Nasze pojezierza to daleki cień skandynawskich. Plaże lodowatego Bałtyku rozśmieszają każdego, kto odwiedził kiedykolwiek...

Gdy ktoś wbija nam nóż w serce, to nie nasza wina, że odczuwamy ból.

Gdy ktoś wbija nam nóż w serce, to nie nasza wina, że odczuwamy ból.

Uważam, że ludzie, którzy zaznali nieszczęścia i przetrwali je, mają obowiązek pomagać innym. Mówiąc metaforycznie, nie możemy pozwolić na to, aby ktoś utonął tam, gdzie nas uratowano.

Uważam, że ludzie, którzy zaznali nieszczęścia i przetrwali je, mają obowiązek pomagać innym. Mówiąc metaforycznie, nie możemy pozwolić na to, aby ktoś utonął tam, gdzie nas uratowano.

(...)niepokojący zwyczaj "natychmiastowego formułowania wniosków bez przemyślenia dostępnych informacji". Czyż nie jest to sympatycznie podana definicja głupoty?

(...)niepokojący zwyczaj "natychmiastowego formułowania wniosków bez przemyślenia dostępnych informacji". Czyż nie jest to sympatycznie podana definicja głupoty?

Sukces to nie brak pożarek, ale umiejętność podnoszenia się w razie upadku.

Sukces to nie brak pożarek, ale umiejętność podnoszenia się w razie upadku.

Nie ma żadnego 'ale'. Jest tylko droga.

Nie ma żadnego 'ale'. Jest tylko droga.

(...) zwy­czaj­na ko­bie­ta, tak zwy­czaj­na, że wręcz sta­ty­stycz­na, pogrążyła się w nie­we­sołych myślach na własny te­mat. Właśnie doszła do wnio­sku, że była do bani już w mo­men­cie na­ro­dzin. Po­nie­waż wcześniej miała całe dzie­więć mie­sięcy, żeby od­da­lić się od per­fek­cyj­nej sie­bie. Tak to so­bie wy­obrażała, że może jesz­cze w chwi­li poczęcia wskazówka na jej ma­no­me­trze na bo­skiej ta­bli­cy stała pośrod­ku zie­lo­ne­go pola i na­gle drgnęła, zupełnie nie w tę stronę co trze­ba. Nie na tyle, żeby była cho­ra, upośle­dzo­na czy głupia – nic z tych rze­czy. Po pro­stu wskazówka drgnęła i prze­sunęła się z zie­lo­ne­go na po­ma­rańczo­we. I kie­dy pierw­sza komórka – kto wie, może jesz­cze na­prawdę faj­na – po­dzie­liła się na dwie, to były to dwie pierw­sze części nie­do­sko­nałej jej. Po­tem już poszło z górki i w mo­men­cie na­ro­dzin składała się z tak ol­brzy­miej ilości par­szy­wych komórek, że szko­dy były nie­od­wra­cal­ne.

(...) zwy­czaj­na ko­bie­ta, tak zwy­czaj­na, że wręcz sta­ty­stycz­na, pogrążyła się w nie­we­sołych myślach na własny te­mat. Właśnie doszła do wnio­sku, że była do bani już w mo­men­cie na­ro­dzin. Po­nie­waż wcześniej miała całe dzie­więć mie­sięcy, żeby od­da­lić się od per­fek­cyj­nej sie­bie. Tak to so­bie wy­obrażała, że może jesz­cze w chwi­li poczęcia wskazówka na jej...