Kraszewski w powieści trafnie podkreślił antagonizm między Wielkopolską a Małopolską. Uwydatnił autor ogromną rolę, jaką w rozwoju wypadków owego czasu odegrało możnowładztwo polskie. Szczególny wpływ na zdarzenia mieli: Sędziwój z Szubina (starosta krakowski), Domarat z Pierzchna (starosta wielkopolski i kasztelan poznański) oraz Jan Radlica (od 1382 biskup krakowski). Dalej niezwykle wybitną osobistością owych czasów był Jaśko z Tęczyna, kasztelan wojnicki, który uratował na zjeździe w Sieradzu (w r. 1383) tron dla Jadwigi.