Życie codzienne w Kairze. 2003-2004

Bardzo pobieżna, niestaranna charakterystyka kairskiej metropolii i jej mieszkańców, co gorsza w nie najlepszej stylistyce: tekst męczy niezgrabną, miejscami nieco toporną polszczyzną, kiepską rytmiką zdań oraz dużą liczbą powtórzeń (językowych* i merytorycznych).

To nie tyle materiał do gruntownej redakcji, co rzecz do ponownego napisania. Przez kogoś innego**.

Historia miasta zarysowana jest od momentu zjawienia się nad Nilem muzułmanów. Nie ma ani słowa o wcześniejszych stolicach Egiptu, jakby Starożytni Egipcjanie nie mieli tu swojej państwowości, nic o tym że Arabowie oraz ludność zarabizowana funkcjonuje na gruzach potężnego, starożytnego państwa.... To niby oczywiste, ale warto by wspomnieć gdzie i po co założono Kair, nakreślić szerszy kontekst – dla porządku. (Gdyby czytało to dziecko nie mające śladowego pojęcia o historii, mogłoby zrozumieć że pierwszymi mieszkańcami terenu byli właśnie Arabowie).

Na pierwszej stronie tekstu właściwego, zaraz po wstępie, autorka twierdzi że arabska nazwa miasta (Al-Qahira) nawiązuje nie do Marsa, ale Merkurego! Ile podobnych błędów odszuka jeszcze doświadczony arabista, tudzież zwykły emigrant serwujący kebaby i falafele?

Autorka zapisuje KFC jako „Kentucky Chicken” i McDonald’s jako „Mc Donald’s” – niby to detale, ale na ile prawidłowe są nazwy wszystkich innych sklepów i punktów usługowych sieci arabskich które przedstawia czytelnikowi?

Opisywanie charakteru kairczyków mija się z celem – bo wszędzie ludzie są tacy sami. Kiedy zaś mowa o życzliwości i szczerości... no cóż, nie sądzę aby między warszawiakami, nowojorczykami a kairczykami były jakieś większe różnice. Owszem, funkcjonują ogólne tendencje społeczne podyktowane określoną sytuacją polityczną, gospodarczą, ale dusze mamy jednak takie same.

Książka Anny Grajewskiej jest zwyczajnie słaba. Szkoda na nią pieniędzy. Wiele informacji na pewno jest sensownych, i w jakiś sposób odmalowuje Kair z roku 2003 i 2004, kiedy był jedynym miastem na kontynencie w którym funkcjonowało metro (teraz doszlusował doń Algier), ale to za mało, zwłaszcza że napisała ją osoba wykształcona, do tego pasjonatka, po której spodziewamy się więcej.


* Co wytrwalszym czytelnikom na pewno wryje się w pamięć zwrot „pozostawia wiele do życzenia”.
** Nie każdy ma talent do słowa pisanego, ale każdy może napisać książkę – komputer kosztuje mniej niż tysiąc złotych, jest dużo wygodniejszy od maszyny do pisania (nie potrzebuje tuszu, kartek, nie trzeba kreślić, zamazywać, wystarczy wcisnąć backspace...), a dostawy prądu mamy regularne (w dzień i w nocy). Nic innego nie tłumaczy powstania tej publikacji.

Życie codzienne w Kairze. 2003-2004

Bardzo pobieżna, niestaranna charakterystyka kairskiej metropolii i jej mieszkańców, co gorsza w nie najlepszej stylistyce: tekst męczy niezgrabną, miejscami nieco toporną polszczyzną, kiepską rytmiką zdań oraz dużą liczbą powtórzeń (językowych* i merytorycznych).

To nie tyle materiał do gruntownej redakcji, co rzecz do ponownego...