Nie wiem, czy to wina jesiennej melancholii, która w końcu mnie dopadła, czy zbyt długiego pobytu w domu, ale ostatnimi czasy mam fazę na książki mafijne. Czytam prawie wszystko, co choć trochę można zaliczyć do mrocznego, garnituro-pistoletowego świata mężczyzn z dominującym usposobieniem samca alfa. Na polskim rynku wydawniczym pojawia się coraz więcej przekładów tego typu książek zagranicznych. A ja z uporem maniaka wynajduję coraz to nowsze, nie zawsze dobre pozycje. W sumie mogłabym powiedzieć, że przeczytałam ich tyle, iż z dumą mogę własnoręcznie koronować się na znawczynię mafijnych książek.

Jakiś czas temu wydawnictwo NieZwykłe wypuściło nową serię książek pt. „Made Men” o młodym pokoleniu mężczyzn, którzy przygotowują się do zasilenia mafijnych szeregów. Po przeczytaniu zapowiedzi i zobaczeniu okładki wiedziałam, że „Nero” będzie następny na mojej liście do odstrzału. Tak też wplątałam się w całą serię „złych mężczyzn”, która nie jest najlepsza, ale na pewno uzależniająca. Gdy światło dzienne ujrzała druga część, o jednym z najbliższych przyjaciół Nera – Vincencie – byłam gotowa, by się z nią zmierzyć.

Druga część opowiada historię Vincenta i Lake. Tych dwoje zna się od lat, ponieważ główna bohaterka jest najlepszą przyjaciółką przyrodniej siostry Vincenta, a ich ojcowie pracują dla tej samej mafijnej rodziny. Nigdy jednak nie dostrzegali w sobie nikogo poza przyjaciółmi, aż pewnej nocy zobaczyli się w świetle klubowych lamp stroboskopowych. Od tamtego czasu ich losy splatają się w dziwny sposób, zbliżając ich do siebie.

Ta część podobała mi się zdecydowanie bardziej niż poprzednia. Pamiętam, że „Nero” wydawał mi się taki nijaki. Zarówno jeżeli chodzi o kreację bohaterów, jak i prowadzone wątki. Osadzenie fabuły w świecie licealnych niesnasek było bardzo prozaiczne i stereotypowe. A zaliczenie jej w poczet książek mafijnych to duża nadinterpretacja. Oczywiście w tej części nie brakowało schematów właściwych książkom natury Young Adult, ale zmiana miejsca akcji wyszła jej zdecydowanie na plus. W tej części bohaterowie, kończąc szkołę średnią, rozpoczynają pierwszą, prawdziwą pracę dla rodziny Caruso w ekskluzywnym, podziemnym klubie dla Panów. Pojawia się więc znacznie więcej nawiązań do typowych mafijnych obowiązków i przywilejów. W dalszym ciągu bardzo oszczędnych, ale zaczyna się coś dziać.

Jeżeli chodzi o narrację to mamy dwa punkty widzenia opowiadające historię głównych postaci. Tytułowy Vincent ma opinię męskiej dziwki i nie da się go inaczej traktować. Dopiero w połowie książki facet trochę się ogarnia, aktualizuje oprogramowanie mózgowe i przestaje myśleć głównie rozporkiem. Z tej przyczyny pojawiło się w książce kilka karykaturalnych, przerysowanych sytuacji, kiedy to Vincent odbierał dyplom ukończenia szkoły do wtóru kobiecych wiwatów. Było to mega cringowe i obsceniczne i mam nadzieję, że w kolejnych książkach autorka nada kobiecym postaciom trochę więcej godności. I mówię to nie tylko w odniesieniu do przytoczonej sytuacji, ale również w odniesieniu do postaci głównych i pobocznych.

Drugim narratorem jest Lake. Przedsmak jej postaci mogliście podziwiać w poprzedniej części, kiedy to wybrała się wraz z najlepszą przyjaciółką potańczyć do nocnego klubu. Cała sytuacja skończyła się nagromadzeniem testosteronu, bójką i problemami w raju Nero, ale właśnie to zamieszanie stało się punktem wyjścia dla relacji głównych bohaterów. Co do Lake, to mam trochę mieszane uczucia. Jedyne czego pragnie i o czym nieustannie mówi to ucieczka z Kansas City i uwolnienie się od męża swojej mamy i pracodawcy jej taty. Jednak gdy pojawia się okazja, by to zrobić i nie oglądać się za siebie, Lake postanawia wyciągnąć z szafy pelerynę superbohaterki i biec do najgroźniejszej osoby w mieście, czytaj szefa mafii, by zawrzeć z nim umowę ratunkową. Widać więc, że ma niewielkie problemy z logiką. Niemniej muszę powiedzieć, że poruszyła mnie jej sytuacja z ojczymem i przybraną siostrą. Nie rozumiałam, dlaczego bohaterka ukrywała to, co jej robią, znosiła to w milczeniu i godziła się na to tylko dla matki, którą mogę skwitować tylko jednym słowem – kanalia, ale jej historia była ciekawsza niż te z pierwszej części. Jedyne co mnie w niej irytowało to pewien rodzaj ślepoty, który upośledzał jej osąd sytuacji, sprawiając, że jej wypaczona relacja z matką wydawała się jej właściwa.

Podsumowując, „Vincent” nie wypada najgorzej, a nawet lepiej niż „Nero”. Wszystko idzie więc w dobrym kierunku. Pojawia się coraz więcej tajemnic i wątków, których zakończenie chcę poznać. Najbardziej jednak czekam na książki o dwóch bohaterach, którzy są najmocniejszymi ogniwami całej serii. Lucca i Maria Caruso – dziedzic rodzinnego biznesu i mafijna księżniczka. Uwielbiam te postacie, kocham ich mocny charakter, charyzmę, bezwzględność i magnetyzm. Nie mogę się doczekać, aż Lucca dostanie swoją historię… i muszę się przyznać, że nie chcę, żeby był z Chloe. Myślę, że potrzebuje kogoś, kto jest złą księżniczką mafii, kogoś, kto będzie miał odwagę mu się przeciwstawić, kto będzie dla niego partnerem, a nie kulą u nogi. Co do Marii to wiem, że jej książka planowo ma być ostatnią w całej serii, tak więc trochę na nią poczekam. Niemniej mam nadzieję, że autorka da jej godne zakończenie. Do tego czasu pozostaje nam czytelnikom czekać, widzimy się u Chloe.

Karolina Wierna