,, Mógł otwierać oczy, poruszyć palcami i lekko przekręcić głową, ale na razie to wszystko. Dla Kasi było to bardzo wiele".

Słuchajcie, przyznać, że w książce jest bardzo spokojnie, to jakby nazwać poezję słowami analfabety. Ile tu jest emocji, wzruszeń i zmartwień. Bohaterzy nie maja tu sielankowego życia. Życie zesłało im ogrom problemów z którymi nie zawsze potrafią sobie poradzić. Czasem zwalają im sen z powiek, kiedy roztrząsają chwile na które nie mieli wpływu. Bardzo wzruszyłam się w momentach, kiedy czytałam o pewnych dzieciach:

,, To poproś pana doktora, żeby ją szybciej wyleczył.
- Ja też bym tego chciała.
- I powiedz, Mai, że opiekuję się jej zabawkami".

Losami bohaterów rządzi niepewność. Czasem nie wierzą w swoje możliwości, bo nikt nie potrafi ich docenić. Innymi targają złowieszcze myśli, gdyż podejrzewają swoich partnerów o zdradę. Niepewność ich zabija, choć czasem bardziej się obawiają samego faktu. Ile osób tyle tajemnic. Ile tajemnic, tyle historii, które warto poznać. Porównania zwalały mnie z nóg, gdyż bywali tu i tacy, którzy niemal poezją opisywali swoje emocje. Chwilami ja sama miałam w oczach łzy...

,, Wiesz jak się teraz czuję? Jak miś na półce sklepowej. Ktoś zobaczy, pogłaszcze, potarga za uszami i odstawi z powrotem na miejsce".

Teraz chciałabym odnieść się do części technicznej.
To jedna z pozycji, która sprawiła, że zwątpiłam w swoje słownictwo. Sądziłam, że znam wiele wyrazów, których nawet na co dzień się nie używa, jednak ta opowieść pokazała mi, w jak wielkim byłam błędzie. Przytoczę wam kilka słów: ablucji, efemerydą, spacyfikowały, antypodach, siermiężnej, ambiwalentne, semafory i wiele innych, których nie spotykałam w innych książkach. Prawie na każdej stronie wychwytywałam niebywałe sformułowania, które tak lekko komponowały się w treść. Bohaterzy są naprawdę inteligentni i przedstawiają pozytywne i negatywne cechy charakteru, które z czasem się zmieniają w odwrotność. Po przeczytaniu stwierdzicie, że ta powieść oddycha. I za ten oddech dziękuję projektowi Autorom Książek w Obiektywie:-)

,, Mógł otwierać oczy, poruszyć palcami i lekko przekręcić głową, ale na razie to wszystko. Dla Kasi było to bardzo wiele".

Słuchajcie, przyznać, że w książce jest bardzo spokojnie, to jakby nazwać poezję słowami analfabety. Ile tu jest emocji, wzruszeń i zmartwień. Bohaterzy nie maja tu sielankowego życia. Życie zesłało im ogrom problemów z którymi nie zawsze potrafią...