Interesująca książka podróżnicza z drugiej połowy XIX stulecia – esencja kolonialnej, anglosaskiej mentalności (podszyta jednak inteligentną refleksją i cennymi spostrzeżeniami); uniwersalna jeśli idzie o przemyślenia odnośnie poczynań państwa ruskiego (niezależnie od tego jak się aktualnie nazywa).

Autor obdarzony był sporym poczuciem humoru, tekst ocieka wręcz ironią, bywa kąśliwy i cyniczny. Czuć w nim wielką ciekawość świata. Jest szczerze, bez owijania w bawełnę, jednocześnie również obywa się bez rasistowskich żartów w złym guście, częstych w tej epoce.
Mimo pewnej dozy autokreacji, Burnaby nie koloryzuje i daje ogólne pojęcie o realiach jakie można było zastać w XIX-wiecznym Turanie. Czyni to zaś bardzo zgrabnie, z wyczuciem. Jako relacja z zimowego rajdu przez stepy i pustynie tekst spełnia swoją rolę znakomicie. Krytycznie trzeba jednak odnieść się do zakończenia – książka urywa się znienacka, nagle; można to było chociaż pociągnąć do peronu z którego odjeżdża moskiewski pociąg...
Poza tym wszystko trzyma się kupy: polskiego czytelnika cieszyć będzie porządny przekład autorstwa Tomasza Bieronia i miła oku szata graficzna. (Potknięcia można zliczyć na placach jednej ręki, korekta perfekcyjna). Nie jest to na pewno dzieło przełomowe, ale czytadło zrealizowane rzetelnie, ze smakiem – gdyby autor żył dziś, być może to tłumaczenie ukazałoby się nakładem wydawnictwa Stasiuka, w serii Orient Express?

Warto zauważyć że Burnaby zmarł przedwcześnie, dekadę po swojej azjatyckiej wyprawie, podczas pacyfikacji rewolty Mahdiego, w 1885 roku. (Polakom kojarzy się to raczej jednoznacznie, z przygodami Stasia i Nel). Warto przeczytać.

Interesująca książka podróżnicza z drugiej połowy XIX stulecia – esencja kolonialnej, anglosaskiej mentalności (podszyta jednak inteligentną refleksją i cennymi spostrzeżeniami); uniwersalna jeśli idzie o przemyślenia odnośnie poczynań państwa ruskiego (niezależnie od tego jak się aktualnie nazywa).

Autor obdarzony był sporym poczuciem humoru, tekst ocieka wręcz ironią,...