Zaskakują mnie zarzuty, podnoszone przez niektórych czytelników, jakoby autorka zbyt emocjonalnie i bez wyważenia opisywała kwestie dot. badań nad klimatem.
Narracja jest w pewien sposób dwutorowa - Otto z jednej strony opisuje jak z jej perspektywy wyglądało tworzenie odpowiedniej komórki badającej zmiany klimatu, a z drugiej koncentruje się na obecnym stanie wiedzy i komentowaniu poszczególnych zdarzeń jak np. huragany w niektórych rejonach świata.
Emocjonalność pojawia się w jej relacjach, ale to raczej z powodu przyjętej konwencji reportażu. Gdy jednak przychodzi do przedstawiania informacji naukowych ani razu Otto nie posuwa się do jakichś konfabulacji, wprowadzania w błąd czy grania na emocjach. Wręcz przeciwnie. Autorka na każdym kroku podkreśla, że trudno jest nam jednoznacznie wskazywać czy dane zdarzenie można jednoznacznie przypisać globalnemu ociepleniu czy jedynie jest to sporadyczne zjawisko, podlegające prawidłom statystyki. Dodaje też, że takie oceny są możliwe po wielu gruntowanych badaniach i to z różnych ośrodków na całym świecie. Nie sposób zarzucać jej w obliczu tego stronniczość. Potrafi zarówno hamować klimatycznych negacjonistów, jak i studzić tych, którzy każde ekstremalne zjawiska przypisują zmianom klimatu. Takich wyważonych i rzetelnych opracowań powinno być zdecydowanie więcej.

Zaskakują mnie zarzuty, podnoszone przez niektórych czytelników, jakoby autorka zbyt emocjonalnie i bez wyważenia opisywała kwestie dot. badań nad klimatem.
Narracja jest w pewien sposób dwutorowa - Otto z jednej strony opisuje jak z jej perspektywy wyglądało tworzenie odpowiedniej komórki badającej zmiany klimatu, a z drugiej koncentruje się na obecnym stanie wiedzy i...