„Katar” Stanisława Lema w mistrzowski sposób łączy sensacyjną fabułę z głęboką refleksją na temat cywilizacyjnych zagrożeń. Historia amerykańskiego astronauty, który usiłując rozwiązać zagadkę serii tajemniczych zgonów, sam staje się bohaterem „niezwykłych zbiegów okoliczności” – uświadamia nam, że żyjemy, czy żyć będziemy wkrótce, w świecie, w którym „wczorajsza niezwykłość staje się dzisiejszym banałem, a dzisiejsza skrajność jutrzejszą normą”. Zaczęło bowiem władać naszym życiem prawo wielkiej liczby, sprawiające, iż to, co dotychczas uznawaliśmy za niezwykły traf graniczący z cudem, będziemy zmuszeni uznać za normę.
Ta książka nie daje żadnych recept, nie podpowiada rozwiązań prócz jednego może, tkwiącego pośrednio w stosunku bohatera do przeżywanych przez niego zdarzeń – by nawet w sytuacji najcięższego stresu nie rezygnować do końca, a później, gdy nam się uda tylko ujść cało, zdobyć się na humor, ironię i trzeźwą ocenę własnych doświadczeń.