Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Seria "Dworów" za mną. Były wzloty i upadki, ale koniec końców cieszę się, że całość przeczytałem. Są to dwa poziomy niżej niż naprawdę epicki, bardziej rozbudowany i ciekawszy "Szklany Tron". Tamtą serię chętnie przeczytam kiedyś raz jeszcze tak do "Dworów" już pewnie nie wrócę 😉

Sama druga część Dworu srebrnych płomieni jest o wiele lepsza niż pierwsza. Oczywiście jest to jedna książka niepotrzebnie podzielona na dwie części. Przynajmniej tutaj akcja jest ciekawsza pędzi i funduje fajne zwroty akcji. Jest też (nareszcie) pozbawiona prostackiego, wulgarnego seksu.
Transformacja Nesty ze skrajnie złej na dobrą osobę to jeden z lepszych wątków całego tomu. Natomiast ogromny progres w szkoleniu się przez Neste i jej nowe przyjaciółki to dla mnie pójście na skróty - za łatwo im to idzie. Dochodzi do takich absurdów, że 3 kobiety Fae po kilku miesiącach treningów są w stanie w brutalny sposób zabić wojowników Fae walczących w wielu wojnach przez stulecia. Głupiutkie to, ale sam motyw z wejściem na świętą górę i walka o przetrwanie w tym morderczym wyścigu czytało się świetnie. Szukanie i okiełznanie mocy "Skarbów Grozy" jest historią poboczną i bardzo spłyconą, ponieważ wewnętrzna przemiana Nesty jest tutaj najważniejsza. To jak ratuje Kasjana przed śmiercią mocą Kotła, to jak ratuje Feyre i dziecko oddając tą moc w niebyt, chwyta za serce. A moment w którym Nesta mówi do Feyry i Kasjana "Kocham Cię" jest czymś czego nigdy byśmy się nie spodziewali.

Cieszę się, że dobrnąłem do końca tej opowieści, było przewidywalnie i wszystko kończy się dobrze i cukierkowo, ale ja lubię szczęśliwe i wzruszające zakończenia.
Druga część "Dworów Srebrnych Płomieni" podobała mi się na równi z pierwszą trylogią, wiec ocena będzie taka sama.
Na razie książek Sarah J. Maas mi wystarczy - czas wrócić do innych serii i autorów. Do następnego :)

Seria "Dworów" za mną. Były wzloty i upadki, ale koniec końców cieszę się, że całość przeczytałem. Są to dwa poziomy niżej niż naprawdę epicki, bardziej rozbudowany i ciekawszy "Szklany Tron". Tamtą serię chętnie przeczytam kiedyś raz jeszcze tak do "Dworów" j...

Rozwiń Zwiń

Ta książka naprawdę ma potencjał, który moim zdaniem jest zmarnowany przez nachalne, prostackie i wręcz pornograficzne sceny seksu, którą ciągną się przez całą opowieść. Pytanie: po co?
Mamy tutaj naprawdę ciekawą opowieść, gdzie główną role odgrywa niesforna i zagubiona Nesta, która po wojnie z Hybernią wpada w nałóg alkoholowy. Z zarządzenia Feyry, pod okiem Kasjana zaczyna ona trening, który z czasem przeradza się w coś na czym Nescie zależy. Taka wewnętrzna walka z własnymi demonami to coś co ciągnie w górę tę część i daje masę frajdy z poznawania przyczyn, przez które Nesta jest taka zła i wredna. Końcowy monolog potrafi wzruszyć ;)
W tle mamy jeszcze poszukiwania 3 skarbów grozy, które pojawiają się znikąd i są intrygą dodaną na siłę, która jednak przebiegiem akcji potrafi mocno wciągnąć i zaskoczyć.
Gdyby nie te nieszczęsne "tanie porno" w formie bezczelnych i obrzydliwych scen seksu to całość zasługiwałaby nawet na ocenę jak pierwsza trylogia "Dworów", a tak musi być przynajmniej oczko niżej. (ta książka powinna być według mnie +18, serio!).
Dodatkowo jest to pierwsza część z dwóch tego tomu "Dworów", więc na podsumowanie serii przyjdzie jeszcze czas. Wracam niedługo :)

Ta książka naprawdę ma potencjał, który moim zdaniem jest zmarnowany przez nachalne, prostackie i wręcz pornograficzne sceny seksu, którą ciągną się przez całą opowieść. Pytanie: po co?
Mamy tutaj naprawdę ciekawą opowieść, gdzie główną role odgrywa niesforna i zagubiona Nesta, która po wo...

Rozwiń Zwiń

Ależ nijaka to była książka, wręcz jestem skłonny stwierdzić, że niepotrzebna i po prostu nudna. Oczywiście dowiadujemy się czegoś nowego o znanych i lubianych przez nas bohaterów przez co ocena nie jest niższa.

Całość skupia się na beztroskim przygotowaniu do przesilenia (naszej Wigilii) szukaniu i wręczaniu prezentów. Do tego otrzymujemy kolejne niesmaczne sceny seksu (Feyry i Rhysa) i użalanie się wszystkich nad Nestą, która ma wszystko gdzieś.

Porównując tą poboczną cześć do pobocznej części ze "Szklanego Tronu" czyli "Wieży Świtu" to niebo, a ziemia. Tam mamy wielką, epicką, ciekawą i długą opowieść, a tutaj przeciętną i wręcz niepotrzebną nowelkę. Szkoda, bo pomału jestem już całą serią zmęczony i oby ostatni tom dostarczył powiewu świeżości.
Będzie on w głównej mierze o niesfornej i nielubianej przez czytelników Neście, wiec może być ciekawie :)
Oby.

Ależ nijaka to była książka, wręcz jestem skłonny stwierdzić, że niepotrzebna i po prostu nudna. Oczywiście dowiadujemy się czegoś nowego o znanych i lubianych przez nas bohaterów przez co ocena nie jest niższa.

Całość skupia się na beztroskim przygotowaniu do przesilenia (naszej Wigilii...

Rozwiń Zwiń

Po obejrzeniu prawie czterech sezonów serialu "Ostatnie Królestwo" postanowiłem zabrać się za pierwszy tom pierwowzoru i nie zawiodłem się.

Jest tu wiele taktycznych, bitewnych, balistycznych scen, których do końca nie rozumiem i nie ogarniam wyobraźnią, ale całość czyta się wyśmienicie.

Z tego co zauważyłem serial zmienia dużo wydarzeń w linii czasowej i elementy, które są obecne w pierwszym tomie w serialu będą o wiele później. Niektóre ważne sceny są też przedstawione inaczej.
W serialu trochę drażniło mnie szybkie przeskakiwanie w linii czasowej. Mamy np; jedną scenę, a kolejna to już rok czy dwa później. Tutaj zdarza się podobnie, chodź jest to oddzielone rozdziałami.

Fanom serialu bardzo polecam to inne spojrzenie na te same wydarzenia, a dla tych, którzy boją się zagłębiać w powieści historyczne - warto. Sam miałem dużo problemów z ogarnięciem o co chodzi w bitwach. Co, gdzie, kiedy, jak? Całościowo jednak powieść mi się podobała: szybko się ją czyta, nie ma przestojów, wartka akcja, twisty fabularne.

Z chęcią sięgnę po kolejne tomy, może nie od razu, ale kto wie ;)

Po obejrzeniu prawie czterech sezonów serialu "Ostatnie Królestwo" postanowiłem zabrać się za pierwszy tom pierwowzoru i nie zawiodłem się.

Jest tu wiele taktycznych, bitewnych, balistycznych scen, których do końca nie rozumiem i nie ogarniam wyobraźnią, ale całość czyta się wyś...

Rozwiń Zwiń

Niestety jednak nie pokochałem "Dworów" tak bardzo jak "Szklany Tron".
Tamta seria była dla mnie o wiele lepiej napisana, pełniejsza, bardziej wyrazista, miała ciekawsze wątki poboczne, a główna oś fabularna świetnie spajała kilka rozległych historii różnych bohaterów w jedną misternie zaplanowaną całość.
Tutaj natomiast mamy jedną główną historię krążącą wokół Feyry i jej przyjaciół. (tak wiem, że to nie koniec Dworów, ale te 3 tomy to dla mnie jeden zamknięty rozdział w historii Prythianu).

Niby od razu narzekam, ale paradoksalnie nadal świetnie mi się całość czytało i z chęcią sięgnę po kolejne tomy. Do teraz bije się z myślami czy wszystkim trzem tomom dać "ósemki" czy "siódemki", jednak oceny "bardzo dobre" wydają się adekwatne do tego co otrzymałem ponieważ w każdym tomie znajduje jakieś mankamenty:
Z tak rozległymi scenami seksu można było sobie dać spokój, romanse są przesadnie cukierkowe, aż miejscami "mrożą". Z jednej strony książka przeleżała kilka tygodni urwana w połowie, a z drugiej mam wrażenie, że wiele wątków jest urwanych, potraktowanych po macoszemu, aby główna fabuła gnała do przodu. Jednak są też momenty, w których nie można oderwać się od lektury, a ostatnie 200 stron (bitwa Z Hybernią) pochłonąłem jednym tchem, plącząc pod sam koniec. ;)
Dodatkowo bohaterowie trochę za łatwo wychodzą z prawie każdej opresji, na wszystko są zbyt banalne wytłumaczenia, a przywrócenie Rysha do życia to już totalne pójście po linii najmniejszego oporu. Natomiast relacje, więzi czy poświecenie między Feyrą, a Ryshem, jej siostrami, Mor, Kasjanem, Azrielem czy Amreną powodują kolejne ukłucia wzruszenia i pozytywnych emocji. Takich postaci się nie zapomina. Wtedy chcemy dowiedzieć się co ich spotka w wojnie z Hybernią, czy powstrzymają Kocioł i Króla, czy inne Dwory wspomogą ich w walce.

W ogólnym rozrachunku książka zalicza wzloty i upadki, jak poprzednie części. Jest to swoista sinusoida, która z jednej strony frustruje i miejscami nuży, a z drugiej nie daje o sobie zapomnieć i chce się chłonąć kolejne strony, aby poznać historię Feyry wyzwolicielki do końca. Może po przeczytaniu kolejnego "pobocznego" tomu moja ocena zmieni się na lepsze. Któż to wie.
Nadal mimo marudzenia i uznania wyższości Szklanemu Tronowi bawiłem się świetnie i lecę po więcej ;)

Niestety jednak nie pokochałem "Dworów" tak bardzo jak "Szklany Tron".
Tamta seria była dla mnie o wiele lepiej napisana, pełniejsza, bardziej wyrazista, miała ciekawsze wątki poboczne, a główna oś fabularna świetnie spajała kilka rozległych historii różnych bohaterów ...

Rozwiń Zwiń