Z nieskrywaną przyjemnością przeczytałem kolejny tom z cyklu o komisarzu Montalbano. Camilleri ma coś takiego w swoim stylu pisania, że czyta się to szybko, lekko i z przyjemnością pomimo, że pisze powieści kryminalne.

Nie sposób też odmówić sukcesu tych powieści głównemu bohaterowi czyli Salvo Montalbano. Ten na pierwszy rzut oka arogancki, gwałtowny, wybuchowy i nadęty bufon jest największą zaletą tej książki. Początkowo wydawał mi się odpychający. Jednak ze strony na stronę i z tomu na tom Camilleri pokazuje jego prawdziwe oblicze – faceta uczciwego, lojalnego, piekielnie inteligentnego, z właściwym Sycylijczykom temperamentem i z chwilami zjadliwym poczuciem humoru.

„Złodziej kanapek” nie zawodzi oczekiwań. Zbrodnia o reperkusjach międzynarodowych sprytnie miesza się z małą, kameralną zbrodnią, wszystko jest ze sobą połączone, pełne zaskakujących zwrotów akcji i niespodziewanych wydarzeń. A w tle wydarzeń mały chłopiec, imigrant, który wzbudza w Montalbano czułość i uczucia o jakie by się nie go nie podejrzewało.

Akcja jest wartka, pełna napięcia, Camilleri wie jak to napięcie stale budować i podsycać, okraszając je swoistym poczuciem humoru. Pamiętam jak w pierwszym tomie trochę przeszkadzała mi ta poszatkowana narracja, prowadzona szybko jak w jakimś serialu sensacyjnym, teraz uważam to za ogromny atut.

Oczywiście polecam.

Z nieskrywaną przyjemnością przeczytałem kolejny tom z cyklu o komisarzu Montalbano. Camilleri ma coś takiego w swoim stylu pisania, że czyta się to szybko, lekko i z przyjemnością pomimo, że pisze powieści kryminalne.

Nie sposób też odmówić sukcesu tych powieści głównemu bohaterowi czyli Salvo Montalbano. Ten na pierwszy rzut oka arogancki, gwałtowny, wybuchowy i nadęty...