Douglas Mawson nie zginął bohatersko jak Robert Scott, nie odkrył żadnego spektakularnego punktu na mapie świata, jak Amundsen ani nie dokonał heroicznych czynów na miarę Shackletona. W eksploracji Antraktyki nazwiska tej trójki wymienia się jednym tchem, a Mawson pojawia się dopiero po chwili namysłu.

I czytając relację Mawsona z jednej strony trudno się dziwić, a z drugiej - można traktować to jako niesprawiedliwość dziejową.
Douglas Mawson jawi się zatem jako przede wszystkim naukowiec. Załoga "Aurory" pod jego kierownictwem zajmuje się kartografią, badaniem fauny rejonów podbiegunowych, meteorologią i magnetyzmem. Ten upór, poświęcenie, mrówcza praca i wytrwałość budzą podziw nawet po stu latach.
Kto szuka opowieści o heroicznych zmaganiach z żywiołami, również się nie zawiedzie. Mawson opisuje bowiem tragiczną wyprawę na Ziemię Króla Jerzego V, prawdopodobnie najbardziej wietrzne miejsce na ziemi, na którą wyruszył z trzema towarzyszami, a wrócił sam, półżywy i chyba tylko za sprawą szczęścia.

Po okropnej wpadce z relacjami z wyprawy "Belgiki" nie spodziewałam się niczego lepszego po relacjach z wyprawy "Aurory", ale tym razem było warto.
Szkoda tylko, że znowu zabrakło korektora. Dzięki przekładowi profesora Rakusa-Suszczewskiego nie trzeba się potykać o archaiczną ortografię, ale jednak edytor miałby tu kilka rzeczy do zrobienia.

Douglas Mawson nie zginął bohatersko jak Robert Scott, nie odkrył żadnego spektakularnego punktu na mapie świata, jak Amundsen ani nie dokonał heroicznych czynów na miarę Shackletona. W eksploracji Antraktyki nazwiska tej trójki wymienia się jednym tchem, a Mawson pojawia się dopiero po chwili namysłu.

I czytając relację Mawsona z jednej strony trudno się dziwić, a z...