Ustanowione przez Kanta prawo moralne ugruntowane jest w istocie naszego
rozumu, wypływa z naszej świadomości moralnej, a nie jest nam z zewnątrz
narzucone. My sami sobie ustanawiamy - według Kanta - naczelną zasadę
moralności, wyznaczającą kierunek naszej woli, sami sobie stwarzamy
kategoryczny imperatyw, nakazujący bezwzglednie, a sankcji prawa
moralnego nie szukamy na zewnątrz siebie, lecz w głębi naszego ducha.
Źródłem, skąd płyną nakazy moralne, nie jest tu państwo, jak chciał
Hobbes, nie kościół, jakby tego pragnęli etycy teologiczni, nie tzw.
opinia publiczna - etyka Kanta odrzuca wszelka heteronomie, jest na
wskroś autonomiczna: działający osobnik sam sobie daje zasadę swego
postępowania, sam jest moralnym prawodawcą. Lecz pamiętać trzeba, że nie
ma tu Kant na myśli empirycznego osobnika, istoty podległej zmiennym
wciąż skłonnościom i popędom, lecz owego lepszego człowieka, który tkwi
w każdym z nas, owa rozumna, myślna [inteligibilna - przypis redakcji]
osobowość, homo noumen - ten jest - według Kanta - istotnym prawodawcą
moralnym, gdyż jest czystym rozumem: autonomiczny charakter etyki Kanta
znajduje swój wyraz w autonomii rozumu.Ze Wstepu tlumacza