Bechdel wannabe. I nawet uczciwe przyznanie się do tego przez Hagedorn nie polepsza sprawy. Powiedziałbym, że nawet pogarsza, bo Hagendorn zwyczajnie brak warsztatu i nie ma startu do Bechdel. Jak dla mnie album broni się pod względem wizualnym - widać solidy research, a klimatyczne rysunki (Frąś) ładnie budują scenografię.

Na tym tle nie dzieje się jednak nic ciekawego, a cała historia to coś w rodzaju terapeutycznej czytanki pt. „Facet to molestator i przemocowiec, każdy facet”. Ojciec, wujek, czy stary napotkany dziad, każdy. Polski katolicyzym jest tu tradycyjnie straszny, a ksiądz to pedofil, wiadomo. I nie mam z tym problemu, cholera, może w przypadku autorki tak to było. Ale niestety to wszystko jest tak płaskie jak papier, na którym to wydrukowano. Brak tu jakiegokolwiek zniuansowania psychologicznego - ludzie są tu z kartonu: nawet te pozytywne postacie - jak siostry i babcia, czy te w zamierzeniu niejednoznaczne - jak matka. Każdego można scharakteryzować pojedynczym epitetem. A z tego wszystkiego przebija głównie poczucie totalnej pogardy do całego tego gównianego otoczenia, w którym przyszło żyć autorce.

Czytając Bechdel można zobaczyć ludzi - tu mamy fantomy. Czytając Bechdel widzimy zmianę perspektywy - tu jest constans przez całą opowieść, a obejmuje ona wiele lat. Widzimy tylko ciągłe poczucie niedopasowania i ból, który nie został na tyle przepracowany, by można wyrazić coś więcej niż własny gniew. Albo i został, nie wiem. Może Hagendorn zwyczajnie nie potrafi opowiadać.

Bechdel wannabe. I nawet uczciwe przyznanie się do tego przez Hagedorn nie polepsza sprawy. Powiedziałbym, że nawet pogarsza, bo Hagendorn zwyczajnie brak warsztatu i nie ma startu do Bechdel. Jak dla mnie album broni się pod względem wizualnym - widać solidy research, a klimatyczne rysunki (Frąś) ładnie budują scenografię.

Na tym tle nie dzieje się jednak nic ciekawego, a...