Obydwaj autorzy tej niewielkiej ksiązeczki (176 stron) są praktykami survivalu, czyli sztuki przetrwania. Zwłaszcza życiorys Pałkiewicza dowodzi, że nie jest teoretykiem i wie, o czym pisze, bo pewnie nieraz znajdował się w sytuacjach zagrażających życiu. Pływał jako oficer na statkach taniej bandery panamskiej, był inspektorem w kopalni diamentów w Sierra Leone i kopalni złota w Ghanie. W 1975 ukończył Szkołę Dziennikarską w Mediolanie i od tego czasu pracował jako dziennikarz. Odbył i kierował wieloma wyprawami międzynarodowymi. Wikipedia mówi, że współpracował z rosyjskim Centrum Szkolenia Kosmonautów w programie przetrwaniowym. Uczy elitarne jednostki specjalne strategii przetrwania w odmiennych strefach klimatycznych. W 1983 r. założył w Bassano del Grappa (Włochy) szkołę przetrwania.
Swoje doświadczenie przelał na karty tego poradnika, trzeźwo zaznaczając na końcu, że jeżeli dojdzie do użycia broni jądrowej, to nam żadne zapasy i taktyki nie pomogą. Ale w przypadku katastrof i działań wojennych jego rady mogą się bardzo przydać. Przestrzega przed wpadaniem w panikę i uleganiem fałszywym wiadomościom. Krótko i z żołnierską dyscypliną powtarza, jak i dlaczego zachować się tak, a nie inaczej w kontaktach z ludźmi, w czasie ucieczki czy ewakuacji, jakie zgromadzić zapasy, gdzie je składować. Wielokrotnie podkreśla, że najważniejszym priorytetem jest ratowanie życia, w przypadkach skrajnych machnąć ręka na rzeczy materialne. Przypomina prawdy, o których zapominamy na codzień, że np. bez jedzenia człowiek może przeżyć i trzy tygodnie, ale bez wody nie przeżyje trzech dni, i wystarczy awaria prądu, żeby przestały pracować pompy i woda w rurach przestała płynąć. Przytacza wypowiedzi uchodźców z Ukrainy, którzy ze strachu przed wojną nie przygotowali się na najgorsze. Przypomina nawet o takich drobiazgach jak zabranie zdjęć krewnych na wypadek, gdyby się zgubili w drodze i trzeba by było ich szukać.
W niemieckim prawie jest mowa o przygotowaniu się obywateli na wypadek katastrof – zrobienie zapasu wody, żywności, leków, przygotowanie ważnych dokumentow w taki sposób, żeby w sytuacji zagrożenia być gotowym do natychmiastowej ewakuacji. Nikt tego do tej pory nie brał poważnie, a teraz w reklamie państwowej tv co i rusz pojawia się przypomnienie o zgromadzeniu zapasów i przygotowaniu dokumentów, odzieży i wyposażenia pomagającego w przeżyciu. Wszelkie sprzęty na panele słoneczne i ręczne dynamo (radia, latarki, lampy), którymi do tej pory interesowali się tylko podróżnicy, teraz kupuja masowo i zwykli ludzie na wypadek przerw w dostawach pradu.
Dobry pomysł, aby obdarować najbliższych na Boże Narodzenie takim sprzętem. I obyśmy nigdy go nie potrzebowali w skrajnych zagrożeniach, a tylko na campingu.
Ogromnie polecam ten konkretny, zwięzły poradnik. Sama książka to też dobra pozycja na prezent.

Obydwaj autorzy tej niewielkiej ksiązeczki (176 stron) są praktykami survivalu, czyli sztuki przetrwania. Zwłaszcza życiorys Pałkiewicza dowodzi, że nie jest teoretykiem i wie, o czym pisze, bo pewnie nieraz znajdował się w sytuacjach zagrażających życiu. Pływał jako oficer na statkach taniej bandery panamskiej, był inspektorem w kopalni diamentów w Sierra Leone i kopalni...