Ci, którzy spodziewali się, iż kolejne tomy „Królów przeklętych” będą mniej ciekawe, mogą już czuć się srodze rozczarowani. Oto bowiem, zgodnie z twierdzeniem Alfreda Hitchcocka, po trzęsieniu ziemi, jakie spowodowała śmierć Ludwika X, napięcie tylko wzrasta – na dworze królewskim, w Awinionie podczas konklawe i w samej książce. Historia dla autora jest bowiem nader łaskawa, samoistnie podsuwając mu najbardziej zdumiewające scenariusze zdarzeń. Dotyczą one nie tylko bohaterów znanych z tomu pierwszego, ale i plejady nowych, nie mniej barwnych postaci. Tym razem nieco więcej dowiemy się choćby o stosunkach (dosłownie) panujących na angielskim dworze królewskim, o tym jak wybiera się pożądanego papieża, a także o miłości Guccia, rodzicielstwie i bezwzględności sprawujących władzę.

Ci, którzy lekturę poprzedniego tomu wspominają bardzo miło, spieszę poinformować, że tym razem jest jeszcze lepiej. Można odnieść wrażenie, że tym razem autor dostał nieco większe pole do popisu dla swej wyobraźni (wspomniany już wątek rodzicielstwa), co wykorzystał po mistrzowsku. Oczywiście pomaga mu w tym sama historia – pełna niedopowiedzeń i tajemnic, jednak to w jaki sposób je wykorzystał – zasługuje na najwyższe uznanie. Trudno się bowiem oderwać od lektury, a nieco archaiczny styl tym razem już zupełnie nie wadzi.

Przyznaję, że z niecierpliwością oczekuję zamknięcia „tryptyku francuskiego” – i to z kilku względów. Po pierwsze – ciekaw jestem, jak rozwinie się wizja autora na tle rzeczywistej historii rodu Kapetyngów. Po drugie – człowiek zawsze interesuje się tym, co tajemnicze, skomplikowane i intrygujące – a tych cech „Królom przeklętym” nie brak. Po trzecie wreszcie – losy bohaterów, tych prawdziwych i tych zmyślonych winny znaleźć jakieś sensowne (miejmy nadzieję) rozwiązanie – a to po lekturze dwóch tomów jest czymś, na co warto czekać. Mam nadzieję, że i Wy macie podobne odczucia.

Bartek `barneej` Szpojda