Nie była to łatwa lektura ale za to jaka przyjemna!
Takich debiutów szukam, za takimi książkami tęsknię, za treścią, która się mieni pod skrzącym od ironii, barwnym językiem, pełnym dygresji, obrazów, porównań i odniesień do sztuki wysokiej.
I tylko czemu autorzy, którzy stawiają czytelnika na równi sobie, nie są popularni, poczytni i rozchwytywani?
Rzecz jest o miłości. Ja wiem jak to brzmi ale oferuję dwie ręce i głowę, że wszystko co Wam teraz przyszło na myśl, nijak się ma do tego, co oferuje autor.
Dwa opowiadania. Diametralnie różne, zarówno w klimacie jak i w warstwie językowej. Jakby je pisały dwie różne osoby. Można je czytać jako całość ale moim zdaniem równie dobrze funkcjonują osobno. W obu przypadkach bohaterów spotyka miłość, która niestety nie jest początkiem.... Mnie już boli.
I choć jak napisałam Pieniążek umie w inteligentną ironię, tak mnie po lekturze pozostał gorzki smak.
Z nadzieją czekam na kolejną książkę autora, bo będzie następna, prawda?
P.S. Jeśli mam się do czegoś przyczepić to jest to okładka. Pomijam już fakt że mi się nie podoba - nie musi (aczkolwiek często kupuje po okładce), ale nie koresponduje z treścią w moim przekonaniu, a szkoda

Nie była to łatwa lektura ale za to jaka przyjemna!
Takich debiutów szukam, za takimi książkami tęsknię, za treścią, która się mieni pod skrzącym od ironii, barwnym językiem, pełnym dygresji, obrazów, porównań i odniesień do sztuki wysokiej.
I tylko czemu autorzy, którzy stawiają czytelnika na równi sobie, nie są popularni, poczytni i rozchwytywani?
Rzecz jest o miłości. Ja...