Rit­ter Tog­gen­burgBal­la­de
  
Und er hört>>s mit stum­mem Har­me,    Reißt sich blu­tend los,  Preßt sie hef­tig in die Ar­me,    Schwingt sich auf sein Roß,  Schickt zu sei­nen Man­nen al­len    In dem Lan­de Schweiz,  Nach dem heil­gen Grab sie wal­len,    Auf der Brust das Kreuz.   
Große Ta­ten dort ge­sche­hen    Durch der Hel­den Arm,  Ih­res Hel­mes Bü­sche we­hen    In der Fein­de Schwarm,  Und des Tog­gen­bur­gers Na­me    Schreckt den Mu­sel­mann,  Doch das Herz von sei­nem Grame    Nicht ge­ne­sen kann.   
Und ein Jahr hat er>>s ge­tra­gen,    Trägts nicht län­ger mehr,  Ru­he kann er nicht er­ja­gen,    Und ver­läßt das Heer,  Sieht ein Schiff an Jop­pe>>s Stran­de    Das die Se­gel bläht,  Schif­fet heim zum teu­ren Lan­de,    Wo ihr Atem weht.   
Und an ih­res Schlos­ses Pfor­te    Klopft der Pil­ger an,  Ach! und mit dem Don­ner­wor­te    Wird sie auf­ge­tan:     

Da ver­läs­set er auf im­mer    Sei­ner Vä­ter Schloß,  Sei­ne Waf­fen sieht er nim­mer,    Noch sein treu­es Roß,  Von der Tog­gen­burg her­nie­der    Steigt er un­be­kannt,  Denn es deckt die edeln Glie­der    Hä­re­nes Ge­wand.   
Und er­baut sich ei­ne Hüt­te    Je­ner Ge­gend nah  Wo das Klos­ter aus der Mit­te    Düst­rer Lin­den sah;  Har­rend von des Mor­gens Lich­te    Bis zu Abends Schein,  Stil­le Hoff­nung im Ge­sich­te,    Saß er da al­lein. [...\Fryderyk SchillerUr. 10 listopada 1759 w Marbach Zm. 9 maja 1805 Najważniejsze dzieła: Zbójcy, Intryga i miłość, Sprzysiężenie Fieska w Genui, Don Carlos, Oda do radości, Rękawiczka Poeta i dramaturg, autor prac z zakresu estetyki (Kallias czyli O pięknie, Listy o estetycznym wychowaniu człowieka, O wzniosłości) oraz teorii sztuki (m.in. O poezji naiwnej i sentymentalnej, Teatr jako instytucja moralna); interesowały go także wybrane tematy historyczne, przede wszystkim z okresu średniowiecza oraz wojny trzydziestoletniej. Uznawany za prekursora romantyzmu niem., jego twórczość, ze względu na krytykę stosunków społecznych czy portretowanie postaci wybitnych samotników skłóconych ze światem, wpisuje się w idee Okresu Burzy i Naporu, Schiller pozostaje jednak jednym z głównych przedstawicieli klasyki weimarskiej, obok Goethego, z którym wiązała go głęboka przyjaźń. Wspólnie napisali kilka istotnych tekstów, np. O patetyczności oraz humorystyczne Ksenie, razem też założyli w 1799 r. teatr w Weimarze. Pochodził z niezamożnej rodziny mieszczańskiej. Jako zdolny młodzieniec zyskał sobie mecenasa w osobie księcia Wirtembergii, Karola Eugeniusza, który umożliwił mu wyższą edukację w zakresie prawa i medycyny w akademii wojskowej w Stuttgarcie. Pierwszą i najsławniejszą ze swoich sztuk napisał mając zaledwie 18 lat, jej premiera w 1781 r. w Mannheim zaowocowała aresztowaniem autora, zakazem publikacji oraz - rozgłosem. Po tym skandalu zmuszony był potajemnie opuścić rodzinne strony i wyjechał do Lipska (gdzie z lekarza wojskowego awansował na wykładowcę filozofii i historii), Drezna, a następnie Weimaru. Drugi z najbardziej rozpoznawalnych utworów Schillera, Oda do radości, powstała w 1786 r. Skomponowana do jej słów przez Beethovena kantata stanowi finał jego IX symfonii, a dziś także hymn Unii Europejskiej. Z powodu treści Zbójców Schiller został uhonorowany obywatelstwem przez rewolucyjną Francję, jednak trudno uznać go za entuzjastę Wielkiej Rewolucji, dostrzegał bowiem dwuznaczność moralną wszelkich prób przywracania sprawiedliwości w sposób gwałtowny. Zmarł na gruźlicę, pozostawiając wiele niedokończonych prac oraz szkiców. Kupując książkę wspierasz fundację Nowoczesna Polska, która propaguje ideę wolnej kultury. Wolne Lektury to biblioteka internetowa, rozwijana pod patronatem Ministerstwa Edukacji Narodowej. W jej zbiorach znajduje się kilka tysięcy utworów, w tym wiele lektur szkolnych zalecanych do użytku przez MEN, które trafiły już do domeny publicznej. Wszystkie dzieła są odpowiednio opracowane - opatrzone przypisami oraz motywami.