Wampiry wracają do łask? Kiedy zobaczyłam zapowiedź „Vamps. Świeżej krwi”, od razu poczułam, że to książka, na którą czekałam od dawna. Po sukcesie „Zmierzchu” i „Pamiętników wampirów” przeżywaliśmy wysyp wampirycznych powieści, jednak kilka lat temu trend zaczął wygasać. Wygląda na to, że Arend odświeża starych dobrych krwiopijców.

Osiemnastoletni Dillon dowiaduje się, że jego matka, której nigdy nie poznał, jest wampirzycą i kazała ojcu wysłać go do elitarnej szkoły dla młodych wampirów gdzieś w Alpach. Chłopak trafia do akademii pełnej bogatych wampirzątek przekonanych o własnej wyjątkowości. Będzie musiał odnaleźć się w zupełnie nowym świecie elity wśród krwiopijców.

Arend stworzyła bardzo szczegółowy i ciekawy świat, w którym wampiry żyją w tajemnicy, ale uczestniczą w polityce ludzi. Współpracują z rządami i agencjami bezpieczeństwa, a także prowadzą wielkie biznesy, np. kopalnie, firmy farmaceutyczne i spożywcze, są sportowcami i naukowcami światowej sławy (jak to się wielokrotnie podkreśla). Wampirza społeczność jest silnie zhierarchizowana i bardzo skostniała, co nastręcza Dillonowi nie lada problemów z adaptacją w szkole. Koledzy i koleżanki z roku są do niego wrogo nastawieni, uważają za gorszego. Nie szanują go nawet wtedy, gdy udowadnia, że zasługuje na pobyt w placówce, ujawniając niezwykłe talenty. W tym świecie wampiry mają wiele nadprzyrodzonych zdolności: mogą czytać w myślach, wywierać wpływ, latać, zmieniać się w ptaki, nietoperze, a nawet mgłę. A uczniowie szkoły VAMPS szkolą się w tych umiejętnościach, aby po zakończeniu edukacji mogli stać się wartościowymi członkami społeczeństwa i funkcjonować wśród ludzi.

Autorka równie dokładnie opisuje zajęcia prowadzone w akademii. Młode wampiry uczą się kontrolować żądzę krwi, panować nad sobą w obecności ludzi, chodzą na lekcje latania i walki wręcz, a także doskonalą obronę przed atakami mentalnymi. Na każdym niemal polu wyróżnia się oczywiście Dillon, główny bohater, który ponadto zawsze jest niezwykle opanowany, spokojny, odpowiedzialny, bezkonfliktowy, pomocny i życzliwy dla wszystkich niezależnie od tego, czy go lubią, czy nie, gotowy do poświęceń nawet dla rywali. Typowy Gary Stu: cudowne dziecko bez wad, wyjątkowo dojrzały jak na swój wiek. Dillon to największa wada tej książki – bohater bez charakteru, przezroczysty, totalnie niewiarygodny, bez głębszych refleksji i bez przeszłości (zupełnie jakby jego życie zaczęło się dopiero w momencie przybycia do alpejskiej wioski).

Najciekawszą postacią okazuje się przeciwnik Dillona. Bram pochodzi z zacnej rodziny z wielowiekowymi tradycjami. Ciąży na nim ogromna presja, ponieważ wszyscy jego krewni, którzy uczęszczali do VAMPS, zostawali elektami, czyli starostami roku. Bram od małego miał wpajane wielkie ambicje i przekonanie o własnej wyższości. Chłopak jest pełen sprzeczności i rozdarty między prawdziwymi uczuciami a oczekiwaniami apodyktycznego ojca. Z jednej strony nienawidzi Dillona, bo jest półwampirem, który odebrał należną mu pozycję, z drugiej zaczyna go szanować, a ostatecznie wiele mu zawdzięczać. Nastawiony na bezwzględną rywalizację i bycie najlepszym w końcu dojrzewa na tyle, by w krytycznym momencie schować dumę do kieszeni i powiedzieć prawdę.

Akcja „Świeżej krwi” posuwa się naprzód niespiesznie, aby dać szansę zanurzyć się w ten wampirzy świat i aby chciało się w nim zostać na dłużej. Powieść kończy zapowiedź powrotu do akademii, więc wygląda na to, że czekają nas kolejne przygody wyjątkowego wampira i jego przyjaciół.

Ewa Jemioł