Książka jak dla mnie kompletnie nieprzekonująca. Główną bohaterkę poznajemy, gdy właśnie wylatuje na Teneryfę, pozostawiwszy małego synka na tydzień pod opieką swojego męża. W trakcie tego wyjazdu snuje rozważania o tym strasznym losie kobiet, od których oczekuje się bycia idealnymi matkami, zawsze przy dziecku, podczas gdy nikt zbytnio nie wymaga tego od ojców.
Sara jak dla mnie jest zwyczajnie mało zorganizowana i jakby nieprzystosowana do dorosłego, samodzielnego życia. Sprawia wrażenie zdziwionej, że codzienne domowe obowiązki zajmują tyle czasu. Sytuację materialną mają z mężem na tyle dobrą, że może nie pracować zawodowo. Wiem, jak wyczerpująca jest opieka nad niemowlęciem - co jednak mają powiedzieć Polki, po macierzyńskim wracające do pracy, mając 5-miesięcznego malucha, który nadal ryczy po nocach? A wstać rano do roboty trzeba, szefa nie obchodzi, czy się wyspałaś czy nie.
Ponadto Sara mieszka w kraju o wysoce rozbudowanym systemie pomocy socjalnej. W szpitalu największym problemem jest to, że chwilowo nie mogą zapewnić pokoju, by mąż i synek byli cały czas przy niej (to ona jest pacjentką, nie dziecko).
Podsumowując, mimo że trochę racji nie sposób Sarze odmówić, nie jestem w stanie się z nią zidentyfikować jako postacią wiarygodną i reprezentującą moje interesy w "egoistycznym męskim świecie".

Książka jak dla mnie kompletnie nieprzekonująca. Główną bohaterkę poznajemy, gdy właśnie wylatuje na Teneryfę, pozostawiwszy małego synka na tydzień pod opieką swojego męża. W trakcie tego wyjazdu snuje rozważania o tym strasznym losie kobiet, od których oczekuje się bycia idealnymi matkami, zawsze przy dziecku, podczas gdy nikt zbytnio nie wymaga tego od ojców.
Sara jak...