Teraz jest inaczej. Nawet najciekawsza książka przegrywa z grawitacją. Powieki się zamykają, a rano wieczorne sekrety nie wyglądają już tak nagląco. Ponadto spokojna lektura pozwala docenić wiele aspektów, które niekiedy umykają podczas niecierpliwego przewracania kartek. Można to skwitować stwierdzeniem, że każdy wiek rządzi się swoimi prawami, ale równie dobrze może się okazać, iż coraz trudniej o pasjonujące książki.

„Szkoła aniołów” Toniego Hilla to kryminał, ale o mocnym zacięciu psychologicznym. Głównym bohaterem jest Frederic Mayol, weteran wojenny i początkujący psychiatra, przyjaciel samego Freuda. Rana odniesiona na froncie uniemożliwia mu dalszy udział w potyczkach, przez co spędza swój czas w Barcelonie. Pewnego dnia poznaje piękną Blancę Raventos. Od tego czasu dzieli swoje życie pomiędzy pracę w sanatorium a chwile spędzone z ukochaną. Jednocześnie autor przybliża nam dziennik Aguedy, dyrektorki szkoły, która musi sobie poradzić z pojawieniem się w placówce nowej uczennicy.

Dochodzę do wniosku, że całkiem trudno napisać coś sensowego o fabule „Szkoły aniołów”. Bardzo wiele jest przeskoków w czasie na początku książki, aby logicznie to opisać. Dodam więc, że w prologu obserwujemy scenę wykonania wyroku śmierci na młodziutkim chłopaku, który rzekomo zabił swoją ukochaną. Wszystkie te opisane przeze mnie wątki w końcu się zazębią, jednak zanim do tego dojdzie, musicie uzbroić się w cierpliwość, gdyż Toni Hill bardzo powoli i z dużą skrupulatnością rozstawia pionki po szachownicy. Widać, że zanim autor rozpoczął pisanie, miał w głowie zarysowaną całą fabułę. Dzięki temu sceny się nie rozjeżdżają, a finalna rozgrywka jest zaskakująca, chociaż na pewno znajdą się tacy, co rozgryzą porozrzucane wskazówki.

Przy kryminałach nie ma co zbytnio skupiać się na fabule, więc dodam jeszcze, że „Szkoła aniołów” napisana jest bardzo przyjemnym językiem (co jest również zasługą samej tłumaczki). Autor wpasował się w klimat powieści gotyckiej, tworząc niekiedy ciężkie i mocno brzmiące zdania. Tym samym ostatnie rozdziały czyta się naprawdę szybko i trudno chociaż na moment odłożyć książkę na bok.

I dlatego też pewne wydarzenia, o których oczywiście nie wspomnę, aby nie psuć frajdy z czytania, są przejmujące i niełatwe do zaakceptowania. Lubię, kiedy książki oddziałują na moje emocje, nawet jeżeli w pierwszej chwili sobie tego nie uświadamiam. „Szkoła aniołów” jednak rezonuje we mnie jeszcze przez jakiś czas po lekturze – i to chyba najlepiej świadczy o tym, że nie da się przejść obok niej obojętnie.

„Szkoła aniołów” niekoniecznie jest moją ulubioną tegoroczną pozycją, ale wiele jej elementów bardzo mi się podobało. Chętnie sięgnę po jeszcze jakieś książki Toniego Hilla i sprawdzę, czy inne jego opowieści również są na podobnym poziomie, co historia Frederica Mayola.

Michał Wnuk