Osiemnastoletni Dillon dowiaduje się, że jego matka, której nigdy nie poznał, jest wampirzycą i kazała ojcu wysłać go do elitarnej szkoły dla młodych wampirów gdzieś w Alpach. Chłopak trafia do akademii pełnej bogatych wampirzątek przekonanych o własnej wyjątkowości. Będzie musiał odnaleźć się w zupełnie nowym świecie elity wśród krwiopijców.

Arend stworzyła bardzo szczegółowy i ciekawy świat, w którym wampiry żyją w tajemnicy, ale uczestniczą w polityce ludzi. Współpracują z rządami i agencjami bezpieczeństwa, a także prowadzą wielkie biznesy, np. kopalnie, firmy farmaceutyczne i spożywcze, są sportowcami i naukowcami światowej sławy (jak to się wielokrotnie podkreśla). Wampirza społeczność jest silnie zhierarchizowana i bardzo skostniała, co nastręcza Dillonowi nie lada problemów z adaptacją w szkole. Koledzy i koleżanki z roku są do niego wrogo nastawieni, uważają za gorszego. Nie szanują go nawet wtedy, gdy udowadnia, że zasługuje na pobyt w placówce, ujawniając niezwykłe talenty. W tym świecie wampiry mają wiele nadprzyrodzonych zdolności: mogą czytać w myślach, wywierać wpływ, latać, zmieniać się w ptaki, nietoperze, a nawet mgłę. A uczniowie szkoły VAMPS szkolą się w tych umiejętnościach, aby po zakończeniu edukacji mogli stać się wartościowymi członkami społeczeństwa i funkcjonować wśród ludzi.

Autorka równie dokładnie opisuje zajęcia prowadzone w akademii. Młode wampiry uczą się kontrolować żądzę krwi, panować nad sobą w obecności ludzi, chodzą na lekcje latania i walki wręcz, a także doskonalą obronę przed atakami mentalnymi. Na każdym niemal polu wyróżnia się oczywiście Dillon, główny bohater, który ponadto zawsze jest niezwykle opanowany, spokojny, odpowiedzialny, bezkonfliktowy, pomocny i życzliwy dla wszystkich niezależnie od tego, czy go lubią, czy nie, gotowy do poświęceń nawet dla rywali. Typowy Gary Stu: cudowne dziecko bez wad, wyjątkowo dojrzały jak na swój wiek. Dillon to największa wada tej książki – bohater bez charakteru, przezroczysty, totalnie niewiarygodny, bez głębszych refleksji i bez przeszłości (zupełnie jakby jego życie zaczęło się dopiero w momencie przybycia do alpejskiej wioski).

Najciekawszą postacią okazuje się przeciwnik Dillona. Bram pochodzi z zacnej rodziny z wielowiekowymi tradycjami. Ciąży na nim ogromna presja, ponieważ wszyscy jego krewni, którzy uczęszczali do VAMPS, zostawali elektami, czyli starostami roku. Bram od małego miał wpajane wielkie ambicje i przekonanie o własnej wyższości. Chłopak jest pełen sprzeczności i rozdarty między prawdziwymi uczuciami a oczekiwaniami apodyktycznego ojca. Z jednej strony nienawidzi Dillona, bo jest półwampirem, który odebrał należną mu pozycję, z drugiej zaczyna go szanować, a ostatecznie wiele mu zawdzięczać. Nastawiony na bezwzględną rywalizację i bycie najlepszym w końcu dojrzewa na tyle, by w krytycznym momencie schować dumę do kieszeni i powiedzieć prawdę.

Akcja „Świeżej krwi” posuwa się naprzód niespiesznie, aby dać szansę zanurzyć się w ten wampirzy świat i aby chciało się w nim zostać na dłużej. Powieść kończy zapowiedź powrotu do akademii, więc wygląda na to, że czekają nas kolejne przygody wyjątkowego wampira i jego przyjaciół.

Ewa Jemioł