Akcja utworu koncentruje się przede wszystkim na śledztwie dotyczącym zabójstwa nastolatki, Kerry Dowling. Dziewczyna zostaje uderzona w głowę i wepchnięta do przydomowego basenu. Dla prowadzącego sprawę policjanta sprawa wydaje się w zasadzie prosta – głównym podejrzanym jest Alan Crowley, były chłopak Kerry. Był o nią zazdrosny i często się z nią kłócił, także w dniu morderstwa. Dla wielu mieszkańców Saddle River wina Alana jest wręcz oczywista. Właściwe światło na sprawę mogłyby rzucić zeznania jedynego świadka zbrodni, ale… jest nim sąsiad zamordowanej, Jamie Chapman, upośledzony intelektualnie młody mężczyzna, którego matka za wszelką cenę stara się chronić. Aby Jamie’ego nie posądzono o dokonanie morderstwa, Marge, jego rodzicielka, nakazuje mu nie mówić nikomu o tym, że był u Kerry. Tym bardziej że ją samą dręczą wątpliwości, czy to Jamie nie jest sprawcą, choć matczyne serce mówi jej, że chłopak nie skrzywdziłby nawet muchy.

Ciekawą postacią w powieści jest detektyw Mike Wilson, który stara się rozwiązać zagadkę zabójstwa nastolatki. Choć od początku stawia na to, że mordercą jest Alan, śledztwo prowadzi starannie, wnikliwie, nie lekceważąc żadnego tropu. Nieoficjalnie pomaga mu siostra Kerry, Aline Dowling, która właśnie zaczyna pracę jako pedagog szkolny w liceum. Ma tam możliwość poznać koleżanki zamordowanej i nieco się o niej dowiedzieć, ponieważ przez ostatnie kilka lat przebywała za granicą i kontakt z rodziną miała ograniczony. Aline to bohaterka, z którą bez problemu można się utożsamić: dotknięta osobistą tragedią, a przy tym mądra i sympatyczna. Razem z Mikiem tworzą świetnie uzupełniający się duet.

„Mam na ciebie oko” to klasyczny kryminał bez krwawych i drastycznych opisów. Autorka niemało miejsca poświęciła też takim zagadnieniom, jak odczucia osoby, która straciła kogoś bliskiego, czy codzienne zmagania matki niepełnosprawnego i po dziecięcemu naiwnego syna. Fabułę dopełnia subtelnie zarysowany wątek romansowy. Całość pobrzmiewa echem twórczości Agathy Christie.

Powieść kończy się epilogiem, który zdradza nam dalsze losy bohaterów. Bardzo przypadł mi do gustu ten zabieg, który nie pojawia się w utworach literackich zbyt często. Mary Higgins Clark postanowiła jednak nie pozostawiać czytelników ze znakami zapytania. Zaoferowała za to niemal 300 stron bardzo przyjemnej, odprężającej lektury.

Aleksandra Dolęga