Narratorem tej krótkiej książeczki jest kilkunastoletni Jaś. Opowiada o swoich najbliższych, o sobie i swojej samotności wśród najbliższych. Wydawałoby się, że to nic szczególnego. Ot, nastolatek skarżący się na wszystko i wszystkich. Tyle, że Jaś nie chodzi, nie mówi, nie komunikuje się nawet ze swoją rodziną. Przez brata i siostrę postrzegany jest jak zawalidroga, kolejny niepotrzebny sprzęt w domu. W dodatku obwiniają go o to, że zostawił ich ojciec. Tylko matka widzi w nim promyk radości. Jest zupełnie pogodzona z jego innością. Oczywiście jest jej trudno. Sama wychowuje 3 dzieci. Nie ma przyjaciół, czasu dla siebie, porzucił ją mąż, który obiecywał być z nią na dobre i na złe. Nikt nie wie, że Jaś myśli, czuje, czyta i liczy. Nikt nie podejrzewa, że chłopiec słyszy pełne litości rozmowy dorosłych i okrutne opinie rówieśników. Jako pierwsza dostrzega z nim człowieka Marianna, koleżanka z klasy jego brata. Ale niepewna swoich odczuć, milczy. Jednak obserwuje Jasia i potrafi okazać mu nie współczucie, ale zrozumienie i życzliwość. Siostra bliźniaczka jest często bardzo okrutna wobec brata, nie angażuje się w pomoc. Jeśli już coś robi, to jak najszybciej i byle jak. Paweł, straszy brat, zwykle stara się unikać opieki nad bratem, ale wywiązuje się z obowiązków- pomaga przy kąpieli, zabiera go na podwórko. Dopiero po jakimś czasie zmienia się - chce pomóc bratu, zaczyna z nim ćwiczyć. Najsmutniejsza jest jednak postawa ojca. Mężczyzna najwyraźniej nie poradził sobie emocjonalnie z kalectwem syna. Nie potrafił zrozumieć, że jego chory synek to też człowiek i że trzeba nauczyć się go kochać, a nie czekać na zapowiadaną przez lekarzy śmierć. Gdy decyduje się na powrót do rodziny, stawia warunek - Jaś ma trafić do zakładu opieki. Matka nie potrafi się na to zgodzić. Ojciec nie widzi, że bardzo ją tym rani. Nie ma już w nich dawnej miłości, uśmiechów i zwykłej codzienności.
Autorka pokazuje, że trudno zaakceptować życie z kalekim dzieckiem. Tylko matka jest gotowa dla poświęceń. I choć stara się pokazać rodzinie, że Jaś jest jej częścią, nie udaje jej się. Tylko Paweł zaczyna dostrzegać trud matki i zamiast litości czuje z Jasiem braterską więź.
Gorąco polecam! Myślę, że ta książka skierowana jest zarówno do młodszego, jak i starszego odbiorcy. Uczy tolerancji, zrozumienie i miłości.

Narratorem tej krótkiej książeczki jest kilkunastoletni Jaś. Opowiada o swoich najbliższych, o sobie i swojej samotności wśród najbliższych. Wydawałoby się, że to nic szczególnego. Ot, nastolatek skarżący się na wszystko i wszystkich. Tyle, że Jaś nie chodzi, nie mówi, nie komunikuje się nawet ze swoją rodziną. Przez brata i siostrę postrzegany jest jak zawalidroga,...